9η Νοεμβρίου: Η μοιραία ημερομηνία στην ιστορία της Γερμανίας

Από την πτώση της Αυτοκρατορίας μέχρι την πτώση του Τείχους, η 9η Νοεμβρίου είναι μία μοιραία ημέρα στην Ιστορία της Γερμανίας τον 20ό αιώνα.

Φέτος, παίρνει ιδιαίτερο χαρακτήρα με την επέτειο των 80 ετών από την Νύκτα των Κρυστάλλων και των 100 ετών από την παραίτηση του Κάιζερ και το τέλος της Αυτοκρατορίας.

1918: Ο τελευταίος αυτοκράτορας

Τον Νοέμβριο του 1918, μία επαναστατική ατμόσφαιρα κυριαρχεί στην Γερμανία, που βρίσκεται κοντά στην ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και λιγότερο από μισό αιώνα μετά την γερμανική ενοποίηση.

Στην εξουσία από το 1888, ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β' βρίσκεται αντιμέτωπος με την εξέγερση του Ναυτικού και την σύσταση εργατικών συμβουλίων σε ολόκληρη την χώρα. Παραιτείται στις 9 Νοεμβρίου.

«Ζήτω η Γερμανική Δημοκρατία!»: Την ίδια εκείνη ημέρα, ο σοσιαλδημοκράτης Φίλιπ Σάιντεμαν ανακοινώνει από τον εξώστη του Ράιχσταγκ (Κοινοβούλιο) στο Βερολίνο την γέννηση αυτού που θα εξελιχθεί αργότερα στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Δύο ημέρες αργότερα, η Γερμανία υπογράφει την ανακωχή με την οποία τερματίζεται ο Μεγάλος Πόλεμος, που θα αφήσει πίσω του 10 εκατομμύρια νεκρούς. Οι όροι της ειρήνης που ακολουθεί κρίνονται τόσο ταπεινωτικοί για τους Γερμανούς που οι ιστορικοί εντοπίζουν σε αυτούς τους σπόρους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1923: Το πραξικόπημα της Μπυραρίας

Στις 9 Νοεμβρίου 1923, ο Αδόλφος Χίτλερ, τότε επικεφαλής του ασήμαντου Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών και οι παρατρεχάμενοί του, ανάμεσά τους οι Χάινριχ Χίμλερ, Χέρμαν Γκέρινγκ και Ρούντολφ Ες, επιχειρούν να καταλάβουν με πραξικόπημα την εξουσία σε πολυσύχναστη μπυραρία του Μονάχου.

Ο Χίτλερ ανεβαίνει σε μία καρέκλα και πυροβολεί το ταβάνι, πριν κηρύξει το τέλος «της κυβέρνησης των εγκληματιών του Νοεμβρίου», όρος που χρησιμοποιείται από τους επικριτές της Ανακωχής του 1918. Όμως αστυνομία και στρατός εξουδετερώνουν εν τη γενέσει της αυτήν την απόπειρα πραξικοπήματος.

Ο Χίτλερ συλλαμβάνεται, η απόπειρά του είναι φιάσκο, αλλά χρησιμεύει ως ιδρυτικός μύθος του μελλοντικού ΙΙΙ Ράιχ. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται την δίκη του για να γίνει γνωστός και να σκορπίσει τον αντιεβραϊκό του μίσος στη χώρα του και πέρα από αυτήν.

Καταδικάζεται σε φυλάκιση 5 ετών, αλλά δεν θα μείνει στην φυλακή παρά 9 μήνες κατά την διάρκεια των οποίων θα γράψει το «Mein Kampf».

1938: Η Νύκτα των Κρυστάλλων

Στις 9 Νοεμβρίου 1938, τα πογκρόμ κατά των Εβραίων που πήραν το όνομα Νύκτα των Κρυστάλλων επεκτείνονται σε ολόκληρη την Γερμανία.

Παρουσιάσθηκαν ως μία αυθόρμητη αντίδραση στον φόνο ενός μέλους του προσωπικού της γερμανικής πρεσβείας στο Παρίσι από έναν πολωνό Εβραίο, οι αντισημιτικές αυτές βιαιότητες είναι στην πραγματικότητα καθοδηγούμενες από την κορυφή του γερμανικού κράτους, ακριβώς 15 χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα του πραξικοπήματος της Μπυραρίας.

Μέλη των SA, SS και της χιτλερικής νεολαίας καταστρέφουν σε ολόκληρη την γερμανική επικράτεια εβραϊκούς τόπους λατρείας και τις βιτρίνες καταστημάτων που ανήκουν σε Εβραίους.

Τουλάχιστον 90 Εβραίοι σκοτώνονται και 30.000 στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, τα γεγονότα αυτά είναι η έναρξη της εκστρατείας εξόντωσης των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς.

Πλήθος Γερμανών μνημονεύουν αυτήν την Νύκτα καταθέτοντας λουλούδια και γυαλίζοντας τα Stolpersteine, τις χιλιάδες ορειχάλκινες αναθηματικές πλάκες που έχουν τοποθετηθεί σε πεζοδρόμια και πλατείες με τα ονόματα και τις διευθύνσεις των θυμάτων.

Το 2017, 16 από τις πλάκες αυτές εκλάπησαν, γεγονός που τροφοδότησε φόβους για να αναβίωση του αντισημιτισμού.

1989: Πέφτει το Τείχος του Βερολίνου

Στις 9 Νοεμβρίου 1989, σχεδόν από ατύχημα, πέφτει το Τείχος που ανεγέρθηκε το 1961 και έγινε το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στην Δύση και την Σοβιετική Ένωση.

Εκείνη την ημέρα, ένα μέλος του Πολιτμπιρό του Κομμουνιστικού Κόμματος της ανατολικής Γερμανίας, ο Γκίντερ Σαμπόφσκι, αιφνιδιάζεται κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου όταν αναφέρεται στα νέα δικαιώματα κυκλοφορίας των ανατολικογερμανών πολιτών.

