Αριστερά και οικονομικός πατριωτισμός. Ένα πραγματικά επικίνδυνο μείγμα για το σύστημα.

Η αριστερά από μόνη ποτέ δεν έκανε πολλά. Χρειάζεται πάντα να «μπολιαστεί» με τον πατριωτισμό ώστε να αποκτήσει μαζικότητα και να γίνει επικίνδυνη για το κάθε σύστημα. Ετσι έγινε κάποτε με το ΕΑΜ, έτσι έγινε σε όλες τις επαναστάσεις του πλανήτη.

Ο πατριωτισμός είναι το στοιχείο που φέρνει κοντά στην αριστερά τον Λαό.

Και όταν η Αριστερά και ο πατριωτισμός συναντηθούν και ενώσουν τον Λαό γύρω τους, τότε απέναντι τους εμφανίζεται πάντα μια μεγαλοαστική τάξη που εγκλωβίζεται στο να υπηρετεί ξένα συμφέροντα τα οποία ονομάζει «συμμαχικά». Τα παραδείγματα πολλά κι ας μην επεκταθούμε.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ο Λαός δεν λαμβάνει σε κανένα επίπεδο ταξική μόρφωση, αλλά πατριωτική (έως και εθνικιστική) σε όλα τα εκπαιδευτικά επίπεδα.

Είναι μάταιο λοιπόν να ξεδιπλώνεις την αριστερή σου θεωρία και να περιμένεις από τον Λαό να έρθει κοντά σου όσο δίκιο και να έχεις. Πρέπει να του μιλήσεις πατριωτικά. Να τον πλησιάσεις εσύ πιάνοντας τις πάντα ευαίσθητες πατριωτικές χορδές που το σύστημα ετοιμάζει για εσένα από χρόνια.

Στην περίπτωση μας, η αντιμνημονιακή Αριστερά που προέκυψε μετά το δημοψήφισμα, πρέπει να μπολιαστεί με τον οικονομικό πατριωτισμό για να εκφράσει το συμφέρον των πολλών όπως το εννοούν οι ίδιοι «οι πολλοί». Άλλωστε,  ο ίδιος ο όρος αντιμνημονιακή αριστερά έχει μέσα του τόσο το οικονομικό όσο και το πατριωτικό πρόσημο. Μπορούμε εύλογα να πούμε ότι στην πραγματικότητα αν αφαιρέσεις τον οικονομικό πατριωτισμό τότε ο όρος «αντιμνημονιακός» μένει κενός περιεχομένου.

Για να προλάβω όσους αμφισβητούν την δυναμική και το επίκαιρο της διαίρεσης Μνημονιακοί -αντιμνημονιακοί, θα υπενθυμίσω ότι όλα τα νέα κόμματα φτιάχτηκαν πάνω σε αυτή την διαίρεση όταν τα παλιά (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ) υιοθέτησαν τα μνημόνια. Τυχόν κατάργηση αυτής της διαίρεσης θα μας οδηγήσει όλους πίσω στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ.

Το οποίο πολιτικό κενό λοιπόν υπάρχει σήμερα οριοθετείται από την έλλειψη  ενός αυθεντικού οικονομικού πατριωτισμού.Το κενό δημιουργήθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στους ευρωπαίους.

Πάρα την αναγκαιότητα έκφρασης αυτού του χώρου, η κομουνιστογενής και ριζοσπαστική αριστερά δυσκολεύεται να μιλήσει για οικονομικό πατριωτισμό καθώς έχει ταξική αναλυτική αφετηρία.

Και η αλήθεια είναι ότι το κομουνιστικό σχέδιο δεν καταλήγει στην αναγέννηση της Ελλάδας οπού καταλήγει ο οικονομικός πατριωτισμός, άλλα σε μια συνολική πολιτική και οικονομική ανατροπή που δεν αποτελει στόχο των «πολλών» .

Γι αυτό και το κομουνιστικό σχέδιο -σε όποια του εκδοχή- δεν είναι ελκυστικό σε έναν Λαό θέλει απλά την ζωή του πίσω. Έναν λαό ζητά να ακούσει μια πρόταση ελκυστική για τα συμφέροντα που ήδη έχει. Αυτά τα συμφέροντα τα οποία πλήττονται σήμερα βαριά.

Όσο κι αν αυτό φαίνεται μικροαστικό ως στόχος, οφείλουμε πάντα να βλέπουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τον λαό. Αν δεν το κάνουμε άπλα θα χάνουμε κάθε του σκίρτημα χειραφέτησής του, όπως συνέβη με τις πλατείες, αλλά κυρίως και θα τον αφήνουμε εκτεθειμένο στην Ακροδεξιά που πάντα θα παριστάνει ότι τον βοηθά.

