ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ-ΕΝΟΧΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΙΔΙΟ ΠΑΡΟΝ

γράφει ο Ασλανίδης Ματθαίος

Όταν ένα πολιτικό σύστημα κυβερνά μια χώρα εδώ και 30 χρόνια με δύο κόμματα εξουσίας, που το ένα υπόσχεται ισχυρή Ελλάδα και το άλλο ανασυγκρότηση του κράτους και καταλήγει να παραδώσει την χώρα ανίσχυρη, ανοργάνωτη και καταρρέουσα στην πρώτη δόνηση μιας οικονομικής κρίσης, τότε ο όποιος απολογισμός της θητείας του δεν έχει κανένα νόημα, παρά μόνο εάν αυτός αποτελέσει την έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου με την κοινωνία, για το πως φτάσαμε ως εδώ, με ανάληψη ευθυνών και πως θα αλλάξουμε μοντέλο διακυβέρνησης.

Διότι σήμερα δεν ζούμε απλώς τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης.

Στην πραγματικότητα ζούμε τα δεινά της ψεύτικης ευημερίας που δημιούργησε, σε παρελθόντα χρόνο, το πολιτικό μας σύστημα, με την πολιτική του υπερβολικού δανεισμού, αδιαφορώντας για την έκθεση της χώρας σε υψηλό κίνδυνο εξάρτησης.

Και παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο μέχρι και σήμερα αφήνοντας πολλά ερωτηματικά εάν η πολιτική εκείνη του υπερβολικού δανεισμού και της πλαστής ευημερίας ήταν αποτέλεσμα ενός ανεπαρκούς πολιτικού συστήματος που ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατός περισσότερο στην εξουσία, η ήταν μια στοχευμένη πολιτική προκειμένου η χώρα να οδηγηθεί σε ομηρία ξένων συμφερόντων σε μελλοντικό χρόνο.

Και ως συνήθως ο απροστάτευτος και συνάμα αφελής λαός “απολάμβανε” εκείνη την ευημερία χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι την πλήρωνε πολύ ακριβά κάθε μέρα και κάθε χρόνο υποθηκεύοντας το μέλλον και το δικό του και των παιδιών του σε αυτούς που σήμερα αποκαλούμε δανειστές.

Από τότε άρχισε η εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων εκ μέρους του πολιτικού μας συστήματος στους δανειστές, που τώρα απαιτούν την νομιμοποίηση των εκχωρηθέντων με σφραγίδα ελληνικού κοινοβουλίου ως εκβιαστές.

Και αντί αυτό το άρρωστο πολιτικό σύστημα να ζητήσει μία δημόσια συγγνώμη από το λαό και να αποσυρθεί από τα δημόσια κοινά ως αποτυχημένο, προσπαθεί να απενοχοποιηθεί και να επανενταχθεί στο πολιτικό προσκήνιο με δηλώσεις τύπου Πάγκαλου-μαζί τα φάγαμε.

Αλλά και έτσι να είναι, που δεν είναι, καλό θα ήταν να γνωρίζουν αυτοί οι βουτηροσπόνδυλοι της πολιτικής, ότι η πολιτεία υπάρχει ως μέσον για την αρετή των πολιτών και όχι ως εστία διαφθοράς και διαπλοκής του ίδιου του λαού της προκειμένου αυτοί να κρύψουν τα δικά τους τερατώδη εγκλήματα.

Για αυτό ο Ελληνικός λαός πρέπει να δώσει ένα τέλος σε αυτό το σύστημα όχι ως επιλογή αλλά ως εθνική υποχρέωση και να είναι πολύ προσεκτικός μην παραπλανηθεί και ξαναπαγιδευτεί στο ίδιο σύστημα που έχει πολλά προσωπεία.

Διότι όταν αυτό το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι χάνει τη συγκατάθεση του λαού και κινδυνεύει να αμφισβητηθεί η εξουσία του γνωρίζει πολύ καλά πώς να δημιουργεί την διάδοχη κατάσταση προς σωτηρία του, φορτώνοντας το κόστος των δικών του πολιτικών στο απερχόμενο κόμμα εξουσίας και δρομολογώντας στο επερχόμενο δημιούργημά του την εκ νέου εμπορία της ελπίδας του λαού με στόχο πάντοτε την συνέχιση της ίδια αντιλαϊκής πολιτικής.

