Αφού δεν κατάφερε να τα βρει με το στρατό ο Γκουάγιο στράφηκε στο λαό και ζήτησε τη γενική απεργία

Ο αυτοαποκαλούμενος πρόεδρος της Βενεζουέλας, Juan Guaido, κάλεσε τους συμπολίτες του να ξεκινήσουν στις 2 Μαΐου μια σειρά απεργιών, οι οποίες πρέπει να μετατραπούν σε γενική απεργία. Με αυτό τον τρόπο πιστεύει ότι αυξάνεται η πίεση στον αρχηγό του κράτους, Νικόλα Μαντούρο.

Εν τω μεταξύ, στο Caracas, ως αποτέλεσμα διαμαρτυριών κατά του καθεστώτος Maduro, η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε μια 27χρονη γυναίκα, αναφέρει το Παρατηρητήριο της Βενεζουέλας για τις κοινωνικές συγκρούσεις, μια μη κυβερνητική οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Καταδίκασε το περιστατικό, θεωρώντας το θάνατο ενός ακτιβιστή ως δολοφονία, σύμφωνα με την Deutsche Welle.

Μετά από αυτό, η αντιπολίτευση ανέφερε το θάνατο μιας άλλης νεαρής γυναίκας που τραυματίστηκε και πέθανε στο νοσοκομείο. Επίσης, σε συγκρούσεις με υπηρεσίες επιβολής του νόμου τραυματίστηκαν 27 άτομα.

Την 1η Μαΐου οι υποστηρικτές του Guaydo πήγαν ξανά στους δρόμους των πόλεων της Βενεζουέλας για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του Maduro. 

Εν τω μεταξύ, ο Nicolas Maduro, σε επίσημο λογαριασμό στο Twitter, έγραψε για την απόσυρση της Βενεζουέλας από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (OAS), αποκαλώντας το «υπουργείο αμερικανικών αποικιών».

Στις 9 Απριλίου, ο ΟΑΣ αναγνώρισε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας Juan Guaydo.

Αφού ο Maduro ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το OAS, ο Guaydo ζήτησε νέα διαμαρτυρία ενάντια στο σημερινό καθεστώς. Είναι προγραμματισμένη για την 1η Μαΐου.

Η οργάνωση των αμερικανικών κρατών δημιουργήθηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα. Περιλαμβάνει περισσότερες από 30 χώρες στη Βόρεια και Νότια Αμερική. Οι βασικές αρχές του οργανισμού: δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ασφάλεια και ανάπτυξη.

Γιατί τόση «δημοκρατική» ξεφτίλα; - Δημήτρης Μηλάκας

Παρά τη ροή (ίσως και εξ αιτίας της) πληροφοριών που προσφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ, είναι κάποια πράγματα γύρω από τη Βενεζουέλα που –αν και δεν θα έπρεπε– χρειάζονται διευκρινίσεις. 

Το πρώτο είναι ότι η CIA και άλλες αδελφές υπηρεσίες εδώ και καιρό οργανώνουν, μεθοδεύουν και επιχειρούν να υλοποιήσουν ένα πραξικόπημα για την ανατροπή μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης η οποία προέκυψε, δηλαδή, από εκλογές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν μάλιστα κάτω από αυστηρή έξωθεν εποπτεία προκειμένου να διασφαλιστεί ότι θα ήταν αδιάβλητες. 

Δεύτερον και σημαντικότερο ίσως είναι ότι η Βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα (300,9 δισεκατομμύρια βαρέλια) πετρελαίου παγκοσμίως. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος αυτών των αποθεμάτων της Βενεζουέλας, θα πρέπει να συγκριθούν με τα δεύτερα μεγαλύτερα της Σαουδικής Αραβίας (266,5), τα τρίτα του Καναδά (169,7) και αυτά του Ιράν (158,4), του Ιράκ (142,5) κ.λπ. Σ’ αυτόν τον κατάλογο των διαπιστωμένων αποθεμάτων μαύρου χρυσού η Ρωσία διαθέτει 80 δισεκατομμύρια και οι ΗΠΑ μόλις 36 δισεκατομμύρια βαρέλια. 

Τρίτον, αρχίζει, μετά την ανάγνωση αυτού του καταλόγου, να αντιλαμβάνεται κανείς για ποιο λόγο άρχισε να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των Αμερικανών και λοιπών δυτικών υποτελών τους για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα, η οποία μπορεί τελικά να μη λειτουργεί άψογα υπό το καθεστώς των… αντιπαθών «Μαδούρων», αλλά σίγουρα είναι σε καλύτερη κατάσταση από τη Σαουδική Αραβία ας πούμε. 

Τέταρτον, η διοίκηση της πετρελαιοπαραγωγού Σαουδικής Αραβίας μπορεί να μην είναι δημοκρατική, ωστόσο βρίσκεται στα χέρια αχυρανθρώπων της Ουάσιγκτον και η ίδια η χώρα είναι μια αμερικανική βάση όπου σταθμεύουν δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες. 

Πέμπτον, οι Αμερικανοί και οι λοιποί Δυτικοί φίλοι τους μπορούν να συμβιβαστούν με τον αναχρονιστικό, φεουδαλικού τύπου σαουδαραβικό συρφετό και να κάνουν δουλειές μαζί του, αλλά δεν μπορούν να ανεχτούν το γεγονός ότι δεν έχουν έναν αχυράνθρωπό τους στη Βενεζουέλα, όπου, όπως είπαμε, υπάρχουν τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα παγκοσμίως, ακριβώς μέσα στην αυλή των ΗΠΑ. 

