ΠΡΟΣΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ - του Ματθαίου Ασλανίδη.

Είναι μιά εξελικτική πραγματικότητα η παγκοσμιοποίηση που δεν μπορεί να αποκλειστεί , έστω και αν υπάρχουν πολλοί λόγοι εθνικοί, φυλετικοί, θρησκευτικοί και πολιτισμικοί που μας κάνουν να σκεφτούμε ότι απέχει πολύ από το να είναι εφικτή, πλήν όμως αναπόφευκτη. 

Μακροπρόθεσμα κανένα έθνος δεν θα μπορεί να υπάρχει στην σημερινή του μορφή ανεξάρτητο και απομονωμένο από τα άλλα, γιατί ο πραγματικός κόσμος είναι ένας κόσμος όπου συνυπάρχουν και έχουν σχέσεις μεταξύ τους τα έθνη. Όπως ακριβώς στην κοινωνία τα άτομα αισθάνονται την ανάγκη να συναλλαχθούν για να συνυπάρξουν το ένα με το άλλο σχηματίζοντας μιά ενιαία κοινωνία, έτσι και τα έθνη όλου του κόσμου στην ιστορική τους εξέλιξη υφίστανται αυτήν την ανάγκη στην δημιουργία της παγκόσμιας κοινότητας. 

Το πια μορφή θα πάρει η παγκόσμια κοινότητα μέσω της επιχειρούμενης παγκοσμιοποίησης όμως, θα εξαρτηθεί από την σχέση ανάμεσα στην οικονομική επιστήμη και την πολιτική δράση, δεδομένου ότι πολιτική και οικονομία όσο και αν συνυπάρχουν στα όρια της ταύτισης έχουν μια ιεραρχία μεταξύ τους, που όταν τηρείται υπηρετούν τον ίδιο σκοπό την ευημερία της κοινωνίας και όταν παραβιάζεται υπηρετούν αμφότερες την διαπλοκή και την εκμετάλλευση.

Δύο κοσμοθεωρίες λοιπόν αντίθετες στην φιλοσοφία τους με κοινό στόχο την παγκόσμια διακυβέρνηση προβάλλονται από την ιστορία, Σοσιαλισμός και Καπιταλισμός, με τους Μαρξιστές να οραματίζονται ''πολιτικά'' την ανθρώπινη κοινωνία ως παγκόσμια κοινότητα με σοσιαλιστικές αρχές θεμελιωμένη πάνω σε μιά μή ανταγωνιστική και εκμεταλλευτική οικονομία, έναντι των Κλασικών του καπιταλισμού να θεωρούν την κοινωνία ''οικονομικά'' παγκόσμια αγορά εκμετάλλευσης και κερδοφορίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου . Το ιδανικό της ειρήνης του Σοσιαλισμού, έναντι της οικονομικής εξουσίας του Καπιταλισμού που προβάλει με επίφαση επιστημονικότητας την ρατσιστική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης ως μονόδρομο της βούλησης των οικονομικά ισχυρών, αντικαθιστώντας το Δημοκρατικό ιδανικό της ισότητας με το ολιγαρχικό ιδανικό της κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Ελπίδα των λαών λοιπόν, εάν υπάρχει ελπίδα, μια φιλελεύθερη μεταρρύθμιση του παγκόσμιου καπιταλισμού στο μέλλον για την εξάλειψη των αντινομιών του, μεταρρύθμιση η οποία από πολιτική σκοπιά ισοδυναμεί με την σταδιακή πραγματοποίηση του Σοσιαλισμού, διότι φιλελεύθερη μεταρρύθμιση και Σοσιαλισμός έχουν το ίδιο κοινωνικό περιεχόμενο παρ' όλη την δηλωμένη τους διαφορά στους τελικούς τους στόχους, που στην παρούσα φάση με την κυριαρχία του κεφαλαίου αναμφισβήτητα αποτελεί θέμα δευτερεύουσας σημασίας.

