Δεν είμαστε κράτος!!!

1.Τελευταία χαμένη ευκαιρία

Στα πλαίσια της Ελληνολογίας έχουμε καθιερώσει τον όρο ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και εννοούμε την συνολική παθολογική  κατάσταση του Ελλαδικού μορφώματος.

Ως ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ εννοούμε το ιστορικό, θεσμικό, πολιτισμικό και κοινωνικό σύνολο κράτους, θεσμών, προτύπων και κοινωνίας ,το οποίο προέκυψε από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και λειτουργεί ως τύποις ανεξάρτητο κράτος από τότε μέχρι σήμερα.

Μας ενόχλησε το γεγονός ότι ο Υποικ. της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χαρακτήρισε την Ελλάδα ως μη κράτος. Στην πραγματικότητα ο Σόιμπλε, κατά τα άλλα άρπαγας, κυνικός, εκδικητικός και σοβινιστής Γερμανός μέχρι ρατσισμού, είπε μία μεγάλη αλήθεια. Συμφώνησε με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλόντ Γιουνκέρ, ότι «Οι Έλληνες είναι μεγάλος λαός αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος». ( Συνέντευξη του στην Liberation,19-10-15).

Ήδη από το 2004 ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για «επανίδρυση του κράτους». Από νομικής πλευράς η έκφραση είναι υπερβολική μέχρι παρεξηγήσιμη αλλά εννοούσε την ριζική ανασύσταση του διοικητικού μηχανισμού, ίσως και της πολιτικής λειτουργίας του ελλαδικού κράτους.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήθελε να δημιουργήσει την « Νέα Δημοκρατία» και δεν εννοούσε απλώς ένα νέο κόμμα ή απλώς την μετονομασία της προδικτατορικής ΕΡΕ αλλά πραγματικά ένα νέο πολιτικό σύστημα με  «ευρωπαϊκό» πρόσημο ,το οποίο θα επέτρεπε την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία χωρίς προβλήματα. Πέτυχε και τα δυο.

Ο ανιψιός θέλησε να συμπληρώσει το έργο του θείου του με μία ριζική μεταρρύθμιση του κράτους. Πέτυχε μόνο στην εξωτερική του πολιτική αλλά απέτυχε παταγωδώς στην εσωτερική πολιτική, δηλ. στην οικονομία και την διοίκηση, όπου η κατάσταση χειροτέρευε από χρόνο σε χρόνο.

Γι αυτό όμως δεν έφταιξε μόνο η γνωστή  αναβλητικότητα του ανιψιού ούτε μόνο το γεγονός ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ του αλλά και η τεράστια προσωπική ευθύνη των δυο σημαντικότερων (από πλευράς αρμοδιοτήτων) υπουργών του: του Γιώργου Αλογοσκούφη για την οικονομία και του Προκόπη (Πάκη) Παυλόπουλου για την διοίκηση.

Μπορεί σήμερα ο Πάκης να προσπαθεί να εκτελέσει τα προεδρικά του καθήκοντα, όσο μπορεί καλύτερα αλλά ως πολιτικός υπήρξε, κατά την γνώμη μας, ένας από τους πλέον αποτυχημένους της Μεταπολιτεύσεως.

Μερικά μόνο διοικητικά μέτρα ελέγχου του κρατικού μηχανισμού, καταγραφής των δημοσίων υπαλλήλων, όχι μόνο δεν θα είχαν οικονομικό κόστος αλλά θα αυξάναν τα έσοδα του κράτους, θα περιόριζαν την σπατάλη και την φοροδιαφυγή, γενικά θα περιόριζαν το «πάρτυ» της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος, το οποίο είχε κορυφωθεί επί εποχής Σημίτη.

Έτσι χάθηκε η τελευταία ευκαιρία για την έναρξη τουλάχιστον του νοικοκυρέματος του κράτους, χάθηκε και η ευκαιρία τουλάχιστον να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα, παρόλο που ακόμη και  η περάτωση των Ολυμπιακών Αγώνων επέβαλε να «κάνουμε ταμείο ».

Ακόμη και η κοινή γνώμη ήταν προετοιμασμένη για ένα γενικό οικονομικό απολογισμό. Θυμάμαι ότι από το έτος 2003 ήταν στο στόμα όλων: «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα πεινάσουμε» .Θλιβερή διαπίστωση: οι πολιτικοί μας είναι τόσο αποκομμένοι από την κοινωνία, που δεν είναι σε θέση ούτε να εκμεταλλευθούν τις ευνοϊκές περιστάσεις...

2.Η  καθολικότητα του Ελλαδικού προβλήματος

Κυκλοφορεί διεθνώς στο χώρο των πολιτικών επιστημών η θεωρία των «Αποτυχημένων κρατών» (Failed States). Πρόκειται για κράτη που δεν μπορούν να κυβερνηθούν από μόνα τους λόγω πολιτικού χάους, λόγω εσωτερικών συγκρούσεων, λόγω διαφθοράς και ελλείψεως διοικητικής οργανώσεως, λόγω ελλείψεως οικονομικής αυτοδυναμίας.

