τελευταίο ταξίδι ή το κλουβί με τις σκιές του φωτη μισόπουλου

les adieux à Faust

.....κι αυτό που έγινε εδώ, σε λίγο θα τραβήξει το μεγάλο του δρόμο....

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Οι τρεις [1α]

....οι τρεις πλανόδιοι τραγουδιστές είχαν σταθεί στην άκρη του δρόμου, φτωχοί, γκρίζοι, βέβαια δεν τραγουδούσαν, γιατί είχαν γεράσει, μα κοίταζαν τόσο θλιμμένα το ηλιοβασίλεμα, που το τραγούδι ακουγόταν πιο καθαρά

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, ο.π. [1β]

 η διαπίστωση

......συνεχίζω μη όντας εκεί ανάμεσα στη λαιμαργία της σιωπής η αναστάτωση εκείνη στο κεφάλι μου πινακοθήκη πεθαμέvων κάποιο πρόσωπο σ' ένα ορισμένο μέρος μια ορισμένη ώρα άνθρωπος που έχει ξεκινήσει το ταξίδι του με τ' απαραίτητα εφόδια δεν ήξερα να διηγηθώ πώς γίνεται τόσο κοντά μια δροσερή πνοή που σε ανατριχιάζει ανήκει στα έθιμα της ταφής βράδυ στην αρχή βέβαια είναι κάπως δύσκολο να προσανατολιστείς η vera επιτύμβια αλήθεια διαρκεί όσο κι εγώ θα μπορούσε να μου απαντήσει πολύ καθαρά στην ανάγκη σκεπασμένα να μη καταλάβουν οι βλάσφημοι είχα την τύχη να θυμηθώ τι έπρεπε να κάνω εξ ίσου συγκεκριμένος ο Κάφκα στην κίνηση της Νέας Υόρκης ή ο Μπαρόουζ κρατούσα λογαριασμό για τις μέρες ονειροπολήσεις μιας κοσμοπολίτικης κίνησης με χτύπησε αέρας εγκατάλειψης τα μαγαζιά είχαν κλείσει τις νύχτες γίνομαι ο πατέρας μου σε βαθιά πολύ βαθιά γηρατειά που δεν έφτασε ποτέ του πήγα στο παράθυρο να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου πόσα λεφτά έδωσα για ένα ολόκληρο ταξίδι δεν θυμόμουν πια οι λεμβούχοι είναι πρόστυχη πάστα πληρώνεις πορθμεία ή διαπύλια και στη μέση της διαδρομής ξαναμετράς κι αδειάζεις τις τσέπες σου λυπόμουν τα λόγια μεγάλωνα την ταραχή στις ατιμίες τους αλλά σκεφτόμουν το καταφύγι μακριά αθέατος από τους πλάνητες με αναμμένα φώτα όπως οι βιτρίνες στιγμές ή καιροί σκόρπιοι εδώ κι εκεί σαν οικογενειακά κενοτάφια σωρός τον τελευταίο καιρό υπήρχαν χωρίς τη θέλησή μου αφιλόξενα δε νοιώθω ισότιμη εμπιστοσύνη για κανένα σκεφτόμουν τις μεταμορφώσεις του Φάουστ μια καταδίωξη σε εργατική συνοικία παίρνει μέρος η πιο απομακρυσμένη ευκαιρία για εξέγερση καλησπερίζοντας με δυνατή φωνή όσους επιχειρούν την αγέννητη εικόνα τους κλειδώνω μία μία κάθε πόρτα στο τεράστιο σπίτι ακόμα και μόνος πρέπει κανείς να μάθει πώς πεθαίνει εννοώ το σκοτάδι Η καταστροφική αρχή μιας προσωπικής ευχαρίστησης Μιλούσα με την άλλη φωνή χωρίς να προσφύγω στη δικιά μου Αυτό που ήθελα να προσθέσω τελικά 