Και επειδή στην παρούσα φάση οι ανάγκες του συστήματος υπερβαίνουν τις δυνατότητες ενός κόμματος παρατηρούνται συγκυβερνήσεις από ετερόκλητους κομματικούς σχηματισμούς που εμμέσως πλην σαφώς επιβεβαιώνουν τον διακριτό τους ρόλο στην υπηρεσία αυτού του συστήματος.

Αυτήν την πάγια τακτική ο λαός πρέπει να την κατανοήσει σε βάθος για να πάψει να είναι το θύμα της ιστορίας.

Να διατυπώνει τη δική του θέση σκεπτόμενος και όχι αγόμενος από τους μισθοφόρους της ενημέρωσης.

Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα ο λαός να αγκαλιάσει το εθνικό του όνειρο για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.

Και εάν του στερείται η αλήθεια από την πολιτεία να είναι πολύ προσεκτικότερος μην τυχόν και πιστέψει στην αναλήθεια. Γιατί η μόνη αναλήθεια που υπάρχει σήμερα είναι να πιστεύουμε ότι έχουμε δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.

Ζούμε καθ’ υπόδειξη των ξένων. Νομοθετούμε αποφασίζουμε και πράττουμε κατόπιν εγκρίσεως αυτών.

Είμαστε μάρτυρες της χειρότερης μορφής κατάλυσης του εθνικού κοινοβουλίου που μετατρέπεται σταδιακά σε κέντρο εξυπηρέτησης και νομιμοποίησης εξωθεσμικών επιταγών που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες στην βούληση και την επιθυμία του λαού.

Για όλα αυτά και πολλά άλλα ο λαός στις 25 Ιανουαρίου του 2015 αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη στο παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα ως δραματικό παρελθόν και να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο με πολλές ελπίδες σε αυτό που λέχθηκε για πρώτη φορά αριστερά.

Σε μία πολλά υποσχόμενη πολιτική δύναμη της αριστεράς που έχει στον προεκλογικό της λόγο ως επίκεντρο τον άνθρωπο, ο λαός της δίνει την ευκαιρία ως κυβέρνηση να του αποκαταστήσει:

1. Την πληγωμένη του υπερηφάνεια.

2. Την χαμένη του εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και

3. Την αξιοπρεπή του διαβίωση.

Αυτές οι τρεις υποσχέσεις ήταν που διαπέρασαν την ψυχή του λαού που αποφάσισε να ψηφίσει για πρώτη φορά αριστερά προσδοκώντας και ελπίζοντας στην διαφορετικότητα της αριστεράς να υποδείξει έναν άλλον δρόμο.

Έναν δρόμο χωρίς μνημόνια, χωρίς λιτότητα χωρίς υποδείξεις και προσβολές των εταίρων δανειστών, ως αποτέλεσμα μιας ανυποχώρητης διαπραγμάτευσης.

Διότι ο Ελληνικός λαός γνώριζε ότι μία κυβέρνηση της αριστεράς, όση κυβερνητική απειρία και εάν είχε, μία εμπειρία όφειλε να έχει από το παρελθόν, εν μέσω μιας διαπραγματευτικής μάχης ποτέ δεν παραδίδεις τα όπλα και το ισχυρότερο όπλο αυτής της κυβέρνησης ήταν τα πρόσφατο δημοψήφισμα ων Ελλήνων.

Ένα δημοψήφισμα που έστελνε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη σαφές μήνυμα “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”.

Ο λαός γνώριζε πολύ καλά ότι η στάση του αυτή μπορεί να τον οδηγήσει σε έναν δρόμο δύσκολο, σε έναν δρόμο σκληρό πιθανότατα και μοναχικό αλλά ήταν βέβαιος ότι ο δρόμος αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να τον ξανασυνδέσει με την ιστορία του.

Οι απειλές, οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία για κάποιους είναι το μέσον που χρησιμοποιούν για χειραγώγηση και υποταγή των λαών. Για τον Ελληνικό λαό αυτά αποτελούν πρόκληση που τον βοηθά να νικήσει τον φόβο του.