«Απ΄όσο γνωρίζω, άμεσα», απαντά, όταν ένας δημοσιογράφος τον ρωτά πότε θα τεθούν σε ισχύ τα νέα αυτά δικαιώματα κυκλοφορίας των πολιτών.

Η απάντησή του πέφτει σαν βόμβα. Χιλιάδες κάτοικοι του ανατολικού Βερολίνου συρρέουν προς τα φυλάκια, οι φρουροί, αιφνιδιασμένοι και άναυδοι, σηκώνουν τελικά τις μπάρες. Η πτώση του Τείχους έγινε χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα.

Τα τραγικά γεγονότα που είχαν προηγηθεί απέτρεψαν τις αρχές να κηρύξουν την 9η Νοεμβρίου εθνική εορτή. Τελικά, θα προτιμηθεί η 3η Οκτωβρίου, η ημέρα της επανένωσης της Γερμανίας (1990).

Είμαι Έλλην δημόσιος υπάλληλος.

Είναι απορίας άξιον γιατί οι Έλληνες δεν είναι "κομμουνιστές", αφού οι περισσότεροι ένα και μόνο όνειρο βλέπουν. Να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και να γεράσουν απολαμβάνοντας οφέλη ως συνταξιούχοι του δημοσίου.

 Αυτό το όνειρο υλοποιείται κάθε βράδυ στον ύπνο του νεοέλληνα από τον εκάστοτε διεκδικητή της ψήφου με αποτέλεσμα ο ονειροκρίτης να έχει γίνει το μπέστ σέλερ της «νεοελληνικής κουλτούρας».

Είμαι Έλλην δημόσιος υπάλληλος παιάνιζε ολημερίς και ολονυχτίς άλλοτε ο σοσιαλισμός, άλλοτε η δεξιά και άλλοτε, εν χωρώ, όλοι μαζί και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις μας είπαν «μαζί τα φάγαμε»

Γιούργια στο τυρί χωρίς κανείς να δει την φάκα και ένα μεσημέρι μια μωβ γραβάτα μας είπε …κουράγιο Έλληνες.

Το έγκλημα ετελέσθη και ολόκληρες γενιές αποδέχονται τα μνημόνια είναι ιστορική αναγκαιότητα αναζητώντας την ευτυχία στις πύλες του δημοσίου.

Ο δημόσιος υπάλληλος είναι πλέον «ταξική ύπαρξη» και ο Έλληνας …"κομμουνιστής".

Σε αυτό το όνειρο ποντάρει ο Τσίπρας και στις κάλπες που είδη στήθηκαν θα υπάρχει το παραβάν των δημοσίων υπαλλήλων για να υπάρχει λεπτομερής καταγραφή της ηλιθιότητας όλων μας.  

Όσοι ονειρεύονται ότι ο νεοφιλελευθερισμός του Μητσοτάκη μπορεί να νικήσει πλανώνται πλάνην οικτράν. 

Ανδρέας Κεσίδης. 

Με το ένα πόδι στη Δύση με το άλλο στην Ανατολή οι Έλληνες

Πολιτικά, η Ελλάδα έχει από καιρό ευθυγραμμιστεί με τη Δύση. Εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 1952 και στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981. Και, σε αντίθεση με σχεδόν όλους τους γείτονές της στη νοτιοανατολική Ευρώπη, παρέμεινε εκτός της σοβιετικής σφαίρας επιρροής κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. 

 Σε θέματα ωστόσο που αφορούν τη θρησκεία, την εθνική ταυτότητα και τον τόπο των θρησκευτικών μειονοτήτων, οι Έλληνες, όπως και οι γείτονές τους στην Ανατολή, εκφράζουν περισσότερο εθνικιστικές παρά αποδοτικές απόψεις συγκριτικά με τους Δυτικοευρωπαίους, σύμφωνα με νέα έρευνα του Pew Research Center σε 34 χώρες σε ολόκληρη την ήπειρο. 

 Οι Έλληνες φαίνεται να το αναγνωρίζουν: Επτά στους δέκα συμφωνούν ότι «υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των παραδοσιακών αξιών της Ελλάδας και εκείνων της Δύσης». Και η πλειονότητα των Ελλήνων τρέφει κάποια συμπάθεια τη Ρωσία: Επτά στους δέκα Έλληνες υποστηρίζουν ότι μια ισχυρή Ρωσία είναι απαραίτητη για να εξισορροπηθεί η επιρροή της Δύσης. 

 Ομοίως συμβαίνει και με τους περισσότερους Ανατολικοευρωπαίους (περίπου το 57% συνδέει τη θρησκεία με την εθνικότητα), σε αντίθεση με τους Δυτικοευρωπαίους (34%). Επιπλέον, μόλις το ένα τρίτο των Ελλήνων δηλώνουν πρόθυμοι να δεχτούν στην οικογένεια τους μουσουλμάνους (31%) ή Εβραίους (35%), όπως και σε άλλες χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. 

 Η θρησκεία είναι επίσης πιο σημαντική στην προσωπική ζωή των Ελλήνων απ’ ό,τι σε πολλούς Δυτικοευρωπαίους. Εννέα στους δέκα Έλληνες (92%) πιστεύουν στον Θεό. Μεταξύ αυτών, ένα 59% πιστεύει με απόλυτη βεβαιότητα, ενώ μόλις το 15% των Δυτικοευρωπαίων είναι βέβαιο για την ύπαρξη του Θεού. Επίσης, το 55% των Ελλήνων ενηλίκων λένε ότι η θρησκεία είναι πολύ σημαντική στη ζωή τους – ποσοστό μεγαλύτερο από το διπλάσιο απ’ ό,τι στην Ιρλανδία, την Ιταλία και την Ισπανία και πενταπλάσιο απ’ ό,τι στη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία. 

