Η ΑΛΩΣΗ - 'ούτε να θυμάμαι θέλω , αλλά ούτε και να ξεχάσω'

ΒΥΖΑΝΤΙΟ , ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 ΠΡΟΑΓΓΕΛΛΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

- αντί προλόγου

''' μια εξέγερση που δεν μπόρεσε να ματαιώση η Δύση και ένα έγκλημα εις βάρος της εξελληνισμένης Βυζαντινής αυτοκρατορίας , που ποτέ δεν πρόκειτε να εξιστοριθεί '''.

 του Ματθαίου Ασλανίδη.

      ... προχριστιανική φιλοσοφία και χριστιανισμός ...

Εκ θεού άρξασθαι, γιατί η πίστη ως θρησκευτική προδιάθεση του ανθρώπου προϋπήρξε της ιστορίας, με τις ρίζες του ελληνισμού να βρίσκονται στο θρησκευτικό μύθο, όπου Θείο και ανθρώπινο συνυφαίνονται στην αρχαία ελληνική γενεολογία .

Ανέρχονται και κατέρχονται την αόρατη κλίμακα που ενώνει τον κατ' εικόνα και ομοίωση Θεού πλασμένο άνθρωπο, με το δημιουργό του , μας λέει ο καθηγητής του ιδιωτικού διεθνούς δικαιου Ευρηγένης Δημήτριος .

Αυτή την ενορασιακή μίξη του θείου με το ανθρώπινο, τη βρίσκουμε στον ανθρωπομορφισμό των αρχαίων ελληνικών θεοτήτων, που διαδέχεται και ενδυναμώνει, ο ενανθρωπισμός του Ιησού .

Θείο και ανθρώπινο, παρά τους μεταξύ των εννοιολογικούς διαχωρισμούς της πλατωνικής σκέψης, συνυπάρχουν στο ελληνικό πνεύμα .

Για τον Σοφοκλή, η ανθρώπινη κοινωνία ζει κάτω από την σκέπη των θείων επιταγών, με τους ανθρώπινους νόμους να βρίσκονται σε αντίθεση, για να έλθουν τελικά σε σύνθεση, με τα κυρίαρχα των θεών νόμιμα, αυτά που  ''ουδείς οίδεν 'εξ ότου φάνη'' , ( Αντιγόνη στίχ. 450 επ. ) .

Και είναι, ιδιαίτερα εκφραστικό της έμφυτης θρησκευτικής προδιάθεσης του ελληνισμού, το γεγονός , ότι η έννοια ενός φυσικού δικαιου θεοκρατικού χαρακτήρα, εμφανίζεται πολύ πιό καθαρή στην αρχαία Ελλάδα, απ' ότι στην θεοπρόβλητη πολιτεία του Βυζαντίου .

Παρ' όλα αυτά, πέρασε από χίλια κύματα η σχέση μεταξύ της προχριστιανικής ελληνικής φιλοσοφίας με τη σοφία  του  χριστιανισμού, για να συμφιλιωθούν σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης της ελληνικής ψυχής από την φράση του Ιησού,  '' ήγγικεν η ώρα ίνα δοξασθεί το όνομά μου ''  που προαναγγέλλει την δόξα του, μόλις μαθαίνει ότι θα τον επισκεφθούν οι έλληνες.

Γεγονός μοναδικό και ίσως συμβολικό, που προφήτευε τον εκχριστιανισμό του ελληνισμού και τον εξελληνισμό της χριστιανοσύνης , δίνοντας τέλος, σε μια διαμάχη χωρίς διαφορές .

..... εξελληνισμός του Βυζαντίου ...... 

Και όμως, ο πολιτικός διάδοχος της Ρώμης και θεματοφύλακας του χριστιανισμού, το Βυζάντιο, προσπάθησε να μείνει μακριά από την ''εθνική'' Ελλάδα, όσο και αν την έκλεινε σα γεωγραφική έννοια , στα όρια του .

Γρήγορα όμως διαποτίζεται από το ελληνικό πνεύμα και πριν κλείσει την πρώτη χιλιετία, το Βυζάντιο είναι εξελληνισμένο .

Πρόκειται όμως για ένα απολιτικό και ανεθνικό εξελληνισμό, που εκφράζεται με την επικράτηση της ελληνικής γλώσσας, τον εμβολιασμό κάποιων ελληνικών εθίμων στο ρωμαϊκό δικαιο και την μερική εισδοχή της εθνικά άχρωμης, για τα τότε δεδομένα, αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας στην μορφολογία της βυζαντινής σκέψης .

Ούτως ή άλλως και ο τότε ελληνισμός δεν είχε διαμορφώσει ακόμα μια πλήρη εθνική παρουσία, καθώς , μετά τις πολιτικές περιπέτειες των ελληνιστικών χρόνων, της Ρωμαϊκής κατάκτησης και της ολοκλήρωσης του εκχριστιανισμού του, αγωνιζόταν μέσα στην δίνη της συνείδησής του, να συνθέσει το χριστιανικό βίωμα, με τις φιλοσοφικές του καταβολές  .

Γεγονός που μετάθεσε χρονικά τον εθνικό εξελληνισμό του Βυζαντίου που εκδηλώνεται αργότερα, μετά τις Φραγκικές κατακτήσεις του ιγ' αιώνα, για να παγιωθεί στους τελευταίους χρόνους των Παλαιολόγων.

Σε μια περίοδο που χτυπημένη από όλες τις πλευρές και διαβρωμένη από εσωτερική κρίση η Αυτοκρατορία, μαζεύεται στην Πόλη και το Μυστρά, για να ξαναχτίσει τα ερείπια που άφησαν οι Φραγκικές επιδρομές της αδελφής Δύσης .

Σ' εκείνες τις κρίσιμες ώρες της αυτοκρατορίας, ένας ελληνικός άνεμος αρχίζει να πνέει στα πανιά του κουρασμένου Βυζαντινού καραβιού .

Η Ελλάδα και ο ελληνισμός, σχεδόν απόβλητες παγανιστικές έννοιες στην ορθόδοξη ανατολική αυτοκρατορία, ξαναπροβάλλουν, με πολιτικό αυτή τη φορά περιεχόμενο, για να στηρίξουν την ετοιμόρροπη αυτοκρατορία , με τον ελληνικό εθνισμό να είναι στοιχείο φανερά κυρίαρχο, που εμψυχώνει με την δυναμική του .