Έκτον, για να μπει στο χέρι ο πλούτος της Βενεζουέλας, απαραίτητο είναι να τοποθετηθεί στην ηγεσία της χώρας μια δυτική - αμερικανική μαριονέτα. Αυτή η προσπάθεια «ενθρόνισης» του εκλεκτού Γκουαϊδό γίνεται αυτήν ακριβώς την περίοδο με κάθε διαθέσιμο μέσο και χωρίς την τήρηση κανενός προσχήματος. Τέλος, είναι τουλάχιστον θλιβερή η εικόνα των δυτικών δημοκρατικών, υποτίθεται, κυβερνήσεων, οι οποίες είτε από ωμό συμφέρον, όπως αυτές των ισχυρών χωρών της Ε.Ε., είτε επειδή είναι αμερικανικές μαριονέτες, όπως η ελληνική, να υμνολογούν υπέρ της διαβολικά καλής Αμερικής και της… δημοκρατίας που θέλει να επιβάλει.

topontiki.gr

Πώς ο αρχαίος «καπιταλισμός» γέννησε τον Ιησού

«Μετά το θάνατο του Ηρώδη Α', οι τρεις γιοι του ανέλαβαν την εξουσία της αρχαίας Παλαιστίνης. Ο ένας από αυτούς, ο Ηρώδης Αντίπας (4 π.Χ - 39 π.Χ), κληρονόμησε την υποτελή στη Ρώμη περιοχή της Γαλιλαίας. Ακολούθησε μια άνευ προηγουμένου οικονομική ανάπτυξη, ένα είδος αρχαίας οικονομίας της αγοράς. Όλα αυτά δεν μπορεί να έμειναν χωρίς επιρροή στον έφηβο Ιησού. Πόσο σημάδεψε την πορεία Του η οικονομική ανάπτυξη της Γαλιλαίας;», αναρωτιέται το περιοδικό Spiegel σε εκτενέστατο άρθρο του στο οποίο αναφέρονται μεταξύ πολλών άλλων και τα εξής:

«Από κοινωνικής απόψεως η Γαλιλαία είχε διαφορετική δομή από τη νοτιότερα ευρισκόμενη Ιουδαία. Στην Γαλιλαία ζούσαν οιεργάτες και οι αγρότες, στην Ιουδαία ζούσαν οι λόγιοι και το ιερατείο. Η Γαλιλαία ήταν πλούσια σε εύφορα εδάφη, η Ιουδαία μια άγονη γη. Σε έναν από τους πολλούς, μικρούς λόφους κατά μήκος της βορειοδυτικής ακτής της - πλούσιας σε ψάρια - λίμνης της, πρέπει να έγινε και η αναφερόμενη από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο “Επί του όρους ομιλία” του Χριστού, η οποία άρχιζε με τη φράση “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών”.

Χωρίς τον Ηρώδη Αντίπα, δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει την ιστορία του Ιησού. Η πολιτική του διαμόρφωσε τις κοινωνικοοικονομικές δομές της Γαλιλαίας και είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη οικονομική ώθηση και την πολιτική σταθερότητα, αλλά προκάλεσε επίσης κοινωνική αδικία και δυστυχία. Και οι δύο εξελίξεις είχαν αντίκτυπο στη ζωή του Ιησού και στην ομάδα των πιστών που σχηματίσθηκε γύρω Του. Σε αντίθεση με τους αδελφούς του, ο Αντίπας παρά τον έκδηλο φιλελληνισμό του, σεβάστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό το εβραϊκό αποτύπωμα της Γαλιλαίας, σεβόταν τις ιουδαϊκές παραδόσεις, απέφευγε να κόψει νομίσματα με την εικόνα του και ακολουθούσε τις θρησκευτικές τελετουργίες και πρακτικές του αγροτικού πληθυσμού. Δημιούργησε έτσι μια σημαντική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του Ιησού.

Κατά τη δεκαετία του '70 ξεκίνησε μια ιστορική έρευνα για τον Ιησού η οποία έδινε προτεραιότητα όχι στη θεολογική ερμηνεία, αλλά προσπάθησε να κατανοήσει την προσωπικότητά Του υπό το πρίσμα των κοινωνικών συνθηκών.

Μέχρι το έτος 28 π.Χ, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο όπως και πριν, αφού κυριάρχησε ένα κάποιο είδος αρχαίου καπιταλισμού στην αγροτική Γαλιλαία. Η επιδίωξη του κέρδους και η αύξησή του κυριαρχούσε στην καθημερινή ζωή των αγροτών, των αλιέων και των τεχνιτών. Η Ρώμη διόριζε τους τοπικούς άρχοντες που έπρεπε να εισπράττουν φόρο υποτελείας από τους υπηκόους τους. Το βάρος των άμεσων και έμμεσων φορολογικών βαρών πρέπει να ήταν συντριπτικό και να τους συνέθλιβε ο φόρος ακίνητης περιουσίας, ο φόρος επί των εμπορικών συναλλαγών και των επιχειρήσεων, ο κεφαλικός φόρος, ο οποίος περιλάμβανε επίσης τα βοοειδή και τους σκλάβους, καθώς επίσης ο φόρος των ναών, των οδών και των γεφυρών. Το ποσό των φορολογικών εσόδων την εποχή εκείνη υπολογίζεται σε ποσοστό έως και 50% του εθνικού προϊόντος.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι εισφορές συγκεντρώνονταν με αμείλικτο τρόπο, αφού σπάνια τους χαρίζονταν η διοίκηση και οι φοροεισπράκτορες. Οι περισσότερες από τις πολυμελείς οικογένειες ήταν αναγκασμένες να παράγουν και να εργάζονται όλο και περισσότερο για να καλύψουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Το εισόδημά τους ήταν χαμηλό, μόλις που κατόρθωναν να επιβιώνουν. Εάν προστεθούν και οι κακές συγκομιδές, γρήγορα παγιδευόταν κανείς στα χρέη, από τα οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει. "Ο φαύλος κύκλος της φτώχειας ήταν προδιαγεγραμμένος", κατά τον Μάρτιν Έμπνερ, καθηγητή της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο του Μίνστερ. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, γαιοκτημόνων και αγροτών αυξήθηκε, το χάσμα της ανισότητας διευρύνθηκε και ο παραγκωνισμός των παραδοσιακών εμπορικών συναλλαγών από τη νέα οικονομία του χρήματος παρήγαγε ολοένα και περισσότερους χαμένους.

