Ανάγκη για πολιτική ανατροπή

του Γιώργου Παπασίμου

Ένας ακόμα χρόνος βαρύτατος και απειλητικός για την πλειοψηφία των Ελλήνων ολοκληρώνεται. Η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμονος», μεταξύ «Σκύλας και Χάρυβδης». Οι πολλαπλές στρεβλώσεις του ελληνικού νόθου περιφερειακού καπιταλιστικού σχηματισμού, που βγήκαν στην επιφάνεια κατά την εποχή της μεγάλης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008, οδηγώντας στον «μνημονιακό οδοστρωτήρα», συνεχίζουν να πληγώνουν την Ελλάδα και να υπονομεύουν το μέλλον της.

Οι βίαιες χειρουργικές επεμβάσεις των δανειστών στο «σώμα της χώρας» με την βοήθεια του τρομώδους και ανικάνου πολιτικού προσωπικού εξουσίας προκάλεσαν τρομακτικά πλήγματα σε όλους τους τομείς. Στην οικονομία, η αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού, με την ταυτόχρονη ανάληψη αιματηρών πλεονασμάτων έως το 2060, (κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία στην ιστορία του καπιταλισμού), οδηγεί τη χώρα στα βράχια. Αφού η ακολουθούμενη πολιτική των επιδομάτων στην πλημμυρίδα των νεόπτωχων με ταυτόχρονη σύνθλιψη των μεσαίων στρωμάτων, που αποτελούν έστω και με στρεβλό τρόπο παραγωγικό μηχανισμό, είναι πλήρως αδιέξοδη και έχει «κοντά ποδάρια».

Στα Εθνικά θέματα η χώρα, λόγω και της οικονομικής της καχεξίας ολοένα και περισσότερο περιέρχεται σε δυσχερή θέση έναντι ιδιαίτερα του επιθετικού τουρκικού επεκτατισμού, και γίνεται υποχείρια πιέσεων για υποχωρήσεις (π.χ εκλογή μουφτή στη Θράκη). Στους θεσμούς και στο πολιτικό εποικοδόμημα η φθορά, η κόπωση και η αδυναμία αποτελέσματος θετικού για την κοινωνία είναι πλέον ορατή, ακόμα και στους πιο καχύποπτους.

Αδυναμία Ελλήνων ιθυνόντων

Τίθεται συνεπώς περισσότερο από ποτέ και από περισσότερους το πρώτο ερώτημα για το εάν μπορεί το σημερινό πολιτικό προσωπικό των υπαρχόντων κομμάτων εντός της Βουλής, ή πέριξ αυτής, να δώσει λύση στη δραματική κατάσταση και εξέλιξη της Ελλάδος. Η απάντηση ανεξαρτήτως κομματικής θεώρησης είναι αρνητική, αυτό αποτυπώνεται σε όλες δημοσκοπήσεις με πρόσφατο παράδειγμα τις εξαμηνιαίες τάσεις της MRB.

Κλίμα απαισιοδοξίας κυριαρχεί στις εκτιμήσεις των πολιτών με διάχυτα τα αισθήματα φόβου και ανασφάλειας, με ένα συντριπτικό ποσοστό 87,2% να πιστεύει ότι τα πράγματα θα πάνε αρκετά ή πολύ άσχημα. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι νέοι που είναι και στις πιο παραγωγικές ηλικίες δεν βλέπουν καμία προοπτική και εάν τους δινόταν η ευκαιρία να φύγουν θα την εγκατέλειπαν σε ποσοστό 40% (μάλιστα στις ηλικίες 18-24 η τάση φυγής φτάνει στο 70%).

Η αίσθηση της αδυναμίας του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού επικυρώθηκε από το πέρασμα της κυβερνώσας παράταξης στο στρατόπεδο των μνημονιακών δυνάμεων, έχοντας αναδείξει ένα ακόμη πρόβλημα, που δεν είχε τεθεί στον ίδιο βαθμό στην Ελλάδα: Την στροφή προς τον συντηρητισμό, τον αυταρχισμό και τον ρατσισμό, που σαρώνει ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς και την έλλειψη οποιουδήποτε ουσιαστικού διαλόγου για μια εναλλακτική-προοδευτική λύση, εξαιτίας των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που κατακαίει κοινωνίες και δικαιώματα.

Ζυγίστηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς

Η αλματώδης άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ένταξη της Ελλάδας στα μνημόνια, αποτέλεσε έκπληξη για ολόκληρο τον κόσμο. Κι αυτό, επειδή τα κόμματα της «Αριστεράς», ιδίως μετά την παράδοση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην αγκαλιά του νεοφιλελευθερισμού, είχαν ακολουθήσει φθίνουσα πορεία. Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία μετατρέπεται σε οργανικό κομμάτι της κατεστημένης εξουσίας και αναδεικνύεται σε ακραιφνή υποστηρικτή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας.

Έτσι, ενώ στον παγκόσμιο χάρτη υπήρξε μετατόπιση προς ακροδεξιά κόμματα και ρατσιστικές αντιλήψεις, στην Ελλάδα η δυσαρέσκεια για την σκληρή μνημονιακή λιτότητα, εκφράστηκε μέσα από έναν συνασπισμό «αριστερών» ομάδων, που υποτίθεται πως πρέσβευαν το διαφορετικό: Το αληθινό, το γνήσιο, το δημοκρατικό, το δίκαιο. Το αποτέλεσμα ήταν όλος ο κόσμος να στρέψει το βλέμμα του προς την Ελλάδα. Πλην όμως, οι δυνάμεις αυτές ζυγίστηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς.

Η υιοθέτηση όλων των προσταγών της Τρόικας και του τραπεζοοικονομικού κατεστημένου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφερε την πλήρη παραίτηση, την ιδιώτευση και την αποπολιτικοποίηση, σε μεγάλα κοινωνικά τμήματα. Επέφερε, όμως, και ένα θανατηφόρο πλήγμα στην έννοια της Αριστεράς, αφού ο πρόδηλος αμοραλισμός και η κυνική αντίληψη έχουν απαξιώσει κάθε έννοια ιδεολογικής και πολιτικής στράτευσης.

Νέος πολιτικός λόγος

Ως εκ τούτου, τίθεται το δεύτερο ερώτημα: Μπορεί αυτός ο προδομένος και παραιτημένος Λαός να βρει την έκφρασή του και τις λύσεις μέσα από κάποιον πολιτικό σχηματισμό; Η απάντηση είναι θετική, με τον όρο ότι ομιλούμε για πολιτικές δυνάμεις έξω από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό εξουσίας.

Σήμερα είμαστε παραδομένοι στη μέγγενη της κρίσης, με αποσαθρωμένο τον κοινωνικό ιστό, αποδιοργανωμένες τις εργασιακές σχέσεις και καταπατημένα τα εργασιακά δικαιώματα. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σ’ αυτές τις συνθήκες, το υγιές τμήμα της κοινωνίας οφείλει να απαντήσει στα μεγάλα αυτά ζητήματα και να αποφύγει την επέκταση της «γάγγραινας».

Η αντιμετώπιση της σημερινής ανηλεούς κρίσης δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου αλλαγής. Υπάρχουν άφθαρτες, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, πατριωτικές δυνάμεις. Χρειάζεται ένας πολιτικός φορέας για να εκφράσει την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της κοινωνίας. Ένας φορέας που θα αποτελείται πρόσωπα, τα οποία δεν έχουν σχέσεις με συμφέροντα και τη λογική κατάληψης της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και λάφυρο.

Η κοινωνία έχει ανάγκη ένα νέο πολιτικό λόγο που θα αντιλαμβάνεται τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, την οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από τους δανειστές, το αλληλένδετο των οικονομιών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, την επικράτηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα πρόγραμμα εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Οι διαρθρωτικές πολιτικές αλλαγές πρέπει να είναι «αλλαγή περιβάλλοντος», πλαισίου ανάπτυξης και λειτουργίας της δημοκρατίας και του Κράτους. Ένα πρόγραμμα που θα ξεφεύγει από τον στείρο κρατισμό και τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, από αντιλήψεις που έριξαν την Ελλάδα στο βάραθρο.