 Σε αυτό το θρησκευτικό πλαίσιο, οι Έλληνες είναι πολύ περισσότερο αντίθετοι στον γάμο των ομοφυλοφίλων και στις αμβλώσεις από ό, τι οι Δυτικοευρωπαίοι. Επτά στους 10 Έλληνες τάσσονται κατά του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, μια προοπτική ευρέως αποδεκτή στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, ενώ η συντριπτική πλειονότητα και στις 15 χώρες της Δυτικής Ευρώπης τάσσεται υπέρ του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Διχασμένοι είναι οι Έλληνες και στο εάν η άμβλωση θα πρέπει να είναι νόμιμη ή παράνομη (45% έναντι 52%), ενώ η πλειονότητα σε ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη υποστηρίζει τη νόμιμη άμβλωση. 

 Όπως οι Ρώσοι, οι Πολωνοί και γενικά οι πολίτες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης, έτσι και οι περισσότεροι Έλληνες εκτιμούν ότι είναι σημαντικό να έχουν γεννηθεί στη χώρα τους (74%) και να έχουν οικογενειακό υπόβαθρο εκεί (85%) για να είναι πραγματικά Έλληνες, υπονοώντας ενδεχομένως ότι οι μετανάστες δεν μπορούν πραγματικά να ανήκουν στη χώρα τους. Πολύ λιγότεροι Δυτικοευρωπαίοι ενστρενίζονται αυτές τις απόψεις. Επιπλέον, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων υποστηρίζει ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι ανώτερος από τους άλλους – ομοίως στη Γεωργία και την Αρμενία. 

 Ασφαλώς η Ελλάδα δεν ευθυγραμμίζεται με τους γείτονές της στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη σε κάθε ζήτημα. Η αρχαία Ελλάδα θεωρείται η γενέτειρα της δημοκρατίας και το 77% των Ελλήνων τονίζει ότι η δημοκρατία είναι προτιμότερη από κάθε άλλου είδους κυβέρνηση - άποψη που δεν συμμερίζονται στη Ρωσία, την Ουκρανία και αλλού στην κεντρική και την ανατολική Ευρώπη. 

 Επίσης, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός πρωτοστάτησε στον ελληνικό κόσμο και οι περισσότεροι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αναγνωρίζουν τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως την ανώτατη αρχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αντιθέτως, πολλοί άλλοι ορθόδοξοι χριστιανοί στην Ανατολική Ευρώπη θεωρούν ότι ο πατριάρχης της Μόσχας (ή ο δικός του πατριάρχης) κατέχει αυτόν τον ρόλο. 

   naftemporiki.gr

Δεξιά στροφή της Αριστεράς: ενός κακού μύρια έπονται

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Στη μεταπολεμική περίοδο, οι καπιταλιστές έχοντας σαν βασικό ατού την αστική δημοκρατία, τα πολιτικά δικαιώματα, την κοινωνική πρόνοια και την ευημερία που γνώρισε σε συνθήκες οικονομίας της αγοράς ο δυτικός κόσμος, έπεισαν το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνιών της Δύσης και εμπέδωσαν την πεποίθηση ότι αυτή η κατάσταση όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά θα γίνεται διαρκώς καλύτερη για όλους. Η αύξηση της παραγωγικότητας και του παραγόμενου πλούτου θα εξασφαλίζει την αδιατάρακτη ευμάρεια, με όλο και μεγαλύτερη δικαιοσύνη, με όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ανέσεις, με όλο και μεγαλύτερη ασφάλεια. Ότι αυτή η εξέλιξη είναι η φυσική συνέπεια της οικονομίας της αγοράς όπου όλα αυτορυθμίζονται και αυτοδιορθώνονται.

Η αναπάντεχη κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων το ’90, ανανέωσε αυτό το «αξίωμα» πάνω που είχαν φανεί τα πρώτα σύννεφα και είχαν πέσει οι πρώτες μπόρες στο δυτικό μοντέλο. Αυτό σήμαινε ότι το σύστημα έπαιρνε από κει που δεν το περίμενε κανείς μια παράταση ζωής. Και ταυτόχρονα, οι ελίτ που το διαχειρίζονταν αποκτούσαν μεγαλύτερη ευχέρεια να το αποδομήσουν συρρικνώνοντας τις ευνοϊκές για την κοινωνία ρυθμίσεις για να το φέρουν στα μέτρα των επιδιώξεων τους για μεγαλύτερη κερδοφορία και συσσώρευση. Χωρίς αντίπαλο δέος, η λογική του «μονόδρομου», ή του τέλους της ιστορίας, δύσκολα μπορούσε να αμφισβητηθεί.

Η θέση της Θάτσερ ότι δεν υπάρχει άλλος εναλλακτικός δρόμος πρόσφερε –μετά τη διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ- την καλύτερη κάλυψη όχι μόνο στους θιασώτες του επιθετικού καπιταλισμού, αλλά και στους σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες που έψαχναν να βρουν δικαιολογίες και αφορμές για να αυτομολήσουν νόμιμα και χωρίς ενοχές στο στρατόπεδο του νεοφιλελευθερισμού, όπως παραπλανητικά αποκαλούν αυτή την άγρια μορφή καπιταλισμού.

Η διάβρωση του προοδευτικού μπλοκ στην Ευρώπη είχε αρχίσει πριν από τη διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ. Στην μεταπολεμική μορφή και εξέλιξή του το δυτικό μπλοκ ήταν εξαιρετικά δελεαστικό και αφομοιωτικό. Εν καιρώ ειρήνης και ευμάρειας, τα κομμουνιστικά κόμματα κόλλησαν στη στασιμότητα της γραφειοκρατία τους, αποστεώθηκαν και με το πρώτο μεγάλο σοκ θρυμματίστηκαν εύκολα. Αντιθέτως, τα σοσιαλδημοκρατικά, εξαρχής πιο φιλικά στην αστική δημοκρατία, προσπάθησαν να εξανθρωπίσουν το καπιταλιστικό σύστημα με εντυπωσιακά –στην πρώτη φάση-αποτελέσματα. Εντυπωσιακά, αλλά –κόντρα στις προβλέψεις των πιο αισιόδοξων– πρόσκαιρα.