  Faust à New York

.......ιδού η λέμβος στριμωγμένοι γύριζα τακτικά στην κάμαρη που ακολουθούσε το διάδρομο ένοιωθα και τότε εγκαταλειμμένος αλλά ευγνώμων μειονεκτήματα που αίρονται με έναν επικείμενο γάμο για το κορμί και τη φρίκη στις λειτουργίες του παρ' όλο που οι σχέσεις μου ήταν αθεμελίωτες σε κάθε παρελθόν ταίριαζε με την ιδιαίτερη κατάσταση του Αρλεκίνου απαραίτητη ανάγκη να παρατηρήσει τη συμπεριφορά των άλλων ως ψυχοπομπός [2] ο Φάουστ παραδινόταν σε σχόλια που έκανε αυτοστιγμεί ''τι άραγε μπορεί να προοιωνίζεται το πάγωμα του αίματός μου ;'' [3] οι αστραπές ξεπροβάλλουν σαν μνήμη ο ναύτης παρακάλεσε να δημιουργηθεί ένα πέρασμα στην αποβάθρα ανάμεσα στο πλήθος που ολοφάνερα ξάφνιασε η υπόκλισή του εκεί κάπου στα όρια του καλοκαιριού που χάνονταν και στα ελάχιστα που είχα σκεφτεί μέχρι τώρα πήγαινα πότε πότε να δω το αξιοθέατο χαμογελούσα ήμουν κιόλας νεκρός τέλειωνε η γλύκα του ήλιου με τις υποδείξεις του νυχτοφύλακα ξημέρωμα αποκτούσε τις επιφυλάξεις ενός μεγάλου ταξιδιού που καταλήγει σε περιφρόνηση αιφνίδια και ταραγμένη στέρηση καταπιανόμουν με κείνη τη γυναίκα στη πλώρη αλλά η υστεροβουλία μου είχε γίνει φανερή somewhere out of the fields was the siren of a train that made the suburban route-New York in other times quiet [4] μου έστρεψε την πλάτη κανονικά ούτε καν ταπεινωτική παράκληση ''κρίμα που δεν πέσατε στο νερό είστε τόσο αγενής θα σάς σπρώξω έξω την επόμενη φορά'' η λέμβος διατήρησε την πρέπουσα στάση έπεφτε ψιλή βροχούλα στον Αχέροντα concernait une avenue aliénée de la ville de New York [5] ''ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΉΣ :....επίορκε, Φάουστους, συλλαμβάνω την ψυχή σου'' [6] Πριν κοιμηθώ μου φάνηκε ότι είχε βλάστηση πυκνή εκτός από την αγριάδα κι ένα χόρτο γαλάζιο έδινε αίσθηση συνέχειας στο θαλασσινό νερό κατά τις εκβολές ο φόβος των περασμένων ωρών εξανεμίστηκε σκέφτηκα ότι ο Πύργος γράφτηκε απ' τον Κάφκα ακολουθώντας το μεθύσι κάποιου στους ουρανοξύστες της Park Avenue 

