opium και άλλες ιστορίες - του φωτη μισοπουλου

η πρόζα μιας ανύπαρχτης ομοιογένειας

''ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΣΚΟΥΖΕΙ : ......μόσχος σιτευτός / Τρούμαν Καπότε''

...''γέμισαν τα δάση με άγρια φαντασία''[1], ίσως ο καλύτερος στίχος που έγραψα στο δεύτερο μισό της ζωής μου, -αποκρυπτογραφώ έναν ιδιαίτερο κώδικα - σάς ρωτώ γιατί απλούστατα δεν μπορώ να καταλάβω, - delusions - ούτε λίγο ούτε πολύ πιστεύω και ζω τα ψέματά μου σαν αλήθεια, - και δεν πρέπει να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη παρά μόνο στο χαρτί σε μια στιγμιαία αυτοσυγκράτηση, - υποκλίνομαι - αξιοπρέπεια - για να προλάβω τα χειρότερα, - οι άνθρωποι είναι χάρτινοι, το  είπε ο Σιάτοφ- still the horror - αργά τη νύχτα θα δω ν' ανάβει ή να σβήνει κάποια λάμπα/ ''ΜΑΙΡΗ : Προσεύχεσαι /Τ.Κ. : Ναι /ΜΑΙΡΗ : Δε σ' ακούω / Τ.Κ. : Προσεύχομαι για σένα θέλω να ζήσεις/ ΜΑΙΡΗ : Μην προσεύχεσαι για μένα έχω σωθεί ''[2]/ -σα να είχα διαβεί μια πόρτα αόρατη, - είναι παράξενο πώς γράφει κανείς ποιήματα και κάποτε ο αέρας είναι ο,τι ωραιότερο ακούγεται,- η έμπνευση που λείπει, γεννιέται όπως σκορπίζει ένα σώμα- με λίγη υπομονή κι ένα λυγμό κατατροπώνει το θάνατο,-συμβαίνει στο θέατρο σε μια ταπεινωμένη μοναξιά - κανείς δε θυμάται την ταινία του Πολάνσκι ''Δυο άντρες και μια ντουλάπα''- ένα μικρό φτερό από τον αετό του Προμηθέα, / :

ο χρόνος είχε κάνει στάση στα παλιά ρούχα 

- έχω λόγους να θέλω ν'απαλλαχτώ απ΄την υποκρισία της αισθητικής αυτού του συνεχούς φόνου, καθώς η νοσταλγία παραφράζει τα μυστικά ή μια υπεκφυγή και η αθώωση περιέχει έναν κατακλυσμό - η ΜΑΙΡΗ όπως κάθεται συνοψίζει το διαμέρισμα των 2 δωματίων για το υπόλοιπο της ζωής της - συνήθως διαβάζει Κάρεν Χόρνευ ή τα 4 Κουαρτέτα του Έλιοτ, κι εγώ εξακολουθώ να είμαι ο εραστής τής γυναίκας του Σιάτοφ στο Παρίσι, ακόμα και σήμερα.....-//  

...έρχεται η ερωμένη- όπως πριν το φόνο προβλέπεις ποιος είσαι- απεραντοσύνη - όταν γράφω πρέπει ν' απαλλαγώ από τα πρόσωπα που με βασανίζουν - τους ανυπόφορους παροξυσμούς, / Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......θέλω να ζήσεις εις τον αιώνα με μοίρα αλλιώτικη, - τη δική σου / Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......γυροφέρνω προσωπικές εποποιίες - είναι καλός ο πρόλογος αλλά η αφιέρωση μόνο αυτή μου κάνει εντύπωση, μόνο αυτή αξίζει σαν το επίμετρο ενός ψαλμού. / 

...νοσταλγώ τον Οδυσσέα, σαν εκείνο το κοινό πρόσωπο, - είχε όνομα απρόφερτο ή ανυπόφορο,- με γλυτώνει απ' την αμηχανία των λέξεων - αυτών των μεγάλων αμαρτημάτων ή μια γυναίκα γοητευτική που δεν υπάρχει σε παγκόσμια πρώτη, ή έστω σε μια θυελλώδη επαρχιακή ερωτοτροπία - κατά βάθος ανήκω στην ρευστότητα της εποχής χωρίς έλεος ή ταυτοσημία, και μετά ένας νεκρός δεν κοιμάται ποτέ, ούτε βλέπει τηλεόραση, / -

Ο ΕΠΑΙΤΗΣ : .....ψάχνω την κλίμακα του Ιακώβ στην τυφλότητα, θα σωθώ από βέβαιο πνιγμό σ' ένα ποτήρι νερό, θα ψηλαφίσω με άλλη τάξη τα σώματα όπου ο κόσμος τερματίζει χωρίς τη θέλησή του - ο ψίθυρος ενός ζωντανού ανθρώπου ή το αντίγραφό του, θέλει ξαφνικά να μιλήσει ή πάλι ένα πρωί κάνεις την πρόγνωσή σου από μοχθηρία για ο,τι έζησες / ......και πάντως όταν έβρεχε με ρωτούσαν ακατανόητα πράγματα, το τρένο στεκόταν αμήχανο σαν τυπογραφικό δοκίμιο που περιμένει την τελευταία διόρθωση, - όπως και να είχε η έκβαση αυτή, ο κλειδούχος μάς είχε ξεχάσει στην Αγία Πετρούπολη σε μια απέραντη εξέγερση. //  