Βασική προϋπόθεση της φιλελεύθερης μεταρρύθμισης είναι ότι το κράτος αποτελεί τουλάχιστον δυνητικά ένα όργανο της κοινωνίας σαν συνόλου που είναι ικανό να λειτουργήσει προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας.

 Η πραγματικότητα όμως στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι ότι το κράτος ήταν πάντα, πρώτα και κύρια, εγγυητής των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και με την ιδιότητά του αυτή αναμφισβήτητο όργανο της καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας.

 Το προσωπικό του - γραφειοκρατικό, εκτελεστικό και νομοθετικό - αντλείται πάντοτε από τα στρώματα κείνα του πληθυσμού που αποδέχονται ασυζήτητα σαν κάτι το απόλυτο και το φυσικό τις αξίες και τους στόχους του καπιταλισμού με αποτέλεσμα, την βαθμιαία μετάλλαξη του κρατικού μηχανισμού που συγκροτούν οι υπάλληλοι του σε μιά ιδιόμορφη κοινωνική τάξη - την κρατική - που ξέχασε την καταγωγή της στον νέο της ρόλο, για να υπηρετήσει συνειδητά και με ευλάβεια την ομαλή και χωρίς διακοπή λειτουργία του κεφαλαίου , του οποίου: ''οι κανόνες του γίνονται σύνταγμα , οι επιδιώξεις του εθνικοί στόχοι και η προστασία του, νόμος και τάξη''

Επομένως , κυρίαρχος ρόλος του κράτους η διασφάλιση της καλής λειτουργίας και της συσσώρευσης του κεφαλαίου στο εσωτερικό της επικράτειάς του με άμβλυνση ή καταστολή των ταξικών ανταγωνισμών ούτως ώστε, σε περίοδο καπιταλιστικής ευημερίας να έχουμε διάφορες παραχωρήσεις σε μισθούς συντάξεις και εργασιακά, ενώ σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης να έχουμε καταπίεση, βία και τρομοκρατία από το κράτος εις βάρος της εργατικής τάξης, η οποία πρέπει να υποστεί έως και να επωμιστεί με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα την κρίση του κεφαλαίου.

Κλασικό παράδειγμα η Ελλάδα της προ κρίσης, με την Ελλάδα μετά την κρίση, αναλογιζόμενοι πως μας δίναν τα δάνεια τότε και πως απαιτούν να τους τα πληρώσουμε τώρα, κατασχέσεις, πλειστηριασμοί κ.λ.π.

Στην φάση αυτή η μόνη κρατική παρέμβαση κοινωνικού περιεχομένου αφού προηγουμένως για λογαριασμό του κεφαλαίου το ίδιο το κράτος με το πολιτικό του προσωπικό έχει εξαθλιώσει τα πάντα είναι, - η Δούρειος πολιτική των επιδομάτων - υπό μορφήν έκτακτων εισφορών ή κοινωνικών μερισμάτων προς αποφυγή κινημάτων διαμαρτυρίας που μπορεί να λάβουν χαρακτηριστικά γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης η οποία δυνητικά θα θέση σε κίνδυνο την αζημίωτη επαναφορά του κεφαλαίου στα επίπεδα της πρώην κερδοφορίας του.

Παραχωρήσεις και καταπίεση: οι βασικές μέθοδοι του καπιταλιστικού κράτους για να αντιμετωπισθεί η αυξανόμενη δύναμη της εργατικής τάξης και η αντίδραση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων της μεσαίας τάξης, μέθοδοι που όσο και αν φαίνονται αντίθετες μεταξύ των , στην πραγματικότητα είναι συμπληρωματικές που συνδυάζονται σε διάφορες αναλογίες και σε διαφορετικούς χρόνους, ώστε από την μιά να επεκτείνουν την δύναμη και την λειτουργία του κράτους και από την άλλη να διασπούν την ενότητα του λαού απομακρύνοντας τα συνεπαγόμενα μιάς μαζικής αντίδρασης αυτού διότι χωρίς μιά ταξικά ενωμένη αλληλέγγυα μεσαία τάξη που να εκφράζεται με στενότερη οργανωτική ενότητα και περισσότερο συνειδητή και πολιτική δράση, ''κοινωνική εξέγερση δεν μπορεί να υπάρξει, ειδικά σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης όπου τα στρώματα της μεσαίας τάξης βρίσκονται ανάμεσα στις ληστρικές επιθέσεις του κεφαλαίου από την μιά και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης από την άλλη, με αποτέλεσμα να τελούν σε σύγχυση να αδρανοποιούνται και μοιραία να συνθλίβονται. 

