του Ματθαίου Ασλανίδη.
Η κλασική έννοια της επανάστασης, που ο λαός εξεγείρεται για να
επιβάλλει με βία τη λαϊκή θέλησή του,
στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι το περιμάχητο ζήτημα “αν ο λαός έχει ή ού το δικαίωμα να επαναστατεί “,
καθότι αυτή αύτη η ύπαρξη, ή άλλως
αναγνώριση παρόμοιου δικαιώματος, θα σήμαινε, όχι απλώς την εκ των προτέρων αναγνώριση πάσης ανατροπής προερχομένης
από τον λαό, αλλά θα αποτελούσε και διηνεκή απειλή κατά της παγκοσμιοποιημένης
καθεστηκυίας τάξης, εφόσον εκ των προτέρων, ως αποτελούσα άσκηση δικαιώματος, η
επανάσταση και η αποτυγχάνουσα, θα ήταν
συγχωρητέα και ανεκτή, γεγονός που δεν μπορεί να υιοθετηθεί στα πλαίσια του
απόλυτου ελέγχου της παγκόσμιας κοινωνίας.
Θυμηθείτε τη συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης στην πιο ειρηνική
μορφή ¨ψυχικής επανάστασης¨ κατά την
άσκηση ενός θεσμικού δικαιώματος στα πλαίσια της Δημοκρατίας, που τόλμησαν να δηλώσουν και μόνο το
ενδιάθετο της ψυχής των οι Έλληνες στο Δημοψήφισμα του 2015.
Απειλές εξόδου, εκβιασμοί,
τρομοκρατία και τέλος παραδειγματική τιμωρία με τα
γνωστά.... μέτρα που σημαίνει τί ; όχι
να πράττετε , αλλά ούτε καν να σκάφτεστε κάτι το οποίο μπορεί να αποτελεί
απειλή στο ολιγαρχικό Ευρωπαϊκό status που είναι μέρος ενός παγκόσμιου τραπεζο-οικονομικού οικοδομήματος που
εμπορεύεται με λογιστικές αλχημείες ανύπαρκτων χρεών τους λαούς και τα έθνη.
Οι λαϊκές εξεγέρσεις για
τα συμφέροντα των πολιτών αποτελούν πλέον παρελθόν, η έννοια της επανάστασης ως απότομη - ριζοσπαστική αλλαγή των
πολιτικών και οικονομικών συνθηκών μιας πολιτείας θα αποτελεί κατά παρέκκλιση
του ιστορικού ρόλου αυτής, μια ιδιόμορφη αντιστροφή από δικαίωμα του λαού για
αλλαγή προς το δικαιότερο, ευχέρεια της εξουσίας για ανατροπή του τρόπου ζωής
μας προς το χειρότερο.
Η βίαιη ανατροπή της ελληνικής κοινωνίας κατά παράβαση των κανόνων
διεθνούς δικαίου και του συντάγματος μας σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό και
κυριαρχικό, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρόλου και της λειτουργίας
των ποικιλόμορφων θεσμών εξουσίας στην εκμετάλλευση των- χωρίς δικαιώματα- λαών
που ορίζει η νέα τάξη πραγμάτων .
Όσο για τον ρόλο και τη λειτουργία της φυσικής μας ηγεσίας γ' αυτή την
εξέλιξη, αρκούν δύο και μόνο λέξεις «η σύμπραξη της ντροπής», για δε της
θρησκευτικής μας, ως άλλο πόλο μεταφυσικής
εξουσίας, ουδέτερη στάση, που σημαίνει
αναισθησία και σιωπή όπου η ηθική και εθνική υποχρέωση απαιτούσε παρρησία.
Η επαναστατική αναταραχή που
παρατηρήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στη βάση της φυσικής ισότητας όλων των
ανθρώπων και στη θεωρία της λαϊκής κυριαρχίας, αποτελούν πλέον παρωχημένες
αντιλήψεις στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα το οποίο διαφεντεύουν οι
μεγαλοτραπεζίτες με το πολιτικό τους προσωπικό.
Το επαναστατικό ντοκουμέντο της διακήρυξης
ανεξαρτησίας του 1776 στην Αμερική που κηρύσσει το δικαίωμα των
κυβερνωμένων να αλλάζουν την κυβέρνηση τους με ειρηνικά μέσα ή , εφόσον βρουν
αντίσταση , με χρήση βίας ( Τhomas Jefferson and American Democrati ) που
αποτέλεσε τη βάση του μέχρι τώρα επαναστατικού δόγματος με αποτελεσματικό
παράδειγμα επαναστατικών διαδικασιών τη Γαλλική
Επανάσταση ( 1789 ) αποτελούν ιδέες, πράξεις και όνειρα ενός ξεθωριασμένου
παρελθόντος που θάφτηκε στα ερείπια της υλικοτεχνικής εξέλιξης του
ανθρώπου γιατί ποτέ δεν κατανόησε στα μονοπάτια της απληστίας του αυτό που οι αρχαίοι
έλληνες αποκαλούσαν μέτρο .