Όχι τυχαία η κομουνιστογενής και ριζοσπαστική αριστερά αποτυγχάνει να πιάσει τον λαϊκό σφυγμό την τελευταία εφταετία. Όχι τυχαία δεν τα κατάφερε ούτε το διάστημα 2010 -12 στο πρώτο μνημόνιο, όπου αδυνατούσε να προσελκύσει την αντιμνημονιακή λαϊκή δυσαρέσκεια παρόλο που διαλύονταν το ΠΑΣΟΚ. Τελικά αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια βγήκε ασχημάτιστη στις πλατείες και ξεχείλισε τα πάντα.

Όλοι είδαμε όμως ότι ο Τσίπρας το «έπιασε» αυτό το νήμα που μοιάζει με το αντιμνημόνιο από το 2012.

Παρακάμπτοντας εντελώς το κόμμα του, και δημιουργώντας ένα μοντέλο που ονομάστηκε «προεδρικό» μπόρεσε να υιοθετήσει τον οικονομικό πατριωτισμό. Με αυτή την κίνηση του δόθηκε η δυνατότητα να συμμαχήσει με τάξεις και συμφέροντα στο εσωτερικό της χώρας και να σχηματίσει μια ευρύτατη κοινωνική συμμαχία που τον οδήγησε στην πρωθυπουργία.

Ήταν ο οικονομικός πατριωτισμός το όραμα που παρουσίαζε και αυτό που ήθελαν οι πλατιές μάζες να εφαρμόσει, και ήταν αυτός ο πατριωτισμός που έφερε την ανάταση που νιώσαμε όλοι τους πρώτους μήνες της πρωτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Υπογράφοντας όμως το τρίτο Μνημόνιο εγκατέλειψε τον οικονομικό πατριωτισμό και κρατώντας μια σκηνοθετημένη αντιπαράθεση με τον Σοιμπλε καμώνεται τον σήμερα τον πατριώτη.

Από τότε θα προσπαθεί να πουλήσει το τρίτο μνημόνιο ως οικονομικό πατριωτισμό και το πράττει τοποθετώντας το μνημόνιο απέναντι στο Grexit. Πορεύεται υιοθετώντας την λογική όλων των μνημονιακών που προηγήθηκαν και που με την σειρά τους θεωρούν κι αυτοί ότι εφαρμόζουν έναν οικονομικό πατριωτισμό.

Ας παρατηρήσουμε όμως ότι σε εκείνο το σημείο που ο Τσιπρας εγκαταλείπει, σε εκείνο το σημείο, κατά της τρομερής σύμπλευσης Αριστεράς και Οικονομικού πατριωτισμού αντιτάχθηκε όλη η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας και το ευρωλόμπι.

Πάκης, Στουρνάρας, Ντραγκι, Βενιζέλος, Σαμαρας, θεσμοί τράπεζες, ΜΜΕ και δεκάδες άλλοι παράγοντες απ έξω, σχεδίαζαν «μαύρη αντίδραση» και ενοχοποίησαν Λαφαζάνη, Ζώη, Λαπαβίτσα και όλη την μετέπειτα Λαϊκή Ενότητα.

Ενοχοποίησαν και όλους όσους -ερχόμενοι από τα αριστερά και με τον λαό στις πλάτες- μιλούσαν για εθνικό νόμισμα δηλαδή για έναν πραγματικό οικονομικό πατριωτισμό που οδηγούσε στο τέλος των μνημονίων, το τέλος της λιτότητας και στο ξαναζωντάνεμα της Ελλάδας. Μέχρι εισαγγελέα έβαλαν να ψάχνει συνωμοσίες πως  δήθεν θα μπουν στο νομισματοκοπείο.

Αυτούς πραγματικά φοβάται το σύστημα. Και πάντα η αστική τάξη απέναντι στην ένωση πατριωτισμού και αριστεράς εξωθείται στο να υπηρετεί ξένα συμφέροντα κάποιον που σήμερα ονομάζει «εταίρους» όπως παλαιότερα ονόμασε κάποιους «σύμμαχους».

Σήμερα όλο το πολιτικό σκηνικό έχει στηθεί γύρω από το ποιος είναι πιο πατριώτης στα οικονομικά. Και αυτός ο οικονομικός πατριωτισμός δεν είναι κυρίαρχος μόνο στο εσωτερικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πιθανόν σύντομα θα διαλύσει την Ευρωζώνη.

Είναι μυωπικό για την Αριστερά αν δεν το βλέπει.

Μόνη της η αριστερά με όποιον άλλο επιθετικό προσδιορισμό κι αν έχει: (ριζοσπαστική, ανατρεπτική, κομουνιστική, αντικαπιταλιστική, αντιμπεριαλιστική, αντιαμερικανική, κλπ) είναι μόνο για αυτό-αναφορικές πορείες, ανακύκλωση προσώπων, καταλήψεις και ακτιβισμό και δεν τρομάζει κανένα σύστημα.

Δεν έχει καμιά δυναμική ούτε εντός ούτε έκτος Ελλάδος. Μοιάζει σαν αποτελεί υπόλειμμα μιας άλλης εποχής κι ως τέτοια αυτή η Αριστερά έπαψε να τρομάζει από καιρό.

papaioannou-giannis.net