η Επανάσταση ως μη εξομολογημένη ουσία, σε μια φιλοσοφία του άμορφου : τρεις στοχασμοί - του φωτη μισοπουλου

δοκιμές για το Ερωτικό στην Ανατροπή

.....η ποίηση είναι το εσωτερικό κίνητρο της ανθρώπινης δραστηριότητας

ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ, Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ 

 1.

.......η διαλεκτική βρίσκεται προ πάντων στην ήττα της επαναστατικής τάξης ως απολογία, σε στιγμές αλληλεγγύης του βιόκοσμου ''στη φυσική ορμική του όχλου'' που είναι απόλυτα αδρανής ζώντας σε μια φυσική αβελτηρία [mob of do - nothings] [1], - Ο Ηράκλειτος εκτοξεύει κατάρες στην μαλθακότητα του μέσου ανθρώπου [2], - ο ηλικιακά ''αρθρωμένος'' θα πρέπει να υπερβεί την παιδικότητα καθώς η πολιτική απόφανση γίνεται αλήθεια του Ενήλικα Λόγου εντός της Αιτίας και της κατηγοριοποίησης της διάνοιας του Πολιτικού Μέρους, αλλά κυρίως πρώτα στο Πραγματικό γίγνεσθαι που χρωματίζει τον δρόμο και την πορεία εν-αισθητικά : ''μέμνησθαι δε και του επιλανθανομένου ή η οδός άγει'' [3]

Κανείς μένει αιχμάλωτος στην αρχική του σημασία, στο πρώτο εννοιολόγημα, εκείνο που αποτελεί παράλειψη του προσωπικού χρόνου πριν ακόμα φτάσει η κρίσιμη στιγμή στην βάναυση αίσθηση της ανυπαρξίας που εκτυλίσσει το παρόν - Αυτή ίσως είναι και η αδιαπέραστη θλίψη στην εξέλιξη του μη επαναστατικού, του ''ταπεινωμένου'' βίου πριν την Μεγάλη Ανατροπή  Κάθε πραγμάτωση αποτελεί λήθη εν δυνάμει κάθε υλοποίηση περιέχει το δράμα της φονικής πράξης απέναντι στο Είναι, - νοούμενο ως συνολικά υποστασιοποιημένο χωρο-χρονικά Στοιχείο Χρειάζεται μια διαμεσολάβηση ανάμεσα στην πολλαπλότητα του όντος και της οντολογίας του, η Επανάσταση είναι το μέγιστο [μ]θέλημα τoυ όντως όντος, μιας άλλης αισθητικής-ηθικής της βίας [η αισθητική ως ηθική του μέλλοντος [4] σαν απώτατο όριο ενός ηθελημένου πλαισίου στους καιρούς και στο χώρο του ανθρώπινου τοπιογραφήματος : ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι η κατάρρευση μιας κοινωνικής ζωής που δεν μπορεί να καρπίσει την προβολή του Μέτρου Η ιδέα της άρνησης του ανθρωπολογικού γεγονότος και της γεγονοτολογικής ιστορίας δηλ. της φετιχοποίησης του προιόντος κατά Μαρξ, είναι η απώλεια του κατά έδραση ερωτισμού, - αυτό που έχει ανάγκη ο δια-Κόσμος στην Ποιητική του 

  

 2.

......η Επανάσταση είναι η άρνηση έως αυταπάρνηση του εμπορευματοποιημένου φετίχ της μορφής τουτελειωμένου προιόντος της υποτιθέμενης αρμονίας - αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει σύνθεση του διαλεκτικού processo στο φως της νομοτέλειας, - δεν υπάρχουν διαρκείς καταστάσεις, ενυπνιάζεται είτε αφυπνίζεται η άρνηση ως άρνηση της άρνησης [ωστόσο όχι κατ' ανάγκη η αρχική θέση] η τοποθεσία του ορθού λόγου, που μεταβαίνει από την πρόσφατη κοινωνία της αφθονίας σε μια κοινωνία της οπλικής δύναμης, - σ' ένα σύνολο που εξουσιάζεται και κάποτε αυτο-εξουδετερώνεται στην πολιτική χυδαιότητα του αέναου διεθνούς ταξικού εκβιασμού : Η Επανάσταση οφείλει να είναι Ερωτική διαφορετικά εκπίπτει σε μια ειρωνική απαγγελία αξιών, οι ποντοπόροι της στέκουν μπροστά σε κάποιον οδοντωτό γκρεμό : αν το Εγώ αποτελέσει την δυναμική της Συγκροτημένης Ανατροπής, το μη-Εγώ κινδυνεύει να χαθεί στην Πραγματικότητα του Αν-Ερωτικού, να διασχίσει απλά έναν ερωτισμό της αναγκαιότητας [5] Το μη-Εγώ αναφέρεται στο πάσχειν [6] - μάς κρατά εκμαυλισμένους η πρόθεση και η αναμονή μεταξύ συνείδησης και ζωής εν όψει κάποιας εκζητούμενης άλλης αρμονίας, - για τον Αξελό - όπως διαβάζει τον Ηράκλειτο - ''ο Κόσμος στην φιλοσοφική σκέψη δεν είναι ένα αντικείμενο που μπορεί να έχει αισθητική''[7], η αισθητική ανήκει κατ' εξοχήν στην Ανατροπή, στην ορμική της Εξέγερσης - η αισθητική άρα αποτελεί παράγωγο του ερωτικού στοιχείου : υπάρχω, σημαίνει, ότι υφίσταμαι την απεγνωσμένη ειλικρίνεια της Άρνησης και της Ποίησης σαν εσωτερικό κίνητρο γοήτρου και ηχούς μιας νιτσεικής αντίληψης της ηθικής - της Χαρούμενης θλίψης -Η Επανάσταση ναρκισσεύεται, η ρήξη δεν είναι ένα συγκεκριμμένο ερώτημα ούτε εμπεριέχει μια σαφή απάντηση-τουναντίον μέσα στον ναρκισσισμό της εξασθενίζει όλο και περισσότερο στην εσωστρέφεια, στην ''ζωγραφία''ενός μη-όντος Υπαρκτικού, αλλά ωστόσο θυσιαστικού κυλίσματος στο χρόνο του γίγνεσθαι 