Και αργότερα, στις ώρες της επιθανάτιας αγωνίας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγου βαδίζει από το Μυστρά για το θρόνο του Δικεφάλου, ως ''βασιλεύς των Ελλήνων'', ως ''Έλλεν Κωνσταντίνον'', κατά τον στίχο του αρχαίου ποντιακού τραγουδιού, έσχατος υπερασπιστής της Πόλης, για να γίνει , ''ελπίς και χαρά πάντων των Ελλήνων'' .

Ο εθνικά πολυκκύταρος οργανισμός του Βυζαντίου , στα δύσκολα εκείνα χρόνια, ενστικτοδώς μαζεύεται, στο πιό δυνατό και στο πιό βιώσιμο συστατικό του , τον Ελληνισμό.

..... Διαμόρφωση του νεοελληνισμού ......

Πιθανότατα μέσα σ' αυτή την ιστορική διαδικασία να κρύβονται και τα πρώτα σπέρματα του νεοελληνισμού, που αφυπνίζεται ως εθνική συνείδηση από τις Φραγκικές επιδρομές στον ελληνικό χώρο, οι οποίες προκαλούν πολιτική αναμόρφωση, του ελληνικού εθνισμού του .

Κάπου εκεί, μέσα από το χάος των ερειπίων που άφησε η τέταρτη σταυροφορία ( 1204 ) , εξέρχονται οι έλληνες από το περιθώριο της πολιτικής ζωής της απέραντης αυτοκρατορίας για να ξανασυνδεθούν με την ιστορία τους, μας λέει ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος .

Παρουσία πολιτική και λογοτεχνική από  πνευματικές φυσιογνωμίες , όπως ο Γεμιστός ( Πλήθων ) και λόγιοι της Θεσσαλονίκης , προμηνύουν μια εθνική ελληνική συμμετοχή στην Αναγέννηση - που δυστυχώς δεν έμελλε να ζήσει η Ελλάδα- δίνοντας ένα τόνο αισιοδοξίας στο περιβάλλον της επικρατούσας θλίψης και παρακμής.

Η Βυζαντινή ορθοδοξία από την άλλη πλευρά, έχει αποβάλλει μεγάλο μέρος της δογματικής της αντίθεσης, προς το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και ο ολοκληρωμένος πια εκχριστιανισμός του ελληνισμού, καλύπτει το προϋπάρχον θρησκευτικό χάσμα μεταξύ Ελλάδας και Βυζαντίου.

\\  Δυστυχώς όμως, αυτή η σύνθεση της Ελλάδας με το Βυζάντιο έρχεται πολύ αργά για το Βυζάντιο που καταρρέει και πολύ νωρίς για την νεοελληνική ιδέα που αρχίζει να διαμορφώνεται  \\ .

Στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που πέφτει στις 29 Μαϊου του 1453 μαζί με την βασιλίδα των Πόλεων, οι ιστορικοί βλέπουν, όχι μόνο τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου , αλλά και τον πρώτο βασιλιά των Νεοελλήνων ( Βακαλοπούλου ιστορία σελ. 245 ) .

Ένα τέλος συναπαντιέται εκείνες τις τραγικές, μα και παράξενες δημιουργικές ώρες, με μια αρχή !

Το τέλος Βυζαντίου να διασταυρώνεται, με την αρχή του νεοελληνισμού !

....... η πτώση και ο ρόλος της Δύσης .......

''' Ότε κρίμασιν οίς είδεν Κύριος'''

Έσβησε '' η κοινή των Ελλήνων εστία, η διατριβή των μουσών, η της επιστήμης απάσης διδάσκαλος, η των πόλεων βασιλίς '' ( Ανδρονίκου Καλλίστου, Μονωδία επί τη δυστυχεί Κωνσταντινουπόλει ) .

Η Τουρκική κατάκτηση ανακόπτει την εθνική σύνθεση Ελληνισμού και Βυζαντίου στα πρώτα βήματά της .

Μια σύνθεση που θα επηρέαζε τον παγκόσμιο χάρτη  δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί και σίγουρα, με άλλες αξίες συνύπαρξης για τους λαούς και τα έθνη .

Αξίες ειρήνης και σεβασμού κάθε φυλής κατά το όραμα του Αλεξανδρινού ιδεώδες για ένα κόσμο, όπου,  αληθινή εθνότητα είναι η ανθρωπότητα .

Αυτό το ιδεώδες αντί να συνεχισθεί, ποδοπατήθηκε για το χρήμα από την πολιτισμένη Δύση, με κατακτητικούς πολέμους , σταυροφορίες και πολιορκίες της ίδιας της Βασιλεύουσας, συμβάλλοντας στην αποδυνάμωσή της και  αδιαφορώντας στην συνέχεια για την πτώση της, στην βαρβαρότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας .

Αδιαφορία σκόπιμη των βλέψεων της Δύσης , την ώρα ακριβώς που το Βυζάντιο εξισορροπούσε την ρωμαϊκή κληρονομιά του, με την  εθνική παρουσία του ελληνισμού, στο προαιώνια ελληνικό γήινο περίγραμμα του Αιγαίου .

Ήταν ο ελληνισμός της Ιωνίας και ο ελληνισμός των Ελληνιστικών χρόνων,  ο Ελληνο-Ρωμαϊκός πολιτισμός της Ανατολής, που έπρεπε να εκτοπισθεί από την περιοχή , παντί τρόπω, ακόμα και με σφαγές από αλλόθρησκους Οθωμανούς, ως πρόβλημα και φραγμός, στο έκδηλο γεωπολιτικό ενδιαφέρον των ηγεσιών της Δύσης .

Ότι χάθηκε ήταν κοινό κτήμα της χριστιανοσύνης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, γι’ αυτό και προκάλεσε αισθήματα θλίψης και πένθους στους λαούς της Ευρώπης, καθώς και μεγάλο ερεθισμό, τον οποίο όμως τα συγκρουόμενα συμφέροντα των ισχυρών δεν άφησαν να ξεσπάσει σε μια οργανωμένη εναντίον των Τούρκων εκστρατεία .