Από την άλλη πλευρά στον αντίποδα της πολιτικής θεωρίας για τα φυσικά
δικαιώματα του ανθρώπου ως μη επιστημονική αιτία των επαναστατικών κινημάτων ο Saint-Simon, o Comte και ιδιαίτερα ο Marx διακωμωδώντας την, υποστήριζαν με σφοδρότητα τον αναπόφευκτο χαρακτήρα
των επαναστάσεων που επιφέρουν οι οικονομικές αναγκαιότητες περιορίζοντας τον
χαρακτήρα αυτών σε μια ντετερμινιστική ( determinstic-αιτιοκρατική
) και οικονομιστική θεωρία.
Μια θεωρία που αποδομεί εμμέσως πλην σαφώς την πιθανή πολυπλοκότητα των
χαρακτηριστικών μιας Επανάστασης για να τροποποιηθεί ως ένα βαθμό η άποψη αυτή
από τον V. I. Lenin τo 1916 που διακηρύσσει τη θέση του ότι η εθνική καταπίεση ως συλλογικός
καταναγκασμός των ιδιαιτεροτήτων ή της συνείδησης μιας κοινωνίας μπορεί να
σημάνει την έναρξη επαναστατικών κινημάτων και αντικατάστασης της παλαιάς τάξης
πραγμάτων για τότε, - της νέας τάξης θα μπορούσαμε έστω και δειλά να
υποθέσουμε για τώρα-, γιατί όπως
φαίνεται δεν υφίσταται διαφορά στο τότε και το τώρα παρά μόνο στην κλίμακα
εκμετάλλευσης, αριστοκράτες χθες, τραπεζίτες σήμερα.
Διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις για ισότητα, ελευθερία και
δικαιοσύνη, μια ανειρήνευτη ιστορία ιδεών με ελπίδες και πραγματικότητες που
αποτελούν κρατούμενο αν παραμένουν πλέον -ως αξίες- ικανές να διεγείρουν τους
λαούς σε επανάσταση στο νέο κόσμο της παγκοσμιοποίησης με τους ηλεκτρονικούς
διερευνητές και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που ως πιθανοί δικτάτορες του μέλλοντος γνωρίζοντας και κατοπτεύοντας τα
πάντα με την ραγδαία εξέλιξη της επικοινωνίας εισήγαγαν τη δική τους
ηλεκτρονική μορφή της επανάστασης στη ζωή μας προκαλώντας την αδράνεια του
κοινού στον πλανήτη .
Άν τότε ο Μαρξ έλεγε ότι ο δρόμος προς την ισότητα και τη δικαιοσύνη για Δημοκρατία επί γης περνάει μέσα από την κατοχή των μέσων παραγωγής , τί άραγε θα πρότεινε για κατοχή σήμερα σ' αυτή την ηλεκτρονική μορφή διακυβέρνησης του κόσμου όπου σε αντιγραφή της Σταλινικής εξουσίας πλασάρεται η παγκόσμια... ως η απόλυτη αρετή ;
Και επί του παρόντος σχολιάζοντας παρενθετικά την επικαιρότητα των
ημερών περί Φασισμού για την ιστορία, κανείς δεν αγιοποιεί τον Στάλιν αλλά και ουδείς δεν μπορεί να
τον ταυτίσει με τον εγκληματία Χίτλερ
για να εξισώσει apriori το Ναζισμό με τον Κουμμουνισμό, κάτι που προωθείται στις μέρες μας, με
ερωτηματικό για το timing, από κύκλους της ΝεοΔημοκρατικής ακροδεξιάς.
Ο άνθρωπος θύμα του εαυτού του σε αμφισβήτηση των κλασικών αξιών που τον
εκπολίτισαν γιατί κανείς από τους ιδεολόγους στοχαστές της πολιτικής και της
οικονομίας δεν αναλογίσθηκε σ' αυτή την αχαλίνωτη τεχνολογική εξέλιξη το "κουδέν ανθρώπου δεινότερο πέλει" του τραγικού Σοφοκλή .
Ο μόνος "αντίπαλος" του ανθρώπου που δεν μπορεί να νικηθεί, παρά
μόνο με σύνεση και λογική να ελεγχθεί είναι η εξέλιξη του, ''η χρήση των αγαθών
και όχι η κτήση το μέγα εστί'', γ' αυτό πάντοτε θα γυρνάμε στους Έλληνες, στην
παιδεία, την αρετή και τον λόγο.
