μεσάνυχτα όταν έβρεχε ή συντροφιά με τον Γκαμπέρ - του φωτη μισοπουλου

pour un théâtre impossible

μονόπρακτο για τρία πρόσωπα κι ένα φουαγιέ

....συμβουλευόταν τις σημειώσεις του στο φως ενός ηλεκτρικού φακού. Έπειτα τον έσβυνε και μιλούσε στο σκοτάδι

ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΤ, ΠΡΟΖΕΣ 145-1980 [1α]

....ο νυχτερινός περίπατος ως αυτοαναζήτηση μέσα στην πόλη

PIERRE SANSOT [1β]

ΧΟΡΙΚΟ

......εφόσον θα υπάρχει γη αυτή η θέση θα μου ανήκει δικαιωματικά όπως κομμάτια θολό απόγεμα γυρίζοντας σελίδες ή όποιο σκηνικό παλιάς ταινίας σαν τα καλέσματα πουλιών με τη βροχή στο πέρασμα πάνω στα πρόσωπα ή τα βουνά όταν μετακινούνται αργά κάμποσες μέρες από δρόμους κρυφούς κι ο φόβος θωρακισμένος σε αφασία γραμμένος με στόματα επίχρυσα τη νύχτα κάτω απ' τα κλαδιά των δέντρων παριστώντας τις υποδείξεις του Γκαμπέρ θα τέλειωνε μαζί του το καλοκαίρι ο Μπέκεττ Το έγραψε Κάποτε προχωρούσα αργά γιατί όπως σάς είπα ο θεατής είναι εκείνος που πρέπει να κινείται [2] το παράκτιο πάθος του χρησιμεύει στους συγγραφείς ως επιστέγασμα πριν βαθύνουν τα χρώματα και γίνουν μικρά τελείες ελώδεις προλέγοντας σύννεφα ανυπομονείς ν' ακούσεις τον ξεχωριστό τρόπο που χτυπάει η πόρτα η φοβισμένη σάρκα ήταν κι αυτό κάτι που δεν κατάφερα ποτέ να μάθω ανάμεσα στους μύθους καθώς με χτύπησαν άγρια και φαινόταν το ετοιμοθάνατο φεγγάρι που σε ορμάνε απροκάλυπτα ήμουν αρκετά ακριβολόγος μην ανησυχείτε αποφεύγω να διηγούμαι άσχημα όνειρα τώρα πια είναι άλλη η μοναδική μεγαλοπρέπεια θυμήθηκα την εποχή που δεν έδειχνα καθόλου τις διαθέσεις μου όταν σκοτείνιαζε συναντούσα συνήθως τον Φιόντορ Μιχαήλοβιτς πού πηγαίνετε σύντροφε ρωτούσα αλλά την επόμενη στιγμή παραδεχόταν ψάχνω τις τροχιές στο δρόμο αν είναι κόκκινες έλεγε γιατί κι η μουσική που άκουγα ανήκει στη χτεσινή νύχτα και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί χωρίς συνήγορο κι ο νους στο τέλος γίνεται πιο ασήμαντος απ' ο,τι βλέπουμε σαν το μεγάλοθεϊκό κύμα στα χέρια Tου Δημιουργού έτσι ξεχνιόταν η Εξέγερση στην άκρη του μεσημεριού όπως κάποτε που σωθήκαμε απ' την ευτυχία μ' ένα νεύμα ούτε δεινά ούτε έγκλημα έσπρωχνε τον άνεμο και τη σοδειά στο πλακόστρωτο οι ναύτες οραματίζονται νεκρά λιμάνια φοίνικες ή φαντάσματα δεν αφορά κανένα οι μελαγχολικοί σκελετοί ή ο χορός τελειωμένος ο Γκαμπέρ έχει την προφορά ενός ξένου αλλά είναι γηγενής γύρισα λοιπόν σπίτι δεν έβρεχε 

 à la maison quand il a plu [*]

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ [3] : .....Απόστειλον τον άρτον σου επί πρόσωπον του ύδατος , ότι εν πλήθει των ημερών ευρήσεις αυτόν

ΓΚΑΜΠΕΡ [**] : ....αυτό θα πει προσωπικός γιατρός ενώ εγώ ριχνόμουνα στο μοναδικό πιάτο κατάπινα χωρίς να μασήσω 

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ......το ξέρει κι ο ίδιος πολύ καλά πως κάτι λείπει όποτε η εξουσία θεοποιείται 

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .....δος μερίδα τοις επτά και γε τοις οκτώ, ότι ου γινώσκεις τι έσται πονηρόν επί την γην 

ΓΚΑΜΠΕΡ : .....άκουσα πως πάντα κάποιος θάβει το σκυλί του κάτω από ένα δέντρο αλλά δεν ξέρω το γιατί στόματα που τολμάνε να

ουρλιάζουν χωρίς καλά να ξέρουν Η οδύνη μας παραδίνεται στην ηχώ

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .....έπρεπε αυτός ο δρόμος να είναι μια λεωφόρος από τα βήματα που σκοντάφτουν ποδοπατάνε κουβαλάνε από τα πόδια από τα χέρια από τα σώματα η έλλειψη όπου χάνομαι σαν απύθμενη ανάγκη 

