«Η Διχόνοια που
βαστάει
ένα σκήπτρο η
δολερή
καθενός
χαμογελάει
“πάρ’ το”
λέγοντας “και σύ”.
Κειό το σκήπτρο
που σας δείχνει
έχει αλήθεια
ωραία θωριά,
μην το πιάστε
γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα
θλιβερά».
Με αυτούς τους
στίχους ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός περιγράφει στον «Ύμνο εις την
Ελευθερίαν», τον εθνικό μας ύμνο, την διχόνοια, το μεγαλύτερο και πιο
επικίνδυνο ελάττωμα της φυλής μας και με έναν σοφό και παραστατικό τρόπο μας
προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου χώνεται, τα
αποτελέσματά της είναι καταστροφικά.
Η διχόνοια, η
οποία σαν σαράκι κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού, ακολουθεί διαχρονικά την
ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα και καταστροφικά
χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας. Γιγαντώνοντας υπέρμετρα τον εγωϊσμό, την
ζηλοφθονία, την φιλαυτία, την οίηση και την αρχομανία, πυροδότησε πολλές
φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μείωσαν και αμαύρωσαν λαμπρά
κατορθώματα του Έθνους μας και έσυραν την Ελλάδα και τους Έλληνες στην
καταστροφή και στην υποτέλεια!
«Η ομόνοια
κτίζει σπίτι και η διχόνοια το χαλάει», λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Και
φαίνεται, πως η ρήση αυτή, βγαλμένη μέσα από τα εσώψυχά του, είναι μια
κραυγαλέα προειδοποίηση και μια συμβουλή για να αποφεύγουμε την έντονη
διχαστική τάση, που κατατυραννά διαχρονικά το γένος μας. Αυτή η διχόνοια, η
ανεξήγητη αντιπαλότητα μεταξύ των Ελλήνων, είναι ένα αμαρτωλό παραβλάσταρο της
φύτρας μας. Μια κατάρα, που μας κυνηγά σαν σκιά μας και μας προξενεί μεγάλο
κακό από τις απαρχές της ανθρώπινης Ιστορίας, από τότε που πρωτοεμφανιστήκαμε
και υπάρχουμε ως φυλή στον κόσμο.
Εύλογα
διερωτόμαστε, λοιπόν: Πού οφείλεται η εμφύλια διχόνοια των Ελλήνων; Είναι προϊόν
ατομικής θεώρησης ή μήπως αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης; Είναι απόρροια της
εύκολης απόρριψης της αξίας του διπλανού μας; Είναι, δηλαδή, ο υπερφίαλος
εγωϊσμός μας και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε, ότι γνωρίζουμε τα πάντα και
ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας; Μήπως φταίει η πλεονεξία, ο
«εξυπνακισμός» ή η εριστική διάθεσή μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας σαν
απαράβατο δίκιο, που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ή μήπως, είναι προϊόν
φθόνου και ζήλιας;
Κάποιοι
εντοπίζουν την αιτία της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων σε έναν από αυτούς τους
λόγους, κάποιοι σε όλους μαζί. Πάντως η διχόνοια ακολουθεί την σκιά μας και σε
κάθε περίπτωση, δυστυχώς και σε περιόδους κρίσης, θεριεύει, σαν να θέλει να
κατασπαράξει το γένος μας. Είναι κάτι, που δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να το
υπερβούμε.