Ήταν η χατζάρα των Οθωμανών , που καθάριζε για λογαριασμό των αργυρολατρών της Δύσης .

Ήταν η τιμωρία των ορθόδοξων πληθυσμών που αποσχίστηκαν από την εκκλησία της Δύσης .

Μια σύγκρουση κοινωνικών συστημάτων από πλευράς υλικής υπόστασης του χριστιανισμού , ο ασκητισμός της Ορθοδοξίας έναντι της κοσμικότητας του Καθολικισμού !  

Ένα παρελθόν ντροπής, με απέραντες προεκτάσεις στο μέλλον, που ακόμα ταλανίζουν την πολύπαθη περιοχή της Ανατολής .

Γι' αυτό και η ιστορική ασχολία με το Βυζάντιο, σαν πολιτικό και όχι θρησκευτικό ελληνικό παρελθόν, είναι σχεδόν ανύπαρκτη, τόσο στην χώρα μας, όσο και στην Ευρώπη .

Γιατί είναι μια ιστορία ανατροπής του ανήκομεν εις την Δύση , μια ιστορία αμάρτημα, ανάλογο του αδελφού Κάϊν , εκ μέρους της <συγγενούς>  Δύσης , ένα έγκλημα, που δεν ξεπλένεται ...., με μια συγνώμη.... του Πάπα .

..... οδεύοντας προς το Εικοσιένα .....

Ο Ελληνισμός όμως επιβιώνει .

Παρά το μήκος της σκλαβιάς που απλώνεται και κάτω από αφόρητες συνθήκες υλικού και πνευματικού βίου, η ζύμωση συνεχίζεται που διατηρεί και ενισχύει την νεοελληνική εθνική συνείδηση, για να την κατευθύνει αργότερα στην αγωνιστική προβολή της, με την επανάσταση του Εικοσιένα, ξεκαθαρίζοντας λογαριασμούς, και για την πτώση της Πόλης .

Η δυναμική ανασύνδεση του νεοελληνισμού με την αρχαία Ελλάδα και η αναγκαστική προσαρμογή της   ορθόδοξης εκκλησίας στις απαιτήσεις του αγώνα, που αποβάλλει δογματικές έριδες γύρω από την νομιμότητα της αρχαίας ελληνικής σκέψης, ως παρουσία στην νεοελληνική χριστιανική πίστη, δημιουργούν μια ποιό στέρεη ενωτική βάση , αναμφίβολη και οριστική .

Ούτως ή άλλως, οι αδυσώπητες συνθήκες του πολέμου και η ψυχική διάθεση των αγωνιστών, δεν άφηναν περιθώρια για τέτοιες μεταφυσικές ανησυχίες της εκκλησίας, την στειρότητα των οποίων, σε άλλες περιόδους πλήρωσαν πολύ ακριβά, στην πορεία εδραίωσης της ιδέας ενός ελληνοχριστιανικού πολιτισμού .

Το Εικοσιένα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης, είναι παράλληλα και δημιουργός της, δίνοντας στους μεταγενέστερους ολόκληρο το ιστορικό της υπόβαθρο, ενώνοντας μέσα από της φλόγες της λευτεριάς, τα δύο ιστορικά συστατικά της , την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο .

'' Με ταράζουν τόσο ο Νικηφόρος Φωκάς και η Ορέστεια , που νιώθω όλο τον ελληνισμό '' ,                                  λέει ο Ίωνας Δραγούμης, ( Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες 1927 σελ. 58 ) .

Ένα συναίσθημα που μεταβάλλει το Βυζάντιο από παρελθόν σε ελληνικό παρόν και μέλλον , από ιστορική ανάμνηση σε εθνική διεκδίκηση, διαμορφώνοντας  ως παράγοντα της νεώτερης ιστορίας μας, την Μεγάλη Ιδέα .

Ένα ιδανικό αμφιλεγόμενο, γέννημα της δυναμικής του Εικοσιένα, που όσο και αν βάρυνε στην μοίρα του νεοελληνισμού με όνειρα γεωγραφικών ελεφαντιάσεων ( Μικρασιατική καταστροφή ), άλλο τόσο κράτησε λυτρωμένους και αλύτρωτους έλληνες σε επιφυλακή , στον ατελείωτό τους αγώνα ( Μακεδονικός αγώνας και πόλεμοι του 12 και 13 ) .  

Η αρχαία Ελλάδα, παύει να είναι μόνο πηγή και μέτρο παιδείας, γίνεται πηγή εθνικού φρονηματισμού και μέτρο ανδρείας .

Το όνομα Έλλην, έρχεται θριαμβευτικά στη γλώσσα των αμόρφωτων αγωνιστών, για να τους συνδέσει ιστορικά με τους θρυλικούς του προγόνους .

'' Ναύτης η πλοίαρχος ο Κανάρης, μας πληροφορεί ο Τερτσέτης, όταν εταξίδευε και άραζε εις κανένα λιμάνι, εις ώραν αργίας εδιάβαζε καθήμενος εις έρημο παραθαλάσσιο Ιταλίας ή Ισπανίας την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάθε φύλλο το έβρεχε με τα δάκρυά του . ( Τερτσέτη, Άπαντα επιμέλεια Γ. Βαλέτα , σ. 222 σημ. ) .

Ίσως για πρώτη φορά ανάμεσα στο νέο και αρχαίο ελληνισμό να πλάθεται ένας δεσμός που αντλεί το υλικό του , όχι από το πνεύμα, αλλά από το συναίσθημα για την αρχαία Ελλάδα, που δεν την ξέρουν, αλλά την νιώθουν , αναλαμβάνοντας το μέτρο της εθνικής τους ευθύνης με την επανάσταση, για τον πανσέβαστο γενεολογικό τίτλο, ώστε να μη μας θεωρούν , - που δυστυχώς..... θεωρούμεθα -, παρίες της Ευρώπης .

 Και δεν είναι η επανάσταση η τελευταία σύγκρουση του ελληνισμού με κατακτητές, όπως και με τους Τούρκους, αλλά μια μοίρα πολέμου για τους Έλληνες, που δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσει  .

Τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, ήταν μια ανακωχή στο χρονικό πλάτος μιας συνεχιζόμενης μάχης χιλιάδων ετών ,με κίνητρα ιδεολογικά, από τον Μαραθώνα μέχρι το Εικοσιένα, που εκφράστηκαν με το υπέροχο δίλημμα : λευτεριά ή θάνατος .

Ιδανικά αδιαπραγμάτευτα και μή προσαρμόσιμα στην λογική των συμβιβασμών  !

Στον διοικητή της Αγγλικής μοίρας του Αιγαίου που ήθελε να μεσιτεύσει για συμβιβασμό με τους Τούρκους, απαντά ο Κολοκοτρώνης :

Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος . Εμείς καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους , ο βασιλεύς μας εσκοτώθει, καμμια συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα .

Και όταν ο Χάμιλτον ρωτά να μάθει ποιά φρούρια και ποιά φρουρά, ο Γέρος του Μοριά του απαντά :

Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφται και τα φρούρια, η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά ! ( Ο Γέρων Κολοκοτρώνης, διήγηση συμβάντων της ελληνικής φυλής . τόμος 2 σ. 222 )

Με αυτά κηρύχθηκε η Επανάσταση και μ' αυτά αποτινάχθηκε η σκλαβιά !

'' Διά την στερέωση της Πατρίδος μου και τους νόμους, διά κείνο πεθαίνω, όχι διά άλλο'' , αναφωνεί ο σοφός Μακρυγιαννης ( απομνημονεύματα, Ι σ. 226 ) .

'' Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο που εμείς ελευθερώσαμε '' , παραγγέλλει στους νέους  και στις επόμενες γενεές, ο Γέρος του Μοριά .

Το μήνυμα που στέλνει στον Ιμπραϊμ, κλείνει μέσα του , όλων των Ελλήνων την ιστορία, όπως η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ και του Διενέκη , πρίν χιλιάδες χρόνια στις Θερμοπύλες :

''' όχι τα κλαριά να μας κάψης, όχι τα δένδρα, όχι τα σπήτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα επάνω στην πέτρα να μή μένει, ημείς δεν προσκυνούμεν , ....... . Μόνον ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε, και μή ελπίζης πως την γή μας θα την κάμης δική σου , βγάλτο από το νου σου ''' .

Αυτήν την μαχητικότητα, την πίστη και το ήθος, κληροδότησε στον νεοελληνισμό το Εικοσιένα .

Τί περισσότερο για τους νεοέλληνες  από μια τέτοια εθνική διαθήκη ;

Το πώς, με μια τέτοια βαρυσήμαντη εθνική διαθήκη , φτάσαμε σήμερα εμείς, << οι ελευθερωμένοι >>, να είμαστε όλοι σε υποθήκη , το ερμηνεύει προφητικά..... και  με πολύ καυστικό τρόπο, ο Ίωνας Δραγούμης, και ιδού τί λέει :

''' Ο ραγιας είναι μισός άνθρωπος, άνθρωπος μικρεμένος,  που δέχεται όλα από τον κύριό του και δεσπότη του....... Ραγιας είναι ο φρόνιμος που δεν κουνιέται για να μή τύχη και τον πάρη για ζωντανό κανένας και τον σκοτώση.... Μέρα με το φώς ποτέ δεν φανερώνεται . Τον κυνηγάς και κρύβεται . Τον δέρνεις κι ακόμα σκύβει ...... , τον σκοτώνεις και σωπαίνει ......'''.

Αυτό το επίκτητο ψυχικό μείασμα του σκλαβωμένου ελληνισμού, κλονίστηκε από τις ρίζες του με το Εικοσιένα, βάζοντας στην θέση του Ραγια τον Νεοέλληνα,  που αποφάσισε να σηκώσει κεφάλι .

Φαίνεται όμως ...., ότι τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, έχουν αφήσει βαθιά ίχνη διαφθοράς και ρουφιανιάς στην ιδιοσυγκρασία μας για να ξανασκύψουμε το κεφάλι .

'' Δηλητήριον εξαχρειώσεως, μετεγχυθέν αφθόνως επ' αιώνας εις τας φλέβας δούλων δεν εξαλείφεται ευκόλως .... ''

Έμφυτα χαρακτηριστικά της φυλής μας έχουν εκφυλισθεί και παλαιά επίκτητα ψυχογραφικά γνωρίσματα έχουν ξαναεμφανισθεί στην σύγχρονη εποχή μας, που διατηρούν δυστυχώς και σήμερα, την Ραγιαδοσύνη της υποταγής και της υποτέλειας  !

Μια Ραγιαδοσύνη υποταγής, στον έταιρο από τα κατοχικά χρονικά ... Δεσπότη !

Μια Ραγιαδοσύνη, που κρύβεται πίσω από τον ρεαλισμό της σκληρής τάξης πραγμάτων , οσάν η τότε τάξη ..... των αγωνιστών, είτανε ρόδινη, που μοίραζε χρήματα και ελευθερίες !

Πόσο απέχουμε από το ήθος του Εικοσιένα !!!

Και άν , η πατριωτική στάση του λαού μας στο δημοψήφισμα και τα συλλαλητήρια, ήταν σαφής ένδειξη αγωνιστικής διάθεσης που τον συνέχει με το ιστορικό παρελθόν του , δεν ήταν αρκετή, αποτελεί ένδειξη και όχι απόδειξη .

Διότι το χρέος του πατριωτισμού , δεν είναι μόνο χρέος πολέμου , είναι και χρέος ειρήνης, που απαιτεί άλλου είδους θυσία,  αλλάζοντας μορφή, και όχι ουσία .

Όσο τα Όχι του, τα κάνουνε Ναι, και δεν αντιδρά ως απόγονος λαός, τουλάχιστον θεσμικά για να μή πώ επαναστατικά στον ραγιαδισμό των ηγεσιών του, είναι κι' αυτός υπόλογος , στο στίγμα του Ραγια, για τον εαυτό του !!!   

