Ανακοίνωση Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία-μνημόνιο και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ

Ανακοίνωση Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία-μνημόνιο και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ

Η συμφωνία στην οποία κατέληξε η πολύμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις 13 Ιουλίου αποτελεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, μια τεράστια ήττα για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Το πρωτοφανές πραξικόπημα το οποίο προκάλεσαν οι δανειστές, δεν ήταν παρά το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς ακραίων εκβιασμών που οδήγησαν την κυβέρνηση σ’ ένα ασφυκτικό πολιτικό αδιέξοδο.

Ωστό­σο, θα ήταν εξαι­ρε­τι­κά ελ­λειμ­μα­τι­κό από τη μεριά μας, να ερ­μη­νεύ­σου­με το απο­τέ­λε­σμα της δια­πραγ­μά­τευ­σης μόνο ως απο­τέ­λε­σμα των επι­λο­γών των δα­νει­στών. Οφεί­λου­με να απο­λο­γί­σου­με αρ­νη­τι­κά τη ση­μα­ντι­κή υπο­τί­μη­ση των συ­σχε­τι­σμών εντός ευ­ρω­ζώ­νης, την από­λυ­τη πε­ποί­θη­ση ότι τα ορ­θο­λο­γι­κά επι­χει­ρή­μα­τα θα μπο­ρού­σαν να πεί­σουν τους θε­σμούς να συμ­φω­νή­σουν σε μια «αμοι­βαία επω­φε­λή» συμ­φω­νία, αλλά και το ότι η απει­λή ενός grexit θα μπο­ρού­σε να παί­ξει κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο στην επι­κρά­τη­ση του δικού μας σχε­δί­ου. Τα πα­ρα­πά­νω συ­νέ­τει­ναν απο­φα­σι­στι­κά στην απου­σία ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου ρήξης που θα μπο­ρού­σε να λει­τουρ­γή­σει τόσο στο πλαί­σιο της δια­πραγ­μά­τευ­σης, όσο και ως επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης, γε­γο­νός που ήταν κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας εγκλω­βι­σμού μας.

Ταυ­τό­χρο­να, η επα­νά­παυ­ση, για με­γά­λο διά­στη­μα, σε τε­χνι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις εν όψει του βέ­βαιου «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» δεν έδωσε χώρο για τον εν­θου­σια­σμό και τη δυ­να­μι­κή που δη­μιουρ­γεί η συμ­με­το­χή της κοι­νω­νί­ας, ενά­ντια στην κυ­ριαρ­χία των τε­χνο­κρα­τών και τη συ­νέ­χι­ση της άσκη­σης πο­λι­τι­κής σα να μην άλ­λα­ξε τί­πο­τα. Επι­πλέ­ον, δεν προ­χω­ρή­σα­με σε μια σειρά από «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» που θα μπο­ρού­σαν να στρέ­ψουν το πεδίο της σύ­γκρου­σης στο εσω­τε­ρι­κό, να πα­γιώ­σουν τις σχέ­σεις με τον κόσμο που εκ­προ­σω­πού­με, να δώ­σουν έναυ­σμα για νέους αγώ­νες και να εξα­σφα­λί­σουν πό­ρους για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας.

Μπρο­στά σε όλη αυτή την κα­τά­στα­ση, η ανε­πάρ­κεια του κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού (κόμμα και νε­ο­λαία) ήταν κα­θο­ρι­στι­κή. Η μη σύ­γκλι­ση της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πριν την ψή­φι­ση των προ­α­παι­τού­με­νων, με­τέ­φε­ρε όλο το  βάρος σε αναρ­μό­δια όρ­γα­να όπως η Κ.Ο. και στην ατο­μι­κή ευ­θύ­νη-συ­νεί­δη­ση του κάθε βου­λευ­τή. Η ατρο­φία των κα­θο­δη­γη­τι­κών ορ­γά­νων και οι εξω-συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις είναι οι δύο συ­πλη­ρω­μα­τι­κές όψεις της ίδιας σχέ­σης.