Ο μεγάλος
λογοτέχνης μας Νίκος Καζαντζάκης γράφει στο μνημειώδες έργο του «Ο Χριστός
ξανασταυρώνεται»:
«…Ο Αλλάχ λέει
έπλασε τον Ρωμηό, αλλά μόλις τον είδε το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος,
που τρυπούσε ατσάλι…. Να κάμω τον Τούρκο, σκέφτηκε ο Αλλάχ για να σφάξει τον
Έλληνα, να βρει ο κόσμος την ησυχία του». Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι,
το μάλαξε καλά, καλά κι έφτιαξε τον Τούρκο. Κι αμέσως χωρίς να χασομερήσει,
βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμηό, να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν από
το πρωί ως το βράδυ. Κανένας δεν έριχνε τον άλλον, μα μόλις σκοτείνιασε, βάνει
ο άτιμος ο Ρωμηός, τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! Ο διάβολος να με πάρει, την
έπαθα πάλι μουρμούρισε ο Αλλάχ. Τούτοι οι Ρωμηοί, θα φάνε τον κόσμο. Τι να
κάνω; Όλη νύχτα ο Αλλάχ, δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε
πάνω και κτύπησε τις χερούκλες του. Βρήκα! Βρήκα! Φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και
κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμηό και τους έβαλε και τους δύο στο ταψί να
παλέψουν. Άρχισαν το πάλεμα οι Ρωμηοί, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο
άλλος, μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν
σηκώνονταν, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν. Κι έτσι ο
κόσμος, Μπραημάκι μου, βρήκε την ησυχία του…»
Νομίζουμε, ότι
παραστατικότερη και περιεκτικότερη λογοτεχνική απόδοση της διχόνοιας και της
διχαστικής τάσης των Ελλήνων, από αυτή του μεγάλου Καζαντζάκη δεν υπάρχει!
Το φαινόμενο της εμφύλιας διχόνοιας στην
αρχαία Ελλάδα
Το φαινόμενο της
εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων μας γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Την διχόνοια
στους Έλληνες την βλέπουμε ήδη στα Ομηρικά έπη (διαμάχη Αχιλλέα και
Αγαμέμνονα), αλλά και ανάμεσα στους αρχαίους θεούς των Ελλήνων, που μάλωναν
μεταξύ τους, για να επιβάλει ο καθένας τους την προτίμηση και την προστασία των
δικών του (Μήλο της Έριδος). Βαθιά διχόνοια δημιούργησε και τους ατέλειωτους
εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στα τότε ελληνικά κρατίδια, σε τέτοιο σημείο, που
ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας να είναι αφιερωμένο στην παρουσίαση και την
καταγραφή των αιτίων και των αποτελεσμάτων αυτών των πολέμων.
Ας δούμε μερικά
χαρακτηριστικά ιστορικά παραδείγματα, όπου ως Έλληνες επιτύχαμε θαυμαστά και
μεγαλειώδη κατορθώματα, αλλά αμέσως μετά, εξαιτίας της διχόνοιας, τα ανατρέψαμε
εμείς οι ίδιοι, με τον χειρότερο τρόπο.
Όλοι γνωρίζουμε
από την Ιστορία, ότι αφού πρώτα γράψαμε μια μοναδική στρατιωτική εποποιία,
νικώντας τον πάνοπλο και πολυάριθμο στρατό και στόλο της πανίσχυρης Περσικής
Αυτοκρατορίας, στη συνέχεια καταστραφήκαμε μόνοι μας με τον εξοντωτικό
τριακονταετή εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο (τον οποίο, σύμφωνα με μια άποψη,
υποδαύλισαν οι Πέρσες, βασιζόμενοι στην εμφύλια διχόνοια μας , για να
εκδικηθούν για την ήττα τους)!
Το 406 π.Χ.
έγινε η ναυμαχία στις Αργινούσες, στην οποία ο συμμαχικός στόλος των Αθηναίων
νίκησε τον αντίστοιχο σπαρτιατικό. Η ολιγαρχική αντιπολίτευση στην Αθήνα, για
να πλήξει το κύρος και την δημοφιλία του Περικλή, επωφελήθηκε από το γεγονός,
ότι λόγω θαλασσοταραχής οι Αθηναίοι δεν κατάφεραν να περισυλλέξουν όλα τα
πτώματα των πεσόντων στρατιωτών τους, και κατηγόρησε για ασέβεια προς τους
νεκρούς τους οκτώ επικεφαλής στρατηγούς του στόλου (μεταξύ των οποίων ήταν και
ο ένας γιος του Περικλή). Στην δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκαν όλοι σε
θάνατο και εκτελέστηκαν!
Έτσι, ένας
θρίαμβος μετατράπηκε σε πανωλεθρία για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων!
