ΤΟ ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΛΑΦΟΣ ΤΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

Ένα Κράτος που κατάντησε να είναι η πολιτική δύναμη που συμπληρώνει την οικονομική δύναμη των ανταγωνιζόμενων καπιταλιστών για να τους εξασφαλίζει αναγκαίους όρους ανεξέλεγκτης κερδοφορίας και συσσώρευσης κεφαλαίου σ' ένα απρόσιτο υπό άλλες συνθήκες χώρο που λέγετε Εθνικός πλούτος , είναι κράτος εκτός ‘’κοινωνικού οικοδομήματος '' στην υπαλληλία αλλότριων συμφερόντων για τον Λαό, που θα τονίζει συνεχώς την αναγκαιότητα εισροής ξένων κεφαλαίων προς επένδυση και θα παπαγαλίζει ηλιθιοδώς και αορίστως την μαγική λέξη ανάπτυξη, αλλά ποτέ δεν θα διευκρινίζει ανάπτυξη για ποιούς.

Είναι το χειρότερο αναπτυξιακό μοντέλο μιας επενδυτικής προσπάθειας ενός καταχρεωμένου κράτους με την μέθοδο της εκποίησης , που στην επόμενη οικονομική κρίση ως διαδοχή της παρούσας κατά τον ‘’νόμο κίνησης ‘’ του καπιταλισμού θα δημιουργηθεί μια άλλη πραγματικότητα , κατά την οποία ο πολύ πιο γρήγορος ρυθμός της συσσώρευσης του κεφαλαίου για τους ξένους επενδυτές που θα συνοδεύετε με αδιάκοπη μείωση των εργασιακών αναγκών της παραγωγής για καταναλωτικά αγαθά λόγω ύφεσης ανεργίας και χαμηλού κόστους εργασίας θα προκαλέσει τέτοια ανισορροπία στην οικονομική δομή της χώρας μας , που η απειλή πλέον θα αφορά την ύπαρξη ολόκληρης της αστικής κοινωνίας .

Το μεγάλο ερώτημα για την οικονομική κρίση που τίθεται στην πολιτεία και το πολιτικό της σύστημα σε όρους αλήθειας και ειλικρίνειας είναι : η αναζήτηση λύσης στην κρίση ; ή ο συγκεκριμένος ρόλος που παίζει το Κράτος σ’ αυτήν ;

Ένα Κράτος που κατά τα φαινόμενα προσπαθεί μέσω ποικίλων θεσμών, νόμιμων και παράνομων, να εγχαράξει στον Λαό την αντίληψη ότι η πολιτική του εξουσία χρησιμοποιείται για το γενικό συμφέρον της κοινωνίας νομιμοποιώντας την ηγεσία του , ενώ στην πραγματικότητα ταυτιζόμενο μ’ αυτήν έχει καταργηθεί σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας προς διευκόλυνση και εξυπηρέτηση του διεθνούς κεφαλαίου .

Η μεγάλη απάτη εκ μέρους του πολιτείας για τον Λαό , είναι το πολιτικό ‘’διφορούμενο ‘’ της χρήσης των λέξεων επένδυση και ανάπτυξη στην διαμόρφωση ευνοϊκού πολιτικού γεγονότος δήθεν γ’ αυτόν , ενώ στην πραγματικότητα οι όροι επένδυση και ανάπτυξη αφορούν αποκλειστικά και μόνο την Αναγέννηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών και τον παράλληλο εργασιακό Μεσαίωνα των πολιτών.

Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη για την κοινωνία την οικογένεια και τον πολίτη όπως ο ανθρώπινος νους την αντιλαμβάνεται , από την στιγμή που το κοινωνικό κεφάλαιο της μέσης ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει καταστραφεί, εξανεμισθεί ή απορροφηθεί από τις απαράδεκτες εισπρακτικές πολιτικές για τις μαύρες τρύπες του ύποπτου δημοσίου χρέους και μια ολόκληρη δημιουργική κοινωνική τάξη που αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα της Δημοκρατίας, μετατρέπεται από τους όρους της εισροής των ξένων κεφαλαίων σε εμπόρευμα εργασίας.

Αυτή την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός και που θα την βιώσει με σκληρότερους όρους, είναι μέρος ενός προ πολλού στημένου σχεδίου των ολιγαρχών του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της κάθε οικονομικής κρίσης που αναπόφευκτα η εγγενής αντινομία του καπιταλισμού γεννά ,σχέδιο επιλογής λαών και κρατών που πρέπει να την πληρώσουν για λογαριασμό του κεφαλαίου προαποφασισμένο, αφού προηγουμένως εξασφαλιστούν τα μέσα πληρωμής : Είτε με την ‘’ μέθοδο της προσάρτησης‘’ περίπτωση αποικιοκρατίας που αν και αποτελεί παρωχημένη μέθοδο γιατί απαιτεί εδαφική κατοχή και πολιτική εξουσία, η χώρα μας δυστυχώς την υφίσταται με την απώλεια της κυριαρχίας της και της πολιτικής της εξουσίας λόγω χρέους αλλά και επιλογής Είτε με την ‘’ μέθοδο της εξάρτησης‘’ ως διακανονισμός του κεφαλαίου με το Κράτος σε μια νέα μορφή αποικιοκρατίας γνωστή ως νεοαποικισμός , αφού πρωθύστερα οι φεουδάρχες του κεφαλαίου έχουν φροντίσει να εξαγοράσουν και να διαφθείρουν τις πολιτικές ηγεσίες του Κράτους σ’ ένα ανεξιχνίαστο πλέγμα συμφερόντων με δώρα σκάνδαλα και δανεισμό καθιστώντας τες ευάλωτες στον εκβιασμό.

Τι από όλα αυτά δεν είδαμε ή δεν ζήσαμε τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της λιτότητας , για καταλήξουμε στην ‘σωτήρια’ κατά το πολιτικό μας σύστημα λύση της εκποίησης του Εθνικού μας πλούτου στα ξένα κεφάλαια, έναντι πινακίου φακής ; Τώρα το πότε έγινε η επιλογή αυτή για την χώρα μας , η κατάταξη της στην λίστα των λαών προς στυγνή εκμετάλλευση , με ποιά πολιτική ηγεσία και με ποιον Πρωθυπουργό , θα σας έλεγα να ρωτήσετε καλύτερα την Εβραϊκή κοινότητα . Το έγκλημα όμως αυτό της καταστροφής του Ελληνικού Κράτους που ξεκίνησε από τον γνωστό ‘’ αρχιερέα της διαπλοκής‘’ , είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής από τις μετέπειτα ηγεσίες , με αποκορύφωμα την σύμπραξη της Αριστεράς του Φλαμπουράρη του Δραγασάκη και του Τσίπρα αποδίδοντας την πραγματική ιεραρχία της πολιτικής εξουσίας στο παρασκήνιο του σήμερα , για την ολοκλήρωση και την εκτέλεση αυτού του απεχθούς σχεδίου εξόντωσης του Ελληνικού Λαού .