Στρατηγικός κακοπληρωτής

Οι ομοιότητες της προπαγάνδας των συριζόπανων με αυτή των σαμαροβενιζέλων είναι τόσο εντυπωσιακές που ειλικρινά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να κάνουμε τον κόπο να συζητάμε γι’αυτές, ειδικά όταν το κοσμοσύστημα γύρω μας τραντάζεται ηχηρά.

Βγαίνουμε στις αγορές

Το καλοκαίρι του 2014 και του 2017 βγαίναμε στις αγορές και από τα μνημόνια, το φθινόπωρο εμφανίζονταν οι πρώτες παραφωνίες και το χειμώνα του 2015 και του 2018 όλοι λίγο πολύ συμφωνούν πως το επόμενο μνημόνιο βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Αυτό το μνημόνιο το 2014 το ονόμαζαν “πρόγραμμα γέφυρα”, ενώ σήμερα το ονομάζουν “προληπτική γραμμή στήριξης”, το φθινόπωρο του 2014 ο σαμαράς “πλακώθηκε” με τη μέρκελ, ενώ το χειμώνα του 2018 ο τσακαλώτος “πλακώθηκε” με τον ντράγκι, ο στουρνάρας μας καλεί να μην δαιμονοποιούμε τα εργαλεία, υπάρχει σαφής πίεση να ενταθούν οι πλειστηριασμοί για να καλυφθούν οι υποσχέσεις που έχουμε δώσει στους θεσμούς οι οποίοι πίσω από τα καλά λόγια τονίζουν ότι πρέπει να εντείνουμε τις “μεταρρυθμίσεις”. Όποιος δεν ταιριάζει σε αυτή την αφήγηση, βαφτίζεται στρατηγικός κακοπληρωτής.

Το εντυπωσιακό για εμένα λοιπόν είναι ότι μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά ότι ο σύριζα θα βγει πρώτο κόμμα στις εκλογές. Εντυπωσιακό αλλά όχι πρωτόγνωρο διότι και το καλοκαίρι του 2014 υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που πίστευαν ότι η οικονομία πάει καλά (ο σταθάκης πχ).

  Λαλιωτολογία

Εδώ οφείλω ένα ευχαριστώ στο σταλινικό λαγωνικό wiper που για μια ακόμα φορά έπιασε την οσμή των πραγμάτων και μας συνέστησε την προσοχή στην λαλιωτοποίηση των συριζόπανων (η άλλη του μεγάλη επιτυχία ήταν όταν είχε πιάσει ήδη από το σεπτέμβρη του 2014 τη λευκή πετσέτα των σαμαροβενιζέλων). Πράγματι λοιπόν η επικοινωνιακή πολιτική των συριζόπανων σταμάτησε να ασχολείται με την “καθαρή έξοδο από τα μνημόνια” και μετατράπηκε σ’ ένα σουρεαλιστικό μείγμα από μακεδονικούς χαλβάδες και σκανδαλολογία.

Η απλή ιδέα ήταν -όπως πολύ καλά περιέγραψε ο wiper- ότι θα προσπαθήσουν να σπάσουν τη ΝΔ στα δύο με το μακεδονικό και ταυτόχρονα να κοντύνουν το προφίλ των κούληδων με τα σκάνδαλα. Το πρόβλημα με τη σκανδαλολογία -όπως πήραν χαμπάρι ήδη δύο υπουργοί του σύριζα- είναι πως πέφτει πάντα σα χειροβομβίδα και τα θραύσματά της ακουμπάνε τους πάντες.

Από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα διατηρεί μια χαώδη διαφορά προνομίων ανάμεσα στους πραίτορές του και τους στρατηγικούς κακοπληρωτές που διοικεί (γνωστούς και ως μουζίκους), τα θραύσματα της σκανδαλολογίας θα εξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα επικοινωνιακά αστέρια των συριζόπανων, δεν κατάφεραν να διαβλέψουν πως ελάχιστη σημασία έχει αν ρουφάς το αίμα των στρατηγικών κακοπληρωτών με το καλαμάκι ή με το μπουρί της σόμπας. Αν το κάνεις θεσμικά με τους πλειστηριασμούς ή εξωθεσμικά με τις μίζες. Το βασικό πρόβλημα εδώ και 8 χρόνια είναι -όπως δεν βαριέμαι ποτέ να λέω- πως έχει διαταραχθεί το κοινωνικό συμβόλαιο με τους από κάτω και κάθε φορά που κάποιος θα το υπενθυμίζει η μπάλα θα παίρνει όλους τους πραίτορες παρέα. Γι’ αυτό και η περισσότερη βιώσιμη τακτική του πολιτικού συστήματος είναι η παλιά καλή ομερτά.

