ο κατάδικος - του φωτη μισοπουλου

διήγημα

''Αλλά το αληθινά ευγενές πεπρωμένο είναι του συγγραφέα που δεν εκδίδει το έργο του''

FERNANDO PESSOA, ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ - απόσπασμα 209 [1] 

...οι απόλυτες σιωπές προμηνύουν εξέχουσες χίμαιρες χωρίς αγαθοποιά πνεύματα πίσω τους πώς θα φτάσουν τα λογής λογής νοήματα που σέρνονται ως εδώ στις σιωπές τους αν η μακαριότητα της άνοιας δε μάς γεμίσει παραλήρημα ή δηλητήριο Τι ήταν κάποτε αυτό που είδα στην πίσω αυλή της φυλακής που έμοιαζε φεγγάρι να τρυπιέται από ράμφη πουλιών λέξεις που αγνοήθηκαν και μένουν μετέωρες σαν τύψεις αιμόφυρτες ή απρόφερτες καταδίκες η μοίρα μεταρρυθμίζει τη μοναξιά σχεδόν ασχολίαστα ονομάζομαι Πιερ Φρανσουά Λασεναίρ [2] και είμαι εγκληματίας οι φόνοι που έκανα ήταν τέσσερις ένας για κάθε σημείο του ορίζοντα γερνάω στη φυλακή μου όπως όλοι σας η ανάμνηση είναι να παίρνεις τη θέση ενός συνδαιτυμόνα αναίτια έγκλειστος - καιροφυλακτεί το μίσος των γλάρων όταν βγαίνεις να περπατήσεις το βράδυ από ένα κυνήγι ανούσιο στο φως του ήλιου Κατ' ουσία ο φόβος τους- γράφω μακροσκελή ποιήματα γιατί δεν με περιμένουν εκείνες οι οικειότητες όταν επιστρέφω Το παράθυρο κάθε μέρα και κάθε νύχτα καθώς κοιμάται κάποιος κι αυτό είναι αιωνιότητα τίποτε απ' όλα αυτά η παγωμένη ερημιά ή ένα χέρι που αναχώρησε για πάντα 

Ο χρόνος έχει δικά του καταφύγια, λοιπόν, όπως καταρρέει μια συνοδεία στρατιωτών ή φαντασμάτων πόσους θανάτους μένει να σκεφτείς ή ακόμα ν' ανακαλύψεις το τέχνασμα να είσαι αόρατος όπως η άγνωστη - το πρωί χτυπάει το τζάμι επίμονα σα νάχει σηκωθεί ο άνεμος που ποθούσε κι είναι στιγμή που αναρρώνω - αφιερωμένο στους δεσμοφύλακες ''θα πέθαινες από ντροπή / περίπου σαν μεταμέλεια / την πρώτη φορά είχα νοιώσει κάτι ένα τρέμουλο / ''δεν σάς σκοτώνω / σάς βοηθώ να πεθάνετε'', - αδύνατο να μην γελάσω Η γυναίκα είπε : ''Κύριε, η ώρα είναι η πρέπουσα'' στολισμένη σαν να τελείωνε κάτι άδοξα ή πριν ωριμάσει όταν έρχεται απεραντοσύνη ανάμεσα στα σώματα Εμείς θ' αφηγηθούμε την ιστορία των άλλων - ''αντίο'', τους είπα με ευγένεια, ''ποιον ψάχνετε; είναι όλοι εδώ'' κι από κείνη τη μέρα άφηνα πάντα τα παπούτσια στην άκρη της πόρτας για όσους γύριζαν ενώ χαμήλωνε το τοπίο ή τα πρόσωπα αποκτούσαν ένα θόρυβο μιλώντας όπως τα φύλλα που έπεφταν άγνωστο πού 