Αφύσικος καπιταλισμός

Ο καπιταλισμός δεν άλλαξε τη φύση του. Ως χαμαιλέων προσαρμόστηκε στο μεταπολεμικό περιβάλλον. Η επιρροή και γοητεία του σοσιαλιστικού μοντέλου είχε κορυφωθεί μετά την εκπληκτική νίκη της Σοβιετικής Ένωσης κατά του Άξονα και την ασύλληπτη θυσία των λαών της στον παγκόσμιο πόλεμο και με την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας το 1949. Ούτε οι δυσλειτουργίες του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού είχαν ακόμα εδραιωθεί ούτε οι καπιταλιστικές μητροπόλεις είχαν καθαρή τη φωλιά τους στο εσωτερικό και τις αποικίες τους. Η γερμανική ελίτ ήταν υπόλογη για τα τρομακτικά εγκλήματα πολέμου που είχε διαπράξει, η γαλλική ελίτ προσπαθούσε να αποτινάξει το στίγμα της συνεργασίας με τους ναζί στη διάρκεια του πολέμου και η αγγλική ελίτ προσπαθούσε, όπως και η γαλλική, να ματαιώσει δια πυρός και σιδήρου τις απόπειρες των λαών του Τρίτου Κόσμου (της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης) να αποκτήσουν την ανεξαρτησία και αυτοδιάθεσή τους.

Για τις ευρωπαϊκές ελίτ, συνεπικουρούμενες από την άθικτη ελίτ ων ΗΠΑ, η ταχύρρυθμη ανασυγκρότηση και ανόρθωση της δυτικής Ευρώπης μετά τη βιβλική καταστροφή που τα ανταγωνιστικά συμφέροντά τους είχαν προκαλέσει, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου πρωτίστως για τις ίδιες και για το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του. Όχι μόνο η Σοβιετική Ένωση είχε μεγάλη ακτινοβολία παγκόσμια, αλλά και οι κομμουνιστές της Ευρώπης απολάμβαναν την εκτίμηση των λαών επειδή αυτοί σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες. Σε αντίθεση με τους αστούς που είτε από την αρχή εντάξανε τα καθεστώτα τους (περίπου της μισής Ευρώπης) στον Άξονα είτε συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής, λούφαξαν ή διέφυγαν στο εξωτερικό για να γυρίσουν μετά το τέλος του πολέμου ατσαλάκωτοι.

Νέοι δικτάτορες στην Ευρώπη δεν ήταν ευπρόσδεκτοι μετά τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι και τα νέα καθεστώτα που εγκρίθηκαν ή «φορέθηκαν» στις ευρωπαϊκές χώρες υπό την εποπτεία των στρατιωτικών αρχών με τις ΗΠΑ επικεφαλής, σαν έτοιμα κοστούμια, από τη Γερμανία ως την Ελλάδα, όφειλαν να στήσουν την οικονομία της αγοράς διασκευασμένη με τρόπο που θα την καθιστά πιο ελκυστική από το νικηφόρο σοσιαλιστικό αντι-μοντέλο.

Στη διαδικασία αυτή, μπορεί οι χριστιανοδημοκράτες να αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα των καθεστώτων, αλλά χωρίς τους σοσιαλδημοκράτες το «κοινωνικό κράτος» δεν θα είχε το εύρος που γνώρισε. Σε σημείο που δημιούργησε την ψευδαίσθηση ακόμα και σε αριστερούς ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί, ότι ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο το σύστημα που είχε γνωρίσει ο κόσμος προπολεμικά, της στυγνής εκμετάλλευσης, της τεράστιας ανισότητας και του διαρκούς πολέμου. Χάρη σ’ αυτόν τον κεντρικά ελεγχόμενο καπιταλισμό με πολλά στοιχεία σοσιαλιστικής υφής, οι κοινωνίες απέκτησαν ένα επίπεδο ασφάλειας και ευημερίας, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής, σε συνθήκες ειρήνης μεταξύ τους, πρωτόγνωρο στην ιστορία.

Αναβίωση του κανιβαλισμού

Όμως, η επιτυχία του «εξανθρωπισμένου» καπιταλισμού εφησύχασε, αλλοίωσε και απορρόφησε τους βασικούς συντελεστές του, τους σοσιαλιστές. Κι όταν άρχισε η οικονομία της αγοράς να απαιτεί περισσότερα, οι εγγενείς στον καπιταλισμό τάσεις για υπερσυγκέντρωση του πλούτου και διεύρυνση των ανισοτήτων, ενισχύθηκαν. Με πιο στενά περιθώρια για ανεμπόδιστη επέκταση και ανάπτυξη, αλλά και πίεση για όλο και μεγαλύτερο κέρδος, οι βλέψεις των ελίτ στράφηκαν στον πλούτο που είχε διανεμηθεί μέσα στην κοινωνία. Κι έτσι ενεργοποιήθηκε ξανά ο σύμφυτος με τον καπιταλισμό κανιβαλισμός.

Τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα θα ήταν τα πρώτα θύματα και με την πάροδο του χρόνου η ανθρωποφαγία θα επεκτεινόταν στα μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Με την ίδια «λογική» οι πιο αδύναμες χώρες, όχι μόνο οι χαρακτηρισμένες ως εχθρικές αλλά και οι φιλικές και συμμαχικές, θα κατασπαράσσονταν πρώτες για να μειωθεί ή να καθυστερήσει η ένταση της αφαίμαξης στις κοινωνίες των μητροπόλεων, ο καθησυχασμός των οποίων εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λεηλασία των «άλλων», των ξένων, έστω και εταίρων, από τις ελίτ. Οι ελίτ χρειάζονται σχετική σταθερότητα στο εσωτερικό των μητροπόλεων απ’ όπου αντλούν την πολιτική και στρατιωτική ισχύ που είναι απαραίτητη για την κυριαρχία τους στις εσωτερικές και εξωτερικές αγορές. Αυτά σχεδιάζονται, η υλοποίηση τους, όμως, είναι πάντα σχετική, συχνά με πολλές ανεπιθύμητες και απρόβλεπτες παρενέργειες.