Αργότερα, μέσα
σε μια δεκαετία ο Μέγας Αλέξανδρος δημιούργησε συνενώνοντας τους Έλληνες μια
αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει ο κόσμος μέχρι τότε, η οποία
όμως έμελλε να είναι και η βραχυβιότερη. Μέσα σε διάστημα λιγότερο από έναν
αιώνα, οι εσωτερικές διαμάχες και οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των Επιγόνων
του (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, κ.ά) την εξασθένισαν, με αποτέλεσμα να κυριευθεί
τελικά από τους Ρωμαίους! Και αυτό επειδή οι διχόνοιες των Ελλήνων δεν
σταμάτησαν με την λήξη των πολέμων των Επιγόνων. Συνεχίστηκαν με την δημιουργία
και αντιπαράθεση των διαφόρων Συμπολιτειών και Κοινών, οι οποίες κατέληγαν
πάντα σε αιματηρές συρράξεις. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η φερόμενη ως
Συμμαχικός Πόλεμος (220 π.Χ. έως 217 π.Χ.). Στον εμφύλιο αυτόν πόλεμο
αντιπαρατάχθηκαν από την μία πλευρά η Αχαϊκή Συμπολιτεία με σύμμαχο τον βασιλιά
της Μακεδονίας Φίλιππο τον Ε΄ και από την άλλη η Αιτωλική Συμπολιτεία. Μετά την
επικράτηση της Αχαϊκής Συμπολιτείας οι «ηττημένοι» Αιτωλοί συμμάχησαν με τους
Ρωμαίους, οι οποίοι εν τω μεταξύ, ζητούσαν αφορμή να επέμβουν στα Ελληνικά
πράγματα. Τοιουτοτρόπως, εμποτισμένοι από το δηλητήριο της διχόνοιας οι
Έλληνες, αφ’ ενός μεν έφθειραν ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις τους στην εμφύλια
σύρραξη και αφ’ ετέρου άνοιξαν οι ίδιοι την πόρτα της Ελλάδος στον επίδοξο
Ρωμαίο εισβολέα. Τα ολέθρια αποτελέσματα αυτών των ενεργειών δεν άργησαν να
φανούν. Νικώντας οι Ρωμαίοι τον Φίλιππο τον Ε΄ στις Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας
τον Ιούνιο του 197 π.Χ. και τον Περσέα στην μάχη της Πύδνας τον Ιούνιο του 168
π.Χ., κατέλαβαν στην ουσία την Ελλάδα. Με την τελευταία δε ήττα των Ελλήνων
στην Λευκόπετρα της Κορίνθου, το 146 π.Χ., η Ελλάδα υποδουλώθηκε οριστικά στους
Ρωμαίους, που αν και ήταν πολιτιστικά κατώτεροι των Ελλήνων, κατέκτησαν την
Ελλάδα χάριν της εμφύλιας διχόνοιας των προγόνων μας .
Πως ταλανίζει τους Έλληνες η διχόνοια στα
νεότερα χρόνια
Πολλά παρόμοια
παραδείγματα της καταστροφικής εμφύλιας διχόνοιας στους Έλληνες συναντούμε και
στην υπερχιλιετή βυζαντινή μας ιστορία, που τελείωσε με την άλωση της Πόλης το
1453, γεγονός στο οποίο συνέβαλε σημαντικά ο παράγοντας της εμφύλιας διχόνοιας,
ενώ τέσσερις αιώνες αργότερα, το 1823, μόλις δύο χρόνια μετά από την Επανάσταση
του 1821, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων οπλαρχηγών και
«καλαμαράδων» (πολιτικών), για το ποιος θα έχει την εξουσία μετά από τη
μελλοντική απελευθέρωση! Λόγω αυτού του παράλογου εμφυλίου, στον οποίο οι
Έλληνες αλληλοσκοτώνονταν, -αφήνοντας τους Τούρκους και τους συμμάχους τους
Αιγυπτίους του Ιμπραήμ Πασά να καταστρέφουν, ότι είχαν επιτύχει μέχρι τότε με
τον ηρωϊκό τους αγώνα και με πολλές θυσίες και αίμα-, η Επανάσταση έπνεε τα
λοίσθια και η τελική απελευθέρωση ενός μικρού τμήματος του ελλαδικού χώρου
επιτεύχθηκε μόνο χάρη στην επέμβαση των «ξένων δυνάμεων» (Αγγλία, Γαλλία,
Ρωσία), οι οποίες νίκησαν τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827)
και έθεσαν τις βάσεις για την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μας, πράγμα που
τις επέτρεψε, όμως, στη συνέχεια να επεμβαίνουν διαρκώς στα εσωτερικά μας και
να ρυθμίζουν την τύχη του κράτους μας !