Η συμ­φω­νία που υπε­γρά­φη φέρει τη σφρα­γί­δα του συ­ντρι­πτι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης εντός ευ­ρω­ζώ­νης και των εκ­βια­σμών εις βάρος της κυ­βέρ­νη­σης και του ελ­λη­νι­κού λαού. Αυτός ο εγκλω­βι­σμός και το αδιέ­ξο­δο στο οποίο πε­ρι­ήλ­θα­με μας υπο­χρε­ώ­νει να επα­νε­ξε­τά­σου­με τους άξο­νες και τις κα­τευ­θύν­σεις του σχε­δί­ου αυτού. Οφεί­λου­με να δούμε πως τε­λι­κά η Ε.Ε. και η Ευ­ρω­ζώ­νη λει­τουρ­γούν ως θε­σμο­θε­τη­μέ­νος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, που πε­ριο­ρί­ζει ασφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια με­τα­σχη­μα­τι­σμού τους. Η διε­θνι­στι­κή μας στρα­τη­γι­κή οφεί­λει να περνά μέσα από την απο­δέ­σμευ­ση απ’ αυ­τούς τους σχη­μα­τι­σμούς, ως ένα αί­τη­μα δη­μο­κρα­τί­ας και λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, αλλά και ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την αμ­φι­σβή­τη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Η ψή­φι­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου έρ­χε­ται απέ­να­ντι στις ιδε­ο­λο­γι­κές μας κα­τα­βο­λές, τις προ­ε­κλο­γι­κές μας δε­σμεύ­σεις, τις συλ­λο­γι­κές μας απο­φά­σεις κι ανα­τρέ­πει μια μακρά πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με τον κίν­δυ­νο να τσα­κί­σει την ελ­πί­δα για ένα δια­φο­ρε­τι­κό δρόμο στη μο­να­δι­κή χώρα της Ε.Ε. όπου η Αρι­στε­ρά πέ­τυ­χε μια ιστο­ρι­κή νίκη. Γι’ αυ­τούς τους λό­γους εί­μα­στε ενά­ντια στη συμ­φω­νία.

Είναι επι­τα­κτι­κή ανά­γκη, σε αυτή τη φάση, να συ­γκλη­θεί άμεσα η Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή του  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί άμεσα έκτα­κτο συ­νέ­δριο, που συ­νι­στά το ανώ­τα­το σώμα από­φα­σης του κόμ­μα­τος, και το οποίο θα έχει τη συ­νο­λι­κή ευ­θύ­νη για τον απο­λο­γι­σμό της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου και το σχε­δια­σμό της στρα­τη­γι­κής του επό­με­νου δια­στή­μα­τος. Επι­πλέ­ον, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ευ­θύ­νη και πρέ­πει να προ­στα­τέ­ψει όλα τα μέλη του από προ­σω­πι­κές επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον τους, που καμία σχέση δεν έχουν με τις αρχές κι αξίες της Αρι­στε­ράς.

Δεν μπο­ρού­με, μέσα σε όλα αυτά, να αμε­λή­σου­με ωστό­σο το σπου­δαίο απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, επι­λέ­γο­ντας να δώσει το λόγο στο λαό, κα­τά­φε­ρε για αυτό το σύ­ντο­μο διά­στη­μα να τον κάνει πρω­τα­γω­νι­στή κό­ντρα στους ακραί­ους εκ­βια­σμούς, τη χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή ασφυ­ξία, τις κλει­στές τρά­πε­ζες και τη μη­ντια­κή φρε­νί­τι­δα. Το δη­μο­ψή­φι­σμα ως κοι­νω­νι­κή διερ­γα­σία και ως απο­τέ­λε­σμα, μας δεί­χνει πως ο αγώ­νας για το σχη­μα­τι­σμό ενός κοι­νω­νι­κού μλοκ που θα ανοί­ξει νέους δρό­μους για τη διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας, της συ­νερ­γα­σί­ας και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε κάθε πτυχή της κοι­νω­νι­κής ζωής, είναι πιο επί­και­ρος, αλλά και δυ­νά­μει νι­κη­φό­ρος, παρά ποτε.

Σε ότι μας αφορά, το να αγω­νι­ζό­μα­στε για ένα δι­καιό­τε­ρο κόσμο δεν είναι επι­λο­γή ηθι­κής δι­καί­ω­σης, αλλά ένας τρό­πος να αλ­λά­ζου­με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, να με­τα­σχη­μα­τί­ζου­με τις ζωές μας και την κοι­νω­νία. Στο δρόμο αυτό θα συ­νε­χί­σου­με να βα­δί­ζου­με έχο­ντας πάντα στο νου ότι η ιστο­ρία είναι ένα πεδίο δυ­να­το­τή­των στο οποίο διαρ­κώς αγω­νι­ζό­μα­στε για να κα­τα­στή­σου­με εφι­κτά αυτά που τώρα μπο­ρεί να φαί­νο­νται αδια­νό­η­τα.

Νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