Ποια η αλήθεια για την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία;

Η απόφαση Τραμπ κρύβει την – με βάση τη λογική και τα κοινά συμφέροντα – προσπάθεια του αμερικανού προέδρου να έρθει σε συνεννόηση και συνεργασία με τη Ρωσία.

Του Νίκου Σταματάκη*

Ειλικρινά με παραξένεψε η «απορία» και ο αιφνιδιασμός πολλών «ειδικών» εδώ και στην Ελλάδα για την ξαφνική απόφαση αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία και όλα όσα ακολούθησαν, δηλαδή την παραίτηση του στρατηγού Μάτις από το Υπ.Αμυνας. Καταρχήν, η διάσταση Μάτις-Τραμπ ήταν γνωστή εδώ και αρκετό καιρό και η φημολογία για την αποχώρηση του ήταν καθημερινό φαινόμενο τους τελευταίους μήνες. Ο στρατηγός Μάτις πίστευε ότι βασικός του ρόλος ήταν να αποτελεί φρένο στην πολιτική Τραμπ με την οποία διαφωνούσε πλήρως.  Σε γενικές γραμμές ο Μάτις ήθελε να συνεχίσει εσαεί την προβολή ισχύος της υπερδύναμης σε όλο τον πλανήτη ενώ ο πρόεδρος Τραμπ είχε άλλα υποσχεθεί στο λαό προεκλογικά και επέμεινε να τηρήσει τις υποσχέσεις του.  Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

1. Η ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΩΝ ΗΠΑ

 Οταν στις αρχές του φθινοπώρου οι γνωστοί «ευαγγελιστές» της παγκοσμιοποίησης (Σόρος και σια) έστειλαν τους πράκτορές τους στην Κεντρική Αμερική να οργανώσουν το περίφημο «καραβάνι» των παράνομων μεταναστών με σκοπό να δημιουργήσουν προεκλογικά προβλήματα στον Τραμπ, εκείνος αντέδρασε στέλνοντας τον στρατό στα σύνορα.  Ο Μάτις και οι στρατηγοί «ξίνισαν τα μούτρα τους» γιατί πίστευαν ότι ο στρατός έχει πολύ σπουδαιότερες αποστολές να εκτελέσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά – κατά τη γνώμη τους – δεν είχε ρόλο στα σύνορα με το Μεξικό.  Τα πράγματα οξύνθηκαν περισσότερο όταν ο Τραμπ ζήτησε από το Πεντάγωνο να αναλάβει ο στρατός την κατασκευή του «τείχους» στα σύνορα με το Μεξικό.  Στο τέλος-τέλος για τον Τραμπ, αλλά και για την πλειοψηφία των αμερικανών, το μεταναστευτικό είναι σπουδαίο ζήτημα εθνικής ασφάλειας που ασφαλώς υπάγεται στη δικαιοδοσία του Προέδρου και του Πενταγώνου.  Επειτα, δεν είναι δυνατόν από τα $700 δις του ετήσιου αμυντικού προϋπολογισμού να μην μπορεί να βρεθούν $5 ετησίως ώστε να χτιστεί το «τείχος».  Στην πραγματικότητα περίσεψαν φέτος περίπου $100 δις από τον περσινό προϋπολογισμό και οι διάφορες υπηρεσίες του Πενταγώνουν έσπευσαν να τα σπαταλήσουν μέσα σε ένα μήνα...  Αυτά βλέπει ο Τραμπ – αλλά και ο λαός – και γίνεται θηρίο ανήμερο... Επειδή αναγκάζεται να «επιχειρηματολογεί» με τους «καραβανάδες» για πράγματα αυτονόητα.  Οι καραβανάδες όμως (που όλοι τους σχεδόν βλέπουν τους εαυτούς ως άλλους Ναπολέοντες να εκστρατεύουν κατά της Ρωσίας) θεωρούν – και δεν κοκκινίζουν καν από ντροπή όταν το λένε - ότι τα σύνορα του Αφγανιστάν και του Ιράκ αλλά και της Ουκρανίας, έχουν πολύ πιο μεγάλη σημασία... Και εδώ ακριβώς είναι που το πράγμα είχει πάρει τη λάθος κατεύθυνση: Πρόκειται καθαρά για μια ακόμα επιχείρηση αλλοίωσης της λαϊκής ετημυγορίας με έμμεσο τρόπο, με παρέμβαση των στρατηγών.

2. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ 

Για τους περισσότερους πολιτικούς και αναλυτές η απόφαση Τραμπ για αποχώρηση από τη Συρία αντιβαίνει τα αμερικανικά συμφέροντα και είναι τάχατες ανεξήγητη.  Καταρχήν, για ποιούς πολιτικούς και αναλυτές μιλάμε; Γι αυτούς που τρέφονται πλουσιοπάροχα από το «κόμμα του πολέμου», το περίφημο «βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα»;Αυτών η γνώμη καθορίζεται από το προσωπικό τους συμφέρον και όχι το συμφέρον της Αμερικής και επομένως ποιά είναι η αληθινή της αξία; ΜΗΔΑΜΙΝΗ.   Δεύτερο, ποιά είναι η κατάσταση επί του Συριακού εδάφους και κυρίως ανατολικά του Ευφράτη;  

α) Το ισλαμικό κράτος έχει ηττηθεί κατά κράτος, μάλιστα τις τελευταίες μέρες μετά την ανακοίνωση του Τραμπ εξαλείφθηκαν και τα τελευταία του ίχνη.  

β) Το γεγονός είναι ότι στη Συρία η Δύση έχει υποστεί ήττα και τούτο είναι πλέον οριστικό.  