Το 1912-1913
γράψαμε μια νέα πολεμική εποποιία, απελευθερώνοντας από τον τουρκικό ζυγό την
Μακεδονία και την Ήπειρο. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια (1919-1922), κι εξ
αιτίας κυρίως του Εθνικού Διχασμού (Βενιζελικοί – Βασιλικοί), χάσαμε την Μικρά
Ασία και όλη την πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού στην Ανατολή!
Το 1940-1945
γράψαμε νέο έπος στα βουνά της Αλβανίας, στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά και στην
Κρήτη με την αντίσταση κατά των Ιταλών, των Γερμανών και των Βουλγάρων. Και ενώ
εκδιώξαμε τους κατακτητές μας, απελευθερώνοντας την πατρίδα μας, και ενώ ο
κόσμος είχε ήδη χωριστεί από τους Μεγάλους στο Ανατολικό (κομμουνιστικό) Μπλοκ
και στο Δυτικό, ξεκίνησε ο γνωστός καταστροφικός Εμφύλιος Πόλεμος, που κράτησε
μέχρι το 1949, ισοπεδώνοντας ότι είχε μείνει ακόμη όρθιο στον πολύπαθο τόπο μας
από την λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, στερώντας στην Ελλάδα να διεκδικήσει
αυτά που της ανήκαν να πάρει ως δίκαιη ανταμοιβή για την συμβολή της στη νίκη
των Συμμάχων εναντίον των δυνάμεων του Άξονα!
Και αυτά είναι
μερικά μόνο από αναρίθμητα παρόμοια παραδείγματα της Ιστορίας μας.
Άλλωστε, τι
μπορεί να πρωτοθυμηθεί και τι να πρωτοαναφέρει κανείς από όλα αυτά τα
παραδείγματα, που αναφέρει η αρχαία, η μεσαιωνική αλλά και η νεότερη ελληνική
Ιστορία; Θα χρειαζόντουσαν τόμοι ολόκληροι για να περιγράψουμε όλα αυτά τα
γεγονότα των εμφύλιων σπαραγμών των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Σε εμάς τους
Έλληνες αρέσει, βέβαια, να κατηγορούμε συνήθως τους ξένους, τον περίφημο «ξένο
δάκτυλο», ως υπαίτιο των δεινών μας. Παράλληλα ξεχνούμε, όμως, ή αποφεύγουμε να
πούμε, ότι για να διεισδύσει στα εσωτερικά μας και να μας διχάσει ο λεγόμενος
«ξένος δάκτυλος» χρειάζεται και εσωτερικούς υποστηρικτές και συνεργάτες, και
ότι πάντα είχαμε πολλούς τέτοιους, πρόθυμους προδότες και δωσίλογους.
Ένα
χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας του Έλληνα, ο οποίος
συνήθως επάνω από τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντά του δεν βάζει τίποτε άλλο,
ήταν και ο περίφημος Αλκιβιάδης. Αν και Αθηναίος πολίτης, προικισμένος με πολλά
προτερήματα και αξιώματα, επί σειρά ετών έπαιζε τριπλό παιχνίδι, για προσωπικά
συμφέροντα και φιλοδοξίες. Όταν ερχόταν σε σύγκρουση με τους Αθηναίους, πήγαινε
με τους Σπαρτιάτες. Όταν πάλι ερχόταν σε σύγκρουση και με τους Σπαρτιάτες, δεν
δίσταζε να πάει με τους Πέρσες! Και όταν πάλι ερχόταν σε σύγκρουση και με τους
Πέρσες, ξαναπήγαινε με τους Αθηναίους! Σίγουρα ο τρόπος που έζησε και
πολιτεύθηκε ο Αλκιβιάδης αμαύρωσε την προσωπικότητά του και αναίρεσε ότι καλό
προσέφερε στους συμπατριώτες του. Έγινε ένα ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγή.
Κι΄ όμως σήμερα
μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε σαν το κλασικό αρχέτυπο του Έλληνα, ο οποίος
συνήθως, τη μόνη αρχή και πατρίδα που αναγνωρίζει και παραδέχεται, είναι ο
εαυτός του και το συμφέρον του!