Αναταράξεις

Αυτή η διατάραξη των εσωτερικών ισορροπιών, μπορεί να αύξησε τα κέρδη και την υπερσυσσώρευση πλούτου από τις ελίτ, προκαλεί, όμως, πολλές αναταράξεις. Μία απ’ αυτές τις αναταράξεις είναι η απαξίωση έως και αποκαθήλωση των παραδοσιακά ισχυρών πολιτικών δυνάμεων. Γιατί ο κανιβαλισμός που υπέθαλψαν εκούσια ή ακούσια αποδομεί το κράτος πρόνοιας, κατατρώει τα σωθικά των επί μακρόν εφησυχασμένων κοινωνιών και δημιουργεί –όχι πάντα ελεγχόμενες- αντιδράσεις. Εξ ου και η σύγχυση. Εξ ου και τα κινήματα διαμαρτυρίας. Εξ ου και τα ανησυχητικά φαινόμενα της οπισθοδρόμησης και της αποσταθεροποίησης μέσα στις δυσαρεστημένες κοινωνίες.

Η προηγηθείσα υπαναχώρηση των ηγετικών ελίτ, η ανάκληση των κατακτήσεων και η στροφή τους στον επιθετικό καπιταλισμό, καταργεί το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο, επαναφέρει το απεχθές καθεστώς της λιτότητας και ανασφάλειας και στρώνει το έδαφος για κάθε είδους πολιτικά μορφώματα που εκμεταλλεύονται το κοινωνικό άγχος το οποίο ανακάμπτει δριμύτερο καθώς το κενό εμπιστοσύνης μεγαλώνει.

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στη Γερμανία, τον ισχυρότερο πυρήνα εξουσίας στην Ευρώπη, είναι πολύ χαρακτηριστικά. Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες υφίστανται καθίζηση, όπως συνέβη ακόμη εντονότερα στη Γαλλία. Κοινωνίες ολόκληρες πολιτικά ρευστοποιούνται. Κι αφού η Αριστερά, όπως αυτοπροσδιορίζεται η ενσωματωμένη πλέον στο σύστημα και εξομοιωμένη με τη Δεξιά σοσιαλδημοκρατία, καίει τα τελευταία αποθέματα εναλλακτικότητας και διαφορετικότητας που διέθετε, ενώ στενεύουν οι επιλογές των δυσαρεστημένων πολιτών και ανοίγει ο δρόμος σε κάθε μορφής δημαγωγό.

Δεξιά στροφή

Η απαξίωση της Αριστεράς είναι συνέπεια της σταθερής στροφής της προς τα δεξιά. Και όποια ακόμα στήριξη παρέχει η κοινωνία στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας είναι ο απόηχος από την εποχή που αυτοί υπερασπίζονταν την ειρήνη και το κοινωνικό κράτος. Η κατάρρευση και διάλυση της πανίσχυρης ιταλικής Αριστεράς, σοσιαλιστικής και κομμουνιστογενούς, συνδέεται όχι με κάποιας μορφής αριστερό εξτρεμισμό, αλλά με την όλο και πιο δεξιόστροφη μετάλλαξή της.

Όσο κι αν κάθε προοδευτικός άνθρωπος επιζητεί πάντα κάτι καλύτερο, θα ήταν λάθος να μην αναγνωρίσουμε ότι μεταπολεμικά, στην Ευρώπη, με καθεστώς ελεγχόμενης οικονομίας της αγοράς, η Αριστερά, οριζόμενη με πολύ γενικά και ελαστικά κριτήρια, συνεπικουρούμενη από την πίεση που ασκούσαν τα πιο «ορθόδοξα» κόμματα, κατάφερε να βελτιώσει όχι μόνο οικονομικά, αλλά και θεσμικά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τη ζωή για πολύ πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Η Αριστερά συμπίεσε σε αξιοσημείωτο βαθμό τον καπιταλισμό και περιόρισε τις παρενέργειες του. Αλλά στη διαδικασία αυτή, ξεχαρβαλώθηκε και αλλοτριώθηκε η ίδια.

Οι πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στο μεταπολεμικό «θαύμα», έγιναν οι φορείς της κατεδάφισης του σε συνέργεια με την πιο καθαρόαιμη Δεξιά. Κι όσο προσπαθούν να επιβιώσουν ξηλώνοντας το οικοδόμημα τόσο βαθαίνουν την κρίση και αποξενώνουν την κοινωνία. Οι αντιδράσεις, από ανασφάλεια, στρίμωγμα, απογοήτευση, αδιέξοδο και απόγνωση που εκδηλώνονται με μορφή διαμαρτυρίας, εκδίκησης, τιμωρίας, νοσταλγίας, ψευδαίσθησης, ίσως και αυτοκαταστροφής, είναι συχνά τυφλές και απρόβλεπτες.

Οι φορείς της Αριστεράς έχουν τεράστια ευθύνη. Μεταλλάχτηκαν και πούλησαν τον εαυτό τους στο διάβολο του «νεοφιλελευθερισμού». Και ευθύνονται για τις χαοτικές καταστάσεις στις οποίες οδηγούνται οι κοινωνίες που επί δεκαετίες τούς εμπιστεύθηκαν την τύχη τους.

Ανολοκλήρωτες προσπάθειες

Είναι αξιοσημείωτο ότι σχεδόν σε όλα τα κράτη που ανήκαν στο ανατολικό μπλοκ (Βουλγαρία, Πολωνία, Ρουμανία κ.λπ.), οι πολίτες, που σήμερα εμφανίζονται παραδομένοι στα εθνικιστικά, ρατσιστικά και θρησκόληπτα πολιτικά μορφώματα τύπου Κατσίνσκι, έδωσαν πολλές ευκαιρίες στα φερόμενα ως σοσιαλιστικά πρώην κομμουνιστικά κόμματα δίνοντας τους την εξουσία να κυβερνήσουν τις χώρες αυτές μέχρι να αποκαλυφθεί το μέγεθος της ανικανότητας και διαφθοράς τους.

Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές στη Νότια Αμερική, αλλά και εκεί, τα αριστερά κόμματα έκαναν δουλειά, αλλά ανολοκλήρωτη, όχι, βέβαια, μόνο με δική τους ευθύνη. Στη Βραζιλία, πέρα από τα αισχρά πραξικοπήματα της Δεξιάς (καθαίρεση της προέδρου Ρουσέφ, φυλάκιση του λαοφιλούς πρώην προέδρου Λούλα κ.λπ.), το Εργατικό Κόμμα πληρώνει την μερική μόνο αποδέσμευση του από τη Δεξιά. Αλλά και η διατηρηθείσα σημαντική επιρροή του στην κοινωνία οφείλεται στα ευεργετικά για τους πιο αδύναμους μέτρα που έλαβε κυβερνώντας. Τελικά, όμως, ηττάται στις κάλπες γιατί, για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους, δεν μπόρεσε να προχωρήσει πιο τολμηρά το αριστερό του πρόγραμμα.

Στη Βενεζουέλα, η πιο ριζοσπαστική φιλολαϊκή πολιτική του Τσάβες και του Μαδούρο (που έχουν νικήσει σε πάνω από δέκα εκλογικές αναμετρήσεις!), τους έχει κρατήσει με δημοκρατικές διαδικασίες στην εξουσία παρ’ όλο που υφίστανται ακραίες επιθέσεις σαμποτάζ, αποκλεισμών, κυρώσεων, απειλών και κάθε είδους υπονομευτικών ενεργειών από τις ΗΠΑ. Συνυπολογίζοντας και την εμπειρία της Αργεντινής, είναι φανερό ότι οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις χάνουν ερείσματα όταν οι αριστερές τους πολιτικές εφαρμόζονται μερικώς.

Σκαλοπάτι της Δεξιάς

Στην Ελλάδα, είναι θλιβερό ότι η Αριστερά δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί ούτε τις θέσεις, ούτε το χαρακτήρα της για να ηγηθεί μιας εναλλακτικής προοδευτικής πανευρωπαϊκής πρότασης. Θλιβερό, γιατί έφτασε πολύ κοντά, αλλά –όπως φάνηκε καθαρά εκ των υστέρων- δεν είχε τα φόντα να το φέρει αυτό σε πέρας. Έμεινε από πνευματικά καύσιμα κι αυτό που κυριάρχησε αποτελεί έκφραση ενός καθυστερημένου και ξεπερασμένου πολιτικού μορφώματος που επιβιώνει παρασιτικά με την προσκόλληση του στο ευρωπαϊκό μοντέλο που βρίσκεται ήδη σε παρακμή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως απόστημα περισσότερο της σοσιαλδημοκρατίας παρά του κομμουνιστικού μπλοκ, προσπαθεί να αποκαταστήσει την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού σε φάση που το μοντέλο είναι πανευρωπαϊκά σε κρίση και αποσύνθεση.

Πέρα από την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, η απόπειρα είναι από τη μάνα της σισύφεια, καταδικασμένη εκ των προτέρων να αποτύχει εξαντλώντας και τα έσχατα αποθέματα της κοινωνίας και του τόπου. Και, ασφαλώς, ανοίγοντας τη λεωφόρο για την επαναφορά των υπολειμμάτων του παλαιού πολιτικού συστήματος, υπαίτιου για την καταστροφή της Ελλάδας. Τα πολιτικά κόμματα της Δεξιάς, με όλες τους τις παραλλαγές, αιμοδοτούνται από τη μειωμένη αξιοπιστία και τις πολιτικές που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εάν γίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, στον ΣΥΡΙΖΑ θα το οφείλει.

Το θετικό

Το θετικό είναι ότι οι κοινωνίες είναι εμβολιασμένες με την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος. Οι πολίτες είτε έχουν αριστερή είτε δεξιά πολιτική τοποθέτηση, επιζητούν συνειδητά ή ασυνείδητα τη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους. Αυτή είναι μια βιωμένη εμπειρία στην Ευρώπη, ανατολική και δυτική, την οποία οι εμβαπτισμένοι πλέον στο νεοφιλελευθερισμό χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν να διαγράψουν από τη συλλογική μνήμη και πεποίθηση όσο κι αν τη δυσφημούν και την ακυρώνουν.

Γι’ αυτό, οι κάθε λογής δημαγωγοί εάν δεν την υπηρετήσουν όπως διατείνονται υφαρπάζοντας από την Αριστερά τις θέσεις και τα αιτήματα από τα οποία αυτή στην πράξη απομακρύνθηκε, δεν θα ευδοκιμήσουν σε βάθος χρόνου όση ζημιά κι αν προκαλέσουν, που δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι μεγαλύτερη απ’ αυτή που προξένησαν οι προκάτοχοί τους. Οι κοινωνίες έχουν ένα μέτρο σύγκρισης που μπορεί και να τις σώσει από τους απατεώνες και από τον αφανισμό. Και οι νέες υγιείς πολιτικές δυνάμεις που κάποια στιγμή θα αναδειχτούν μόνο αν επενδύσουν σ’ αυτή τη θετική εμπειρία έχουν μέλλον.

e-dromos,gr

Ανακαλύφθηκε γιγαντιαίο σπήλαιο που χωράει... ουρανοξύστη (video)

Έχει περίπου το μέγεθος 10 γηπέδων ποδοσφαίρου.

Μια ομάδα Βρετανών και Κινέζων επιστημόνων ανακοίνωσε ότι ανακάλυψαν ένα γιγάντιο σπήλαιο από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, στην αυτόνομη περιοχή Γκουανγκσί Τζουάνγκ στη νοτιοδυτική Κίνα.

Το Σπήλαιο Χαϊτίνγκ έχει όγκο 3,53 εκατ. κυβικών μέτρων και καλύπτει μια έκταση 77.600 τετραγωνικών μέτρων, περίπου το μέγεθος 10 γηπέδων ποδοσφαίρου, δήλωσε ο Σιανγκ Χανγκ, μέλος της ομάδας που συστήθηκε από τη Βρετανική Ένωση Σπηλαιολογίας και το Ινστιτούτου Καρστικής Γεωμορφολογίας που τελεί υπό την Κινεζική Ακαδημία Γεωλογικών Επιστημών.