Η στάση αυτή της μεσαίας κοινωνικής τάξης που δυσπιστεί να κατανοήσει την αναπόφευκτη φτωχοποίησή της, ενώ είναι αντίθετη προς το οργανωμένο κεφάλαιο, καταλήγει εχθρική και προς την οργανωμένη εργασία και εκδηλώνεται φαινομενικά με την απουσία της στους κοινωνικούς αγώνες. Κλασικότερο παράδειγμα συνθλιβής της μεσαίας τάξης από αυτό που έχει συντελεσθεί στην Ελλάδα δεν υπάρχει, - μια κοινωνική τάξη της οποίας ενώ το δυναμικό της από την μια μεριά αποτελεί πηγή μη προλεταριακού αντικαπιταλισμού , από την άλλη, κατάντησε πηγή ουτοπίας για κοινωνική αλλαγή λόγω αποχής της από την οργανωμένη κοινωνική δράση, με αποτέλεσμα, την θλιβερή εικόνα μιάς αδύναμης αντίστασης σ' αυτόν τον αρμαγεδώνα από ασυντόνιστες κοινωνικές ομάδες αβέβαιου σκοπού και ένα μοναχικό Π.Α.Μ.Ε.

Σχολιάζοντας παρενθετικά το φαινόμενο των συγκεντρώσεων που έγιναν για περισσότερη κατανόηση θα έλεγα ότι, εάν τα ογκώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας για την Μακεδονία βεβαιώνουν από την μιά την αμετάβλητη εθνική συνείδηση του λαού στην σχέση του με την ιστορία, η απουσία αυτών σε εξ' ίσου σημαντικά θέματα στα χρόνια της κρίσης επιβεβαιώνουν από την άλλη, την ευμετάβλητη κοινωνική του συνείδηση στην σχέση του με την πολιτική, συνείδηση κομματιασμένη και αποσπασματική που διαμορφώνεται καθημερινά από την εκάστοτε οικονομική συγκυρία ενώ θα έπρεπε εξ ίσου δυναμικά ως εθνική να αντιδρά. 

Είναι η υπεροχή της εθνικής συνείδησης έναντι της πολιτικής που όλοι πρέπει να τη λάβουν υπ΄όψιν, πολύ περισσότερο δε η Αριστερά στο όραμα της δικής της παγκοσμιοποίησης αποβάλλοντας από επάνω της την φυσιογνωμία της χαλαρής αποδοκιμασίας συγκεντρώσεων με εθνικά χαρακτηριστικά, ασχέτως ποιοι αναπόφευκτα την πλαισιώνουν, προσθέτοντας μάλιστα στην ιδεολογική της αντζέντα, - κάτι που δεν το έκανε στο παρελθόν -, τις εθνικές ευαισθησίες των λαών γιατί αυτές αποτελούν συμπαγέστερο ανάχωμα στις επιθέσεις του κεφαλαίου. 

Εκτός βέβαια εάν οι εθνικές συνειδήσεις που διαμορφώθηκαν από την διαφορετικότητα των λαών στους χρόνους της ιστορίας, δεν αποτελούν, επί του συγκεκριμένου γι' αυτήν διαφορά ως προς τους στόχους της, με τους εκφρασμένους στόχους του καπιταλισμού στη δομή της παγκοσμιοποίης . Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντοτε τα μέτρα, ειδικά όταν αυτά αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της εθνικής συνείδησης ενός ιστορικού λαού που κάποιοι παρεξήγησαν την υπομονή του με την ανοχή του. 

