ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Εάν θέλουν οι Έλληνες να ζήσουν με αξιοπρέπεια ως υπερήφανος Λαός σε συνθήκες εθνικής κυριαρχίας , πρέπει να αντισταθούν, να εξεγερθούν, να επαναστατήσουν, και αυτήν την επίθεση που δέχονται στο βιός τους και τον πόλεμο που υφίστανται στο εσωτερικό της χώρας τους, να τον μεταφέρουν στο εξωτερικό, στην καρδιά της Ευρώπης, σε επίπεδο πολιτικό στρατηγικό και διπλωματικό, εκεί που κάποιοι ρουφιάνοι τραπεζίτες με τους υποτελείς πολιτικούς τους πιστεύουν, ότι με το ευρώ, μπορούν να καθορίσουν την μοίρα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας στον τόπο μας .

Δεν χρειάζονται διαπραγματεύσεις και συμφωνίες, ούτε παρακαλετά και υποκλίσεις που μας απομακρύνουν από αυτό που πραγματικά είμαστε . Ικέτες δεν υπήρξαμε ποτέ .

Πάντοτε στην μακραίωνη ιστορία μας ως Λαός, στις ποιό δύσκολες στιγμές και στις ποιό αποφασιστικές, ποτέ δεν κάναμε διαπραγματεύσεις για την μοίρα μας . Απαντούσαμε “λακωνικά” με μία ή δύο το πολύ λέξεις . Μολών λαβέ ή Όχι .

Οι διαπραγματεύσεις, η υποτέλεια, η υποταγή, το αλισβερίσι, και η δουλικότητα ποτέ δεν υπήρξαν χαρακτηριστικά της φυλής μας.

Η ύπαρξη μας ήταν και είναι άρρηκτα δεμένη με το αιώνιο παρόν της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας στον τόπο αυτό, που δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να τον παζαρεύει στο χρώμα του χρήματος.

Εφ' όσον το εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την ιστορία της φυλής μας, να παραιτηθεί να απομακρυνθεί να εξοστρακισθεί και ο Λαός να χαράξει με νέα ηγεσία άλλη πλεύση, με τις εξής τρείς πολιτικές πράξεις:

Πρώτη πολιτική πράξη. “διαγραφή επαχθούς χρέους”. Η επιτροπή αλήθειας δημόσιου χρέους η οποία έδωσε το πόρισμά της όταν πρόεδρος της βουλής ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι παρακαταθήκη στην Ελλάδα και επιτρέπει να πούμε ακόμα και ότι δεν σας πληρώνουμε, και ας πάνε οι τοκογλύφοι σε οποιοδήποτε Διεθνές Δικαστήριο του πλανήτη να δικαιώσουν τις ληστρικές απαιτήσεις τους.

Δεύτερη πολιτική πράξη : Διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων. Αρκετά υπήρξαμε γενναιόδωροι ως Λαός στο Γερμανικό κράτος.

Η αποκατάσταση των ζημιών ως «δικαιοσύνη» έστω και αργοπορημένα, αποτελεί το ελάχιστο στον σεβασμό της αξιοπρέπειας του ανθρώπου , που ποδοπατήθηκε από την «μπότα» των Ναζιστικών στρατευμάτων της Γερμανίας, η οποία και τότε λειτούργησε όπως και τώρα. Δηλαδή όπως υπαγορεύει η φύση του λαού της, φασιστικά.

Τρίτη πολιτική πράξη. «εθνικό νόμισμα» καθώς το ευρώ δεν είναι φετίχ. Το χρώμα του νομίσματος, είτε δολάριο, είτε ευρώ, είτε ρούβλι είναι, δεν καθορίζει την βιωσιμότητα της οικονομίας, πολύ περισσότερο την πολιτική εδραίωση μιας κοινωνίας .

Όλα καθορίζονται σε συνθήκες «δημοκρατίας και ελευθερίας» από την πολιτική βούληση της κοινωνίας και στον βαθμό που η ίδια είναι αποφασισμένη στα πλαίσια εθνικής κυριαρχίας, να θεμελιώσει μια υγιή οικονομία στην βάση ενός εθνικού σχεδιασμού με έντιμα και ικανά πρόσωπα.

Τα όποια οικονομικά φαινόμενα που θα προκύψουν από την μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, πληθωρισμός, ισοτιμία, ισορροπία αγοράς κλπ, είναι φαινόμενα που τιθασεύονται και ελέγχονται όταν αποφασίζεις και πράττεις αυτόβουλα .

Εκείνα που δεν τιθασεύονται και δεν ελέγχονται είναι ο δανεισμός και το χρέος «σπιράλ θανάτου» για την κοινωνία, που στόχο έχουν την εξαθλίωση και την υποταγή της.

Μια υποταγή, που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μια πολυεθνική εταιρεία ξένων συμφερόντων, με διευθυντικά στελέχη το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό και τους - Έλληνες - οικονομικούς μετανάστες στην ίδια τους την πατρίδα.