Το ύψος του που ξεπερνά τα 200 μέτρα σημαίνει ότι μέσα στο σπήλαιο θα μπορούσε να χτιστεί ένας μικρός ουρανοξύστης, σύμφωνα με τον Σιανγκ.

Η ομάδα ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε το σπήλαιο, το οποίο πήρε το όνομά του από ένα κοντινό χωριό, τον Οκτώβριο. Ύστερα από την τρισδιάστατη αποτύπωση του σπηλαίου, οι γεωλόγοι εκτιμούν ότι ο όγκος του είναι ο 10ος μεγαλύτερος στον κόσμο ενώ η έκτασή του κατατάσσεται στην τρίτη θέση.

Οι εκλογές έδωσαν φτερά στη Wall Street

Κέρδη κατέγραψε η Wall Street με ώθηση από τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ.

Όπως αναμενόταν, οι Δημοκρατικοί κέρδισαν τη Βουλή των Αντιπροσώπων ενώ οι Ρεμπουμπλικανοί διατήρησαν τον έλεγχο της Γερουσίας.

Σαν μια πρώτη αντίδραση, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, μέσω του Twitter, έκανε λόγο για «τεράστια επιτυχία».

Παρά την ικανοποίηση Τραμπ, αναλυτές σημειώνουν ότι η ανάκτηση του ελέγχου της Βουλής των Αντιπροσώπων από τους Δημοκρατικούς, τους δίνει πλέον την ευκαιρία να«μπλοκάρουν» την ατζέντα του Αμερικανού προέδρου.

Αργότερα ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε συνέντευξη τύπου κάλεσε του Δημοκρατικούς σε συνεργασία στις υποδομές και στην υγεία ενώ επέμεινε στην κατασκευή του τοίχους στα σύνορα με το Μεξικό.

Σημειώνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μόλις ο τρίτος πρόεδρος τα τελευταία 100 χρόνια που στις ενδιάμεσες εκλογές κερδίζει τη Γερουσία αλλά χάνει τη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Στη Wall Street, ο Dow Jones ενισχύθηκε 2,12% ή 545 μονάδες στις 26.180, ο S&P έκλεισε με κέρδη 2,12% στις 2.813 μονάδες και ο Nasdaq κινήθηκε υψηλότερα 2,64% στις 7.570 μονάδες.

Στον βιομηχανικό δείκτη, τη μεγαλύτερη άνοδο σημείωσαν οι μετοχές των Caterpillar (+4,3%), UnitedHealth (+4,2%) και Microsoft (+4%) ενώ πτώση κατέγραψε μόνο ο τίτλος της Procter & Gamble (-0,2%).

Στο εταιρικό μέτωπο μικτά αποτελέσματα τριμήνου ανακοίνωσε η 21st Century Foxκαθώς μπορεί τα κέρδη να ήταν ισχυρά ωστόσο τα έσοδα ήταν κατώτερα των αναμενόμενων. Ειδικότερα, τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν στο 1,29 δις. δολάρια ή 69 σεντς ανά μετοχή και τα έσοδα ανήλθαν στα 4,35 δισ. ενώ οι αναλυτές ανέμεναν κέρδη στα 52 σεντς και έσοδα στα 4,44 δισ. δολάρια.

Στην αγορά εμπορευμάτων, η τιμή του πετρελαίου WTI σημείωσε πτώση 0,8% στα 61,71 δολάρια ανά βαρέλι ενώ η τιμή του χρυσού ενισχύθηκε 0,2% στα 1.228 δολ./oz.

Στην αγορά συναλλάγματος, το δολάριο κινήθηκε χαμηλότερα 0,2% έναντι του ευρώ στο 1,1442 δολ. από 1,1427 την προηγούμενη μέρα.

Στην αγορά ομολόγων, η απόδοση του αμερικανικού 10ετούς ομολόγου παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητη στο 3,21%.

Απόλυτος αιφνιδιασμός η συμφωνία Τσίπρα με την εκκλησία.

Αίσθηση στην κοινή γνώμη, αμηχανία στον πολιτικό κόσμο και ανησυχίες στα ηγετικά κλιμάκια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε η αιφνιδιαστική πρωτοβουλία Τσίπρα-Ιερώνυμου για την ιστορική συμφωνία Πολιτείας-Εκκλησίας, που λύνει προβλήματα 70 χρόνων.

Ο πρωθυπουργός κατ’ αρχήν πέτυχε τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Ενώ όλοι νόμιζαν ότι η συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο το βράδυ της Τρίτης θα είχε χαρακτήρα ενημέρωσης για τις προτεινόμενες συνταγματικές αλλαγές, προέκυψε μια συμφωνία που επιφέρει θεσμικές αλλαγές.

Είναι προφανώς αδύνατον η συμφωνία αυτή να ολοκληρώθηκε στη διάρκεια της συνάντησης. Αρα είχε γίνει συστηματική προεργασία το τελευταίο διάστημα, χωρίς να διαρρεύσει το παραμικρό από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου, ούτε από την Ιεραρχία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η συμφωνία ξεκίνησε να «χτίζεται» στο ραντεβού που είχαν στις 3 Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος. Για το τί συζητήθηκε τότε δεν υπήρξε καμία ανακοίνωση, ενώ οι δηλώσεις που έκανε μετά τυνάντηση ο προκαθήμενος της Εκκλησίας  ήταν γενικού περιεχομένου.

Επετεύχθη έτσι ο απόλυτος αιφνιδιασμός, τον οποίο προφανώς επεδίωκαν και οι δύο πλευρές

Η αμηχανία και ο φόβος της αντιπολίτευσης

Με την γνωστοποίηση της συμφωνίας, ήταν έκδηλη η αμηχανία στα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να διεμβολίζουν τον ζωτικό τους χώρο, προσεγγίζοντας ένα κατά τεκμήριο "συντηρητικό" κομμάτι του εκλογικού σώματος, στο οποίο το κυβερνών κόμμα δεν είχε μέχρι τώρα ιδιαίτερη απήχηση.