Οι Ρωμαίοι ηγεμόνες είχαν επιβάλει την πολιτική της μίσθωσης γης: Δεν ήταν η ίδια η γη πολύτιμη, αλλά το κέρδος που απέφερε. Επρόκειτο για μια σαφή ρήξη με την παράδοση. Πιθανόν πάνω από το 90% των κατοίκων της Γαλιλαίας να ασχολούνταν με τη γεωργία. Σε κάθε περίπτωση, η ανάπτυξη έπρεπε να αυξηθεί σταθερά. Όλο και περισσότερες ελιές, σιτηρά, κρασί και ψάρια έπρεπε να παραχθούν προκειμένου να επιβιώσουν. Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι την εποχή του Ιησού, το 97% της γης ήταν καλλιεργήσιμη, έτσι η αύξηση της παραγωγής ήταν τεράστια. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας κοινωνίαw τριών στρωμάτων: του ανώτερου που το αποτελούσαν οι ιδιοκτήτες, του μεσαίου που το αποτελούσαν οι εξαρτημένοι από αυτούς παροχείς υπηρεσιών όπως οι τεχνίτες ή οι εργάτες και το κατώτερο το οποίο αποτελούσαν οι ποιμένες, οι ζητιάνοι, οι κάθε λογής φτωχοί και αποκλεισμένοι. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ένα καλύτερο έδαφος παραγωγής βίας, διαμαρτυρίας και εξέγερσης;

To έτος 28 π.X. όμως δεν ήταν ορατή καμιά εξέγερση, δεν υπήρχαν κοινωνικοί επαναστάτες. Με μια πρώτη ματιά, η Γαλιλαία, παρά την εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού της ήταν μια περιοχή σχετικά ήρεμη. Δεν υπήρχαν καν Ρωμαίοι στρατιώτες στη Γαλιλαία. Και τότε βαφτίστηκε στον Ιορδάνη ένας άγνωστος άνθρωπος από τη Ναζαρέτ, ο Ιησούς.

Οι άνθρωποι εκείνη την εποχή αμφέβαλλαν πλέον ότι ήταν ο περιούσιος λαός. Όταν δημιουργείται ένα τέτοιο μεταφυσικό κενό, η απόσταση από την εμφάνιση προφητών είναι μικρή. Ένας από αυτούς αποκήρυσσε σαφώς το μίσος, την πολιτική αναταραχή και τους επιθετικούς τόνους. Ο Ιησούς ξεκίνησε τη δημόσια δραστηριοποίησή του όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής συνελήφθη και σκοτώθηκε κατ΄ εντολήν του Ηρώδη Αντίπα λόγω των πολιτικών προκλήσεων που περιείχαν τα κηρύγματά του. Το κίνημα που εμφανίστηκε εν ονόματί του βρήκε γρήγορα ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές. Η επιδίωξη του κέρδους, ο υλισμός και η έλλειψη ευσέβειας είχαν αυξηθεί τόσο πολύ ώστε οι ψαράδες και οι αγρότες της Άνω Γαλιλαίας ποθούσαν την ανανέωση μιας μεγάλης υπόσχεσης: της άφιξης του Μεσσία.

Αλλά τι ήταν εκείνο που έκανε Αυτόν τον Ένα να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους περιπλανόμενους χαρισματικούς προφήτες της εποχής Του στην Παλαιστίνη; Γιατί οι οπαδοί Του είδαν σε Αυτόν τον αποκεκαλυμμένο Υιό και Λόγο του Θεού, τον ηγέτη, τον οδηγό αστέρι; Τι είχε Αυτός που δεν είχαν οι άλλοι;

Πιθανόν την δύναμη της τόλμης. Μια ριζοσπαστική αυτοπεποίθηση. Μεταξύ όλων όσοι διατυμπάνιζαν την έλευση του Μεσσία, την ελπίδα της σωτηρίας, εμφανίστηκε τώρα κάποιος με εμφανώς ακλόνητη αυτοπεποίθηση και ακλόνητη αποστολική συνείδηση καιδιεκδικούσε την πληρεξουσιότητα του Θεού. Μια τόσο μεγάλη ύβρις προκαλούσε βέβαια ταραχή (στους κύκλους του ιερατείου) και ενοχλούσε, αφού σε τελευταία ανάλυση μιλούσε ένας απλός άνθρωπος!