Η διχόνοια και η «φαγωμάρα» των Ελλήνων
βασιλεύει παντού!
Μήπως και σήμερα
δεν μας βασανίζει η διχόνοια με τον ίδιο τρόπο; Μήπως και σήμερα δεν υπάρχουν
παντού στον τόπο μας οι σύγχρονοι «Αλκιβιάδηδες»; Τι μαρτυρία θέλουμε;
Η εμπάθεια, το
κομματικό μίσος, η ιδιοτέλεια και ο αγιάτρευτος εγωισμός, στέκονται τείχη
αξεπέραστα απέναντι στην ομόνοια, την ενότητα και την συνοχή μας ως έθνος, κάτι
που συνεχώς μας βάζει σε μεγάλες εθνικές δοκιμασίες και σήμερα έφθασε να
απειλεί να μας κατασπαράξει, όχι μόνον ηθικά ή οικονομικά αλλά και σαν εθνική
οντότητα.
Έτσι, ενώ εμάς
τους Έλληνες έπρεπε να μας ενώνουν οι κοινοί εχθροί και τα κοινά προβλήματα,
μας κρατάει διχασμένους ένα σύστημα διαφθαρμένο και «υποχθόνιο», που στηρίζεται
στην αιώνια εθνική μας «φαγωμάρα», μας ταλανίζει συνεχώς και δεν μας αφήνει να
συνεννοηθούμε και να προκόψουμε. Το φαινόμενο αυτό έχει γιγαντωθεί στην εποχή
μας και ο τόπος μας πάει από το κακό στο χειρότερο!
Η διχόνοια και η
«φαγωμάρα» ανάμεσα στους Έλληνες ζει και βασιλεύει παντού.
Την βλέπουμε και
την βιώνουμε, όχι μόνο σε όλους σχεδόν τους τομείς του δημόσιου βίου μας, αλλά
ακόμη και στον ιδιωτικό μας βίο, ανάμεσα στις οικογένειες αλλά και σε στενούς
συγγενείς. Πόσες φορές ασήμαντες αιτίες και αφορμές έγιναν αιτίες να ενσκήψει
διχόνοια μεταξύ συγγενών, που εξελίχθηκε σε βαθύ μίσος και οδήγησε σε
αποτρόπαια εγκλήματα;
Είδαμε την
διχόνοια να εκδηλώνεται συχνά ως άσβεστο ενδοφυλετικό μίσος στην Αρχαία Ελλάδα
με τον αλληλοσπαραγμό των πόλεων-κρατιδίων. Την είδαμε να βασιλεύει σε όλο το
σατανικό της «μεγαλείο» στον καταραμένο εμφύλιο πόλεμο του 1944-1949, την
βλέπουμε να εκδηλώνεται μεταξύ των κομματικών φατριών, μέσα και έξω από την
Βουλή. Την είδαμε και την βλέπουμε να εμφανίζεται μεταξύ των κομματικών οπαδών
στα καφενεία της χώρας, την βλέπουμε να θεριεύει στα γήπεδα μεταξύ των οπαδών
διαφορετικών ποδοσφαιρικών ομάδων, την βλέπουμε και την ζούμε καθημερινά στα
τηλεοπτικά μας παράθυρα, την βλέπουμε να παρουσιάζεται δημόσια στην
αντιπαράθεση μεταξύ επιστημόνων, ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών, ερευνητών και
άλλων ειδικών. Την βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους, με τις αντιπαραθέσεις
μεταξύ ευέξαπτων οδηγών ή και πεζών, που πέραν από τις συνήθεις ύβρεις και
μούντζες, φθάνουν συχνά και σε χειροδικίες και βιαιότητες, την βιώνουμε μέσα
στα πανεπιστήμια, που κάθε τόσο κουκουλοφόροι, σπουδαστές και μη, που
υποσκάπτουν το νόμο, την Παιδεία, την πρόοδο και τον πολιτισμό, καταστρέφουν
ότι βρουν μπροστά τους. Την βλέπουμε ακόμη να εκδηλώνεται από τους ανώνυμους
«γνωστούς-άγνωστους» κουκουλοφόρους και τους τρομοκράτες στους δρόμους της
Αθήνας και των άλλων ελληνικών μεγαλουπόλεων.