Το ότι τα συριζόπανα επέλεξαν να τη σπάσουν δείχνει ή ηλιθιότητα, ή απελπησία· αν με ρωτάτε δεν υπάρχει λόγος να επιλέξουμε ένα από τα δύο.

 Ένα βηματάκι ακόμα προς την επόμενη κρίση

Όλα αυτά με τις φαιδρές πορτοκαλιές συμβαίνουν την ίδια στιγμή που η δύση βαδίζει ολοταχώς προς ένα ακόμα σκαλοπατάκι της υπερδεκαετούς πια κρίσης. Και οι ελίτ των ΗΠΑ μας έχουν επισημάνει σε όλους τους τόνους πως δεν θα κωλώσουν να τραβήξουν το χαλί και να ανεβάσουν τα επιτόκια. Το γιατί το κάνουν δεν έχει μεγάλη σημασία. Ίσως είναι άπληστοι, ίσως βλέπουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να το αποφύγουν και άρα προτιμούν να κρατάνε οι ίδιοι τα ηνία των εξελίξεων. Όπως και με τα συριζόπανα δεν έχει νόημα να επιλέξουμε ένα από τα δύο ως απάντηση.

Λίγο πολύ όπως είδαμε να συμβαίνει το 2007-2008, εκτός αν πιστεύετε πως η κατάρρευση της Bear Sterns, της Lehman Brothers, και η εξαφάνιση της Merill Lynch ήταν τυχαία γεγονότα που η αγορά αποφάσισε και ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ υλοποίησε. Μια άλλη -λιγότερο γνωστή- πρωτιά του μπάμια ήταν πως αύξησε δραματικά την επιρροή της CIA στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι του βαθέως κράτους των ΗΠΑ. Κάθε πρόεδρος -από τη σύσταση της CIA μέχρι τον μπάμια- προσπαθούσε να κρατά την υπηρεσία σαν να ήταν το πιο βρώμικο βρακί που είχε ποτέ. Κάθε πρόεδρος διατηρούσε μια υγιή (για τον ίδιο) απόσταση που θα του επέτρεπε να αρνηθεί τα πάντα. Ακόμα και ο νίξον είχε τους δικούς του κοριούς στο περιβόητο watergate και ο πατήρ μπους -αφεντικό της CIA- άδειασε με μεγάλη ευκολία τα βρωμόνερα του iran-contra gate.

Ο τραμπ λοιπόν μέσα στις καραμπόλες που τον έφεραν στην εξουσία και τις καραμπόλες της πρώτης χρονιάς που τον έφεραν σε ισορροπία με το βαθύ κράτος, πρόσφερε στη CIA και στους λικούντνικς του βαθέως κράτους ένα λευκό χαρτί στα αγαπημένα τους projects. Την προσπάθεια διάλυσης της Ρωσίας και δημιουργίας first strike capability (η παρνοϊκή ιδέα ότι θα χτυπήσεις κάποιον με πυρηνικά όπλα τόσο σκληρά που δεν θα μπορέσει ποτέ να απαντήσει)· και τη συνέχεια του τριαντακονταετούς στη μέση ανατολή στα χνάρια που έκαναν το νομπελίστα της ειρήνης ομπάμα να έχει καταστρέψει περισσότερες χώρες από οποιονδήποτε άλλο αμερικάνο πρόεδρο.

Στην άλλη πλευρά του ντήλ, ο τράμπ πήρε το τέλος του γκλομπαλιστάν με την υιοθέτηση δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα, και την δαιμονοποίηση της Κίνας ως τον επόμενο μεγάλο κακό. Αποτέλεσμα αυτής της ισορροπίας μεταξύ τράμπ και βαθέως κράτους, είναι οι ΗΠΑ εναντίων όλων.