Μια θεωρία, ένα σύστημα ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ. Η διδασκαλία Του ήταν περισσότερο ηθικής φύσεως παρά πολιτική, η δράση του εκλεπτυσμένη και όχι κραυγαλέα. Επεδίωκε μια κοινωνία ίσων, στην οποία δεν θα είχαν όλοι το ίδιο πολλά ή το ίδιο λίγα, αλλά την κοινωνία όλων με το Θεό. Οι ιεραρχικές εξουσιαστικές σχέσεις και εξαρτήσεις δεν είχαν θέση σε αυτήν την Βασιλεία (του Θεού). Αλλά ούτε επρόκειτο για ένα κοινωνικό ή για ένα πολιτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Αντί να κάνει πολιτική προπαγάνδα, διέδιδε κανόνες συμπεριφοράς και διατύπωνε τις αρχές ενός νέου ήθους: του ήθους της κοινότητας. Αυτά που πρέσβευε ο Γαλιλαίος θα πρέπει να ηχούσαν στα αυτιά των εβραϊκών αρχών της Ιουδαίας, της γης των ιερέων και των μελετητών των Γραφών, από υπεροπτικά έως και εξωφρενικά. Επρόκειτο για προσβολή, για πρόκληση.

"Το κίνημα του Ιησού δεν είχε συγκεντρώσει τους φτωχότερους των φτωχών για να ξεκινήσει μια κοινωνική επανάσταση", κατά τον Γενς Σρέτερ, καθηγητή Ευυαγγελικής Θεολογίας στο πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι από καταβολής του το κίνημα του Ιησού ήταν μάλλον ένα είδος κινήματος της μεσαίας τάξης σε περιόδους μεγάλης έλλειψης πνευματικού προσανατολισμού. Τουλάχιστον οι τέσσερις πρώτοι από τους δώδεκα κληθέντες μαθητές ήταν, όπως θα λέγαμε σήμερα, ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων. Οι αδελφοί Σίμων και Ανδρέας κέρδιζαν το ψωμί τους ως ψαράδες, οι αδελφοί Ιάκωβος και Ιωάννης προέρχονταν από μια οικογένεια επιχειρηματιών, της οποίας ο επικεφαλής Ζεβεδαίος απασχολούσε πολλούς εργάτες.

Ήταν τελικά το έργο του Ιησού μια έκφραση της πνευματικής και κοινωνικής κρίσης εκείνης της εποχής ή μάλλον η απάντηση σε αυτήν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι δραστηριοποιήθηκε ξαφνικά το έτος 28 π.Χ και πρέσβευε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία χωρίς ιεραρχία, που να διαπνέεται από την αλληλεγγύη και την αμοιβαία βοήθεια. Κάτι τέτοιο όμως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που οι Ρωμαίοι ηγέτες είχαν κατά νου και ήθελαν οι εβραϊκές αρχές. Μια τέτοια διδασκαλία δεν θα μπορούσε να έχει μακροπρόθεσμα καλό τέλος.

Γιατί τότε ο χαρισματικός Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ; Θα πρέπει να γνώριζε ότι η Ιουδαία ήταν εδώ και 20 χρόνια σε μια λανθάνουσας μορφής ανάστατωση. Πρέπει να γνώριζε ότι πολλοί προφήτες βρήκαν το τέλος τους στην Ιερουσαλήμ. Και έπρεπε να γνωρίζει ότι η είσοδός Του ήταν μια πρόκληση για τις εβραϊκές αρχές. Γιατί πήγε τότε;

Ίσως ακριβώς γι αυτό: για να επιδιώξει με τον δικό του ασυμβίβαστο τρόπο την τελική απόφαση. Οι υποστηρικτές του τον τιμούσαν, αλλά οι αντίπαλοί του, ειδικά το συντηρητικό λαϊκό κίνημα των Φαρισαίων, ήταν πολυπληθέστεροι και είχαν κάνει την παρουσία τους ιδιαίτερα αισθητή και εκτός Γαλιλαίας το μήνυμά Του δεν έβρισκε υποστηρικτές. Κάποιος ο οποίος εισέρχεται στην ιερή πόλη, αναζητά τον Ναό και εκβάλει «πάντας τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ», και καταστρέφει «τὰς τραπέζας τῶν κολλυβιστῶν καὶ τὰς καθέδρας τῶν πωλούντων τὰς περιστεράς» και τους λέει «Γέγραπται, ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν. Ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου», δεν δείχνει το πραγματικό του, επιθετικό, οργισμένο πρόσωπο;

Ωστόσο, ενδείξεις για το ευέξαπτο του χαρακτήρα του Ιησού δεν υπάρχουν πουθενά αλλού και επομένως τίθεται το ερώτημα: σε τι αποσκοπούσε με αυτήν την σκανδαλώδη Του πράξη; Ήθελε να αμφισβητήσει τον υποβαθμισμένο σε «σπήλαιο ληστών» Ναό ως κέντρο του Ιουδαϊσμού ή ήθελε αντίθετα να αποκαταστήσει την προγενέστερη σημασία του ως Οίκου προσευχής; Ή όλα αυτά ήταν μόνο μια διαμαρτυρία κατά της οικονομικής εξουσίας της αριστοκρατίας του Ναού, η οποία είχε μερίδιο στα κέρδη από το εμπόριο εντός αυτού;

Ο Ναός ήταν το πιο ευαίσθητο σημείο της εξαιρετικά ευαίσθητης πόλης της Ιερουσαλήμ. Στη γωνία του προαυλίου, οι Ρωμαίοι είχαν κατασκευάσει ένα πύργο και είχαν τοποθετήσει μια φρουρά. Η εβραϊκή αστυνομία του Ναού παρακολούθησε ολόκληρη την περιοχή για να παρέμβει αμέσως σε περίπτωση αναταραχής. Όπως συνοψίζει ο Ελβετός λόγιος της Νέας Διαθήκης Ούλριχ Λουτς, τον Ιησού, δεν τον απασχόλησε καθόλου ο προφανή κίνδυνος τον οποίο διέτρεχε. "Είχε αποδεχθεί συνειδητά τον πιθανό θάνατό Του ή ακόμη και να τον θέλησε." Αλλά γιατί; Τι νόημα έχει ο θάνατος του Μεσσία, ο οποίος μόλις είχε έλθει;

