Η κρίση βρίσκεται εδώ. Και όπως κάθε μεγάλη κρίση, είναι κι αυτή πολυσχιδής. Οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική. Προσπαθεί, σαν ένας άλλος καρκίνος, να προσβάλλει και να εκφυλίσει κάθε τομέα και κάθε έκφανση αυτού που θεωρούμε ως πολιτισμό μας. Περίθαλψη, πρόνοια, παιδεία, γράμματα, τέχνες
Κύτταρο όμως του πολιτισμού αυτού, αλλά και της
κοινωνίας της ίδιας, είναι αναμφίβολα ο άνθρωπος. Αυτός αφουγκράζεται, βιώνει,
νοιώθει, σκέφτεται, δημιουργεί. Κι ακόμη παραπέρα, αυτός χαίρεται ή λυπάται,
ονειρεύεται και περνά – όταν περνά – από την απλή επιβίωση στην ζωή. Φυσικό
είναι, λοιπόν, ο άνθρωπος να αποτελεί και τον τελευταίο - ή τον πρώτο – στόχο
της επελαύνουσας κρίσης. Αντίστροφα, κάθε προσπάθεια που ξεκινά από όσο το δυνατόν
περισσότερους ανθρώπους και απ’ τον καθένα ξεχωριστά, μοιραία επηρεάζει και
συντελεί στην περαιτέρω διαμόρφωση της υφής της κοινωνίας και της δυναμικής του
πολιτισμού, ακόμη και αντίθετα προς την δυσμενή ροή των πραγμάτων.
Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή,
της ανάκαμψης, θα μπορούσε να είναι η βαθειά συνειδητοποίηση ότι η ίδια η λέξη
κοινωνία σημαίνει πρώτα απ’ όλα συμμετοχή. Μάλιστα, σε δύσκολες περιόδους
της ιστορίας, η συντροφικότητα μεταξύ των ανθρώπων στάθηκε στήριγμα για όλους
και χάρισε κουράγιο και απαντοχή. Τελικά δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε όλοι μαζί.
Κι αυτό θα πρέπει να αποτρέψει τον καθένα από έναν ολέθριο απομονωτισμό.
Υπάρχει πάντα κάποιος να ακούσει, να συμπονέσει και να βοηθήσει ίσως με τον
τρόπο του, αρκεί να δεχτεί ένα έναυσμα από τον άλλο. Γιατί η αλήθεια είναι μία.
Πάντα καλείσαι να κάνεις την αρχή και να προκαταβάλλεις ένα ψυχικό αντίτιμο για
την όποια απολαβή ανθρωπιάς προσμένεις. Κι αυτό το αντίτιμο συχνά είναι πολύ
μικρό κι ας είναι τόσο σημαντικό. Δεν είναι τυχαίο το πόσα πολλά έχουν γραφεί
και ειπωθεί για την τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα του ένα απλό χαμόγελο.
Ένα πρώτο βήμα, λοιπόν, που ίσως και να
φαίνεται μικρό. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι και η πιο μεγάλη πορεία ξεκινά
υποχρεωτικά με ένα μικρό βήμα.
Δημοσίευση σχολίου