Διότι στην στρεβλή θεμελίωση ενός κατασκευάσματος σε κρατική οντότητα με παραχάραξη της ιστορίας δεν υπάρχει ιδεολογική δικαιολόγηση, πολύ περισσότερο δε ορθή εφαρμογή του δικαιώματος της πολιτικής αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας, γιατί παύεται το ιστορικό κεκτημένο του κάθε έθνους με αποτέλεσμα την παραβίαση της ισότητας και του σεβεσμού μεταξύ των Εθνών. ''Ένας νόμος και ένα νομικό καθεστώς για όλους '' έλεγε ο χειρότερος ιμπεριαλιστής του κόσμου ο Χίτλερ, αλλά όσο δεν πέρασε ο φασισμός στα χρόνια της βίας, άλλο τόσο δεν τα κατάφερε και ο σοσιαλισμός στα χρόνια της προπαγάνδας , γιατί οι λαοί έχουν την δική τους εθνική συνείδηση , την δική τους ταυτότητα και ιστορία, που ίσως, ακόμα και για την Αριστερά ν' αποτελούν εμπόδιο στην καλή πρόθεσή της για παγκόσμια   σοσιαλιστική ευημερία.

Ας στοχαστείτε λοιπόν ως Αριστερά πέρα από την ιδεολογία του ιστορικού υλισμού και λίγο την ιδέα της ιστορίας εκτός οικονομικού γίγνεσθαι και μή ξεκινάτε τον πολιτικό σας λόγο για το Σκοπιανό με το ''δεν είναι μόνο το όνομα'' αλλά να ξεκινάτε πρώτα από το ''όνομα'' για λόγους τακτικής και αποκαλύψτε μετά στον λαό την βρώμικη συμμετοχή της Ευρώπης της Αμερικής και του Ν.Α.Τ.Ο. που τ' άλλα κόμματα δεν τολμούν να ψελλίσουν, γιατί αν κάποιοι κακοπροαίρετοι « εθνοπατριώτες» σας χρέωναν τον εμφύλιο στο παρελθόν, στις μέρες μας με τα τόσα που συμβαίνουν δεν είναι διόλου απίθανο άλλοι καλοπροαίρετοι της διαστροφής να σας πουν στο παρόν ότι δεν πολεμήσατε τον φασισμό για λογαριασμό της πατρίδας, αλλά για λογαριασμό των εκ βορρά καθοδηγητών σας . 

Όσο για την "αριστερά" που μας κυβερνά, έχει χάσει την επαφή της με την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, τον λαό και δεν αξίζει κάν σχολιασμού γιατί στην γοητεία της εξουσίας αντάλλαξαν τις αξίες της με τα αξιώματα . 

Ενώ αυτά μπορεί να συμβαίνουν στο εσωτερικό οποιουδήποτε κράτους, στην περίπτωση την δική μας για την Ελλάδα ως αδύναμο καπιταλιστικό κράτος το ερώτημα που γεννάτε για να αποκαλυφθεί ο ιμπεριαλισμός του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι καθώς και το παραμύθι του suces story με το ωραίο τέλος είναι :

τί γίνεται όταν στο εσωτερικό ενός άλλου ισχυρού κράτους, όπως η Γερμανία, δεν εκπληρώνονται οι υλικοί όροι επέκτασης του καπιταλισμού λόγω γενικευμένης κρίσης ή κορεσμού στα όρια της επικράτειας της, γιατί η ιστορία όταν θέλει να επαναληφθεί, επανέρχεται με διαφορετικό προσωπείο ; Είναι πρόβλημα ενός κλειστού συστήματος στα εθνικά σύνορα ενός κράτους η πορεία του καπιταλισμού, ώστε να αναζητηθούν οι πολιτικές μιας φιλελεύθερης μεταρρύθμισης αυτού με κρατική παρέμβαση για να θεραπευθεί η αντιφατική του φύση στα όρια της γεωγραφικής του επικράτειας ; Ή μήπως είναι δυνατόν το ίδιο το κεφάλαιο να αλλάξει χαρακτήρα και συμπεριφορά υπέρ μιάς φιλελεύθερης μεταρρύθμησης εξαλείφοντας τις αντινομίες του, την στιγμή που μπορεί να παραμείνει πιστό στην ιμπεριαλιστική του φύση αναζητώντας νέες αποικίες εκμετάλλευσης με την επέκταση του σ' αδύναμες χώρες, ακόμα και καπιταλιστικές όπως η δική μας;