Από ιουδαϊκής απόψεως κανέναν: εάν ο Μεσσίας πεθάνει, πεθαίνει η ελπίδα για τον Σωτήρα και η δια αυτού προσδοκόμενη σωτηρία. Ως Μεσσίας λοιπόν ο Ιησούς είχε αποτύχει: ο νέος Δαβίδ κρεμάσθηκε επί ξύλου άκρως τεταπεινωμένος, οι Ρωμαίοι παρέμειναν κυρίαρχοι κατακτητές και ο λαός συνέχιζε να βρίσκεται σε σύγχυση. Στην πραγματικότητα, Αυτός που ισχυριζόταν ότι κατέχει την εξουσία του Θεού δεν την είχε, διότι διαφορετικά δεν θα πέθαινε. Είχε αποτύχει.

Όχι όμως και από χριστιανικής απόψεως, αφού λίγο αργότερα θεωρήθηκε ότι ο Ιησούς, ο Χριστός, πέθανε «δι᾽ ημάς τούς ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν». Και αυτό ήταν κάτι νέο, ήταν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη του Μεσσία από αυτήν που ήταν γνωστή από τα ιουδαϊκά κείμενα μέχρι τότε. Με μιας ο θάνατος του απεσταλμένου του Θεού δεν ήταν η καταστροφή οποία ανέτρεπε τα πάντα. Όχι, ήταν το φυσικό τμήμα ενός νέου δρόμου. Και σύμφωνα με την εκπληκτική αυτή νέα προοπτική, έπρεπε να περάσει δια του σταυρικού θανάτου στην Ανάσταση, την Ανάληψη και την εξύψωση μέσω του θανάτου Του. Η ιστορία του χαρισματικού Γαλιλαίου δεν τελείωσε με την Σταύρωση, διότι ο θάνατός Του είχε νόημα, κατά την διδασκαλία του Παύλου: “Ει Χριστός ούκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών, έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών”. Πρόκειται δηλαδή για τη “μετάφραση” του Ιουδαϊσμού σε Χριστιανισμό. Για την έναρξη μιας νέα εποχής».

tvxs.gr

Ποιοι είναι απέναντι στα κίτρινα γιλέκα - Παναγιώτα Μπλέτα

Τα κίτρινα γιλέκα είναι ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό κίνημα, καθώς αναδεικνύει με τον πιο παραστατικό τρόπο, το έλλειμμα Δημοκρατίας όχι μόνο στη Γαλλία , αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Πρόκειται για ένα κίνημα που ξεκίνησε από τα social media στις αρχές του Νοέμβρη 2018 και πήρε γιγάντιες διαστάσεις, αφού μέχρι και σήμερα, μετά και την 25ο κινητοποίηση του με πορεία προς το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, δεν έχει καταλαγιάσει η ορμή του. 

Ενώ παρουσιάστηκε ως έκφραση διαμαρτυρίας στην υπερφορολόγηση των καυσίμων στη Γαλλία, εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης, απέναντι στις οικονομικές πολιτικές που υιοθετεί συνολικότερα η Ευρώπη. 

Οι Γάλλοι έχουν πειστεί ότι, η Δημοκρατία τους δεν λειτουργεί. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό, αφού σχεδόν σε κάθε γωνία της χώρας κοιμάται και ένας άστεγος. Φαινόμενο που ισχύει και στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Ποιος ευαισθητοποιείται όμως; 

Ποιες είναι αυτές οι αναπτυξιακές πολιτικές που εφαρμόζονται για τον λαό χωρίς το λαό; 

·                     Είναι αυτές που συντηρούν και διευκολύνουν το μεγάλο κεφάλαιο να αρμέγει το λαό.

·                     Είναι αυτές που εγκατέστησαν την εργασιακή φτώχεια ως εργαλείο εκμετάλλευσης και ελέγχου των λαών.

Εννιά δισεκατομμυριούχοι στην Γαλλία ελέγχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, καθώς και όλο το σύστημα που σύνθεσε τον αχυράνθρωπο Μακρόν και τον επέβαλε ως Μεσσία. 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των κινημάτων αντίστασης, που αναπτύσσονται σήμερα, αποτελεί η απορρόφησή τους από το σύστημα, το οποίο έχει την δυνατότητα να παράγει πλαστούς ηγέτες και πλαστές ιδεολογίες προκειμένου να εκτονώνει τις κρίσεις και να πείθει τους λαούς για το αντίθετο από τα δικαιώματα τους. 

Παρά το διάγγελμα Μακρόν όμως για τις φορολογικές μειώσεις και την απλοποίηση των διαδικασιών για την διενέργεια δημοψηφισμάτων, τα κίτρινα γιλέκα εμφανίζονται ως σταθερή δύναμη κρούσης και δεν πείθονται με καθρεφτάκια. 

Παρά τις στημένες δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν το 60% των Γάλλων πολιτών να λένε «στοπ» στις κινητοποιήσεις τους, συνεχίζουν αγωνιστικά τις προσπάθειες τους αποτελώντας την εξαίρεση στον κανόνα. 

Επιστρατεύτηκαν και άλλα μέσα, όπως το Συνταγματικό Συμβούλιο για την επιβολή διοικητικών απαγορεύσεων συμμετοχής σε διαδηλώσεις σε άτομα που αντιπροσωπεύουν «απειλή ιδιαίτερης σοβαρότητας για την δημόσια ασφάλεια», το οποίο τελικά ενέκρινε δύο άλλα άρθρα του σχετιού νόμου, αυτό με την πραγματοποίηση έρευνας σε τσάντες και αυτοκίνητα στις παρυφές των συγκεντρώσεων και αυτό με την αναγνώριση της σκόπιμης κάλυψης του προσώπου ως αδικήματος. 