 amputation

........χωρίς όνειρα ή ενοχλήσεις τη φορά αυτή θα προσποιούμαι εδώ που συνήθως εμφανίζομαι οκνηρός και ανεπαρκής δεν ήταν άγνωστος για μένα εκείνος ο τελευταίο Ιούλιος ίσως κάποιες νύχτες να υπήρχαν άγγελοι που προστατεύουν τα μυστικά οι σκιές ξέκοβαν από το σώμα ακίνητες σφιγμένες ανυποχώρητες ο γκρίζος ωκεανός που προσπερνούσε τα δέντρα ήταν μεσάνυχτα μάζεψα την ομπρέλα μου συνήθως την χάνω ωστόσο με οδηγεί κάπου χωρίς αιτία προφανή θα έρθω σύντομα περίμενέ με στο απόμακρο στενό που πηγαίνει στο δάσος το γνωστό σημείο που φυγαδεύει την αταξία ο αέρας μυρίζει πατημασιές όταν αναχωρούμε βιαστικά μαζί με την εξάντληση για γαλήνη η υπονόμευση διαρκούσε μια αιωνιότητα όσο χανόταν το τοπίο απ' τα μάτια μας άλλωστε είναι απλό αν δεν το κάνεις εσύ θα το κάνει η Κρίση το ήξερα αυτό το χαμόγελο της απώλειας που έχει η κομψή στάση μιας ομορφιάς ή λίγο χώμα μαζεμένο στην άκρη για να μάς δείξει τη συμπόνια και το έλεος όπως καθόμουν κάτω με τα χέρια γύρω απ' τα γόνατα επανέλαβα ''θα 'ρθω σύντομα περίμενέ με Να περιμένεις'' υγρή μοναξιά ύπνου που δεν είχα ποτέ κοιμηθεί ''προς τα πού είναι το σπίτι σου ;'' θυμάμαι να είπα ύστατη ισορροπία ανάμεσα σε δυο φεγγάρια υπο εκκρεμότητα μέρες βασανιστικές και γεμάτες σύγχυση ο ακρωτηριασμένος Φάουστ στη σκηνή του μαρτυρίου ''ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΙΟΣ :  Τα κατακρεουργημένα μέλη του θα τα θάψουμε καθώς αρμόζει'' [7] Πεζοπόρησα κάμποσες μέρες σε κρυφά δρομάκια χωμένος ανάμεσα σ' αυτό που είναι η μη πόλη το ψωμί είχε μαζέψει υγρασία ξάπλωσα στο πάτωμα επιστρέφοντας περισσότερο να πω με βεβαιότητα τις χαμένες αισθήσεις συμφιλιώθηκα ο πόνος στον ώμο με βύθισε ακόμα περισσότερο χωρίς μνήμη το φως του δειλινού έκαμνε τον κήπο να μοιάζει με ναυάγιο χτύπησαν το τζάμι σηκώθηκα ν' ανοίξω κατά βάθος μου άρεζε ξεκλείδωσα το πορτάκι στο κλουβί με τα πουλιά Μείναν ακίνητα για πολύ''θ' αργήσουμε'' είπα επίμονα ''δεν μπορείς πιο γρήγορα ; έλα'' Λησμοσύνη Φως 

ΤΕΛΟΣ

 ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1α] Τάσος Λειβαδίτης, Οι τρεις, ΚΕΔΡΟΣ, δεύτερη έκδοση, 1980

[1β] Τάσος Λειβαδίτης, ο.π.

[2] Κορίνα Φαρμακόρη, LIFOteam 11.4.2014 : Οι Αρλεκίνοι του Πάμπλο Πικάσο / Ένα αφιέρωμα στους εμβληματικούς αρλεκίνους του και η ιστορία που κρύβουν : ''........ο Πικάσο ταυτίζεται με τον Αρλεκίνο.....ο Γκιγιόμ Απολινέρ είναι ο Πιερότος......ο Μαξ Ζακόμπ ο μοναχός.....''. [αναφορά στον γνωστό κυβιστικό πίνακα ''οι τρεις μουσικοί'' του Πικάσο]. Στο ίδιο άρθρο ο Ερμής προσωποποιεί τη μεταφορά κάθε ανατροπής στον Αρλεκίνο, μπορεί να γίνει αόρατος - μια ύπαρξη ανάμεσα στον μυθικό Ερμή [αναιδής ανατροπέας του κατεστημένου και ψυχοπομπός] και τον Ερμή τον Τρισμέγιστο της ''Ερμητικής Γραμματείας''

[3] Christopher Marlowe, Δόκτωρ Φάουστους, μτφρ. Κλείτος Κύρου, εισαγωγή Jan Kott, Άγρα, 1994

[4] κάπου απ' τα χωράφια ακούστηκε η σειρήνα κάποιου τρένου που έκανε τη διαδρομή προάστια-Νέα Υόρκη κατά  τα άλλα επικρατούσε ησυχία [Φραντς Κάφκα, Αμερική ή Ο αγνοούμενος] [αποδόσεις του γράφοντα]

[5] αφορούσε μια αλλοτριωμένη λεωφόρο της Νέας Υόρκης [σημ. του γραφ.]

[6] Christopher Marlowe, ο.π.

[7] ο.π.