Ο κίσινγκερ πέρσι το φθινόπωρο είχε δηλώσει πως ο τράμπ έχει δίκιο να θέλει να κοντύνει την κίνα, διότι αυτή είναι πιο σημαντικός αντίπαλος για την αμερικάνικη ηγεμονία από τη ρωσία· για να το κάνει αυτό, συνέχισε, έπρεπε να τα βρει με τους ρώσους. Ευτυχώς -λόγω των εσωτερικών ισορροπιών στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ- αυτό δεν συνέβη. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η εντελώς περίεργη στρατηγική όπου οι ΗΠΑ εναντιωνόμενες στη ρωσία, την κίνα και το ιράν ταυτόχρονα, έχουν φέρει αυτές τις 3 χώρες με πολύ αποκλίνοντα συμφέροντα και ιδεολογίες, όλο και πιο κοντά μεταξύ τους.

Θα αναρωτηθείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά τα “γεωπολιτικά” με την επόμενη κρίση, αλλά η πλάκα είναι ότι είναι συνυφασμένα μεταξύ τους. Πιάσε το κουβαράκι αριάδνη.

 Το τέλος του γκλομπαλιστάν

Οι δασμοί που ο τραμπ κοτσάρει από εδώ και από εκεί κάθε τρεις και λίγο, δίνουν το σημάδι στους παίκτες του συστήματος να αλλάξουν τον τρόπο που συμπεριφέρονται και κάνουν μπίζνες εδώ και 30 χρόνια. Πιο πάνω έγραψα ότι οι ΗΠΑ πάνε εναντίων όλων. Τότε γιατί οι όλοι δεν συνεργάζονται μεταξύ τους να συνεχίσουν το γκλομπαλιστάν χωρίς αυτές? Διότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο είναι η απάντηση.

Το επόμενο πακέτο δασμών έχει στόχο την κίνα και μάλιστα τις πιο ανεπτυγμένες και υψηλών περιθωρίων κέρδους δραστηριότητες. Ηλεκτρονικά, υψηλή τεχνολογία και τα ρέστα. Είναι ρυθμισμένο με ακρίβεια να πονέσει τους κινέζους όσο πιο πολύ μπορεί, κι αυτό κρατήστε το. Διότι -να μου το θυμηθείτε- το μεθεπόμενο πακέτο δασμών θα κατευθυνθεί εναντίων της ευρώπης· και θα είναι εξίσου ρυθμισμένο να πονέσει τους ευρωπαίους όσο το δυνατόν περισσότερο, με λίγα λόγια θα αφορά σχεδόν σίγουρα τις αυτοκινητοβιομηχανίες τους (ακούς μερκέλα?). Την προχθεσινή αναβολή των δασμών στο ατσάλι και το αλουμίνιο απέναντι στην ευρώπη μέχρι την πρωτομαγιά (αλλά όχι απέναντι στη σύμμαχο ιαπωνία) δεν πρέπει να τη δούμε τόσο ως υποχώρηση των τραμπίκων, αλλά ως ελιγμό. Ο τράμπ μέσα στη μεγαλοθυμία του αναστέλει τους δασμούς για δύο μήνες, μέχρι να βρεθεί μια άλλη κοινή λύση· καθώς είναι εξαιρετικά πιθανό να μη βρεθεί, ο τράμπ θα δώσει μια ακόμα παράταση· κι όταν δεν βρεθεί λύση ούτε τότε, θα είναι αναγκασμένος φυσικά όχι μόνο να εφαρμόσει τους δασμούς στο ατσάλι και το αλουμίνιο (που είναι ήσσονος σημασίας), αλλά να ρίξει και μία εκεί που πονάει. Γιατί όχι, κοντά στις εκλογές του νοέμβρη 