Η Γαλλική κυβέρνηση κινητοποίησε επίσης τις στρατιωτικές μονάδες «Επιχείρηση Σεντινέλ» που δημιουργήθηκαν μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo, για να στηρίξουν την αστυνομία, αντιμετωπίζοντας τα κίτρινα γιλέκα ως τρομοκρατική δύναμη… 

Θεωρώ ακόμη και την πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων προβοκατόρικη ενέργεια, προκειμένου να εκτονωθεί το κοινό αίσθημα και να στρέψει τη προσοχή του αλλού πέρα από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Προκειμένου να εξιλεωθεί το μεγάλο κεφάλαιο το οποίο έσπευσε να προσφέρει 300 εκατ. ευρώ για την ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων, απαντώντας στη έκκληση του Μακρόν. 

Εύλογο το ερώτημα «Ποιος τρομοκρατεί ποιόν;» 

Ο φόβος ότι, αυτό το κίνημα μπορεί μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της Γαλλίας, όπως διαφαίνεται και να εμπνεύσει και άλλους λαούς να αντιδράσουν, οδηγεί σε αντιδράσεις πανικού από πλευράς της εξουσίας. 

Ποιοι είναι απέναντι στα Κίτρινα Γιλέκα λοιπόν; 

Μα φυσικά, όλη η εγχώρια, ευρωπαϊκή, αλλά και διεθνής πολιτική και οικονομική εξουσία, που δεν επιθυμεί την εξάπλωση αυτού του φαινομένου. 

Για να δούμε, θα θαυμάσουμε αλήθεια το αγαθό της αντίστασης να παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις; Εάν πάρει, σίγουρα θα αποτελέσει το μόνο παγκόσμιο αγαθό που θα αξίζει το σεβασμό μας, καθώς όλα τα υπόλοιπα αποδείχθηκαν σαβούρα προς κατανάλωση ηλιθίων…

Απέτυχε η απόπειρα πραξικοπήματος στην Βενεζουέλα - Ο λαός έδωσε τη λύση.

Είναι δεδομένο ότι τα καρτέλ των πετρελαίων μπορούν να παίζουν με τον Τράμπ η την Μέρκελ αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά με τύπους σαν τον Μαδούρο και επιστρατεύουν πραξικοπήματα για να τον ανατρέψουν. 

Ο λαός της Βενεζουέλας μαζί με τον στρατό, απέτρεψαν τελικά το πραξικόπημα που οργανώθηκε από τον Τράμπ. 

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο διαβεβαίωσε το βράδυ της Τρίτης ότι η απόπειρα πραξικοπήματος στρατιωτικών, οι οποίοι αποστάτησαν και τάχθηκαν υπέρ της μαριονέτας των ΗΠΑ, Χουάν Γκουαϊδό, απέτυχε. Ανήγγειλε ότι θα ασκηθούν ποινικές διώξεις σε βάρος των υπεύθυνων για αυτήν. 

Κατά τη διάρκεια τοποθέτησής του η οποία μεταδόθηκε από την δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση και η οποία διήρκεσε κάτι λιγότερο από μία ώρα ο Μαδούρο συνεχάρη τις ένοπλες δυνάμεις διότι κατάφεραν να «αποτύχει η μικρή ομάδα που επιδίωκε να ξεσπάσουν βίαια επεισόδια». Σύμφωνα με τον Μαδούρο, πέντε στρατιώτες και τρεις αστυνομικοί τραυματίστηκαν από σφαίρες σε συμπλοκές με υποστηρικτές του Γκουαϊδό, λίγη ώρα αφότου ο τελευταίος δήλωσε πως εξασφάλισε την υποστήριξη «γενναίων στρατιωτικών». 

Για την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, οι στρατιωτικοί οι οποίοι στασίασαν συμμετείχαν σε απόπειρα πραξικοπήματος. Η απόπειρα αυτή «δεν θα μείνει ατιμώρητη, μίλησα με τον γενικό εισαγγελέα. Όρισα τρεις εισαγγελείς (…) που άρχισαν να ανακρίνουν όλα τα πρόσωπα που εμπλέκονται», είπε ο Μαδούρο, πλαισιωμένος από τον υπουργό Άμυνας, τον στρατηγό Βλαντίμιρ Παντρίνο, καθώς και αρκετά ακόμη στελέχη της ηγεσίας των ένοπλων δυνάμεων και της κυβέρνησής του.

Οι εισαγγελείς θα ασκήσουν «ποινικές διώξεις για σοβαρότατα κακουργήματα που διαπράχθηκαν εναντίον του Συντάγματος, του κράτους του δικαίου, του δικαιώματος στην [δημόσια] ειρήνη», συνέχισε. Σύμφωνα με τον Μαδούρο οι στασιαστές στρατιωτικοί είχαν σκοπό να προκαλέσουν μια «τραγωδία» με «50, 100 ακόμα και 200 νεκρούς».«Όλες οι στρατιωτικές βάσεις τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, παρέμειναν πιστές στην επανάσταση, στον ανώτατο διοικητή τους και στο Σύνταγμα», υπογράμμισε. 

