ο ένοικος - του φωτη μισοπουλου

πρόζα για μια Σκιά 

                                   Ύστερα είναι η αληθινή νύχτα, επικίνδυνη κι αυτή.......

                                    SAMUEL BECKETT, MOLLOY [1]

......η μοναξιά έχει πολλά πρόσωπα και στο απόλυτο σκοτάδι βολεύεται με μια περίεργη δίψα ανήκει στ' ανθρώπινα πλάσματα αν όχι αυτή η μυρωδιά της σάρκας που μάς επικυρώνει κάθε ξημέρωμα Δεν είπα η βροχή κάνει κάποτε μεγάλες σταγόνες σαν αρχαίες σπονδές η σχέση με τη γη που ζούμε ''πρέπει ν' ανάψω το φως'' αυτό που δεν βλέπω έλεγα αποκτά μια απόσυρση ανταγωνίζεται με ο,τι υπάρχει έξω γυρίζει μέσα όπως κάτι όταν κοιμάται στην αγκαλιά που δεν μιλάει κανείς σαν που με κοιτάζει ώρα πολλή ή πάνω απ' τους ώμους στρέφονται τα δέντρα καθώς έφταναν στο φως ή χτυπούσε το αίμα στο πρόσωπο - αυτό ήταν 

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ : ..........απροειδοποίητα θα σάς τρομάξω Φιόντορ Μιχαήλοβιτς άμα γυρίσει εκείνη - να είναι νύχτα όμως....[μικρή παύση] μερικές φορές οι ειδήσεις λέγονται μοχθηρά γιατί είναι ο ιδρώτας που ξεμακραίνει η προδοσία του για το μέρος που είμαστε σκυλί κολλημένο από φόβο

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ........κατά τη γνώμη μου υπήρχε μια στιγμή φιλανθρωπίας εξοργιστική συνήθως δεν τελειώνουμε τις φράσεις μας οι λευκές νύχτες είναι διχαστικές [παύση][2] 

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ : ......ήταν κι εκείνοι οι τρεις - εσείς τους δείχνατε με το δάχτυλο - αυτός με το χρυσό ρολόι στην τσέπη έπειτα ήρθε ο εργάτης ''είσαι μνησίκακος'' μου έλεγε αφηρημένα κι ο νεωκόρος με την όμορφη ανεψιά που θαυμάζαμε τη γύμνια της όταν βάδιζε χωρίς ομπρέλα λίγο μετά την εξέγερση [παύση]

.......τις νύχτες φεύγουμε για πράγματα ακατονόμαστα θαμμένα σ' ενδοτισμούς ''κάποτε θα σωθούμε'' σάς λέω η χρεοκοπία μάς έκανε γεμάτους ευγένεια μια σκέψη που σκαλίζει τις στάχτες της ποιο είναι το περισσότερο που μπορείς να κάνεις σ' ένα σπίτι που μορφάζει πίσω απ' το λόφο μ' αηδία ή το χαμόγελο της εταίρας που ξεθάβει αινίγματα αναίτια κι η λάσπη διαπερνούσε τα ρούχα Δε γίνεται να μιλήσουμε είναι σα να πεθαίνω νωρίτερα απ' ο,τι λογάριαζα γυρίζω προς τον τοίχο όπως η λέξη που ξεφεύγει απ' τα χείλη συγχωρείστε την αγένειά μου [μικρή παύση]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......ευθύνεται για την πρόωρη Ανάσταση του Κυρίου μας [γελάει].// 

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ : .......σάς υπέρ-ευχαριστώ μένω υπόχρεος φεύγω με τον επόμενο συρμό οι χειρονομίες όπως όταν έρχονται τα πουλιά μέχρι τα τζάμια αποκάλυψη αναβαθμίζουν τις σχέσεις ο,τι αγνοήθηκε στο μεταξύ γιατί τελικά οι κυριολεξίες έχουν ελλιπή σταθερότητα φαίνεται πόση αδιαφορία Μου ραγίζεται η καρδιά όταν ακούω πως υπάρχουν γλάροι που παίρνουν το σχήμα του φεγγαριού 

