Ρέκβιεμ του Μότσαρτ πλανάται σε όλο τον πλανήτη,

Ρέκβιεμ του Μότσαρτ πλανάται σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας ενός εχθρού που το αποτύπωμά του είναι θάνατος.

Δεν είναι πρώτη η φορά αιματοβαμμένου Πάσχα, ούτε η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα καλείται να αντιμετωπίσει αόρατους εχθρούς είναι όμως η πρώτη φορά που συνδυάζεται …το τερπνόν μετά του ωφελίμου και αυτό γιατί ο πανικόσπορος που καλλιεργεί η εικόνα του ιού μπορεί καθόλου μεν να μην διαφέρει από την νύχτα των κρυστάλλων, πείθει όμως ότι αυτό που θα βιώσουμε είναι ...θέλημα θεού και η ανθρωπότητα οφείλει να υποταχθεί για ...το καλό μας.

Για εμάς τους Έλληνες που ζήσαμε τα χρόνια των διλημμάτων και των μνημονίων το παιχνίδι είναι γνωστό. Από το “Κραμανλής ή τάνκς”, φτάσαμε στο “σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα” και στο “αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”, αλλά τώρα το παιχνίδι αρχίζει να ξεφεύγει γιατί το αλλάζουμε που θα ακολουθήσει δεν φοράει μάσκα. Είναι ο ίδιος ο θάνατος που στην επίκλησή του κάνουν φυλακή το ίδιο μας το σπίτι, κάνουν φυλακή ακόμα και …το χαρτοκούτη του περιθωρίου.

Τούτες οι σκέψεις δεν στρέφονται κατά πολιτικού η πολιτικού χώρου, ούτε καμία ευθύνη καταλογίζεται σε αυτούς καθώς το "...άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι" 2000 χρόνια μετά είναι το πλέον επίκαιρο μήνυμα των ημερών. 

Τούτες οι σκέψεις αφορούν τον "αόρατο εχθρό" την δημιουργία του οποίου επέτρεψε η ανθρωπότητα και τώρα τον καλεί για να την σώσει. 

Πάσχα πλησίαζε και τότε και η αγανάκτηση προς τους κερματιστάς, τους μικροτραπεζίτες της εποχής, ήταν τέτοια που ανάγκασε ακόμα και έναν θεό, τον θεό της αγάπης να χρησιμοποιήσει βία και να φωνάξει έξω οι κλέφτες από το ναό.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται από τότε μέχρι σήμερα γιατί κανείς δεν έχει την αρετή και την τόλμη να φωνάξει έξω οι κλέφτες.

Καλό Πάσχα. 

του Ανδρέα Κεσίδη.