...έτσι τα βράδια οι ένοχοι παίζαμε χαρτιά στην αποβάθρα, κι ο μεγαλύτερος κρατούσε μια φυσαρμόνικα για ν' αποφεύγει το κρύο ή να συχωρνάει όσους έλειπαν αδικαιολόγητα, ''είμασταν γείτονες, με θυμάστε;;;'', όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει, οι φύλακες μάς πυροβολούσαν από παντού κι εμείς εγκαταλείψαμε τις σκιές στο πιο σκοτεινό βαγόνι, όπως ένα τέλος ασυμβίβαστο που δεν φαινόταν ποτέ και θα ερχόταν απότομα ενώ απλά θα προηγείται ένα φθινόπωρο, - όσο για τον Εγκούτσι είχε μια ερωμένη πριν παντρευτεί [3], που πέθανε, - φαντάστηκα τον εαυτό της να φιλιέται από πολλές εκατοντάδες άντρες, μια μεσήλικη γκέισα, - χόρευα βαλς μαζί της την ώρα που μου τάλεγε- ή πάλι η Elizabeth Siddall, γνωστό μοντέλο, αργότερα γυναίκα του Rossetti - από μια άτυχη γέννα, έγινε οπιομανής και αυτοκτόνησε

Α' ΕΤΕΡΩΝΥΜΟ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA : ......''οι νεκροί είναι περισσότεροι'' [4], - επιβιώνουν ως αόρατα πρότυπα, - εμείς πάντως οι ελάσσονες ποιητές, υπάρχουμε από κοινωνικό ένστιχτο

Β' ΕΤΕΡΩΝΥΜΟ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA : ......αφήστε με ν' ανάψω το φως, μπορεί να το ζητούσα κι εγώ, είναι θέμα μνήμης [παύση]

Ο ΜΑΘΙΟΣ ΠΑΣΚΑΛΗΣ : .....il fu Mattia Pascal [5]ανάμεσα στους αγάπανθους ή ο κυρ Στρατής Θαλασσινός στη  λεωφόρο Κηφισίας ή και ο Εγκούτσι ακόμα με στήριζαν, - ''θα είμαστε δίπλα σου, αλλά θα είναι σαν να μην υπάρχουμε''-/ 

...ο Rossetti έθαψε τα ποιήματά του μαζί με την γυναίκα του, όπως οι αρχαίοι τα σκόρπια εδώλια των θεών , ''η Σαρκική Σχολή της Ποίησης''- για τους στυφούς επικριτές - περίμενε, το 1869 την ξέθαψε, πήρε πίσω τα χαρτιά - τα δημοσίευσε, οπιομανής. Στη θέση του θα υπέγραφα Υάκινθος.// 

ΕΚΜΥΣΤΉΡΕΥΣΗ : ......κανείς δεν ξέρει τη στιγμή της λεηλασίας του, μοιάζει μ' επινοικίαση η ζωή, όπως ένα μυθιστόρημα, το άγνωστο τέλος του θα φιλοξενηθεί τις επόμενες μέρες ανάμεσα στο ανώνυμο και τη φρίκη κάποιου άλλου που επιζεί αιχμάλωτος στη θέση μου - θα είναι αργά, ο απόλυτος γυρισμός δεν επινοείται ούτε γράφεται, απλά ένα πρωί δεν υπάρχεις - δεν υπάρχεις πουθενά και σε καμιά σελίδα- ''γιατί περιπλανιέσαι;;'', μου λέει, ''γιατί πρέπει ν' αποκαλύψω τις ανεξήγητες λεπτομέρειες'', του λέω, -''κι έπειτα πώς είναι δυνατό να μην έχεις όνομα'', μου λέει, ''αφού την άλλη στιγμή ζεις και μια ασήμαντη εκζήτηση ή μια σκοτεινή προφητεία στο πέρας του διαδρόμου'', ''είναι που κουδουνίζει το τηλέφωνο'', του είπα, ''οι φτωχοί στέκουν όρθιοι σε εγρήγορση, το πάθος αποκτά τη μεγάλη του περιπέτεια κι ο τυφλός ανέβλεψε αληθώς στην επόμενη παραβολή του Κυρίου'', αλλά οι τρεις μουσικοί με την ψιθυριστή δυστυχία δεν ξαναφάνηκαν στην οδό Μπογκογιαβλένσκαγια, ξέρετε,- ''πού πάτε'', μου λέει, ''τέτοια ώρα'',-''πουθενά'', του λέω, ''θα ξεκινήσει η Επανάσταση και πρέπει να ψάξω για το χαμένο ημερολόγιο'', - τρομαγμένα μάτια σαν τα παράθυρα στον κοινόχρηστο, παλιές σημαίες διπλωμένες ίδιο το ανήλιαγο παρελθόν, ο θάνατος που αντεπιτίθεται με την απόκοσμη τρυφερότητα, οι παλιοί συγγενείς που κρύφτηκαν χρόνια στην επαρχία κι επιστρέφουν, κι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, μ' αποτελειώνει τα βράδια σ' όποια ηλικία κι αν βρίσκομαι [Σκοτάδι] 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ- ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Φ.Μ.Ντοστογιέφσκι, Οι δαιμονισμένοι, μτφρ. Δημ. Παπαδόπουλος, Μαλλιάρης παιδεία 2014

[2] Τρούμαν Καπότε, Μιας μέρας δουλειά, στο Η λέξη, Οκτώβριος, 1984, μτφρ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου απ' το ''Μουσική για χαμαιλέοντες

[3] Γιασουνάρι Καουαμπάτα, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών, Καστανιώτης, 2010, μτφρ. Έφη Πολυτίμου-Κουκουμπάνη [Εγκούτσι, ήρωας του έργου]

[4] Φερνάντο Πεσσόα, Ηρόστρατος, μτφρ-σχ. Χάρης Βλαβιανός, Εξάντας, 2001

[5] τίτλος έργου του Luigi Pirandello, Mattia Pascal = Μαθιός Πασκάλης, ετερώνυμο του Γ. Σεφέρη -όπως και ο κυρ Στρατή Θαλασσινός