θυμάστε τις παλιές ανήμπορες εποχές σάς δυσκολεύω λίγο αλλά πέστε μου περάσατε τελευταία από τη λεωφόρο Νιέφσκι είναι αλήθεια δεν θα ξεχώριζε μια γυναίκα υπήρχαν τόσες κι η είσοδος που έψαχνα ήταν άδεια ή τα παράθυρα φαινόταν σαν τα μάτια που δεν ξεχωρίζουν τίποτα απλά μια υπομονή που γυαλίζει περίεργα ο καιρός ενώ περνάει διστακτικά κάτω απ' τη μύτη [μεγάλη παύση] 

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ....ποια περιμένετε;; - το θηλυκό κουτάβι - δεν συμμετέχει τελευταία το αρσενικό ψόφησε χωρίς να το περιμένει κανείς [χαμογελάει με νόημα] μπορώ να σάς ξεναγήσω ο ίδιος μια νύχτα όπου όλα μοιάζουν ή είναι έτοιμα καθώς τα πάντα κυριαρχούν θα κρύβομαι στα παρασκήνια παρίας ξέρετε γράφω κι εγώ για να προλάβω την ενοχοποίησή μου μπορώ να ζήσω και μόνος το σώμα που μάς έχουν δανείσει απέχει μια αιωνιότητα μέχρι να κλάψει ή να ερωτευτεί ξανά θυμάμαι την κ. Μπλαντ προτιμούσε ν' αλλάξει καβαλιέρο - έτσι το λέω βάρβαρα και ξερά αν δεν σάς πειράζει.[γελάει] 

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ : .........αύριο ίσως έρθει θα καταστρώσω ένα σχέδιο υποδοχής θα κοιτάζει δεξιά ή αριστερά εγώ λέω πως θάναι η αληθινή νύχτα στην αρχή του απομεσήμερου θα με βοηθήσετε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς φαντασθείτε ένα αφημένο μπράτσο ή ένα εγκαταλειμμένο πόδι

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : .....για ποια μιλάτε ; [αμηχανία - μεγάλη παύση] 

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ : ........μάλλον απλά για μια γαλήνια διλημματική λευκή νύχτα - εσείς το είπατε πριν Οι νύχτες στολίζονται με απουσίες θα φτάσει υποθέτω ποδηλατώντας Απροσδιόριστα καθήκοντα θα μοιράσουμε βοηθώντας τα προσκλητήρια του γάμου. [γελάει]// 

......έπρεπε να συναντήσω δυο τρεις γυναίκες μα τι είδους γυναίκες θα ήταν και μερικές νύχτες ανελέητες όπως τα πουλιά όταν ορμάνε στους ηλιόσπορους το ίδιο μου κάνει εποχές που έχουν προμελετηθεί ''ακούσατε το κουδούνι χτες βράδυ ;'' ''ήταν όπως πετάνε ένα σώμα που περιμένει και θέλει να βλέπει μακριά'' ''έπειτα ίσως χτυπούσαν ξανά, κάποιος επιθυμούσε να περάσει τελευταία στιγμή ή ο φυλακισμένος που αρνείται τη συγκάλυψη γιατί ξημέρωσε κι οι λέξεις χάνουν το νόημα που απόκτησαν στο σκοτάδι''  

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ....αλήθεια πώς τα μάθατε όλα αυτά κι ο Ένοικος τι θ' απογίνει ; [μικρή παύση] δεν είχε όνομα τού είχα υποσχεθεί ''θα είμαι δίπλα σου αλλά θα είναι σαν να μην υπάρχω''

ΝΆΣΤΕΝΚΑ : .....ποιος Ένοικος / δεν ήρθε ποτέ κανένας κι η γιαγιά πέθανε μ' ένα αίσθημα σα να 'θελε να προβλέψει τον Κατακλυσμό αιώνες μόνη της 

μα ένα σούρουπο μου λέει ''πού είσαι ; κανείς δεν άναψε δω μέσα το ηλεχτρικό εκτός από μένα έως τα έσχατα και γύρισε από τ' άλλο πλευρό σα ν' άλλαζε δωμάτιο 