Καπιταλισμός, κουμμουνισμός και σοσιαλισμός, θεωρίες, ιδεολογίες και
στοχασμοί απαραίτητες ως ένα βαθμό για την ερμηνεία του κόσμου αλλά ανεπαρκείς
για τη δημοκρατική διακυβέρνηση του και ανεπαρκέστεροι όσο απομακρύνονται από
αυτά που είπαν οι Έλληνες για τον άνθρωπο και την Δημοκρατία .
Ούτε τότε, ούτε και τώρα οι λαοί είναι έτοιμοι να διαχειριστούν τις
μοίρες τους γιατί τους έλειπε και θα τους λείπει το αγαθό που λέγεται παιδεία.
Κανείς δεν είναι τόσο -αφελής που
να μην αντιλαμβάνεται το πολυδιάστατο της πολιτικής ως συνισταμένη πολλών
πραγμάτων που διαμορφώνεται συχνά κάτω από ανεπιθύμητες συγκυρίες ντόπιες και
ξένες , -αφελέστερος όμως είναι εκείνος που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι πάνω
απ' 'ολα η -πολιτική- είναι συμπεριφορά στον άνθρωπο, ανιδιοτέλεια , ειλικρίνεια και παιδεία της εξουσίας για να επιτευχθεί η αρετή του πολίτη προς
ευδαιμονία της κοινωνίας, πράγματα που μας δίδαξαν οι Έλληνες με τον Σόλωνα,
τον Κλεισθένη και τον Περικλή, ότι δεν μπορείς δηλαδή να οδηγηθείς στην
τελειότητα της Δημοκρατίας δια της
πλαγίας οδού των σύγχρονων ιδεολογημάτων και των φαύλων δογμάτων παρά μόνο με
την ευθύτητα του ορθού λόγου και της αρετής .
Σ' αυτή την καταιγίδα της παγκοσμιοποίησης που οι λαοί δεν μπορούν ούτε
με εξεγέρσεις να αντισταθούν τί πρέπει να πράξουν οι Έλληνες και από που να
κρατηθούν;
Σ' αυτή την πλημμυρίδα της πολυ-φυλετικότητας και της
πολυ-πολιτισμικότητας της Βαβέλ των Εθνών που σαλαμοποιούνται λαοί και
κοινωνίες, σε τι πρέπει να στηριχθούμε;
Αν το όμαιμον μας έσωσε την εποχή των βαρβάρων και το ομόθρησκον στα
χρόνια της σκλαβιάς, το ομόγλωσσον θα είναι το τρόπαιο της αμυντικής νίκης σ'
αυτή την παγκόσμια καταχνιά.
Ολόκληρη η ελληνική ιστορία είναι πορεία ενός ομόγλωσσου συνόλου μέσα
στον χρόνο και έτσι πρέπει να συνεχίσει έλεγε ο ακαδημαϊκός Ανδριώτης εάν
θέλουμε οι Πλάτωνες και οι Παρθενώνες μας να μή μείνουν απλοί μάρτυρες του
χαμού της φυλής μας, όπως μάρτυρες χαμού και τρόπαια ήττας στέκουν ακόμα όλα τα
έργα των ελληνικών χεριών στη Μ.Ασία, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή,
στην Ιταλία και Σικελία την άλλοτε Μεγάλη Ελλάδα όπου η ελληνική γλώσσα έχει
πια, αλλού εντελώς και αλλού σχεδόν, εξαφανισθεί.
Η γλώσσα είναι εκείνη που θα προσδιορίσει αποφασιστικά το μέλλον του
έθνους μας στην άκρη αυτής της χερσονήσου γιατί πολιτικά έχουμε ηττηθεί και η
επόμενη αναμέτρηση θα είναι στα εθνικά.
Αυτή η ανώτερη εκδήλωση του ανθρώπινου γλωσσοπλαστικού δαιμονίου είναι η
μόνη εγγύηση για εθνική επιβίωση !
Αργήσαμε και πρέπει να αφυπνισθούμε, παιδεία, ιστορία και γλώσσα είναι
τα όπλα μας και καιρός να οπλιστούμε, γιατί κάθε αντίσταση σ' αυτό το
παγκοσμιοποιημένο καθεστώς είναι μια μορφή επανάστασης που όσο και αν η
δυναμική της φαίνεται μικρή στην παρούσα φάση, πιθανόν εις τα αναγενόμενα να
είναι πολύ μεγάλη !!!!!
Δημοσίευση σχολίου