 3. 

.......ο διαλεκτικός Λόγος συλλαμβάνει τη σύνθεση μιας διάστασης ηθελημένης απέναντι σε κάθε υποσύνολο σοφισμάτων στο πεδίο του επίσταμαι, μιας γενεαλογίας που επαμφοτερίζει κατά γένος δίνοντας το περιγραφικό στίγμα της ερμηνειολογίας/φαινομενολογίας του Πραγματικού / ''Μετά τα φυσικά - ο Αριστοτέλης συνθέτει το ενιαίο φιλοσοφικό πλέγμα-τοπίο διαλεκτικής και σοφιστικής [8], αναχαιτίζει κατα βάση την αρνητική οριοθεσία του άμετρου υλικού πλουτισμού, επανέρχεται η σαγηνευτική ματιά του ορθού λόγου της ονοματοληψίας των Πολιτικών του -/ Επανέρχομαι στον Ηράκλειτο : η τραγωδία ως Παιχνίδι - [Παίγνιο] - κατοχυρώνει και αμνηστεύει το Πάθος στην τραγωδία, - την αποτυχία είτε τον εκτροχιασμό της Επανάστασης στα καθ' ημάς υποτιθέμενα- δίνοντας την επανέναρξη σαν ηθική επιταγή [sic] στις εμμονές της διαφορετικής Αισθητικής και του Ποιητικού, αποφεύγοντας την επιστροφή στο ιδιωτικό, σημασιολογώντας το σαν αποτυχία σαν ήττα του ανθρώπινου πάνω στο βιομορφικό γίγνεσθαι στην πιο γενικευμένη εικόνα / Στη διατύπωση αυτή εξάγεται ο συγχρονισμός της πολιτικής ευθύνης κάθε δια-πραγμάτευσης των αντιθέσεων, η διαλεκτική επαναδιατυπώνεται συχνά σαν διαιτησία του σημαίνοντος και του σημαινομένου σε επίπεδο ύφους και μορφών : Ας γίνει νοησιαρχική θέση τούτη η πρόταση σαν supposition, - [ξαναμιλώντας με τις εννοιακότητες του Φίχτε], [είναι συγγενές το διώνυμο Marx - Hegel], - το Πράττειν ως σημαίνον [Εγώ] και το Πάσχειν ως σημαινόμενο [μη-Εγώ], το Εγώ μέσα στη θάλασσα του επαναστατικύ τελέσματος πρέπει να ερμηνεύσει τον Κόσμο - με την ιδιότητα του χρόνου όσο αφορά την Ιστορία, - και του χώρου όσο σχετίζεται με τα κοινωνικά φαινόμενα και δρώντα στοιχεία του Η διαλεκτική αντιθετικότητα Εγώ/μη-Εγώ την ορίσαμε σαν Ερωτική Διάθεση του επαναστατικού processo, - ο Έρωτας των απτών αντιθέσεων άλλοτε ορατών και άλλοτε όχι της Επανάστασης 

 ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] HERBERT MARCUSE, Τρία δοκίμια, /επιμέλεια-μετάφραση-επίμετρο : Κ. Ράντης, Αλεξάνδρεια, 2013  

[2] ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ, Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία, μτφρ. Δημήτρης Δημητριάδης, Εξάντας, 1976

[3] [= να θυμόμαστε και εκείνον που ξεχνάει πού πηγαίνει ο δρόμος] [Ηράκλειτος απ. 71]

[4] ΚΑΡΛ ΜΑΡΧ, Abschweifung - [Das Kapital] Το εγκώμιο του Εγκλήματος & F. NIETSCHE, Χαρούμενη θλίψη

[5] ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ, Έρωτας και Επανάσταση [Διαδίκτυο] 

[6] Η διαλεκτική στον Φίχτε, Herbert Marcuse ο.π. σημ. [1] [το Εγώ ως πράττειν, το μη-Εγώ ως πάσχειν -Fichte]

[7] ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ, ο.π.

[8] ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ ο.π.