γ) Ως αποτέλεσμα της ήττας η Ρωσία και το Ιράν ελέγχουν το μεγάλο κομμάτι της χώρας και οι δυνάμεις του Ασαντ το υπόλοιπο. 

δ) Οι ρωσικοί πύραυλοι S-300 έχουν σκεπάσει τον εναέριο χώρο της Συρίας και οποιαδήποτε αεροπορία (Ισραήλ, Τουρκία, ΗΠΑ) θέλει να κάνει επιχειρήσεις εντός της Συρίας χρειάζεται την ρωσική άδεια. 

 ε) Τέλος, ο Τραμπ και η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού ρωτά τους «δήθεν ανησυχούντες» την εξής απλή ερώτηση: Πότε η Συρία ήταν απαραίτητη για την ασφάλεια των ΗΠΑ;  Η απάντηση είναι ΠΟΤΕ στα τελευταία 60 χρόνια... Η Συρία από την εποχή της ΕΣΣΔ ήταν υπό ρωσική επιρροή.  Γιατί λοιπόν σκούζουν τώρα οι «έμποροι του πολέμου»;  Και γιατί νομίζουμε ότι ο Νετανιάχου βλέπει σε σχεδόν μηνιαία «ραντεβουδάκια» τον Πούτιν;  Το κυρίως μενού των ραντεβού έχει να κάνει με τους ρωσικούς πυραύλους και την επιρροή των Ιρανών στη Συρία... Το επιδόρπιο είναι κυρίως το κουρδικό... Ας αναλάβει λοιπόν το Ισραήλ ευρύτερο ρόλο στη Συρία μαζί με τους ευρωπαίους....  Τέλος, όσοι νομίζουν ότι θα επιτραπεί στον Ερντογάν να κάνει ένα υγιεινό περίπατο στα ανατολικά του Ευφράτη πλανώνται πλάνην οικτράν... Μα εκεί βρίσκονται σπουδαίες πετρελαιοπηγές που μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό έσοδο για την ανοικοδόμηση της Συρίας. Θα αφήσει ο Ασαντ και οι Ρώσοι τους τούρκους να τις αρπάξουν; ΑΔΥΝΑΤΟΝ... Ηδη παρατηρούμε τα πρώτα σημάδια συμφωνίας των κούρδων με το καθεστώς Ασαντ.  Ας είμαστε βέβαιοι ότι η αποχώρηση των αμερικανών θα επιτρέψει στους ρώσους να «ευλογήσουν» την όποια σχετική συμφωνία.  

Μετά από την παραπάνω επισκόπηση των δεδομένων επί του συριακού εδάφους, αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί ο Τραμπ διέταξε την αποχώρηση των 2000 αμερικανών στρατιωτών;  Μα τι άλλο νόημα θα είχε εκεί η παραμονή τους εκτός από το να αποτελεί ένα αγκάθι στην πορσπάθειά του Τραμπ να τα βρει με τον Πούτιν;  Οσο για τους κούρδους καθόλου δεν είμαι πεπεισμένος ότι έχουν εγκαταλειφθεί στα νύχια του Ερντογάν.  Πρώτον, θα αποχωρήσουν οι αμερικανοί στρατιώτες και όχι οι μισθοφόροι – που μπορούν να είναι πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί.  Αλλά και οι στρατιώτες ακόμα θα πάνε στην Ερμπίλ στο ιρακινό Κουρδιστάν και θα αναμένουν εκεί οδηγίες. Δεύτερο, ο Τραμπ καθόλου δεν εμπιστεύεται τον Ερντογάν μετά τις παραδοπιστίες του τελευταίου για τον πάστορα Μπράνσον το περασμένο καλοκαίρι.  Και πάλι τονίζω ότι η απόφαση Τραμπ κρύβει τον βασικό στόχο του αμερικανού προέδρου που δεν είναι άλλος από την αμερικανο-ρωσική προσέγγιση...

Οι «καραβανάδες» των ΗΠΑ έφτασαν πρόσφατα στο έσχατο σημείο ξεδιαντροπιάς να ομολογήσουν ότι οι κομπασμοί του Πούτιν είναι σωστοί: Ναί πράγματι, οι ΗΠΑ δεν έχουν άμυνα εναντίον των υπερηχητικών ρωσικών πυραύλων... Καταλαβαίνουμε τι ντροπή είναι να έχεις προϋπολογισμό  $700 δις και να παραδέχεσαι δημόσια την ήττα σου, την αδυναμία σου απέναντι στους ρώσους;  Και έχουν μετά μούτρα οι διάφοροι παπαγάλοι του «κόμματος του πολέμου» να βγαίνουν και να κατηγορούν τον Τραμπ επειδή τους κατέβασε από το άλογο της αλαζονείας που είχαν καβαλήσει;

Ας μην έχουμε καμία απολύτως αμφιβολία ότι ο πρόεδρος Τραμπ ούτε ηλίθιος είναι ούτε ανεπαρκής.  Σε αντίθεση με τους καραβανάδες και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους στις ΗΠΑ και διεθνώς, ο Τραμπ είναι επιχειρηματίας και είναι μαθημένος να εργάζεται με βάση το λογική και την αποτελεσματικότητα.  Και η λογική (μαζί και με τους σπουδαιότερους ειδικούς για τη Ρωσία στη μεγάλη αυτή χώρα, όπως ο Henry Kissingerκαι ο Stephen Cohen) του λέει ότι ΗΠΑ και Ρωσία έχουν κοινά συμφέροντα και έχει έρθει η ώρα να τα συνεργαστούν.  Τελεία και παύλα.  

*O Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και επιχειρηματίας που ζει  και εργάζεται στη Ν.Υόρκη. n.stamatakis@aol.com