Που αλλού, ρωτούσε δηκτικά ο Λένιν, εξόν στη φαντασία των γλυκανάλατων ρεφορμιστών , υπάρχουν τράστ ικανά να ενδιαφερθούν για την κατάσταση των μαζών αντί την κατάκτηση των αποικιών ;

Παραμένει επίκαιρο το ερώτημα αυτό γιατί ακόμα δεν έχει απαντηθεί από τους «ειδήμονες» της Ευρώπης, εκτός βέβαια εάν ως απάντηση μετά από 100 χρόνια οι ρεφορμιστές της δικής μας Αριστεράς ενοούν την υπερήφανη διαπραγμάτευση που θα μεταρρυθμίσει το τοκογλυφικό κεφάλαιο με το πεντοζάλη της Κρήτης... και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης...

Κλασικότατο παράδειγμα αποικιακής κατάκτησης από τα ξένα κεφάλαια πάλι η Ελλάδα, - θεατής εκποίησης του εθνικού της πλούτου (Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ) και εν δυνάμει πωλητής της ιστορίας της (Σκοπιανό).

Πάντοτε το κεφάλαιο θα επιλέγει την ιμπεριαλιστική του επέκταση βομβαρδίζοντας ή φτωχοποιόντας τους λαούς και τα έθνη, καί η Ευρώπη τον ευρωεπεκτατισμό από τον ευρωσκεπτικισμό για μιά φιλελεύθερη μεταρρύθμιση της γηραιάς ηπείρου προς όφελος της παγκόσμιας κοινωνίας . Αυτή είναι η πορεία του καπιταλισμού στους στόχους της παγκοσμοποίησης καί το επόμενο ερώτημα που γεννάτε είναι: Ποιοί φορείς, κίνημα , κόμμα, κυβέρνηση μπορούν να στηρίξουν ένα φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα υπέρ της κοινωνίας την στιγμή που το χρήμα, το κοινωνικό κύρος, η γραφειοκρατεία, οι ένοπλες δυνάμεις, τα τηλεοπτικά κανάλια, τα πάντα όλα ελέγχονται από το κεφάλαιο και χρησιμοποιούνται από αυτό με ένα και μόνο σκοπό, να κρατήσει τις θέσεις του;

Ποιός «ηγέτης» μπορεί να στηρίξει αποφασιστικά χωρίς ψέματα και δόλιες διαπραγματεύσεις ένα τέτοιο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για τον λαό και την κοινωνία εάν : 1) δεν μείνει αυστηρά έξω από το πεδίο της καπιταλιστικής επιρροής, 2) δεν αποκτήσει δύναμη λαϊκή για να απομακρύνει τους καπιταλιστές και τους εκπρόσωπούς του από τις κρίσημες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, και 3) δεν κρατήσει σταθερή θέση ώστε να γίνει φανερό πως κάθε αντίσταση των καπιταλιστών στην οικονομική σφαίρα θα είναι μάταιη, για να μή ξευτελιζεται ως - Πρωθυπουργός - όπως ο δικός μας με το να λέει, - έχω την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία - ;