...ξέρω πως σάς είμαι άχρηστο βάρος αλλά δουλεύω σαν σκυλί γράφω στίχους όπως εκείνος που ακούγαμε να κλαίει δυνατά από την άλλη πλευρά του τοίχου ή ερμηνεύω τα σύννεφα αυτό πάλι κι αν σηκώνει να παρατάς την ησυχία σου πότε πότε και να ταξιδεύεις χωρίς λόγο φανερό έστω και πολύ αργά ανάμεσα στ' αναφιλητά που άφησαν άλλοι σάς εύχομαι να βρίσκεστε πάντα με καλούς φίλους - στη δεύτερη πτέρυγα ήρθε κάποιος ''είμαι άρρωστος'' μου λέει μια μέρα ''ήθελα να πυροβολήσω τη φωνή μου αλλά δεν ήμουν ειλικρινής μπορεί και να έχω πεθάνει ανάμεσα στα πράγματα που αγάπησα παράφορα : τον στύλο του ηλεχτρικού το δέντρο την παλιά είσοδο με τα κάγκελα το παλτό'' ''ε, τότε δεν πέθανες'' του απαντώ ''ούτε είσαι άρρωστος'' Παύση Μεγάλη παύση Ησυχία 

'Ήταν απλά μια εφησυχασμένη ευτυχία γεμάτη κακομοιριά, τώρα θα διορθωθούν όλα σα να έρχεται καινούριος εφημέριος στην ενορία'' του είπα αλλά δεν πίστευε γελούσε τρανταχτά δίπλα : ''Desire that thy worn spine was hurt to follow [3]''εγώ'' μου λέει ''έχω ένα συρτάρι που το άδειασα για να μπορώ να κατοικώ εκεί μέσα στο ανυποψίαστο σκοτάδι άλλωστε τι είναι η ιστορία αν δεν είναι αυτό το κενό που κάποτε θρυμμάτισε τόσα δάχτυλα'' κι έτσι πήρα το μέρος του όπως ένας εφιάλτης που δικαιούται τη λησμοσύνη κι ας είναι περασμένα μεσάνυχτα '' Ο ουρανός Τhe Emperor slept [4] το αριστούργημα του Μπάζιλ Χόλγουορντ [5] ή το κομμένο χέρι μου - θα τo ψάχνει ο Γκοτιέ [6] θα γράψει για μένα ''με το απαλό κόκκινο χνούδι και τα droigts de faune'' [7] τ' αναρίθμητα χειρόγραφα καημένη Σύμπιλ επωμίζομαι τον άδικο φόνο σου μοιάζει με ειδυλλιακή ευτοπία σ' ένα ανώριμο μπαρόκ που θα επινοήσει ο Ντόριαν δεν μπορείς ν' αντικρίσεις το φως του δειλινού ή ένα βαρύ άρωμα γυμνή από μέσα τελείως κάτω απ' το νυχτερινό φόρεμα ενώ θα διαλύεις ''αυτό το ρολόι που πάει δέκα λεπτά πίσω θα λέει ψέμματα για την ακριβή ώρα του εγκλήματος Perfection of the life or of the work'' [8] θα μείνεις αιώνιος ισχυρισμός στα περάσματα των πουλιών ψάχνω τα παλιά κηροπήγια που ξεθάβουν την αθωότητα για να μη ζήσουμε πιο πολύ από ένα πραγματικό επεισόδιο στον άχρονο βίο μας 

...ο ύπνος μου ήταν μάλλον ελαφρύς As I walked out one evening [9] ο ακρωτηριασμός και η καρατόμηση είχαν συντελεσθεί με ακρίβεια το έργο μου θα εκδοθεί ερήμην σε μερικούς μήνες μετά το θάνατό μου από την Ιστορία του Ανύπαρχτου και του Αθόρυβου την Παραμυθία του Μηδενός κάτι σαν παλιγγενεσία των οδοφραγμάτων ή ιλαρή εξομολόγηση του απόκρυφου μη το ξεχάστε οEκδότης δηλαδή η εκπεφρασμένη αλγεβρική συνάρτηση του χρόνου και της τέχνης θα υπογράφει για μένα τα κομψά αντίτυπα της ποιητικής συλλογής στην παρουσίαση - στο πιο εκκεντρικό μπιστρό για Νεκρούς- ως τότε θα έχουν αγκαλιάσει τα δάχτυλά μου οι ποιητές όλης της γης όσοι εις τον αιώνα των αιώνων θα ζήσουν το αληθινά ευγενές πεπρωμένο τους- στα ετοιμοθάνατα θαλασσοπούλια θα χορηγούν άφθονη επινοημένη αμβροσία οι αρουραίοι θα κρατηθούν μακριά με σχήματα αποφασιστικά οριστικής εξουθένωσης 