Ο Νικολάς Μαδούρο, σχολιάζοντας δηλώσεις που έκανε νωρίτερα ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, σύμφωνα με τον οποίο ο πρόεδρος της Βενεζουέλας ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει το Καράκας για να καταφύγει στην Κούβα, είπε: «Ο Μάικ Πομπέο είπε ότι (…) ο Μαδούρο είχε ένα αεροπλάνο έτοιμο να τον πάει στην Κούβα και οι Ρώσοι (…) του απαγόρευσαν να φύγει από τη χώρα. Κύριε Πομπέο, σας ικετεύω, πόση έλλειψη σοβαρότητας πια»

Η Παράνοια του Ευρώκοσμου μας εξωθεί στη Βία - Του Σπύρου Στάλια

Έγιναν οι εκλογές στην Ισπανία και αναλύσεις έρχονται, η μία μετά την άλλη, και μας εξηγούν για το πώς και γιατί εκφράστηκε έτσι η θέληση του Ισπανικού Λάου, όπως καταγράφτηκε στα αποτελέσματα των εκλογών.

Επί της ουσίας τώρα, και χωρίς πολλά λόγια. Τι έγινε στην Ισπανία λοιπόν; Έγινε αυτό που έχει καταγραφεί σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.

Οι κυβερνήσεις που ασκούν φιλελεύθερη πολιτική, χάνουν τις εκλογές, και μια άλλη νέα Κυβέρνηση έρχεται, με το δικό της αφήγημα, για να ασκήσει την ιδία πολιτική, που άσκησε η προηγούμενη κυβέρνηση, για να χάσει και αυτή μετά. Μα γιατί; Γιατί εκ κατασκευής το ευρώ επιτρέπει την άσκηση μιας και μόνης πολιτικής. Την λιτότητα.

Το έργο είναι πολυπαιγμένο όλο το 19ο αιώνα και στα 50 πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Το ίδιο γινόταν και τότε, αφού η πολιτική ήταν μια και καθοριζόταν από τον κανόνα του χρυσού. Καθοριζόταν από απρόσωπες δυνάμεις.

Η προτεραιότητα τότε ήταν η διατήρηση της αξίας του νομίσματος και των χρεών, όπως και τώρα, και τον πρώτο λόγο στην διοίκηση μιας χώρας είχαν οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιούχοι.

Και δώστου κινήματα, δικτατορίες, εμφύλιοι πόλεμοι και παγκόσμιοι πόλεμοι να επιλυθούν τα προβλήματα της ανάπτυξης και της ανεργίας. Αλλά τα αποτελέσματα ήσαν πενιχρά, γιατί χρησιμοποιούσαν την ίδια πολιτική που υπαγόρευε ο κανόνας του χρυσού.

Έτσι επιδιώκονταν λύσεις, εκείνη την εποχή του μεσοπόλεμου, μέσω του φασισμού ή του σταλινικού υποδείγματος. Η Δημοκρατία είχε φύγει ήδη από το παράθυρο. Άλλωστε επί της ουσίας ελάχιστοι ήσαν δημοκράτες τότε, απλά ο καθένας ονόμαζε την ιδεολογία του δημοκρατική. Και οι νεοφιλελεύθεροι δημοκρατικό ονόμαζαν το υπόδειγμα τους.

Η ευρωζώνη έχει οικοδομηθεί πάνω στην ιδία ιδεολογία κατά την οποία η επιστήμη έχει συλλάβει τους νόμους που διέπουν την ευρύτερη λειτουργία της οικονομίας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις επιπτώσεις που έχει σε όλες τις πολιτικές, και κοινωνικές εκδηλώσεις μετά.

Έτσι με βάση την επιστήμη δημιουργούν πολιτική και την χαρακτηρίζουν ορθή επειδή είναι προϊόν της επιστήμης. Άρα κάθε αντίρρηση προς αυτή, μόνο ένας παρανοϊκός μπορεί να φέρει ή χυδαίος λαϊκιστής, φασίστας, εθνικιστής κ.α, αφού πάει κόντρα σε νόμους που είναι αναλλοίωτοι και αιώνιοι.

Με τον τρόπο αυτό το καθεστώς εγκαθιδρύεται και τον κόσμο τον μετατρέπει σε ένα νευτώνειο κόσμο που έχει την φυσική του τάξη. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος γίνεται ένας απλός μηχανισμός του καθεστώτος, και κάνει αυτό που η φυσική τάξη των πραγμάτων του επιβάλλει. Αν κάνει κάτι διαφορετικό θα φάει τα μούτρα του αφού οι νόμοι που διέπουν την ζωή του είναι αμετάβλητοι. Θα επιβληθούν ούτως ή άλλως.

Αυτό ονομάζεται ντετερμινισμός όπου όλα είναι προκαθορισμένα από φυσικούς νόμους. Ο νεοφιλελευθερισμός συνιστά ένα τέτοιο υπόδειγμα όπου οι δυνάμεις της αγοράς χωρίς καμία παρέμβαση, ελεύθερα, δημιουργούν ισορροπία στην οικονομία και κατά συνέπεια σε όλη την ζωή των ανθρώπων, ασχέτως εθνών, λαών, πολιτισμών, ανθρωπίνων επιθυμιών. Για κάθε πρόβλημα που μπορεί να δημιουργηθεί η λύση θα έλθει μέσα από την απρόσκοπτη λειτουργία των αγορών.

Η ευρωζώνη μπορεί να συνοψιστεί στις 4 παρακάτω προτάσεις.

1.                Το χρήμα έγινε ιδιωτικό αφού ένας οργανισμός, η ΕΚΤ, πέραν και υπεράνω των Λαών και των Κυβερνήσεων θα το διοικεί και θα το διαχειρίζεται. Με άλλα λόγια θα καθορίζει την νομισματική πολιτική.

2.                Αφού το χρήμα είναι ιδιωτικό, και τα κράτη καθίστανται ιδιώτες αφού για να δανειστούν, σαν απλοί πολίτες, θα καθίσουν στη σειρά για να χρηματοδοτηθούν από τις Τράπεζες. Τι σημαίνει αυτό; Απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας.