.......η μανόλια ταιριάζει απόλυτα ''θα μάθουμε ποιοι είμαστε'' ''θα μάθουμε ποιος ήταν''- ''ο Ένοικος''- ο φόβος γεφυρώνει εκείνα τα απάτητα σημεία  ''νομίζω με περιμένει να γυρίσω ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς'' κατακαλόκαιρο η Νάστενκα κρύβεται η Σκιά με τον φθαρμένο κυνηγετικό σάκο ριγμένο κάπως στον ώμο άχρηστο σωσίβιο πρέπει να προσέχω καλά ο δρόμος είναι σχεδόν άγνωστος όπως κοιμάσαι και ξυπνάς στη Θεία Κωμωδία [γελάει] η μανόλια ήταν ανθισμένη το παράθυρο όμως έμενε ανοιχτό κοίταξα μέσα δεν πίστευα στα μάτια μου άπαντες παρόντες : ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ο Ένοικος, η Νάστενκα, η Σκιά -είχε μεγαλώσει θα έμπαινα από την πόρτα της αυλής συγκρατημένος και λιγόλογος ''περάστε, σάς είχαμε κατά νου'' δεν ήξερα ποιος μίλησε δεν είχε και πολλή σημασία ''ξέρετε κάτι - θα ήθελα να διηγηθώ τη ζωή μου στην παρέα σας'' 

Η ΣΚΙΑ : .....μα τι λέτε έχουμε φτάσει στο τέλος πάνω στην ώρα έχουν όλα κανονιστεί είναι δρομολογημένο το παν [Σκοτάδι. Φως]. // 

....οι δρόμοι είναι αλλιώς άμα τους ξανακάνεις στην αντίθετη κατεύθυνση ασυνήθιστη ηρεμία ενώ παλεύεις να συνηθίσεις τουλάχιστο σε λιγότερο φως αρχικά τους είπα δεν είμαι παρείσαχτος όπως νομίζουν αλλά όλα αυτά πρέπει ν' αποδεικνύονται με πράξεις όχι με λόγια - θα φτάναμε με αρκετή καθυστέρηση στο γάμο της Νάστενκα, έπειτα μου λέει ο Ένοικος σε μια στιγμή ''δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι δε ζήσατε μια έντονη ζωή απλά δε θέλω να κρύψω κάτι- φαίνεστε αρκετά κουρασμένος'' ''θα σάς δώσω μια συμβουλή με την ευκαιρία του γάμου σας'' είπα τότε ''η Νάστενκα θα φοράει ροζ και άσπρο νυφικό όπως όταν κανείς κρύβει τη μοίρα του - να είστε έτοιμος, λοιπόν'' ''νόμιζα ότι εσείς παντρεύεστε μαζί της έχει συμβεί παρεξήγηση'' μου απάντησε / ήταν όλα έτοιμα σαν πλάνη που την επεξεργάστηκα από καιρό κι ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς δεν μίλησε, ''χωρίς ένοικο είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ζήσουμε σήμερα πια αλλά για καλό και για κακό ας δούμε και την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων''είπε κοινότυπα γι' αυτό μεγαλώνουν οι σκιές είναι θέμα εντιμότητας και θάρρους 

τίποτε ανθρώπινο άντρας ή γυναίκα ή κάτι σάρκινο όπως ένα αξεπέραστο καλό που έμεινε αναπάντητο

Η ΣΚΙΑ : ......μπορώ να σάς εκπροσωπήσω όποτε θέλετε - οι γάμοι είναι η ειδικότης μας άλλωστε γι' αυτό υπάρχουν τα προσωπεία και για να λέμε την αλήθεια ποιος κινείται χωρίς τη μάσκα που του επιτρέπει να βλέπει την υγρασία της θάλασσας καθώς χαμηλώνει μην ανησυχείτε θα έχουν τα πάντα την πρακτικότητα που τους ανήκει σε τέτοιες στιγμές που απαιτεί η ομίχλη ακόμα και η ίδια η Αποκάλυψη 

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ........είστε πραγματικά la dea ex macchina - βήματα παραπαίοντας κραυγές στο νυφικό δωμάτιο όχι απαραίτητα ερωτικές τα μακριά ζωγραφιστά νύχια της νύφης οι μορφές που περιμένουν οι γάμοι γίνονται τυχαία τυχαίες τυλιγμένες σκιές θα περπατώ περιμένω το πλέον αίσιο τέλος /ερημώνουμε/ άγνωστοι/ χωμένοι στην πιο ακατόρθωτη λευκή νύχτα 

[Σκοτάδι. ΑΥΛΑΙΑ] 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ - ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

[1] Σάμουελ Μπέκεττ, Μολλόυ,  μτφρ. Β. & Λιλίκα Γεωργίου, Δωρικός, 1970

[2] Φ.Μ.Ντοστογιέφσκι, Οι Λευκές Νύχτες, μτφρ. Αναστασία Τρουλάκη, Εμπειρία, 2016