τα πτώματά τους θα έχουν τη μυρωδιά που έχει το στόμα του ιερωμένου-τραπεζίτη μια μίξη από ματωμένα ούλα κι αποστήματα κρυφά Λένε ότι οι θηλυκοί γλάροι πεθαίνουν από γερατειά σαν τις απαίσιες κυριολεξίες όπου δοκιμάζεται η αξία της αλήθειας οι εραστές θα συντρίβονται στην άπνοια των ρολογιών που αποξενώνουν τους ήχους στα ναυάγια - ο δήμιος άρπαξε το κεφάλι μου απ' τα μαλλιά κι έφτυσε στο πρόσωπο τον κοιτούσα μάλλον επίμονα ύστερα γέλασα με μια ηχώ όπως κινείται μια πανσέληνος εκατομμυρίων ετών Δεν συμβαίνει συχνά, μα όταν συμβαίνει μισούνε τους έρωτες των άλλων - επιτέλους κρατώ το σκυλί μου στα γόνατα μοιράζομαι τον ύπνο σε περίεργη εξοικείωση και με μεγάλη προσοχή πλημμυρίζω θάλασσα οι παλάμες ανοιχτές καταφέρνω την καινούρια θαλπωρή ο τελευταίος στίχος της συλλογής ήταν αυτός : ''έβαζα λίγο τροφή στην άκρη του αντίχειρα/ εξαίσια λιχουδιά για την κατανόηση που έδειχνε του έξυνα απαλά την πλάτη/ τα καλοκαίρια μεταναστεύουν εξωτικές υπάρξεις που δε γνωρίσαμε'' - το αληθινά ευγενές πεπρωμένο είναι του συγγραφέα που δεν εκδίδει το έργο του ποτέ - εμείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προδώσαμε την Ύπαρξη. 

As I walked out one evening  

ΤΕΛΟΣ 

 ΑΝΑΦΟΡΕΣ - ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] FERNANDO PESSOA, Ηρόστρατος, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, Εξάντας, 2001

[2] ο.π. Πιερ Φρανσουά Λασεναίρ [1800 -1836], Γάλλος εγκληματίας με λογοτεχνικές ανησυχίες, ο οποίος στη φυλακή συνέθεσε ένα βιβλίο ποιημάτων, που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά την εκτέλεσή του 

[3] F. PESSOA ο.π. Την επιθυμία που η γερασμένη μέση σου πονούσε να ακολουθήσει

[4] o Aυτοκράτορας κοιμήθηκε [FERNANDO PESSOA,  Αντίνοος, μτφρ. Κ. Λάνταβος, Αρμός, 2006

[5] OSCAR WILDE, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, μτφρ. Βασιλική Κοκκίνου, εφημ. ΑΓΟΡΑ, ένθετο αχρονολόγητο

[6] o.π. μετά την εκτέλεση του Λασεναίρ ο Θεόφιλος Γκοτιέ εμπνεύστηκε ένα ποίημα απ' το ακρωτηριασμένο χέρι του θανατωμένου

[7] o.π.

[8] W.B.YEATS The Choice στο SEAMUS HEANY, Η κυβέρνηση της γλώσσας, Πατάκης, μτφρ. Ερωτόκριτος Μωραΐτης, 2008 [την τελειότητα στη ζωή ή στην τέχνη]  

[9] Bγήκα να περπατήσω ένα βράδυ, W.H.AUDEN -σημείωμα και μτφρ. Ερρίκος Σοφράς - στο ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ ν. 109 /2016