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .....Εαν πληρωθώσιν τα νέφη υετού, επί την γην εκχέουσιν και εαν πέση ξύλον επί τω νότω και εαν εν τω βορρά, τόπω, ου πεσείται το ξύλον, εκεί έσται

ΓΚΑΜΠΕΡ : ......ή όρθιος στον άμβωνα εκφωνείς τον επικήδειό σου σε μια εποχή μελλοντική ακίνητη όπως η όψη της πέτρας που δεν είναι ανάγκη να συνοδεύει το τραγικό 

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .......αιχμάλωτος στις υπνηλίες χάρη σ' αυτές βρίσκω το νόημα που ξυπνάει μια θλίψη ξαφνική μέχρι να με λογίσουν ένοχο εκείνοι οι αρχαίοι συνειδητοί μάρτυρες στους μαιάνδρους της μνήμης μου 

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ......Τηρών άνεμον ου σπερεί, και βλέπων εν ταις νεφέλαις ου θερίσει

ΓΚΑΜΠΕΡ : ......τα σύνορα της κάμαράς μου του κρεβατιού μου και του κορμιού μου είναι τόσο μακριά από μένα αντίπαλοι με τη βοήθεια του Θεού και της αστυνομίας 

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ........μα είναι πια το τέλος της μέρας οι σκιές μακραίνουν γκρεμίζει κανείς τους τοίχους καμπουριασμένους φρόνιμα έτοιμος να κάνει φιλοφρονήσεις μη έχοντας τίποτα να κρύψει 

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .......Εν οις ουκ έστιν γινώσκων τις η οδός του πνεύματος. Ως οστά εν γαστρί της κυοφορούσης , ούτως ου γνώση τα ποιήματα του Θεού, όσα ποιήσει συν τα πάντα

ΓΚΑΜΠΕΡ : ......δεν άκουσα την τρομερή βουή που ακούγεται από τα έγκατα της γης προτού να γίνει σεισμός ανακαλύπτοντας την ομορφιά σ' ελεεινές ιστορίες ή τον ήλιο σ' όποιον είναι ο ίδιος νύχτα μέρα και νύχτα βυθισμένος σ' ένα κρυμμένο παρόν

 minuit il ne pleuvait pas [***]

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ......Εν πρωία σπείρον το σπέρμα σου, και εις εσπέραν μη αφέτω η χειρ σου, ότι ου γινώσκεις ποίον στοιχήσει, ή τούτο ή τούτο, και εαν τα δύο επί το αυτό αγαθά

ΓΚΑΜΠΕΡ : .......με πρόδινε ο θόρυβος αν κάποτε στάξει το αίμα των ναυαγών μ' εκείνο το τελευταίο εγερτήριο του Φιλοκτήτη χωρίς να παίρνουν είδηση οι άλλοι αντίπερα

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .......μιλάει μόνο με συλλαβές μια ευκαμψία που συμπληρώνει τα ψέμματα με τις παλάμες πέθανε χωρίς ν' αφήσει την τέφρα του στα πουλιά ή τη θάλασσα αρχίζουν οι νυχτερινοί ψαλμοί της καινούριας συνείδησης 

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .....Και γλυκύ το φως και αγαθόν τοις οφθαλμοίς του βλέπειν συν τον ήλιον 

ΓΚΑΜΠΕΡ : .......να μην τελειώσει μες στο σκοτάδι στο σκοτάδι αυτών των θαλάσσιων δρυμών με τις πελώριες ακτές έτσι περνούν τα χρόνια σφραγίζοντας ένα άλλο πρόσωπο στο πρόσωπό μου μετοικώντας

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ......μια μικρή λάμπα για να την κάνω βόλτες μες στους άδειους ίσκιους μοιάζουν να παρακολουθούν με περιέργεια τη ζωή τους από εικόνες ανάγλυφες ανάμεσα σε ατμούς και στεγνές σιωπές ή σημάδια απώλειας 

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .......ότι και εαν έτη πολλά ζήσεται ο άνθρωπος, εν πάσιν αυτοίς ευφρανθήσεται και μνησθήσεται τας ημέρας του σκότους, ότι πολλαί έσονται  παν το ερχόμενον ματαιότης

ΓΚΑΜΠΕΡ : ........υπάρχουν αυτές οι συγκαλυμμένες αγρύπνιες τις είχα ίσως ξεστομίσει με σκοπό μοναδικό να έχουμε την ίδια αυταπάτη πολύ μεγάλη κουβέντα χάθηκε το ανώδυνο αυτού που είναι αναγκαίο 

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .......ψάχνοντας κάτω απ' το μέτωπό μου όλη τη νύχτα γαληνεύω μέσα στην παράλογη αγωνία του γείτονα νυσταλέες σήραγγες με λιγομίλητα φωνήεντα και διφθόγγους