Διαγραφή του χρέους και εθνικό νόμισμα ,η μόνη λύση για την χώρα. Το δεν γίνετε τώρα, γιατί δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι, γιατί δεν μπορούμε να πληρώνουμε συντάξεις, να πληρώνουμε μισθούς, να εισάγουμε, να εξάγουμε, να κοιμόμαστε, να ξυπνάμε, να αναπνέουμε τέλος πάντων και να τολμάμε να σκεπτόμαστε ελεύθερα χωρίς την έγκριση από τους Γερμανοευρωπαίους, είναι ο απολογισμός της σαραντάχρονης μεταπολίτευσης, η προσφορά του πολιτικού συστήματος στην μετάβαση από την Δικτατορία στην χρεοκοπημένη Δημοκρατία.

Όπως ο Λαός έδιωξε τότε την Δικτατορία, έτσι και άλλο τόσο μέλη στα καθήκοντα του τώρα, να εκδιώξει και αυτήν την Τυραννία.

Ο φόβος και η τρομοκρατία που έχουν ενσπείρει ντόπιο και ξένο κατεστημένο στον Ελληνικό Λαό, ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τον Γερμανό κηδεμόνα του, είναι η πρώτη μάχη που πρέπει να δώσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και να την κερδίσουμε.

Με το να αποφύγουμε από δειλία αυτήν την μάχη, ήδη θα έχουμε δηλώσει την - ήττα - μας και το – τέλος - μας, παραιτούμενοι από μία αναμέτρηση που σίγουρα δεν πρόκειται να αποβεί τόσο μοιραία όσο την φανταζόμαστε στον κόσμο της φοβίας μας.

Δεν είναι μόνο η Ευρώπη σ’ αυτόν τον πλανήτη . Ούτε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν Λαοί και χώρες που δεν θέλουν και δεν μπορούν να μας βοηθήσουν . Δόλιο μύθευμα ήταν η δήθεν περιήγηση του Τσίπρα για βοήθεια από Κίνα και Ρωσία . «Ο σοφός περιηγείται και ο ανόητος πλανάται» έλεγε ο Σόλων.

Και δεν ήταν καν πλάνη «η ψεύτικη διαβεβαίωση περί άρνησης» ως κόμιστρο ενός ανόητου πρωθυπουργού Ήταν απροκάλυπτο ψέμα και εσκεμμένη παραπλάνηση σ’ ένα δοκιμαζόμενο και εν αγωνία Λαό.

Αυτή η γη είναι ευλογημένη και πλούσια , μοναδική για εμάς τους Έλληνες ,που την εποφθαλμιούν κομμάτι-κομμάτι ως φιλέτο τα αρπακτικά της Ευρώπης. Εάν κάποιοι θέλουν αυτήν την γη, να την κομματιάσουν σε φιλέτα για τα αφεντικά τους, δεν έχουν θέση σ’ αυτήν.

Πρέπει να αντιληφθούμε ως Λαός και ως άτομα τα εξής:

Δεν υπάρχει ατομική και εθνική ιδιοκτησία που διαχωρίζονται “νοητά” ως διαφορετικές περιουσίες για τον Λαό . Η ακεραιότητα της μιας , εξασφαλίζει την ύπαρξη της άλλης.

Δεν θέλει ιδιαίτερη προσοχή για να γίνει αντιληπτή η κρυφή, κατά τ’ άλλα όμως στενή σχέση ως “ακολουθία” που διαδέχεται η μια την άλλη, μεταξύ εκποίησης της εθνικής ιδιοκτησίας και των εν δυνάμει πλειστηριασμών ή κατασχέσεων της ατομικής.

Εξέλιξη την οποία υφιστάμεθα στο παρόν και θα την υποστούμε εντονότερα στο μέλλον. Αυτή η γωνιά του πλανήτη που λέγεται, Ελλάδα, το σώμα της είναι η γη και ο Λαός η ψυχή της . Το ξεπούλημα του σώματος της, αναπόφευκτα θα επιφέρει και την εξαΰλωση της ψυχής της .

Δεν υπήρξε στους Έλληνες επιτακτικότερη ανάγκη στην νεώτερη ιστορία τους να αναλάβουν δράση. Όταν οι ηγεσίες είναι ανίκανες ανεπαρκείς και δουλικές, οφείλουμε να αναζητήσουμε άλλες . Το δεν υπάρχουν άλλοι να μας κυβερνήσουν, είναι το ποιό φαιδρό και γελοίο επιχείρημα που μπορεί να έχει ένας Λαός, πολιτική στάση απαράδεκτη και μοιρολατρική, που καταγγέλλει την ηγεσία του και την απαξιώνει ως ανίκανη από την μια και από την άλλη, απαθής και αδρανής, βυθισμένος στην μαλθακότητα και την ατολμία του, πιστεύει ότι έπραξε το ιστορικό του καθήκον.

Πρέπει ως Λαός να οραματισθούμε με ρεαλισμό και να ριψοκινδυνεύσουμε με ασφάλεια κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλουν να μας ορίσουν ως πολιτική πραγματικότητα.

Να αναδειχθούν πρόσωπα και ιδέες μέσα από την κοινωνία, πρόσωπα ικανά και έντιμα που απέδειξαν ότι σέβονται τους θεσμούς της Δημοκρατίας και την λειτουργία του Κοινοβουλίου με την στάση τους, διεκδικητές και σ’ αυτά που μας οφείλουν, σε μια ενιαία αγωνιστική δράση χωρίς υποχωρήσεις και πισωγυρίσματα, μακριά από τους πρωταγωνιστές των μνημονίων και τα κομματικά ερείπια του παρελθόντος.