Μία αντίφαση που θεμελιώνει την κοινωνία - του Ασλανίδη Ματθαίου.

Ιδεολογικοί μηχανισμοί , ψευδαισθήσεις και πραγματικότητα .

Εάν πραγματικότητα είναι η ακριβής αντανάκλαση της ιδεολογίας, και ιδεολογία η αναπαράσταση  των ανθρώπινων σχέσεων με τις συνθήκες ύπαρξής τους , τότε, πόσο ορθή μπορεί να είναι η αντίληψη του ατόμου για την σχέση του με τον κόσμο, μέσα από την ιδεολογική αλλοτρίωση της ζωής στον χώρο της εκπαίδευσης, της εργασίας και της εν γένει θρησκευτικο-πολιτικής διαμόρφωσής του ;

Μηδαμινή η δυνατότητα στο άτομο  να φαντασιωθεί με ελεύθερη βούληση την πραγματικότητα που αρμόζει στην ύπαρξή του , πέραν  της υπαρκτής που το ίδιο δημιουργεί , μέσα από την ψευδαίσθηση της ελευθερίας που του παρέχεται να επιλέγει στον   ιδεολογικό κύκλο της φυλακής του , την κοινωνική του πραγματικότητα .

Μια φυλακή ιδεολογικής απομόνωσης στημένη από ιδεολόγους της ψευτοδιανόησης και φετιχιστές της διαστροφής  που εγκλωβίσανε τις ιδέες σε ιδεολογικές αποκρυσταλλώσεις ανάγοντας τα πάντα σε σύγκρουση και αντιπαλότητα  για να τεθεί φραγμός στην επικοινωνία , η οποία αποτελεί για το κοινωνικό άτομο μήτρα ιδεών και πρώτη πολιτική του πράξη .

Υπηρετούμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε ένα σύστημα στο οποίο ιδεολογικά, αείποτε είμαστε υποδουλωμένοι και δεν διαθέτουμε άλλη ελευθερία από το να αποδεχόμαστε ελεύθερα την υποταγή μας .

Όσο η φύση του ανθρώπου ως εγγενώς ιδεολογική πράξη χρήζει ιδεολογικών παραστάσεων , οι παραστάσεις είναι εκείνες που διαμορφώνουν τον κόσμο μας και την σκιώδη πραγματικότητά μας, με ψευδαισθήσεις και όνειρα που βυθίζουν την ύπαρξή μας σε μια έμβια κατάσταση  υποταγής  στην κυρίαρχη, πλην όμως φανταστική ιδεολογία, και αν το συνδυάσουμε με το ότι οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία τους με συνθήκες δοσμένες από το παρελθόν , τότε, τουλάχιστον σχηματικά στο περιβάλλον που ζούμε θα μπορούσαμε να πούμε ότι , ο άνθρωπος είναι υποταγμένος πριν γεννηθεί , σε ένα σύστημα που τον περιμένει .

Ένα σύστημα κρατικής εξουσίας  , το οποίο, πέραν της κατίσχυσής του δια της βίας και της τρομοκρατίας, εδραιώνει την κυριαρχία του και ιδεολογικά  μέσω των  ιδεολογικών  μηχανισμών του  ( Ι.Μ.Κ.) , που συντηρούν και αναπαράγουν της κάθε εποχής κυρίαρχη ιδεολογία, με θεσμούς που αντλούν την νομιμότητα του μονοπωλείου των, από την κοινωνικά αποδεκτή πεποίθηση της πρακτικής τους αναγκαιότητας.

Έτσι ολοκληρώνεται το εποικοδόμημα της κρατικής κυριαρχίας στην διττή του λειτουργία, διότι κανένα σύστημα εξουσίας όποια και αν είναι η δομή του, δεν μπορεί να ηγεμονεύσει πολιτικά, αν δεν έχει πρωτίστως, την ηγεμονία ιδεολογικά . 

Ιδεολογικοί μηχανισμοί ελέγχου της κοινωνίας στην υπηρεσία του κράτους αυτόνομοι και αυτοτελείς αλλά ενταγμένοι στη ίδιο σκοπό ( οικογένεια, σχολείο, εκκλησία, πολιτικά κόμματα, Μ.Μ.Ε. κ.λ.π.... ),  θεσμοί οι οποίοι δια μέσου της κοινωνικής έγκλησης και με αναίμακτο τρόπο, έρχονται να διασφαλίσουν για λογαριασμό του  κράτους  χωρίς καταστολή ή βία, την αυθόρμητη υποταγή των ανθρώπων . 