3.                Οποιοσδήποτε και αν είναι η φάση της οικονομίας των καθ’ έκαστα κρατών ή της ευρωζώνης, ύφεση ή άνοδος της οικονομίας, εκείνο που μένει σταθερό πάντα, μα πάντα, είναι η αξία των απαιτήσεων των τραπεζών και των κατόχων κεφαλαίων.

4.                Τα κράτη-μέλη κατά συνέπεια έχουν ως προτεραιότητα όχι την ανάπτυξη της εσωτερικής οικονομίας, αύξησης ΑΕΠ, πλήρους απασχόλησης, άλλα πως θα αυξήσουν τις εξαγωγές τους, έτσι ώστε να μπορούν να αποκτούν ευρώ για να αποπληρώνουν τα δάνεια τους στις τράπεζες, με άλλες πήγες την αύξηση της φορολογίας και την μείωση των κρατικών δαπανών.

Με άλλα λόγια οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα παρουσιαστεί η επίλυση του γίνεται μέσω του αποπληθωρισμού των τιμών και της εργασίας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Η κάθε χώρα είναι μόνη της σε αυτή την διαδικασία. Η Ευρωζώνη δεν έχει κάποιο όργανο που να διευθύνει και να ισορροπεί τις οικονομίες μεταξύ των κρατών μελών. Η πολιτική είναι μια!

Αυτό που συμβαίνει λέγεται πολιτική παράνοια η οποία ως ασθένεια έχει προσβάλει τους ευρωπαϊκούς Λαούς. Με άλλα λόγια ελπίζεις σε κάτι καλύτερο και κανείς ακριβώς το ίδιο που σε έχει οδηγήσει στο χειρότερο. Αυτός είναι ο ορισμός της παράνοιας. Να κανείς το ίδιο και να ελπίζεις σε άλλο αποτέλεσμα. Δεν γίνεται!

Ο Καρλ Πόπερ στο βιβλίο του «Όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόσοφοι» -αισιόδοξος για την φύση του ανθρώπου- ορίζει ως δημοκρατία το πολίτευμα εκείνο που οι πολίτες ειρηνικά μπορούν να αλλάξουν μια πολιτική.

Προσοχή! Όχι να αλλάξουν πολιτικούς για να εφαρμόσουν την ιδία πολιτική, άλλα να αλλάξουν πολιτική, να εφαρμοστεί μια νέα πολιτική. Αν αυτό οι πολίτες δεν μπορούν να το κάνουν σημαίνει ότι η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς μη ανοχής, με άλλα λόγια υπό αντιδημοκρατικό καθεστώς, αφού μια πολιτική ασκείται.

Πως αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο καθεστώς; Ας το δούμε λίγο βαθύτερα το θέμα.

Ο Καρλ Πόπερ στην «Ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της» (τόμος 1, σημείωση 4, κεφάλαιο 7) τονίζει ότι «λιγότερο γνωστό είναι το παράδοξο της ανοχής: Η απεριόριστη ανοχή πρέπει να οδηγήσει στην εξαφάνιση της ανοχής. Εάν είμαστε απεριόριστα ανεκτικοί ακόμη και σε εκείνους που είναι μη ανεκτικοί στις απόψεις, πιστεύω, πεποιθήσεις και στις συμπεριφορές που είναι αντίθετα με ότι αυτοί θεωρούν αληθινό, τότε αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε την ανεκτική κοινωνία, από την επίθεση αυτή της μη ανεκτικότητας, οι ανεκτικοί θα καταστραφούν και η ανοχή μαζί τους. 

Με τα παραπάνω, δεν υπονοώ, για παράδειγμα, ότι πρέπει να μην επιτρέπουμε την έκφραση μη ανεκτικών φιλοσοφιών, όσο θα μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με λογικά επιχειρήματα και να διαφωτίζουμε την κοινωνία. Η απαγόρευση θα ήταν κάτι μη συνετό.

Αλλά θα πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να τους καταπνίξουμε, αν χρειαστεί, ακόμη και με την βία, αν δεν είναι διατεθειμένοι να μας συναντήσουν σε επίπεδο ανταλλαγής λογικών επιχειρημάτων, και ξεκινούν με την καταγγελία όλων μας των επιχειρημάτων. Μπορούν να απαγορεύσουν στους οπαδούς τους να ακούν τους ορθολογικούς μας ισχυρισμούς, επειδή είναι (δήθεν) παραπλανητικοί, και να τους διδάξουν να απαντούν σε επιχειρήματα με τη χρήση βίας. (γροθιές ή πιστόλια). 

Επομένως, στο όνομα της ανοχής, πρέπει να διακηρύξουμε το δικαίωμα να μην είμαστε ανεκτικοί στη μη ανεκτικότητα».

Αυτή είναι η ουσία του θέματος. Επιτρέψαμε ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι να επιβληθεί ένα καθεστώς το όποιο ψευδώς ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος είναι αιώνιος και αμετάβλητος και ότι η επιβολή του θα μας οδηγούσε σε μια δημοκρατική σύγκληση όλους τους Ευρωπαίους. Αντίθετα η Ευρώπη βρέθηκε υποδουλωμένη στην Γερμάνια και στους Τραπεζίτες και η Δημοκρατία, που ως αντίληψη σημαίνει επέκταση των πολιτικών κατακτήσεων στην οικονομία που συρρικνώθηκε. Οι εκλογές δεν έχουν έννοια και οι πολιτικοί έχουν ξεπουληθεί.

Μας οδηγούν στη βία με σταθερά βήματα!