 Κι εμείς θα βάλουμε δασμούς στον πορτοκαλοχυμό για να μάθετε

Γιατί λοιπόν δύο τεράστια οικονομικά μπλοκ που γουστάρουν γκλομπαλιστάν δεν μπορούν να αντιδράσουν στις ΗΠΑ που τρελάθηκαν και θέλουν να καταστρέψουν αυτό το τόσο ωραίο σύστημα? Διότι και τα δύο αυτά μπλοκ έχουν ρυθμίσει τις οικονομίες τους να είναι εξαγωγικές· η ευρώπη ακόμα περισσότερο μετά την κρίση και τη λύση να γίνουν όλοι γερμανίες (αφού η γερμανία είναι τόσο πετυχημένη έτσι δεν είναι??). Μόνο που το διεθνές εμπόριο είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος και για να είναι μια οικονομία εξαγωγική θα πρέπει μια άλλη να είναι εισαγωγική. Τον δεύτερο ρόλο τον είχαν αναλάβει οι ΗΠΑ· με τους δασμούς λένε basta και αυτό αφήνει το περίφημο γερμανικό μοντέλο στον αέρα (εκτός κι αν προλάβουν να ανακαλύψουν εξωγήινους στο ενδιάμεσο και αρχίσουμε το διαγαλαξιακό εμπόριο).

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ΗΠΑ πιέζουν για κυρώσεις τόσο στις ευρωπαϊκές εταιρίες που συνεργάζονται με την ρωσία για την κατασκευή του αγωγού αερίου nord stream 2, όσο και σε αυτές που θέλουν να κάνουν μπίζνες με το ιράν πχ την airbus (στην είδηση θα δείτε και το σφιχταγκάλιασμα που φέρνουν αυτές οι κυρώσεις μεταξύ ρωσίας και ιραν). Το μόνο θετικό για το “πετυχημένο” εξαγωγικό ευρωπαϊκό μοντέλο είναι ότι ο τριαντακονταετής στη μέση ανατολή έχει αυξήσει τις εξαγωγές όπλων στην περιοχή· δυστυχώς για τους ευρωπαίοι, οι μόνοι που αγοράζουν από αυτούς είναι οι σαουδάραβες και οι τούρκοι. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους για παραδοσιακούς αλλά εντελώς καταννοητούς λόγους προτιμούν να αγοράζουν από τους ρώσους (όλοι είδαν τι έπαθε ο καντάφι που είχε εμπιστευτεί στους γάλλους τις κρυπτογραφημένες του επικοινωνίες). Οι κυρώσεις και οι δασμοί είναι πολύ παρόμοια εργαλεία και δεν πρέπει να τα διαχωρίζουμε πολύ μεταξύ τους, παρά το διαφορετικό τους μάρκετινγκ.

Αυτές οι κινήσεις θα αυξήσουν τις πιέσεις εντός ευρωζώνης, όχι μόνο γιατί θα ξεβρακώσουν όλη την επικοινωνιακή στρατηγική περί πετυχημένου μοντέλου, αλλά διότι οι μεγάλοι παίκτες θα προσπαθήσουν να ξεζουμίσουν τους μικρούς ακόμα περισσότερο. Δείτε εδώ την πρόταση της κομισιόν να φορολογούνται οι online εταιρίες στις χώρες με τους μεγαλύτερους τζίρους, και την άλλη πρόταση για ΦΠΑ 15% -σε αυτούς που το αντέχουν φυσικά. Και οι δύο προτάσεις είναι σχεδιασμένες να χτυπήσουν τις μικρότερες χώρες στραγγαλίζοντας ακόμα περισσότερες τις όποιες τακτικές επιβίωσης έχουν παραμείνει στην ευρωζώνη.

Κι όλα αυτά πριν ο τραμπ βάλει δασμούς στις μπέμπες και κλάψουνε γερμανικές μανούλες. Θέλετε και την αφορμή μήπως? Πώς θα σας φαινόταν το eco dieselgate, η αποτυχημένη τεχνολογία στην οποία επένδυσαν οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες σε αντίθεση πχ με τους ιάπωνες που επένδυσαν στα υβριδικά αυτοκίνητα· σε συνδυασμό πάντα με την απροθυμία των συμμάχων ευρωπαίων να μειώσουν το εμπορικό τους πλεόνασμα, είτε μειώνοντας τις εξαγωγές ατσαλιού και αλουμινίου, είτε αυξάνοντας τις εισαγωγές αμερικάνικων όπλων.

 (τώρα που το σκέφτομαι ίσως να αρχίσουν να χαρίζουν μπέμπες στην ελλάδα όπως έκανε ο μπούλης εκείνη τη μακρινή και όμορφη άνοιξη του 2009, ποιος ξέρει μπορεί τελικά να δώσει τις εκλογές στα συριζόπανα)

 ΠΗΓΗ