Ποια είναι η στρατηγική της Ρωσίας για Αφρική και Ευρασία και τι θα μπορούσε να πάει λάθος

Ποια είναι η στρατηγική της Ρωσίας για Αφρική και Ευρασία και τι θα μπορούσε να πάει λάθος

Η μεγάλη στρατηγική του 21ου αιώνα της Ρωσίας είναι να καταστεί η ανώτατη «εξισορροπητική» δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Αφρικής - Ευρασίας, μέσω της επιδέξιας διπλωματικής διαχείρισης των πολλαπλών συγκρούσεων του ημισφαιρίου, αν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτό το όραμα δεν προέρχεται από τους υβριδικούς πολέμους των ΗΠΑ, αλλά από το εάν η Ρωσία εάν είναι σε θέση να  εξηγήσει σωστά τη στρατηγική αυτή στους πλυθησμούς των χώρών με τις οποίες συνεργάζεται.

Αυτό το φιλόδοξο όραμα οφείλει την προέλευσή του στην «προοδευτική» παράταξη του ρωσικού «βαθιού κράτους», που με θαρραλέα απόφαση αποφάσισε να αποκηρύξει τις σοβιετικές αγκυλώσεις του παρελθόντος και να ξεκινήσει τον επαναπροσανατολισμό μη - παραδοσιακών εταίρων, όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν. 

Αυτοί οι πρωτοπόροι της εξωτερικής πολιτικής «κάλυψαν το (γεωγραφικό) χάσμα» που οι προκάτοχοί τους άφησαν χωρίς επίβλεψη. 

Καθώς όλα αυτά συμβαίνουν, η Κίνα αποκάλυψε το παγκόσμιο όραμά της "One Belt One Road" το νέο «δρόμου του μεταξιού» που στοχεύει στην εμπορική ένωση της Ευρασίας μέσω της κατασκευής υποδομών και τη σύνδεση αυτών των διαφορετικών γεωπολιτικών κόμβων μαζί και την οικοδόμηση της δομικής βάσης για την αναδυόμενη Πολυπολική Παγκόσμια Τάξη.

Σύνοδος Κορυφής Ιράν - Ρωσίας - Αζερμπαϊτζάν στην Τεχεράνη το 2017

H Μόσχα «εξισορρόπησε» την μέχρι τώρα ευρωπαϊκή της εστία και διαφοροποίησε τις διπλωματικές προσπάθειές της μέσω νέων  τριμερών συμπράξεων. 

Η πρώτη επικεντρώνεται στη Συρία και αφορά τη Ρωσία, την Τουρκία και το Ιράν, ενώ η δεύτερη αφορά το Αφγανιστάν και αφορά τη Ρωσία, το Πακιστάν και την Κίνα. 

Το συνδυασμένο γεωστρατηγικό δυναμικό αυτών των πέντε πολυπολικών Μεγάλων Δυνάμεων για την προστασία της Ευρασίας είναι ο «χρυσός δακτύλιος», ο οποίος αντιπροσωπεύει τον απώτερο στόχο ολοκλήρωσης του 21ου αιώνα και θα συμβολίζει τη θεσμική ένωση πολλών από τις χώρες της Ανατολής.

Η εκπλήρωση του «χρυσού δακτυλίου» θα επέτρεπε στα μέλη του να εμπορεύονται το ένα με το άλλο μέσω των επερχόμενων οδικών οδών του «One Belt One Road», οι οποίοι θα αποτρέψουν την κυριαρχία του ναυτικού των ΗΠΑ κατά μήκος της Ευρασίας.

Περιφερειακά προβλήματα

Ωστόσο, η υπεροχή στις θαλάσσιες οδούς εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντική λόγω της εξάρτησης της Κίνας από θαλάσσιες διαδρομές για την εμπορία της με την Αφρική.

Το μέλλον της Αφρικής είναι αλληλένδετο με την Κίνας, διότι η τελευταία χρειάζεται τις αφρικανικές χώρες προκειμένου έχει ισχυρές αγορές για την πώληση της υπερπαραγωγής των εμπορευμάτων της. 

Ο μεγαλύτερος ανταγωνιστές του Πεκίνου στον Αφρο-Ειρηνικό χώρο είναι οι ΗΠΑ.

Ως εκ τούτου, η Κίνα είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει τις στρατιωτικές δυνατότητες των εταίρων της στο «δρόμο του μεταξιού» ενδεχομένως, ακόμη και να αναπτύξει τα αεροπλανοφόρα της κατά μήκος των εμπορικών οδών.

Σε αυτό το σημείο όπου η Ρωσία θα μπορούσε να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην αποκατάσταση της σταθερότητας στην Αφρική. 

Η Μόσχα πειραματίζεται ήδη με μια νέα πολιτική χρήσης «μισθοφόρων» για να υποστηρίξει την διεθνώς αναγνωρισμένη αλλά νεοσύστατη κυβέρνηση της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας στην προσπάθειά της να αποκαταστήσει τη χώρα μετά τον εμφύλιο.

Η επιτυχία της Ρωσίας θα ήταν η «απόδειξη» που θα έπειθε την υπόλοιπη Αφρική ότι Κίνα και Ρωσία θα μπορούσαν να παράσχουν  την απαραίτητη ασφάλεια για την προστασία των υποδομών του «νέου δρόμου του μεταξιού».

Η αφρικανική ήπεiρος

Η συμμετοχή της Ρωσίας στις διεργασίες επίλυσης των συγκρούσεων στην Αφρική θα μπορούσε να επεκταθεί από την αρχική στρατιωτική φάση σε μια δευτερεύουσα διπλωματική, καθιστώντας τη Μόσχα βασικό παράγοντα σε οποιονδήποτε επερχόμενο πολιτικό συμβιβασμό, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι κρατικές ρωσικές εταιρείες θα έχουν εγγυημένη προνομιακή πρόσβαση στην αγορά και τους πόρους του εν λόγω έθνους. 

Αυτός ο συνδυασμός κερδοφορίας θα μπορούσε να προσελκύσει τις αφρικανικές ελίτ και τους Κινέζους εταίρους τους, οι οποίοι δεν έχουν την στρατιωτική ή τη διπλωματική εμπειρία που έχει κερδίσει η Ρωσία μέσω της εκστρατείας στη Συρία και της συνοδευτικής ειρηνευτικής διαδικασίας της Αστάνα για να χειριστεί τις προσεχείς πολεμικές προκλήσεις. 

