κάθε τέλος εποχής έχει την ιδιωτική δυστυχία του - απόσπασμα σ' ένα πρελούντιο... του φώτη μισόπουλου

''.....δεν υπάρχει πιο οδυνηρή νοσταλγία από εκείνη των πραγμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ''

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ, ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ [Α]

.....α-προσχεδίαστα χωρίς προμελέτη καταβλήθηκαν κι αναλώθηκαν όλα όπως κάθε τέλος εποχής έχει την ιδιωτική δυστυχία του, ενός τόπου που έχει χαθεί η προνομία, η σφαίρα που σε σκοτώνει, ή το αστροπελέκι απ' τα περίπολα και τα θαμμένα σχόλια, ο επιθανάτιος ρόγχος για κάτι απλησίαστο - άλλωστε η ψυχρολουσία ήταν από τα χρόνια της θερμής αγωνίας, - το είπα τις προάλλες - αρκετά πρωτόγονος και μου αρέσουν οι λιμουζίνες ή οι νύχτες που περιμένεις την αθανασία τής πιο μικρής χειρονομίας ,- είχα το χρόνο να κοιτάξω γύρω μου - ένας άντρας τελικά που έρχεται με ξένο ανάστημα, ιεροκήρυκας που συμπεραίνει την αθωότητα του εγκλήματος ή του φονιά ή οι γριές ελιές τα βουρκωμένα βράδια που ακούν συνέχεια την κραυγή σαν βγαίνει η ψυχή από μέσα βαριά, εξακολουθεί το άδειο 

- η πόλη κάποτε θα ταυτιστεί με την ιερότερη θηλυκή απουσία - τον εαυτό της, το imago του θρασύτερου Νάρκισσου θα είναι η θυσία της-  μεγαλώνει μέσα σε απαγορευμένες συνουσίες - όπως ξέρουμε καιρούς ολάκερους - οι πόλεις έχουν τη μοίρα και τα σημάδια της πιο ''ένοχης'' ποίησης - η πάχνη νόμιζες προσπερνούσε τα δέντρα με ακαθόριστες ή ακατοίκητες μελωδίες και άλλα πουλιά είτε έντομα όταν συνοδεύουν ψηλές γόβες για τους φετιχιστές που ψάχνουν τη στιγμή που γεννήθηκαν - κάθε τόσο ψαχούλευα το χώμα ηττημένος, εκεί είναι θαμμένες οι Ερινύες, ''τι θα πει-''μια γυναίκα στο σκοτάδι''[1*], 

ρωτούσα τον Χάμετ, ''κυρίως η έκπληξη ότι μάς μίσησε και μάς μισεί'', μου λέει, - όταν το ταμπλό του αυτοκινήτου δείχνει 10 πρέπει ν' απολογηθώ για τη μέρα που φεύγει, ''είναι νεκρός'', μου κάνει, ''έχει δραπετεύσει απ' τα εξώφυλλα του Μπάρροουζ'', μ' ενδιαφέρει μόνο η αποξένωση που δεν εκμεταλλεύτηκα για τον εαυτό μου, - έχω ελπίδα -, τα σπίτια εδώ είχαν μπει αραιά και σε ακανόνιστα διαστήματα - τα άδεια τυφλά μάτια των αγαλμάτων ξεχωρίζουν, έτσι παίρνουν εκδίκηση, θα φύγω κι εγώ για ένα γάμο ή ένα θάνατο σε λουτρόπολη -  ''θα σκοτώσω τον πατέρα μου και θα παντρευτώ τη μητέρα μου οι γιοί μου θα μ' εξορίσουν'', κάποιος που τ' όνομά του έχει μια εξωτική ή βιβλική ησυχία θ' ακολουθεί, ''περιμένετε, πρέπει να συνηθίσω τα πρωινά'', ''μη μ' αγγίζεις ακόμα κι αν το λεωφορείο κάνει να σταματήσει'', θα μπορούσε να πει η ερωμένη του Πεσσόα - αν υπήρξε στ' αλήθεια - εμείς ξέρουμε μόνο τις τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο  [2*], 

όπως τις κληροδότησε ο ποιητής, - οι υπόλοιπες είναι άγνωστες ''συγχωρέστε, παρακαλώ, την παραδοξότητα της ζωής μου - δεν είναι πάντα κάτι εξομολογήσιμο'', διαβεβαίωσε κάποιο απ' τα ετερώνυμα, ίσως ο Μπερνάρντο Σοάρες - ''κανείς δεν μπορεί να ξαναζήσει στο ίδιο κελί δεύτερη φορά'', μιλούσε δυνατά ο Χάμετ - ετοίμαζε ένα ουίσκι σαν απαλό υπονοούμενο, με σόδα και πάγο, - ''το μειωμένο πάθος για την αστυνομική λογοτεχνία είναι η ανοχή κάθε εγκλήματος'', το ήξερα πως θα κατέληγε κάπως έτσι η κουβέντα, ''οι γιοί μου βασιλείς - όταν εξοντωθούν μεταξύ τους θα θυμηθούν'' -  στο πρόσωπό του δημιουργήθηκε βαθμιαία η έκφραση κάποιου που σκέφτεται μόνος του εν' αστείο, δεν ήξερα σε ποιον μιλούσα μπορεί και στον εαυτό μου, ''σου εύχομαι να βρίσκεις τόσο αφοσιωμένους φίλους με οιδήματα στους αστραγάλους - όσους έχεις κάνει ως τώρα, ένα σπίτι ανθισμένο από σαύρες ή μια πόλη εφτάπυλη σαν τη γυναίκα με το ραγισμένο καμπαναριό καθώς κοιμάται στην πίσω αυλή αφήνοντας ξεκούμπωτη τη γύμνια της'',  το σώμα του καλοκαιριού που επιπλέει σίγουρο στα χίλια πρόσωπα του νερών -ένα βήμα - απ' την τελική καταστροφή - τα χέρια των Επιγόνων - στραγγαλίζουν ό,τι μένει, αυτός ο πόνος στα πόδια ξεπληρώνει την ασέβεια στις χθόνιες θεές, ο αχαρτογράφητος τόπος έχει τη δική του πλάνη καθώς περνάμε σκυφτοί μονάχοι ο καθένας για λογαριασμό του - δρασκελίζοντας ένα χαντάκι στα μέτρα του, τίποτα πιο σπουδαίο απ' την ελεύθερη ανάσα ακόμα κι αν οι μαγείες σε καθιστούν τον πιστότερο Σαδδουκαίο 