Η διχόνοια των
Ελλήνων υπάρχει παντού! Σε φορείς, οργανώσεις, σωματεία και ιδρύματα, στον
τομέα της Υγείας, της Δημόσιας διοίκησης, του εργασιακού Συνδικαλισμού, της
κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας και γενικά όπου μπορεί κανείς να
φανταστεί!
Εκδηλώνεται τώρα
ακόμη και μέσα στα ηλεκτρονικά φόρουμ και τις διάφορες ιστοσελίδες και τα
λεγόμενα «μπλόγκς». Η ηλεκτρονική κουκούλα της ανωνυμίας διευκολύνει τα μέγιστα
όλους τους εμπαθείς να διοχετεύσουν την χολή τους εναντίον εκείνων, που δεν
«γουστάρουν». Έτσι η διαφορετικότητα στην ελληνική κοινωνία άρχισε να
αντιμετωπίζεται μέσω του διαδικτύου με καχυποψία, χλευασμό, μίσος και
χυδαιότητα από ανώνυμους και θρασύδειλους ομοεθνείς μας .
Βέβαια, η «χάρη»
της διχόνοιας και του διχασμού έφθασε αναπόφευκτα και στο εξωτερικό, στις
χώρες, όπου ζουν οι απόδημοι συμπατριώτες μας και εκδηλώνεται με κάθε τρόπο,
«δηλητηριάζοντας» την ομοψυχία των ομογενών μας και εμποδίζοντας την πρόοδο και
την ανάπτυξή τους. Αυτή η διάσπαση και η «φαγωμάρα» προκαλεί πίκρα και
απογοήτευση μεταξύ των Ελλήνων αλλά και των ξένων φίλων της Ελλάδος και
αμαυρώνει την διεθνή μας εικόνα ως λαό και έθνος.
Αλλά, δυστυχώς,
ακόμη και στην ίδια την Εκκλησία μας έχει εισχωρήσει -και μάλιστα εδώ και
πολλούς αιώνες- η διχόνοια και ο αλληλοσπαραγμός, επιφέροντας ακόμη και σήμερα
τεράστια δεινά και προβλήματα στην εθνική, πνευματική και πολιτιστική μας
ενότητα .
Το «σαράκι» που κατατρώει τις σάρκες του
Ελληνισμού
Φαίνεται,
λοιπόν, ότι ο Έλληνας κάτι θα βρίσκει πάντα για να «φαγώνεται». Μόνο αν
βάλουμε την λογική μας να δουλέψει θα οδηγηθούμε στην αλήθεια, η οποία
ενώνει και η έρευνά της απαιτεί ανοιχτό μυαλό και διανοητική μετριοφροσύνη, δεν
είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, ότι η βασική αιτία όλων των δεινών, τα οποία
έπληξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, είναι η διχόνοια. Αυτή είναι το τρωτό μας
σημείο και η «Αχίλλειος πτέρνα» μας. Αυτή τυφλώνει τους οφθαλμούς και σκοτίζει
το νου μας, με αποτέλεσμα οι ενέργειές μας να μην διέπονται από λογική,
νόμους, αρχές και ήθος και ως εκ τούτου να μας οδηγούν στην καταστροφή.
Η αγάπη και η
ομόνοια είναι οι μόνες συγκολλητικές ουσίες που θα κρατήσουν ένα οικοδόμημα
όρθιο. Η αγάπη και η ομόνοια συγκρατεί την οικογένεια, την κοινωνία, το έθνος
και την κοινωνία των εθνών, σε όρθια στάση ώστε να μην καταρρεύσουν. Όταν
λείπει η αγάπη και η ομόνοια, εκλείπει και η ενότητα, με αποτέλεσμα να επέλθει
αργά ή γρήγορα η κατάρρευση με νομοτελειακή ακρίβεια. Και τότε δεν υπάρχουν
εκείνοι οι σοφοί, οι ειδήμονες ή οι τεχνοκράτες που θα μπορέσουν να την
αποτρέψουν.