Ως τέτοια κράτη ονοματίζονται αρκετά κράτη της Αφρικής, όπως τα δύο κράτη του πρώην Σουδάν, ή Σομαλία, το Κονγκό, αλλά και η Υεμένη, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν. κ.τ.λ.

Σε αυτές τις περιπτώσεις διεθνείς αναλυτές, δεξαμενές σκέψεως και συμβουλευτικές επιτροπές εξωτ. πολιτικής «ενδιαφερομένων» χωρών, προτείνουν την νομική υπαγωγή αυτών των χωρών υπό καθεστώς διεθνούς επιτροπείας, για να αποφευχθεί είτε η ανθρωπιστική κρίση είτε η διάβρωση τους από τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η ιστορία μας τα τελευταία 200 χρόνια κατέδειξε ότι το Ελλαδικό κράτος σε μακροχρόνια βάση είναι αδύνατο να αυτοκυβερνηθεί και ότι λειτουργεί υπό μία άτυπη αλλά υπαρκτή σύμμικτη μορφή, δηλ. θεσμικώς ως ανεξάρτητο κράτος, γεωπολιτικώς ως προτεκτοράτο και οικονομικώς και πολιτικώς ως αποικία.

Αυτό που εντυπωσιάζει στην περίπτωση της Ελλάδας είναι από την μιά η ομορφιά, ο φυσικός πλούτος, και ο πλούτος πολιτισμού και ιστορίας αυτού του τόπου και από την άλλη η ανικανότητα, η μικρότητα και η ιδιοτέλεια των πολιτικών της. Αυτά τα ελαττώματα τροφοδοτούνται βεβαίως από την μόνιμη τάση των Ελλήνων προς την διχόνοια, την αρχομανία αλλά και την ανευθυνότητα.

Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα σήμερα να παρουσιάζει σε αρκετό βαθμό γνωρίσματα από αυτά που χαρακτηρίζουν τις «αποτυχημένες χώρες».

Πρόκειται λοιπόν για μια καθολική παθογένεια του συνολικού Ελλαδικού μορφώματος, στην οποία θέλουμε να δώσουμε το όνομα ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΤΕΤΡΑΤΟΜΙΑ.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια ψυχογενή διαπολικότητα, πολιτισμική σχιζοφρένεια, η οποία όμως έχει πολλαπλό χαρακτήρα και όχι μόνο διπλό. Μία διαπολικότητα αγνώστου προελεύσεως και διαχρονικής σωρεύσεως και δράσεως, η οποία στην εποχή μας εκδηλώνεται ως ρηγματική συνύπαρξη τεσσάρων στοιχείων: πολιτισμού, χώρας, κράτους και λαού.

Ουσιαστικά το ελλαδικό κράτος –μόρφωμα, αυτό που δημιουργήσαμε ως πρότυπο οργανώσεως και ως αποτέλεσμα ιστορικής δράσεως, όχι μόνο έχει αποτύχει παταγωδώς αλλά αυτή την φορά διατρέχουμε τον κίνδυνο, αυτή η λειτουργική του αποτυχία να συμπαρασύρει ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό στην χωματερή της ιστορίας, έπειτα από μία εντυπωσιακή πορεία τουλάχιστον 5.000 ετών.

Λυπάμαι για ένα διπλό λόγο: η πλειοψηφία των ελληνώνυμων συμπολιτών μας, οι οποίοι δε θα κινούσαν ούτε το δακτυλάκι τους, αν τους ζητούσαμε να κάνουν κάτι για το μέλλον του Ελληνισμού, τώρα λένε ότι, εν όψει της ισλαμοποιήσεως της Ελλάδας από την κοσμοπλημμύρα των μεταναστών και προσφύγων δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον τίποτε. Το παιχνίδι είναι χαμένο.

Όμως μέσα στα αδιέξοδα και με αφετηρία την απελπισία μας αυτό που μπορούμε να κάνουμε, απαλλάσσεται από το άγχος της ιδανικής λύσεως, φοράει τα ρούχα της δουλειάς και επιστρέφει στο προσκήνιο της συλλογικής μας συνειδήσεως ως στοιχειώδης ανάγκη επιβιώσεως και αυτή η ανάγκη είναι η αναβίωση της παραδόσεως του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ. Να ξαναζωντανέψουν τα χωριά μας και να ενεργοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Τα χωριά μας θα πρέπει να ξαναγίνουν κοινότητες. Εννοώ ότι ανεξαρτήτως θεσμικού πλαισίου θα πρέπει να λειτουργούν ως κοινωνικές οντότητες και ως αναπτυξιακές μονάδες, όπως επί αιώνες ο Ελληνισμός μεγαλουργούσε.

Μπορούμε ή μάλλον θέλουμε;

του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη

"Πηγή:diktioellada.blogspot.gr"