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ......Ευφραίνου, νεανίσκε, εν νεότητί σου, και αγαθυνάτω σε η καρδία σου και εν οράσει οφθαλμών σου και γνώθι ότι επί πάσι τούτοις άξει σε ο Θεός εν κρίσει

ΓΚΑΜΠΕΡ : .......πρέπει να εκτονωθώ στη δικιά μου τηλεόραση την ώρα που τρώω με κλινικά συμπτώματα ορθοστατικής σιωπής κατά το βράδυ όμως επιστρέφω στα μυθιστορήματα που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν έχω λάβει μέρος σε καταχθόνιες πλεκτάνες οι αναγνώστες στην έξοδο κάνουν σπονδές στα χθόνια πνεύματα μια γυναίκα σεβόταν τη συμφωνία όσο καλύτερα μπορούσε  

Β' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .......χλωμές απομιμήσεις και σπλαχνικά κορόιδα η γοητεία της ατιμίας είναι αναγκαία στον ουρανό αλλοιώς θα βυθιστούμε αύτανδρα σε δυστυχίες ανεξίτηλες

Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : ......Και απόστησον θυμόν από καρδίας σου και παράγαγε πονηρίαν από σαρκός σου, ότι η νεότης και η άνοια ματαιότης

ΓΚΑΜΠΕΡ : .......σύνορο σύνορο δρόμο δρόμο άγαλμα άγαλμα καθώς με πλοηγεί ο ασθματικός μου λόγος δουλεύω σαν ιπτάμενο delivery βιοπορίζομαι δεν προσφέρω παρά το τυχαίο πρόσωπο της μοίρας το πεοσωπείοτης ένδειας εκείνης μιας εποχής που περιμένουμε κάποιου έσχατου τέλους 

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1α] μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, εισαγωγή Γεράσιμος Βώκος, Πατάκης 2002

[1β] απόδοση : Δημήτρης Γρατσίας, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, Λόγος και ποιητική για την πόλη, τ.33 / 1983

[2] ΜΑΝ RAY, ΜΑΡΤΥΡΙΑ, εισαγωγή - μτφρ. Βαγγέλης Βλουμίδης, περ. η λέξη / τ. 38 / 1984

[*] στο σπίτι όταν έβρεχε

[3] το κείμενο που ακολουθεί ο Α' ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ είναι από τον ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗ κεφ. 11 στ. 1- 10 / βλ. Β' έκδοση, μτφρ. Αλεξ. Ίσαρης, επίμετρο-σχόλια Μ.Ζ. Κοπιδάκης, Ολκός 1994 :

1. ....ρίξε το ψωμί σου πάνω στα νερά μετά από μέρες πάλι θα το βρεις

2. .....δώσε απ' τ' αγαθά σου σ' εφτά ή και σε οχτώ γιατί δεν ξέρεις ποια συμφορά τον τόπο θα χτυπήσει

3. .....όταν τα σύννεφα γεμίζουνε βροχή κάτω στη γη τη ρίχνουν Όταν ένα δέντρο πέφτει κατά τον νότο ή τον βορρά εκεί και μένει

4. .....όποιος τον άνεμο παρατηρεί ποτέ του δεν θα σπείρει κι όποιος τα σύννεφα κοιτάζει ποτέ δεν θα θερίσει 

5. .....όπως δε γίνεται να ξέρεις κατά πού ο άνεμος θα πάει ή πώς μεγαλώνει το μωρό μέσα στης μάνας την κοιλιά έτσι δεν γίνεται να μάθεις ποια είναι τα σχέδια του Θεού που έπλασε τον κόσμο ! //

6. .....άρχισε να σπέρνεις το πρωί αλλά όταν βραδιάσει μην αφήνεις τα χέρια σου οκνά. Γιατί δεν ξέρεις αν το ένα ή το άλλο θα πετύχει ή αν και τα δύο θα είναι καλά

7. .....τότε θα είναι γλυκό το φως. Είναι αληθινή ευλογία τον ήλιο ν' αντικρύζεις

8. .....όσα χρόνια κι αν ζήσει ο άνθρωπος, όσο κ αν απολαμβάνει τη ζωή του, τις μέρες του σκότους δεν πρέπει να ξεχνά, που πολύ περισσότερες θα 'ναι. Και πως όλα είναι μάταια.

9. να χαίρεσαι λοιπόν τα νιάτα σου παλικάρι μου ! Άσε την καρδιά σου χαρά να πλημμυρίσει. Πήγαινε εκεί που η επιθυμία των ματιών και της ψυχής σου σε οδηγεί. Και μην ξεχνάς πως τα έργα σου θα τα κρίνει όλα ο Θεός.

10. .....διώξε απ' το μυαλό σου τον θυμό και φύλαξε απ' τις αρρώστιες το κορμί σου. Μη ξεχνάς πως τα νιάτα κι η αυγή γρήγορα περνούν.

[**] ΓΚΑΜΠΈΡ, πρόσωπο στον ΜΟΛΛΌΥ του Σ. Μπέκεττ

[***] μεσάνυχτα δεν έβρεχε