Ποιό σαράκι
λοιπόν, μας κατατρώει σαν έθνος; Είναι το μίσος του Έλληνα για τον Συνέλληνα;
Είναι η νοοτροπία του «εμείς» και «αυτοί»; Είναι το μίσος που επί δεκαετίες
ενσταλάζει η αχαλίνωτη κομματοκρατία στις ψυχές των «οπαδών» για να συσπειρώνει
τις δυνάμεις της και να νέμεται ευκολότερα την εξουσία κατά το «διαίρει και
βασίλευε»; Είναι το μίσος μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που υποθάλπουν
τα συνδικαλιστικά κινήματα; Είναι το μίσος εναντίον του διαφορετικού, που πηγάζει
από την έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας; Είναι το άσβεστο μίσος που τρέφει μια
μερίδα δήθεν προοδευτικών διεθνιστών Ελλήνων εναντίον της ίδιας της πατρίδας
μας; Είναι η μισαλλοδοξία, με την οποία αντιμετωπίζει το συντηρητικό
κατεστημένο του τόπου μας κάθε καλοπροαίρετη προσπάθεια πνευματικής
αναγέννησης; Είναι το μίσος που τρέφει η πλειοψηφία των Ελλήνων –από την κεφαλή
μέχρι την ουρά– εναντίον του νόμου; Είναι το μίσος που εκδηλώνει ο Έλληνας
εναντίον της ίδιας της ελληνικής φύσης με τους εμπρησμούς των δασών μας, την
τσιμεντοποίηση, την ρύπανση του περιβάλλοντος, την κακομεταχείριση των ζώων; Ή
μήπως είναι το μίσος που γεννιέται από τις υπαρκτές κοινωνικές αδικίες – μίσος
του λαού εναντίον της εξουσίας, των πεινασμένων εναντίον των βολεμένων, των μη προνομιούχων
εναντίον των προνομιούχων ή και αντιστρόφως;
Είναι πασίγνωστη
η ρήση: «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Ποιά Ελλάδα εννοούμε εδώ; Όχι βέβαια,
το έδαφος της ελληνικής επικράτειας, αλλά τους ανθρώπους της, τους ίδιους τους
Συνέλληνες. Για να ακριβολογούμε, λοιπόν, οι Έλληνες «τρώνε» τους Έλληνες και
με προτίμηση τους επιφανείς και τους πιο άξιους και όλοι μαζί, άλλος λίγο και
άλλος πολύ, καθένας το κατά δύναμη, «τρώνε» την Ελλάδα, δηλαδή πριονίζουν με το
πριόνι του διχασμού και του μίσους το κλαδί, επάνω στο οποίο κάθονται!
Πώς είναι
δυνατόν, λοιπόν, η εμφύλια διχόνοια και τα αισθήματα, που αυτή μας προκαλεί και
που κρύβει ο Έλληνας στην καρδιά του, να επιτρέψει στην Ελλάδα να κάνει έστω
κάποια μικρά βήματα προς την πρόοδο, την ευημερία και τον πολιτισμό;
Σήμερα ο Έλληνας
βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής, μιζέριας και χρεοκοπίας και θα σέρνεται
στον ίδιο φαύλο κύκλο μέχρις ότου μπορέσει να αποβάλει το μίσος, που κρύβει
στην ψυχή για τον ομοεθνή του, αν βεβαίως αυτό μπορέσει ποτέ να το επιτύχει…
Το μίσος
κατακερματίζει την κοινωνία και την διαβρώνει μέχρις αυτοεξόντωσης. Τα
εγκλήματα μίσους, κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα και ιδεοληψία, διαρρηγνύουν τον
κοινωνικό ιστό, κατεδαφίζουν ότι με κόπο και αίμα έχτισαν προηγούμενες γενιές
και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, από την οποία οι περισσότεροι θα
ήθελαν και πολλοί προσπαθούν να «δραπετεύσουν».
Αυτό φαίνεται
χαρακτηριστικά και από αναρίθμητα παραδείγματα απόδημων συμπατριωτών μας, που
ενώ μετεγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, προσπαθώντας να ξεκινήσουν μια καινούργια
ζωή στην ηλιόλουστη και πανέμορφη πατρίδα μας, αναγκάστηκαν μέσα σε σύντομο
χρονικό διάστημα να ξαναφύγουν πικραμένοι και απογοητευμένοι στο εξωτερικό,
επειδή δεν μπόρεσαν να αντέξουν τους ίδιους τους συμπατριώτες μας και τον τρόπο
ζωής και συμπεριφοράς, που κυριαρχεί στην κοινωνία μας! Έφυγαν και πάλι,
«διωγμένοι» από τους ίδιους τους Συνέλληνες!