Μαζί με τη στρατιωτική διάσταση αυτής της στρατηγικής «εξισορρόπησης» έρχεται η παραδοσιακή διπλωματία, την οποία η Ρωσία εφαρμόζει ήδη σε κάποιο βαθμό με τους αντιπάλους της Κίνας (Ινδίας - Ιαπωνίας). 

Η ενίσχυση και η βελτίωση των διμερών σχέσεων με καθεμιά από αυτές τις αμερικανικά ευθυγραμμισμένες Μεγάλες Δυνάμεις είναι κρίσιμης σημασίας τόσο για τη Ρωσία όσο και για την Κίνας, διότι θα μπορούσε να επιτρέψει στη Μόσχα να ασκήσει «μετριοπαθή» επιρροή σε Ινδία και Ιαπωνία, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να προκαλέσουν ια κρίση με το Πεκίνο.  

Η «εξισορρόπηση» μεταξύ των δύο οικονομικών «μπλοκ» θα ήταν το πρωταρχικό πλεονέκτημα της Ρωσίας και θα μπορούσε να αποφέρει οφέλη και για τις υποανάπτυκτες περιοχές της Άπω Ανατολής και της Αρκτικής.

Στρατηγική επισκόπηση

Προχωρώντας πέρα από τον Ευρασιατικό πυρήνα, οι πολύπλευρες σχέσεις της Ρωσίας με την Ινδία και την Ιαπωνία μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τεράστιο τρόπο για να αποκτήσουν μια παρουσία στην Αφρική που θα συμπληρώνει το ανεπίσημο στρατιωτικό της μέσω "μισθοφόρων" στην «εξισορρόπηση» των υποθέσεων αυτής της ηπείρου.

Αρμενία 

Η Αρμενία είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το τι πήγε στραβά με τη στρατηγική της Ρωσίας. 

Η «στρατιωτική διπλωματία» της Ρωσίας για τη διατήρηση της περιφερειακής ισορροπίας εξουσίας με την πώληση όπλων τόσο στην Αρμενία όσο και στον γείτονα εχθρό της, το Αζερμπαϊτζάν είναι μια καλή στρατηγική γεωπολιτικής αλλά μια επικίνδυνη όταν πρόκειται για την εικόνα της Ρωσίας στο μυαλό καθενός από τους εταίρους της. 

ο Αζερμπαϊτζάν δεν νοιάζεται πολύ από τότε που η Ρωσία θεωρείται ότι ήταν πιο κοντά στον εχθρό τους μέχρι πρόσφατα, αλλά οι Αρμένιοι ήταν κατανοητά αναστατωμένοι όταν έμαθαν ότι ο σύμμαχος της αμοιβαίας άμυνας της CSTO εξόπλιζε τον αντίπαλό τους. 

Δεν είναι μόνο η Αρμενία, αλλά πολλοί από τους παραδοσιακούς εταίρους της Ρωσίας ανησυχούν για τις νεοσυσταθείσες σχέσεις «ισορροπίας» με τους ιστορικούς ανταγωνιστές της. 

Το κοινό της Σερβίας, της Συρίας, του Ιράν και της Ινδίας προτιμά το γεγονός ότι η Ρωσία δεν συνεργάστηκε τόσο στενά με την Κροατία, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν, αλλά βλέποντας πως είναι ήδη το «λιγότερο» που μπορούσε να κάνει η Μόσχα, αισθάνονται, προσπαθούν να τους εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό, ακόμη και αν τελικά δεν καταλήγουν να συμφωνούν με αυτό. 

Τα μεγάλο «αγκάθι»

Δεν μπορεί να τονιστεί πόσο σημαντικό είναι το μεγάλο στρατηγικό όραμα της Ρωσίας.

Τα ευαίσθητα ζητήματα, όπως οι αποστολές όπλων προς την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν ή η συνεργασία με την Τουρκία στη βόρεια Συρία, πρέπει να συζητηθούν σε τοπικό επίπεδο και όχι μόνο με το «βαθύ κράτος» κάθε παραδοσιακού εταίρου, ώστε να διατηρηθεί η εμπιστοσύνη του κοινού στα διεθνή μέτρα της Μόσχας.

Η έλλειψη οιασδήποτε αφήγησης από τη ρωσική πλευρά σε αυτό το πλαίσιο οδηγεί σε ένα κενό πληροφόρησης που καλύπτεται γρήγορα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των προσπαθειών της Μόσχας.

bankingnews.gr

Ελπίδα ...αλλά Τσίπρα η νέα κυβέρνηση στην Ιταλία.

Όπως είναι αναμενόμενο όταν πλέον όλες οι δυνάμεις του κεφαλαίου, που έχουν αλώσει τα Ευρωπαϊκά κράτη, εξαντλήσουν το «πολιτικό τους κεφάλαιο» στους εξαρτημένους πολιτικούς και κόμματα, τότε έχουν έτοιμη τη λύση …αλλά Τσίπρα.

Άσχετα λοιπόν εάν πολλές αναλύσεις μιλούν για επικράτηση αντιμνημονιακών δυνάμεων και πιθανή έξοδο της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, η εκλογή του Τζουζέπε Κόντε δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διασπορά της ελπίδας στον Ιταλικό λαό, όπως ακριβώς έγινε και με την «χρήση Τσίπρα» στην Ελλάδα.

Σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, που δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετήσουν οι προηγούμενοι, ετοίμασαν και έστησαν νέους «πρόθυμους» οι οποίοι θα φέρουν σε πέρας την δουλειά που τους ανέθεσαν.

Μία ανάγνωση των πρώτων δηλώσεων των μελών της …κυβέρνησης της αλλαγής στην Ιταλία, δείχνει το τι μέλη γενέσθαι.

 Ο ντι Μάγιο χαρακτήρισε τον Κόντε «μεγάλο επαγγελματία» που «χαρακτηρίζεται από αποφασιστικότητα και μεγάλη ηθική ισχύ», ενώ σχολιάζοντας δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων είπε ότι «σε όσους στην ΕΕ μάς κριτικάρουν, τους λέω, πρώτα αφήστε μας να ξεκινήσουμε και μετά κάντε μας κριτική». Ο δε Σαλβίνι δήλωσε ότι «η Ευρώπη δεν πρέπει να φοβάται», προσθέτοντας ότι «έστω κι αν η χώρα θα σεβαστεί όσο γίνεται περισσότερο τις σχετικές δεσμεύσεις, η ιταλική οικονομική πολιτική θα αλλάξει, με κύριο στόχο την ανάπτυξη».

Ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Μπρουνό Λεμέρ, υποστήριξε ότι «αν η νέα κυβέρνηση έπαιρνε το ρίσκο να μη σεβαστεί τις δεσμεύσεις της για το χρέος, το έλλειμμα, όπως και για την εξυγίανση των τραπεζών, όλη η χρηματοπιστωτική σταθερότητα της Ευρωζώνης μπορεί να απειληθεί». Από τη μεριά του, ο Γερμανός ευρωβουλευτής και επικεφαλής της ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Μάνφρεντ Βέμπερ, είπε ότι M5S και «Λέγκα» «παίζουν με τη φωτιά», με το επιχείρημα ότι «η Ιταλία είναι υπερχρεωμένη» και ότι «παράλογες και λαϊκίστικες ενέργειες θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια νέα κρίση στην Ευρωζώνη».

Ολομέλεια ΣτΕ: «Ναι» στη χορήγηση ασύλου στον έναν από τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς

Ελεύθερος θα αφεθεί ο ένας εκ των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, ο συγκυβερνήτης του ελικοπτέρου Suleyman Ozkaynakcim (δηλαδή του χορηγείται άσυλο), μόλις δημοσιευθεί η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία -σύμφωνα με πληροφορίες- απορρίφθηκε το αίτημα του τότε υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα με το οποίο ζητούσε να ακυρωθεί η απόφαση της 3ης Ανεξάρτητης Αρχής Προσφύγων με την οποία είχε χορηγηθεί άσυλο στον εν λόγω Τούρκο αξιωματικό.

Η Ολομέλεια Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, με πρόεδρο τον αντιπρόεδρο Χρήστο Ράμμο και εισηγητή το σύμβουλο Επικρατείας Διομήδη Κυριλλόπουλο, σήμερα το απόγευμα σε διάσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, με ισχυρή πλειοψηφία, απέρριψε το αίτημα του κ. Μουζάλα.

Η απόφαση αυτή της Ολομέλειας του ΣτΕ είναι πιλοτική και κατά συνέπεια καταλαμβάνει και τους υπόλοιπους επτά Τούρκους στρατιωτικούς. Κατά συνέπεια πρέπει να χορηγηθούν ταξιδιωτικά έγγραφα, προκειμένου να μεταβούν σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, όπως οι ίδιοι έχουν εκφράσει την επιθυμία τους, μέσω των συνηγόρων τους.

Συγκεκριμένα, η απόφαση του ΣτΕ για τον Τούρκο συγκυβερνήτη του ελικοπτέρου θα ισχύσει και για τους υπόλοιπους επτά αξιωματικούς οι οποίοι κατέφυγαν στην Αλεξανδρούπολη μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 στη γείτονα χώρα, έχει πιλοτικό χαρακτήρα, αφού εισήχθη στο ΣτΕ ως πρότυπη δίκη, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου 3900/2010.

Μέσα στο επόμενο διάστημα αναμένεται να δημοσιευθεί η απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ.

Ο συγκεκριμένος Τούρκος αξιωματικός είναι ελεύθερος με αυστηρούς περιοριστικούς όρους, με απόφαση του Τμήματος Αναστολών του ΣτΕ σε σχηματισμό Ολομέλειας.

Υπενθυμίζεται ότι παρέμβαση υπέρ του Τούρκου αξιωματικού έχει πραγματοποιήσει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών δια του προέδρου του Δημήτρη Βερβεσού.

Ιστορικό

Όπως είναι γνωστό η υπόθεση ήταν να ζητηθεί στις 15 Φεβρουαρίου στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών. Όμως, οι συνήγοροι του Τούρκου αξιωματικού υπέβαλαν αίτημα στο ΣτΕ για να εκδικαστεί εκεί ως πρότυπη δίκη, έτσι ώστε αφενός να φύγει η υπόθεση από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, λόγω των παραιτήσεων, κ.λπ., αλλά και οποία απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου να καταλαμβάνει και τους υπόλοιπους επτά Τούρκους αξιωματικούς. Πράγματι. Το αίτημα των συνηγόρων έγινε δεκτό από το ΣτΕ.

Υπενθυμίζεται ότι η 3η Ανεξάρτητη Επιτροπή Ασύλου χορήγησε άσυλο στον Suleyman Ozkaynakcim και αμέσως το Μαξίμου κατέθεσε σε Αστυνομικό Τμήμα αίτηση με την οποία ζητούσε την έκδοση προσωρινής διαταγής για να «παγώσει» η απόφαση χορήγησης ασύλου, ενώ κατέθεσε και αίτηση αναστολής όπως και αίτηση ακύρωσης (κύρια προσφυγή).

Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Θ΄ Τμήμα του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών και η πρόεδρος του Ευγενία Μυλωνοπούλου η οποία ήταν παράλληλα και πρόεδρος της Επιτροπής Ασύλου που εξέτασε την αίτηση ασύλου ενός εκ των οκτώ Τούρκων αξιωματικών «πάγωσε» την απόφαση χορήγησης ασύλου και οδήγησε το συγκυβερνήτη του ελικοπτέρου και πάλι κρατούμενο.

Τρόμος στον αέρα: Αεροπλάνο κόπηκε στα δύο και οι επιβάτες σώθηκαν. (Εικόνες - Video)

Το αεροσκάφος είχε απογειωθεί από το Τέξας και συνετρίβη στο τέλος του διαδρόμου προσγείωσης στο διεθνές αεροδρόμιο της Τεγκουσικάλπα στην Ονδούρα, που είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα στον κόσμο.

Ένα ιδιωτικό αεροσκάφος τύπου Gulfstream που είχε απογειωθεί από το Όστιν του Τέξας συνετρίβη υπό αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες κατά την προσγείωσή του στο διεθνές αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Ονδούρας, Τεγουσιγάλπα.

Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου καθώς στις φωτογραφίες που έχουν δημοσιευτεί από το περιστατικό φαίνεται το αεροσκάφος να κόπηκε στη μέση κατά τη συντριβή του.

Αν και οι εικόνες του αεροσκάφους, που έχει κοπεί στα δύο προκαλούν σοκ, το ευτύχημα είναι πως οι επιβαίνοντες σε αυτό, έξι επιβάτες και τρία μέλη πληρώματος, βγήκαν ζωντανοί από τα συντρίμμια, αν και τραυματισμένοι.

Το ατύχημα σημειώθηκε στις 11.15 το πρωί της Τρίτης (τοπική ώρα).

Αμέσως μετά τη συντριβή, στο σημείο που έπεσε το αεροπλάνο βρέθηκαν πυροσβέστες και σωστικά συνεργεία προκειμένου να ρίξουν αφρό για να αποφευχθεί ανάφλεξη του αεροσκάφους

Σκάει η φούσκα του "οικονομικού θαύματος" Ερντογάν;

Η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας σε έκτακτη συνεδρίαση της την Τετάρτη ανακοίνωσε την αύξηση των επιτοκίων κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες, μετά το ιστορικό χαμηλό της τουρκικής λίρας.

Συγκεκριμένα, η κεντρική τράπεζα αύξησε το επιτόκιο κατά 300 μονάδες βάσεις - από το 13,5% στο 16,5%, υποκύπτοντας στις πιέσεις των διεθνών αγορών και κάνοντας μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη τους.

Το τουρκικό νόμισμα έφτασε να σημειώνει απώλειες έως και 20% μέσα στο έτος και καταρρίπτοντας το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, ενώ σήμερα ξεκίνησε με «βουτιά» 5,2% (αλλά ανέκαμψε μόλις η Τράπεζα της Τουρκίας αύξησε το επιτόκιο δανεισμού).

Η ισοτιμία της διαμορφώθηκε, έτσι, στις 4,6704 λίρες έναντι του δολαρίου ενώ νωρίτερα είχε διολισθήσει στις 4,9290 λίρες έναντι ενός δολαρίου και είχε καταγράψει τις μεγαλύτερες απώλειες της τελευταίας δεκαετίας.

«Θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε όλα τα διαθέσιμα εργαλεία με στόχο τη σταθερότητα των τιμών», αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας, συμπληρώνοντας ότι η σφιχτή στάση στη νομισματική πολιτική θα διατηρηθεί έως ότου υπάρξει αξιοσημείωτη βελτίωση στο μέτωπο του πληθωρισμού.

«Είναι ώρα να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της νομισματικής πολιτικής και να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών» δήλωσε από πλευράς του ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Μehmet Simsek, ο οποίος τόνισε ότι ο κυβερνήτης της κεντρικής τράπεζας έχει «την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης» στις απαραίτητες ενέργειες για να περιοριστεί η πτώση της λίρας και να επιτευχθεί ο στόχος της σταθερότητας στις τιμές.

Η λίρα υποχωρεί όλες τις ημέρες του μήνα, εκτός από τρεις, ένα sell off που επιταχύνθηκε από τη στιγμή που ο Ερντογάν δήλωσε ότι σκοπεύει να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη για τη νομισματική πολιτική, αν κερδίσει τις εκλογές. Οι επενδυτές τιμωρούν επίσης τη χώρα γιατί απέτυχε να πράξει αρκετά για να περιορίσει τον πληθωρισμό, που κινείται σε διψήφια ποσοστά, αλλά και να περιορίσει το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Η Τουρκία κινείται προς τα όρια μιας πλήρους νομισματικής κρίσης, έγραφε νωρίτερα το Bloomberg, στη σκιά της πτώσης της λίρας, η οποία οδεύει προς τον χειρότερο μήνα της από το 2008. Η μέχρι πρότινος άρνηση της κεντρικής τράπεζας να παρέμβει, άφηνε ανοικτό δρόμο στους traders να στοιχηματίσουν κατά του νομίσματος.

Η συνάντηση της επιτροπής ήταν προγραμματισμένη για τις 7 Ιουνίου, ωστόσο η επείγουσα κατάσταση έφερε την συνάντηση νωρίτερα σήμερα, 23 Μαΐου.

news247

Φυλάκιση δύο ετών στον πρώην πρωθυπουργό Νίκολα Γκρουέφσκι

Αυτό που στην Ελλάδα θα ήταν αδιανόητο γίνεται στα Σκόπια. Σε φυλάκιση δυο χρόνων καταδικάστηκε την Τετάρτη από δικαστήριο των Σκοπίων ο τέως πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρουέφσκι για "χρηματισμό και προτροπή τέλεσης παράνομης πράξης". 

Η καταδίκη αφορούσε στην αγορά θωρακισμένου πολυτελούς αυτοκινήτου, υπόθεση για την οποία το δικαστήριο επέβαλε ποινή φυλάκισης 6,5 ετών στον πρώην βοηθό υπουργό Εσωτερικών της κυβέρνησης Γκρούεφσκι, Γκόικο Πόποφσκι, που ήταν κατηγορούμενος για κατάχρηση εξουσίας και παράβαση καθήκοντος.

Το δικαστήριο απεφάσισε, επίσης, ότι εντός 15 ημερών οι καταδικασθέντες θα πρέπει να αποκαταστήσουν την οικονομική ζημιά που προκλήθηκε στο δημόσιο από τις πράξεις τους.

Με τη δίκη του Νίκολα Γκρούεφσκι εγκαινιάζεται ο κύκλος εναντίον του ποινικών διώξεων που έχουν ασκηθεί με βαρύτατες κατηγορίες εναντίον του για υποθέσεις διαφθοράς αλλά και τηλεφωνικών υποκλοπών.

Ο ίδιος ο Γκρούεφσκι δεν παρίστατο στη δίκη γιατί την ίδια ώρα καθόταν στο εδώλιο άλλου δικαστηρίου για άλλη δίκη, με τους συνηγόρους του να υποβάλουν έφεση.

Ο επί τρεις θητείες πρωθυπουργός, μετά την εκλογική ήττα του, τον περασμένο Δεκέμβριο, υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου στο κόμμα του VMRO DPMNE αλλά παραμένει βουλευτής.