Σxολείο και εκκλησία οι σημαντικότεροι από τους πολλούς ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους , κατ' εξοχήν ιδρύματα λειτουργικά της έγκλησης του ατόμου στην κυρίαρχη ιδεολογία της καθεστηκυίας τάξης, που καθορίζουν από την παιδική ηλικία στο άτομο, το τι θα σκέπτεται και τι θα πιστεύει, προκειμένου να ενσωματωθεί ομαλά στην αστική κοινωνία, με ρόλο κοινωνικό που το αποδέχεται, γιατί ελεύθερα πιστεύει πως επιλέγει .

Και αν ομαλότητα της ένταξης του ατόμου στην Μεσαιωνική κοινωνία θεωρείτο η θεοφώτιστη υποταγή στην προκατάληψη της θρησκευτικής ιδεολογίας, ομαλότερη ιδεολογική υποταγή συντελείται σήμερα μέσα από την εξαναγκασμένη πεποίθηση του σχολείου , δια του οποίου, ως δύναμη ιδεών η ιδεολογία, διατελεί  ''διδασκόμενη'',  υπεροχικά ως αίτιο της αντίληψής μας για τον κόσμο, η οποία, εν ενεργεία και ποτέ εν δυνάμει, εμπλέκεται στο παιδευτικό γίγνεσθαι και στο είναι μας, ως ενεργώς πάσχουσα υπόσταση .

Κανόνες κοινωνικής και ηθικής συμπεριφοράς, πολιτική αγωγή, ήθη, έθιμα, κοινωνικός καταμερισμός εργασίας, καριέρα και προσανατολισμός  ......  - μια ιδεολογία εκμετάλλευσης  που διαμορφώνει  πολιτισμικά την σύνθεση του κοινωνικού μάγματος με σχολείο και εκκλησία , - ένας πολιτισμός ολόκληρος, - βαρβαρισμός λόγω υπερβολής του .

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να διανοηθεί  την κατάργηση του σχολείου και της εκκλησίας  από την κοινωνία, γιατί χωρίς αυτά η ίδια δεν μπορεί να υπάρχει πάνω στην μόνη δυνατή μορφή ύπαρξής της ως αποτέλεσμα ... και όχι ως αιτία ..., να παράγει δηλαδή τον <προσγειωμένο ....  άνθρωπο >  της κανονικότητας, που το σύστημα έχει ανάγκη . 

Το περίεργο όμως αυτών των ιδεολογικών θεσμών είναι, πως η αντίφαση αυτών των δύο μηχανισμών , ενώνει την αστική κοινωνία ;

- ο μέν πρώτος θεσμός, η εκκλησία, δια της ''παιδείας '' στην ψυχή να διακονεί την ισότητα στα υπερ-κόσμια - ενώ ο δεύτερος, ο σχολικός, δια της ''παιδείας'' του πνεύματος να προκαλεί την ανισότητα στα εγκόσμια .

Ίσως αυτή η αντίφαση να είναι και το κλειδί που καθιστά εκκλησία και  σχολείο ως Ι.Μ.του Κράτους σημαντικότερους όλων των άλλων .

Θεσμοί με το πολυπληθέστερο και διαρκέστερο ακροατήριο που ελέγχουν ιδεολογικά και σφραγίζουν ερμητικά όλη την γκάμα της κοινωνίας , συγχωνεύοντας για τΙς ανάγκες του καπιταλισμού αρμονικά το εκείθεν με το εντεύθεν, από τους πλέον ταπεινούς  < αφελείς > εργάτες , μέχρι τους αλαζόνες < εφυείς > εργοδότες , μετατρέποντας τον καταμερισμό εργασίας σε καταμερισμό ρόλου, εκμεταλλευτή και εκμεταλλευομένου, με ιεράρχηση κανόνες και σεβασμό, φύση και θέση, στην ιδεολογία της ανισότητας που χαρακτηρίζει τον καπιταλιστικό κόσμο .  

 Πού τελικά σ΄αυτή την αντίφαση βρίσκεται η αλήθεια που αναζητούν από διαφορετικούς δρόμους επιστήμονες και ιερωμένοι  ;

Μάλλον πουθενά , γιατί δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να υπάρξει από την στιγμή που ιδεολογικοποιήθηκε η παιδεία σχολική και εκκλησιαστική σε προκαθορισμένες μήτρες που παραλύουν την γνώση και την αλήθεια . 