Περισσότερο ανησυχεί η ΝΔ, για την οποία το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας αποτελεί βασική δεξαμενή ψήφων. Η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί εαυτόν αποκλειστικό πολιτικό εκφραστή αυτού το κομματιού του εκλογικού σώματος και προσπαθεί παντί τρόπω να διατηρήσει αυτό το ρόλο.  Ενδεικτική της κτητικής αντιμετώπισης του εκκλησιάσματος είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔΜάκη Βορίδη  - περί Χριστουγέννων, αφαίρεσης του σταυρού από τη... σημαία κλπ - που έχουν προκαλέσει ποικίλα σχόλια και αντιμετωπίζονται με... θυμηδία στα social media.

Οι φάτνες στην... παρανομία

Αναφορικά με τη συνταγματική αναθεώρηση και ειδικότερα την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να περάσει τη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, ο κ. Βορίδης δήλωσε ότι «σ' αυτήν την περίπτωση η εικόνα του Χριστού δεν θα υπάρχει ούτε στα σχολεία ούτε στα δικαστήρια».

Ο κ. Βορίδης εν συνεχεία ισχυρίστηκε ότι σε περίπτωση που εφαρμοστούν τα περί θρησκευτικής ουδετερότητας «δεν θα μπορούμε να γιορτάζουμε σε δημόσιους χώρους τα Χριστούγεννα, δεν θα μπορούμε να βάζουμε καν φάτνες»!

Στην ανακοίνωσή της Νέα Δημοκρατία εκφράζει την ικανοποίησή της(!) για τη συμφωνία ενώ «εύχεται η συμφωνία που ανακοινώθηκε σήμερα να αποβεί ουσιαστικάεπωφελής για την Πολιτεία και την Εκκλησία και να μην εξαντληθεί σε μια κατ’ επίφαση αποσύνδεση της μισθοδοσίας των κληρικών από το Κράτος».

Στο καρφί και στο πέταλο

Το ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να βγει από τα… αριστερά, κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα ότι εγκατέλειψε την πάγια θέση του περί διαχωρισμού κράτους εκκλησίας. Ταυτόχρονα όμως παίρνει το μέρος των κληρικών, που ζητούν να παραμείνουν δημόσιοι υπάλληλοι, σημειώνοντας ότι η συμφωνία «δημιουργεί σοβαρότατες και δικαιολογημένες ανασφάλειες σε 10.000 οικογένειες για το μέλλον τους, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Ο απλός παπάς που στάθηκε δίπλα στον δοκιμαζόμενο λαό μας αυτή την εποχή της κρίσης, αξίζει σεβασμού»!

Το περιεχόμενο των ανακοινώσεων των δύο κομμάτων και οι δηλώσεις βουλευτών τους υποδηλώνουν ανησυχίες και φόβους  για το δημοσκοπικό αποτύπωμα της συμφωνίας. Στενοί συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη εκφράζουν την άποψη ότι με τη συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αντισταθμίσει σε επιρροή και εκλογική δύναμη ό,τι έχασε λόγω του μακεδονικού-σκοπιανού.

Ταυτόσημες απόψεις εκφράζονται και στην Κουμουνδούρου, όπου αναγνωρίζουν ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών για το Σκοπιανό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ερείσματα στον κεντρώο χώρο, όπου η κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να πείσει για την ορθότητα των επιλογών της και για την αναγκαιότητα να κλείσει το θέμα με συμβιβασμό.

Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η προσέγγιση με την Εκκλησία δίνει τη δυνατότητα στο κυβερνών κόμμα να επαναπροσεγγίσει αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος, να κερδίσει υποστήριξη και να διευρύνει την εμβέλεια του στον κεντροδεξιό συντηρητικό χώρο.

Ταυτόχρονα, επειδή η συμφωνία είναι σε επίπεδο κυβέρνησης, βοηθά και τους ΑΝΕΛ να ανακάμψουν, οι οποίοι πιέστηκαν περισσότερο από τη συμφωνία των Πρεσπών.

Επίσης το σημαντικότερο είναι ότι πρόκειται για διμερή συμφωνία κυβέρνησης- Εκκλησίας.  Όποιο πολιτικό κόμμα την επικρίνει, επικρίνει ταυτόχρονα την κυβέρνηση και την Εκκλησία, που είναι ο χώρος από τον οποίο αντλούν ψήφους. Ο διαχωρισμός είναι δύσκολος και ο επικοινωνιακός χειρισμός του θέματος ακόμη δυσκολότερος.

Ο «επικίνδυνος» Αλέξης Τσίπρας

Αξιολογώντας τη συμφωνία Πολιτείας και Εκκλησίας, τα επιτελεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν την απομονώνουν. Στο ίδιο κάδρο βάζουν όλες τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο βλέπουν πλέον ως εξαιρετικά επικίνδυνο αντίπαλο - «μετρ του πολιτικού τακτικισμού», όπως τον χαρακτήρισε κορυφαίο στέλεχος της καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ.

Ο φόβος αυτός προκύπτει από το αντικειμενικό γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας στα 3,5 χρόνια που κυβερνά, έχει ανοίξει πλήθος θεμάτων τα οποία κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν τόλμησε ούτε να αγγίξει τις προηγούμενες δεκαετίες.

Πρόκειται για:

1.    Το Σκοπιανό ζήτημα που χρόνιζε εδώ και 26 χρόνια.

2.    Το εκκλησιαστικό, που χρόνιζε για τουλάχιστον 70 χρόνια.

3.    Την προσέγγιση με τις ΗΠΑ, φέρνοντας τις σχέσεις των δύο χωρών στο καλύτερο επίπεδο που  υπήρχε διαχρονικά.

4.    Την πρόσκληση του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, η οποία βέβαια τορπιλίστηκε από την άκομψη παρέμβαση του προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου.

5.    Την δρομολόγηση των ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

6.    Την εξαγγελία για την επέκταση στα 12 μίλια της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο Πέλαγος.

7.    Την έξοδο από τα Μνημόνια, στα οποία μπήκε η χώρα με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

sofokleousin