Άλλοι δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον φόβο τους και αποδέχτηκαν ότι η Ευρώπη των μνημονίων είναι μονόδρομος δικαιώνοντας στην ουσία την πολιτική των προκατόχων που πλέον έγιναν συνοδοιπόροι.

Σφάλουν αν πιστεύουν ότι μέσα σε μία κακή Ευρώπη μπορούν να φτιάξουν μια καλή Ελλάδα.

Τους λαούς δεν τους κυβερνούν οι αγορές, οι τραπεζίτες και οι εκβιαστές. Τους λαούς τους κυβερνούν οι ιδέες και τα οράματα.

Μόνο αυτές μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή των ανθρώπων.

Η λογιστική προσέγγιση της άρχουσας τάξης στο εθνικό πρόβλημα που ανέδειξε αυτή η κρίση δεν είναι λύση, απεναντίας επιφέρει επιδείνωση με δραματικές συνέπειες στην κοινωνία.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου καμία πολιτική δύναμη της οποίας αμφισβητείται πλήρως η συνέπεια και η ειλικρίνεια να μπορεί να αποτελεί ελπίδα για τον λαό.

Πολιτικές δυνάμεις και κόμματα ίδια κοπής, εντολοδόχοι του ιδίου συστήματος που ακυρώνουν στην ουσία ακόμα και την αξία της κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών παρουσιάζουν τις ίδιες πολιτικές ως διαφορετικές μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την ψευδαίσθηση της επιλογής στο λαό.

Ο δρόμος είναι δοκιμασμένος. Αυτό που θα επιδιώξουν είναι αυτό που ψιθυρίζεται για κυβέρνηση εθνικού σκοπού που όμως δεν θα ξεκαθαρίζει ποιον σκοπό θα υπηρετεί, πως θα τον υπηρετεί και ποιοι θα επωφεληθούν.

Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσε να δώσει εφαρμόσιμη και στηρίξημη λύση είναι εκείνη που θα προκύψει από τον λαό ως επιλογή του αφού προηγηθεί μια δημόσια συζήτηση πολιτικού συστήματος και κοινωνίας.

Μια συζήτηση χωρίς απειλές, εκφοβισμούς , αποκλεισμούς και σκοπιμότητες όπου θα τεθούν και θα ξεκαθαριστούν οι ρόλοι των κυρίαρχων πολιτικών στην Ευρώπη σήμερα.

Πρέπει να ξεκαθαριστεί αν ως κοινωνία πρέπει και μπορούμε να αντέξουμε τις πολιτικές των μνημονίων.

Πρέπει να ξεκαθαριστεί αν και τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε στο όνομα του «Ευρωπαϊκού ονείρου» του κεφαλαίου και όχι του Ευρωπαϊκού ονείρου των λαών.

Πρέπει να απαντήσουμε τέλος εάν αρμόζει στους Έλληνες να είναι μέλος μιας τέτοιας ευρωπαϊκής οικογένειας όπου οι ισχυροί εκμεταλλεύονται και καταδυναστεύουν τους αδύνατους ακόμα και εάν η χώρα μας ανήκε στην ομάδα των ισχυρών.

Αν η συζήτηση αυτή δείξει τον δρόμο της εξόδου από το ευρώ αυτό δεν σημαίνει επιστροφή στην δραχμή που διάφοροι τύποι σκοπίμως χλευάζουν αλλά αυτό σημαίνει επιστροφή στην Ελλάδα της παραγωγής, στην Ελλάδα της αξιοποίησης και όχι εκποίησης του εθνικού της πλούτου, στην Ελλάδα των δικαιωμάτων των λαών για εργασία, παιδεία, ελευθερία.

Αλλά κυρίως σημαίνει επιστροφή στις αρχές και τις αξίες μας ,αυτές που μας κράτησαν όρθιους σαν φυλή, σε χειρότερες συνθήκες και σε περιόδους που οι άλλοι, δανειστές και εκβιαστές, δεν ήταν καν στο ιστορικό προσκήνιο.

γράφει ο Ασλανίδης Ματθαίος.