Το μόνο αληθινό που επιτρέπεται και πρέπει να υπάρχει, είναι αυτή η  πραγματικότητα που φτιάξαμε  με εκείνους που στο όνομα της επιστήμης κάνουν πολιτική και τους άλλους που εν ονόματι του Θεού την στηρίζουν .

Eπιστήμονες..., διανοητές..., δημοσιογράφοι..., σοφοί... και θεοφώτιστοι... κληρικοί  που περιόρισαν τον ρόλο τους σε ασχολίες ευτελείς και δουλοπρεπείς .... ,έναντι αμοιβής στην προσφορά του κατεστημένου .

Αυθεντίες της τελειότητας και κάτοχοι της μόνης δυνατής ιδεολογίας, που απορρίπτουν όμως τον έλεγχο, την κριτική και τον φιλοσοφικό διάλογο, μη τυχόν και απορριφτεί η αποδεκτικότητα των δοξασιών τους .

Οικονομολόγοι, πολιτικοί, χαρισματικοί και αχάριστοι πρωθυπουργοί που θέλουν να μας πείσουν ότι μόνο μέσω της ανισότητας παράγεται πλούτος για κατανομή ..... , έναντι της ισότητας που τον καταστρέφει .

Μέσα σ' αυτή την Βαβέλ της ασαφούς σοφίας... , πιό υπόλοιπο του πνευματικού μας κόσμου θα βοηθήσει να ξεπεραστεί το στρώμα της αυταπάτης που κρύβει το πραγματικό , αυτό που ως αληθινό μας αρμόζει ;

 Αυτός είναι ο κόσμος που φτιάξαμε για να ζήσουμε όπως ζούμε, σκληρός και απάνθρωπος, αλλά πραγματικός και δημιούργημα απατηλό δικό μας .

Όσο και αν θεωρούνται οι ιδεολογίες πνευματικές αναζητήσεις  στον χώρο του πολιτικού στοχασμού  για βελτίωση της πραγματικότητά μας, όλες λειτουργούν συντηρικά ή ψευτο-προοδευτικά στα αυστηρά όρια της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας , η οποία πάντοτε θα μετατοπίζει την πραγματικότητα του ανθρώπου, από τον χώρο του κοινωνικού δέοντος, στον χώρο του κοινωνικού όντος .

Και επειδή τα πράγματα στην επιστήμη και  την πολιτική συνεχώς αλλάζουν για να παραχωρήσουν την θέση τους σε άλλα πράγματα, έτσι αλλάζουν και οι κυρίαρχες ιδέες της κυρίαρχης τάξης, για να αλλάξουμε και μεις καθοδηγούμενοι τις δικές μας ψευδαισθήσεις, προκειμένου να πιστέψουμε ή να υποταχθούμε στην ιδεολογία της νέας τάξης που διαμορφώνεται, για την οποία η μόνη πραγματικότητα είναι, τα δικά της συμφέροντα .

Γι' αυτό και τα αστικά κόμματα παντού, έτσι και στην Ελλάδα,  πρώτης ή δεύτερης φοράς ... και - ασχέτου ιδεολογικής ταμπέλας - , λειτουργούν όπως λειτουργούν και πρέπει να αντιμετωπίζονται όταν αντιμετωπίζονται , ως συνυφασμένα αιτιωδώς σχετιζόμενα και απορρέοντα από την ίδια ουσία, αυτήν της αστικής ιδεολογίας .

Μια ιδεολογία τόσο ισχυρή στην διαμόρφωση της κοινωνικής μας πραγματικότητας, όσο ισχυρή είναι η ματαιοδοξία μας για τον κόσμο που θέλουμε, γιατί ποτέ δεν κρίναμε τις επιλογές μας και ποτέ δεν στοχαστήκαμε ότι η παρακμή της πολιτείας μας δεν καθρεφτίζει μόνο το είδωλο των πολιτικών μας , αλλά και το δικό μας .... και παραμένουμε αδιόρθωτοι αποποιούμενοι ευθυνών με αυτοάφεση των αμαρτιών μας θέτοντας εαυτόν εκτός κριτικής και παιδείας των τελευταίων γεγονότων, κατηγορώντας μόνο τους πολιτικούς ,  αλαλάζοντας  '' όλοι τους είναι ίδιοι ''   !!!