Δεν υπάρχει επισημότερη δήλωση της παρακμής που ζούμε από την δήλωση αυτή του Πρωθυπουργού μας, εκείνο που δεν ξεκαθάρισε όμως είναι το ''τίς πταίει'' γι' αυτήν την παρακμή που συνεχίζεται με την αποδόμηση των θεσμικών εξουσιών της ελληνικής πολιτείας με αποκορύφωμα ευτελισμού την υπό κατοχή Ελληνική Βουλή, η οποία, από πεδίο μάχης διαφορετικών πολιτικών για τα συμφέροντα του λαού, κατάντησε πεδίο μάχης Ευρωατλαντικών συμφερόντων του τοκογλυφικού κεφαλαίου που της υπαγορεύει τί θα κάνει, τί θα αποφασίζει και πως θα νομοθετεί ως άφωνη Βουλή . Αν λοιπόν η πείρα δείχνει τους όρους για να πετύχει ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα, φανερώνει επίσης με σαφήνεια πόσο αδύνατη είναι η πραγματοποίηση του σ' ένα κόσμο που τόσο πολύ έχει διεισδύσει η πολιτική επιρροή του κεφαλαίου, που όσο διαφθείρει τους φιλόδοξους ηγέτες στους εκφρασμένους τους στόχους, άλλο τόσο διαπλέκει και τους πιθανούς συνεργάτες του.

Διότι όταν αποδέχεσαι, ακόμα και σαν Αριστερός προσωρινά το κεφάλαιο, τότε συμβιβάζεσαι με αυτό και αναπόφευκτα αφομοιώνεσαι από αυτό, με αποτέλεσμα, αντί της μεταρρύθμισης του Καπιταλισμού που οραματίζεσαι πιστεύοντας ότι θ΄αλλάξης την Ευρώπη , καταλήγης να πληρώνης την χρεωκοπία της μεταρρύθμισης με αξιολογήσεις, μνημόνια και εξαθλιωτική λιτότητα του Λαού σου.

Και δεν είναι η ανηθικότητα της ανθρώπινης φύσης ή ένα τυχαίο περιστατικό μιάς ανίκανης ηγεσίας, είναι ο νόμος της καπιταλιστικής πολιτικής που καθιστά ανίκανες και τις πλέον ικανές ηγεσίες που ερωτοτροπούν με το κεφάλαιο, γιατί αυτό δεν δέχεται την συνεργασία παρά μόνο την υπηρεσία με αντάλλαγμα την στήριξη στην εξουσία. Παρ' όλα αυτά μπορεί να μή είναι τόσο δυσοίωνο το μέλλον για την χώρα μας και τον κόσμο η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού! 

Διότι ο πραγματικός αντίπαλος του καπιταλισμού δεν είναι ο Σοσιαλισμός, αλλά η ιμπεριαλιστική του φύση, που κάθε αντίθεση του στο εσωτερικό τον οδηγεί στην εξωτερική επέκταση και την σύγκρουση, η οποία με την σειρά της προκαλεί αναδιάρθωση του εσωτερικού πεδίου που απελευθερώνει πότε εδώ και πότε εκεί δυνάμεις ενός μελλοντικού παγκόσμιου καθεστώτος, του Σοσιαλισμού . Μπορεί ο Σοσιαλισμός ως τα σήμερα να εμφανίστηκε στον κόσμο ως αποτέλεσμα μιάς επαναστατικής ανατροπής, κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει την πορεία του αν θα είναι αυτής της μορφής ή προοδευτική και ειρηνική σε παγκόσμια κλίμακα πέρα και μακριά από τα λάθη του παρελθόντος, γιατί η μετάβασή θα είναι μακρόχρονη και βαθμιαία που θα περάσει ανάμεσα από διάφορες φάσεις που θα διαφέρουν σημαντικά η μία από την άλλη στους χρόνους της ιστορίας δικαιώνοντας τελικά την άποψη του Τρότσκυ που έθεσε με έμμεσο τρόπο την έννοια της παγκοσμιοποίησης με την κυριαρχία του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού:

 'οτι δηλαδή ο σοσιαλισμός μπορεί να θριαμβεύσει μόνο σε διεθνή κλίμακα έναντι της θέσης του Στάλιν που πίστευε ότι είναι δυνατή η οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας σε μια μόνο χώρα, ακόμα και αν η χώρα αυτή είναι καθυστερημένη τεχνικά και φτωχή, όπως η Ρωσία!!!!