Υπέρτατο καθήκον να ξεριζώσουμε την
αδελφοκτόνο εμφύλια διχόνοια μας
Ποιός, λοιπόν,
θα μας σώσει από τον ίδιο, τον κακό μας εαυτό; Μήπως υπάρχει ο από μηχανής
θεός, που μπορεί να το κάνει; Μήπως μπορούμε να βρούμε κάπου αλλού τον «σωτήρα»
ή τους «σωτήρες», που θα κατορθώσουν να ξεριζώσουν την αδελφοκτόνο διχόνοια και
την ζηλοφθονία, που φωλιάζει στην ψυχή του Έλληνα;
Ασφαλώς όχι!
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε, ότι μόνον εμείς οι ίδιοι, με τις δικές μας
δυνάμεις, αλλά και με την βοήθεια του Θεού, μπορούμε να επιτύχουμε ένα τέτοιο
κατόρθωμα. Όπλο μας θα είναι η τεράστια και μοναδική πνευματική και πολιτιστική
παρακαταθήκη, που κληρονομήσαμε από τους σοφούς αρχαίους προγόνους μας αλλά και
οι απαράμιλλες διαχρονικές και αιώνιες αρχές και διδασκαλίες της Χριστιανικής
μας πίστης, με κορυφαία αυτή της Αγάπης προς τον πλησίον, που μας δίδαξε με το
παράδειγμα της Σταυρικής Του θυσίας για την σωτηρία μας ο ίδιος ο Ιησούς
Χριστός!
Αρκεί, λοιπόν,
να το θελήσουμε και να το προσπαθήσουμε όλοι μαζί, με όλες μας τις δυνάμεις!
Τώρα, όσο ποτέ
άλλοτε, είναι Ιστορική ανάγκη και εθνική επιταγή, όχι μόνον η αποφυγή, αλλά και
η με κάθε τρόπο ριζική καταπολέμηση όλων των αιτιών, των παραγόντων και των
μηχανισμών, που μας «δηλητηριάζουν» και δημιουργούν την εμφύλια διχόνοια μας,
με το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε». Προϋπόθεση για αυτό είναι να
ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι υγιείς πνευματικές δυνάμεις του
Έθνους μας. Αν δεν υπάρξει μια συστηματική και μακροχρόνια πανεθνική εκστρατεία
ενημέρωσης, παιδείας και πρακτικής εκπαίδευσης με στόχο την καταπολέμηση του
αδελφοκτόνου μίσους και την εμφύτευση του σπόρου της αγάπης, της ενότητας και
της αδελφοσύνης στις καρδιές των Ελλήνων, κανένας σωτήρας και κανένα πολιτικό
σύστημα δεν μπορεί να επανασυγκολλήσει το διαρρηγμένο από το μίσος της εμφύλιας
διχόνοιας κοινωνικό ιστό.
Η ομόνοια και η
σύμπνοια πρέπει να διέπει την ύπαρξή μας ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα.
Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία, όπου ο Ελληνισμός καλείται να δώσει πάλι τον
υπέρ πάντων αγώνα, οι έχοντες ως πρώτιστη Ιδέα την Μητέρα Ελλάδα και ως διακαή
πόθο την επικράτηση του Ελληνισμού, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις
οποιεσδήποτε διαφορές τους και ενωμένοι να προσανατολισθούν προς την υλοποίηση
αυτού του μεγάλου οράματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Συμπαντική τιμή από την
ευκαιρία της υπηρέτησης αυτού του σκοπού, και αφού η τιμή αυτή μας δόθηκε,
πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοί της, καταπολεμώντας πρώτα τις κακές
πλευρές του ψυχισμού μας και αποποιούμενοι τους σπόρους της διχόνοιας και του
διχασμού.
Εάν ομονοήσουμε
και θέσουμε ως υπέρτατο καθήκον μας την υπηρεσία της Ελλάδος και του
Ελληνισμού, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό!!
Γράφει ο Ευθύμιος Χατζηϊωάννου
-δημοσιογράφος – ερευνητής.
Δημοσίευση σχολίου