θα χαρώ μαζί σας για τον Μεσαίωνα που έρχεται - του φωτη μισοπουλου

....κανείς δεν μπορεί ν' απαντήσει, ή μάλλον ίσως κανείς....απ' τις μεγάλες διαδηλώσεις των φοιτητικών μου χρόνων που τις λογίζαμε επικές κι αψεγάδιαστες εποποιίες, φεύγαμε μελαγχολικοί και κάποτε πολύ σκεπτικοί. Ποιοι γράφουν την ιστορία...

Αν η ιστορία δεν είναι το ''είναι'' τότε τι θα μπορούσε να είναι;;; ποιοι την διαμορφώνουν;;;; Μπορεί κανείς να λυπηθεί ή να χαρεί με το ''είναι'';;; 

Δεν έχω σκοπό να καταφύγω σε διδακτισμούς, μιλώ έτσι μ' ένα λόγο αναπεπταμένο και χωρίς κατεύθυνση. Ψάχνω κι εγώ και ίσως η χαρά να είναι και να υπάρχει στην μικρο-ιστορία των ανθρώπινων σχέσεων. Που δεν έζησα. 

Στο Τέλος του Παιχνιδιού του Σάμουελ Μπέκετ η ανθρώπινη ύπαρξη είναι όντα που ζούνε μέσα σε ντενεκέδες από σκουπίδια. 

Θα ζούνε έτσι πάντοτε, με αυτόματα ΑΤΜ για πιστοποιητικά, με λεωφορεία τεχνητής νοημοσύνης, με δονητές di lusso κ.ο.κ. με φτώχεια ή δίχως φτώχεια - καμιά κραυγή δεν θα είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη σε όποια προσδοκία.....

Η ιστορία θα έρχεται απρόσωπη με τα ίδια εγκλήματα ή χωρίς αυτά, κανείς δεν θα καταλάβει, ούτε κι εγώ, ότι η ευτυχία κάποτε είναι ένα κρυμμένο βλέμμα ένα άγγιγμα ένας λόγος που μένει μισός κι ατέλειωτος. 

Ακόμα ίσως όλα χρειάζονται, αλλά καμιά τεχνολογία δεν μπορεί να αποτρέψει το Τέλος του Παιχνιδιού, καμιά έπαρση δεν μπορεί να μεταδώσει μεταφυσικές αφέλειες, θα προτιμώ μια μπουνιά στα μούτρα απ' την βελούδινη εξυπηρέτηση. Όμως ξέρω ότι δεν θα είναι έτσι - θα χαρώ μαζί σας για τον Μεσαίωνα που έρχεται- που κυνικά είχε περιγράψει ο Umberto Eco, στη Φλωρεντία το 1975 μια μέρα στην Αρχιτεκτονική Σχολή που ήμουν.

Χαρακτηριστικά είχε πει ''δεν θα υπάρξει περιθώριο, για το περιθώριο σε ο,τι φθάνει''. Προσωπικά- μπορεί να είναι μεγάλο επίτευγμα ένα λεωφορειάκι google στο Κιλκίς - αλλά μου είναι αδιάφορο. Για το ''είναι'', αυτό που σήμερα στερεί μια θέση δουλειάς λυπάμαι, για την ιστορία που θα είναι έτσι δεν ξέρω : οι άνθρωποι πρσαρμόζονταν και στο Κολοσσαίο - δεν θα θυμόμαστε τίποτα από το μέλλον....