Ο κίνδυνος αφανισμού του Ελληνισμού - Ο εθνομηδενισμός και το μεταναστευτικό ρεύμα

Από την πολιτική οικολογία στον πολιτικό ανθρωπισμό

      

Στην δεκαετία του 60 επιστήμονες, διανοούμενοι και ενεργιστές (ακτιβιστές) άρχισαν να συνειδητοποιούν το πρόβλημα της μολύνσεως του φυσικού περιβάλλοντος και να καταγγέλλουν τις βιομηχανίες για την ενοχή τους και τους πολιτικούς για την αδιαφορία τους.

     

 Έτσι προέκυψε η σύνδεση οικολογίας και πολιτικής με τους Πράσινους στην Ευρώπη, να τάσσονται κατά της πυρηνικής ενέργειας αλλά παράλληλα να χειροκροτούν κάθε απογείωση νατοϊκού αεροπλάνου, το οποίο θα έσπειρε με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου την Σερβία. Δεκαπέντε τόννους συνολικά, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση κρουσμάτων λευχαιμίας σε μικρά παιδιά .

Ήλθαν και στην Ελλάδα, να μας διδάξουν ότι τα Σκόπια έχουν δικαίωμα να

αυτοπροσδιορίζονται ως «Μακεδονία» και εμείς την υποχρέωση να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη «Μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα.

     

Τελικά από την πολιτική οικολογία καταλήξαμε σαυτό που θα μπορούσαμε κατ’ αναλογία να ονομάσουμε ως πολιτικό ανθρωπισμό. Πρόκειται για τους περιβόητους «ανθρωπιστικούς» πολέμους με πρόφαση την προστασία μειονοτήτων και για τον «δημοκρατικό» παρεμβατισμό, με πρόφαση την εξαγωγή της δημοκρατίας στις μουσουλμανικές χώρες. Το αποτέλεσμα είναι το χάος σε χώρες που γεύθηκαν τους καρπούς της «Αραβικής άνοιξης».

Ο εθνομηδενισμός και οι μετανάστες

     

Ο εθνομηδενισμός  δεν εχθρεύεται μόνο την έννοια του έθνους αλλά τελικά και τις έννοιες  του κράτους και των συνόρων του. Ο εθνομηδενισμός κρύβει την ολοκληρωτική και υπονομευτική πολιτική του πίσω από τον πολιτικό ανθρωπισμό. Πχ. προτείνει ως μόνο κριτήριο αντιμετωπίσεως του μεταναστευτικού προβλήματος τον ανθρωπισμό.

    Όμως άλλο θέμα η περιστασιακή εμφάνιση κάποιων ταλαίπωρων προσφύγων–μεταναστών στα σύνορα μας και άλλο η συνεχής ροή ενός μαζικού ρεύματος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων μεν αλλά και φορέων ενός διαφορετικού πολιτισμού, ο οποίος δεν θα τους επιτρέπει ποτέ να ενσωματωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

    

Όμως η αδυναμία –απροθυμία των μουσουλμάνων να ενσωματωθούν είναι το μικρότερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο είναι η αναλόγια των μεταναστών στο σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας .

    

Στην Ελλάδα σήμερα το ποσοστό αυτό έχει περάσει το 20% και η τάση  είναι ανοδική. Αυτό σημαίνει, ότι σε 40 χρόνια (συν τις γεννήσεις) θα έχουν περάσει το 50% του πληθυσμού. Η ισλαμοποίηση της Ελλάδας είναι δεδομένη. Μέχρι  το τέλος του 21ου  αιώνα είναι ζήτημα, αν θα έχει απομείνει ένα 20% ελληνικού πληθυσμού στην Ελλάδα. Αυτή η ελληνική μειονότητα θα καταπιέζεται από την μουσουλμανική πλειοψηφία, όπως ακριβώς οι Κόπτες της Αιγύπτου και συνεχώς θα μειώνεται μέχρι τελικής εξαφανίσεως

    Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι :

α. να παύσει το πρόβλημα να αποτελεί ταμπού και να αρχίσουμε να το συζητάμε ανοικτά, ώστε να ενημερωθούν όλοι οι Έλληνες χωρίς τις κομματικές παρωπίδες.

β.να συνειδητοποιήσουμε τον πολύπλευρο χαρακτήρα του μεταναστευτικού προβλήματος. Στο επίπεδο της συγκυρίας (παρόντος) προέχει βεβαίως ο συναισθηματισμός, ο ανθρωπισμός και ο προσωπικός χαρακτήρας του δράματος, ειδικά αν πρόκειται για μικρά παιδιά. Όμως σε επίπεδο διαχρονικότητας αυτό που προέχει είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες ενός

μαζικού κοινωνικού φαινομένου, το οποίο έχει μέσα του την δυναμική να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες ακόμη και κυριαρχικές καταστάσεις ανεξάρτητα από την θέληση των επιμέρους ατόμων.

Επομένως η ισλαμοποίιηση της Ελλάδας δεν θα προέλθει από την συμπεριφορά και την θέληση των μεταναστών-προσφυγών αλλά από τον αριθμό τους.

γ. πρέπει να κηρυχθεί η Ελλάδα σε ΚΟΡΕΣΜΕΝΗ ΧΩΡΑ και να ορισθεί ποσοστό αναλογίας των μεταναστών στον γενικό πληθυσμό. Αν θέλουμε να αποφύγουμε την ισλαμοποίηση της χώρας μας, θα πρέπει να ορίσουμε ως ανώτατο όριο το 20%, ώστε να υπάρχει περιθώριο αυξήσεως μέχρι το 35%.

Το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει οι τοπικές κοινωνίες και οι κοινωνικές πρωτοβουλίες να οργανώσουν προγράμματα αντιμετωπίσεως της υπογεννητικότητας, ακόμη και χωρίς την υποστήριξη του κράτους. Χρειάζεται μακροπρόθεσμος προγραμματισμός και όχι ανεύθυνες εκτονώσεις με τους συναισθηματισμούς της συγκυρίας.

 Γράφει ο Ηλίας Φιλιππίδης, πανεπιστημιακός

                              καθηγητής κοινωνιολογίας