επιπλέω φτυσμένος όπως η φλούδα απ' το δέντρο στα λασπωμένα τέλματα, στους βάλτους, στα χερσόνερα - στις άγνωστες αλχημείες που δολοφόνησαν τον Lacenaire ή τον Genet [3*]- ''ό,τι προσφέρουν οι θεοί το πουλάνε'' , - χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς έλεος - ''θ' ανακοινώσουμε την καταστροφή'' λέει ο Πολυνείκης στον Πιοτρ Βερχοβένσκι, ''μαζί - όπως το σκέφτηκες, γιατί η ιδέα είναι πολύ γοητευτική'' [4*] 

[Νύχτα στις πολεμίστρες του κάστρου. Σιωπή][6*] :

ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ : ....περπατώ πλαγιαστά μη μου πάρει ο άνεμος την ανοιχτή ομπρέλα

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ....νόμιζα ότι κάποιος πέρασε από το δωμάτιο, μέσα σ' ένα άγριο ουρλιαχτό-

ΒΕΡΧΟΒΕΝΣΚΙ : ......ο φύλακας ήταν ακουμπισμένος στον τοίχο και κοίταζε με περιέργεια

Α' ΦΡΟΥΡΟΣ :....μυρίζω σαν βροχή. Δεν μπορείς να πεις τίποτα όταν βρέχει [παύση]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : μπορώ ν' ακούω τη σκεπή - κάποιον να κλαίει δυνατά από την μεριά της ζωής

Α' ΦΡΟΥΡΟΣ :.....όπως ένα φάντασμα που μάς βλέπει,- και μάς ρωτάει για το δρόμο του

Β' ΦΡΟΥΡΟΣ : ''Σάς το 'λεγα εγώ τόση ώρα'' - ''σου δίνω προθεσμία μέχρι απόψε'' [μιλάει και δίνει εντολή κάπου αόριστα]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ : ......ασήμαντοι διάλογοι σαν την πόρτα που ανοίγει μόνη της και δεν είναι κανείς

Γ' ΦΡΟΥΡΟΣ :....ή πάλι άκουγα τον σφυγμό του,- ένα κομμάτι λερωμένο γυαλί - [παύση]

Α' ΦΡΟΥΡΟΣ : ....έβλεπα που ανέβαινε τη σκάλα, έσερνε τα πόδια κι ανάσαινε βαριά [σκοτάδι]

ΦΩΝΗ : ''Ποιόν θέλετε, έχουμε κλείσει''

[αλλά εγώ δεν μιλούσα -/

και την άλλη μέρα ήρθαν οι άλλοι ''περάστε, σάς περίμενα'',

στο βάθος η γριά έτριβε ένα παλιό σκεύος όπως οι τύψεις μας -]

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ :......[μονολογώντας] ή όταν χιονίζει αλλά τα πράγματα μένουνε ίδια, σαν την απόρριψη.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[Α] ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ, Ηρόστρατος, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, Εξάντας, 2001

[1*] ΝΤΑΣΙΕΛ ΧΑΜΕΤ, Μια γυναίκα στο σκοτάδι, μτφρ. Φ. Κακαβέσης, Παρατηρητής, 1989

[2*] ANTONIO TABUCCHI, Oι τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα, μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, Άγρα, 1999

[3*] Φ. ΠΕΣΣΟΑ, ο.π., στο επίμετρο, ''Pierre-Francois Lacenaire [1800-1836], Γάλλος εγκληματίας με λογοτεχνικές ανησυχίες, ο οποίος στη φυλακή συνέθεσε ένα βιβλίο ποιημάτων, που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά την εκτέλεσή του - η αναφορά στον Jean Genet είναι υπαινιγμός κυρίως για τις ''Δούλες''

[4*] Φ. Μ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Η εξομολόγηση του Σταυρόγκιν, μτφρ. Φρίξος Ηλιάδης, Εμπειρία, 2016 [από τον πρόλογο και τις σημειώσεις] [το διήγημα αυτό είναι ίσως ή μάλλον ένα προσχέδιο ιδεών στους ''Δαιμονισμένους'']

[5*] ΑΙΣΧΥΛΟΣ, Επτά επί Θήβας, Πρόγραμμα ΚΘΒΕ 2016, καλοκαίρι, [φεστιβάλ] Δίον 

[6*] ''Σχέδιο για ένα σονέτο'', του γράφοντα, Μάιος 2017, επεξεργασμένο για το κείμενο // fb