οι τελευταίες οδηγίες για τα κλοπιμαία - του φωτη μισοπουλου

διήγημα - ένα κίβδηλο νόμισμα, που κύλησε τυχαία

''Ύστερα δίνεται χορός για ολόκληρη την Ιταλία στη βίλλα Μποργκέζε, που είναι στην όχθη τις λίμνης Κόμο, γιατί η λίμνη Κόμο μεταφέρεται επίτηδες για την περίπτωση αυτή στη Ρώμη.......''

Φ.Μ.ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ [1]

.......υπάρχει το νυχτερινό βουνό καθώς κωπηλατεί ανάμεσα στη λαίμαργη θάλασσα στις θωπείες των ιερών σπονδών μιας πόρνης όταν ξεχνιέται όπως εκείνοι οι έρωτες με ανώδυνο σιγαστήρα στο μπουντουάρ χωρίς άλλες δυστυχίες ενώ επελαύνουν τα φθινόπωρα βάζοντας ένα τίτλο ή πέπλο, σωροί από διαφάνειες θα πηγαίνουμε με τον άνεμο καθώς υπαινίσσεται τις χαμηλότερες περιοχές της Αποκάλυψης πλαγιάζω εδώ μέσα σ' αλλόκοτα γενέθλια οι ηθελημένες αποστάσεις των μη οικείων θα κατευνάσουν τα πνεύματα, ένα πρωί θα είμαι κάπου κοντά σε παρακμές φωτός δίπλα στα φυλλώματα από κάθε τι που ταξίδεψε τη νύχτα του χωρίς έκβαση

παραθαλάσσια επιγράμματα επιτύμβιο έρεβος με περισσότερα χέρια - με άλλη φροντίδα κερδίζονται οι νεκροί ή ένα κορίτσι έξω τυλιγμένο τους ήχους του νερού - κοιμάται ο,τι αγαπήσαμε η ταφή των λουλουδιών έχει αιφνίδιους ασπασμούς και δυσκολίες τάχα, αδιαπέραστα έρχεται ο θρήνος απ' τα μεγάλα ταξίδια της μοναξιάς - στα λιγοστά απογεύματα μια σκοτεινή λέξη που γίνεται ακόμα πιο αθόρυβη όταν είμαστε αφανισμένοι ''πρέπει να με ακούσετε'' τους λέω ''μέχρι τώρα σάς μιλούσα για το ανεκπλήρωτο ή την ανησυχία των δέντρων καθώς μεγάλωνε η σπορά ή τα μάτια διαστέλλονταν στο πηγάδι κιο φόβος που κάνει τους ανθρώπους ν' ανταμώνονται πάνω στην άνοιξη σε μια μεθόριο όπως κάποιος ανεβαίνει ψηλά και τότε κατανοεί την αβεβαιότητα - ''εγώ'' μου λέει ''σκέφτομαι αδιάκοπα αλλά είναι το πρώτο κεφάλαιο που με δυσκολεύει ν' αρχίσω το βιβλίο'' ή μια ταπεινωμένη σιωπή που οι φτωχοί ξαναβρίσκουν τους εαυτούς των κι όταν περνούσε ο τυφλός σα να γινόταν η πιο σεπτή λιτανεία - αυτός ο ίδιος, ο σκύλος του κι η γυναίκα με τα μαύρα -ξαφνικά έκανα τη σκέψη : ''σύντροφοι, πρέπει να μου δώσετε μια ευκαιρία ακόμα, ξέρετε'', σταματούν τα κέρινα ομοιώματα όταν μαντεύουν πως η ζωή περνάει αναλλοίωτη ή εκείνος που ήταν σκυμμένος στο ποτάμι κι αναγνώριζε στον βαθύ χρόνο την υπόλειψη του καθένα.

....αλλά ένα σούρουπο που έτρεμε το χέρι μου καθ' ότι αλκοολικός του λέω ''Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ακριβώς αυτό που σάς ήθελα, - οι τελευταίες οδηγίες για τα κλοπιμαία'' - ''οι επαναστάτες πήραν το δρόμο από μόνοι τους γι' αυτό παραμονεύουν πίσω απ' τα κρυφά νοήματα της ζωής, αλλά δε χωράει αμφιβολία για το πώς με πιάσανε στο αριστερό άκρο της αίθουσας - κάνετε μεγάλο λάθος'', ''η Σόνια είναι στο υπόγειο συνεχίζει εκείνη την εξέγερση'', μου λέει, ''γιατί μετά το έγκλημα έμαθε πού σύχναζε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης κι όταν ξέπεσαν της άρεζε να παίζει ζάρια αφού έτσι ομολογούσε την αλήθεια κάθε στιγμή ή έγραφε ποιήματα για να μη λησμονηθούν τ' αφηρημένα παράθυρα στ' ανεξιχνίαστα βραδινά ή την ακαταλόγιστη ιστορία που πενθήσαμε''

άλλωστε αυτό ήταν και η χειρότερη ένδεια μέχρι που έρχεται η ώρα να σε διώξουν και τότε υπάρχει πάντα η ανάγκη για μια συστημένη επιστολή - ''σύντροφοι, χάρηκα τόσο αυτήν την εξαφάνιση, - αμετάκλητη κι ειλικρινής - όσο οι ονειροκρίτες σε στιγμή οίκτου ή εκείνοι οι πλανόδιοι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στα πιο αλλοπρόσαλλα όνειρα και τι νομίζετε, σα να είχα ζήσει πολλά χρόνια μόνο και μόνο να λησμονηθώ - άθλιες δουλειές, αλλά εγώ τους έδινα μια θέση στο τραπέζι ''ένα πρωινό θα χαιρετηθούμε'' έλεγαν ''αλλά την επόμενη μέρα θα συναντιόμαστε ξανά στο βάθος αυτού του κακόφημου πανδοχείου να εξετάσουμε, που λένε, τις αρετές της Επανάστασης, γιατί κι η Σόνια θα λείπει μακριά ή ακόμα πιο βαθιά στο δεύτερο υπόγειο με τα παλιά κρασιά, κι αυτά κλεμμένα όπως κρύφτηκε κι ο τελευταίος'' - ''δεν βρήκα συνήγορο'' μου λέει και γέλασε εγκάρδια, αλλά μέσα στη φτώχεια πού χρόνος για τέτοια - έμειναν όλα στα αζήτητα όπως οι ερωμένες όταν γεράσουν μοχθηρά πίσω από μικρές αγγελίες και αμίλητα έπιπλα - κι αυτό να το θυμάστε, θα είναι η Μεγάλη Επιστροφή, κι ο Ρασκόλνικοφ θα περάσει με το μέρος μας - μ' ένα φλάουτο θα κρατηθεί το ψέμα για το τέλος

.....''κάποτε θα σάς πω για το επισκεπτήριό μου - κάθομαι χωρίς να τολμώ ή πάλι τα παλιά περιστατικά που είναι βαθύστερνα με κόψη αστραφτερή σαν απότομη αϋπνία ή τα γηρατειά όπως τώρα - αποτελειώνω τη ζωή μου σε μια γωνιά επιζητώντας το έλεος γι' αυτό και σαν κατηγορούμενος είμαι σιωπηλός, έπειτα όλα έχουν τον προορισμό τους, τόσα και τόσα συρτάρια με τις μικρές δικαιολογίες στοιβαγμένες απλά στο όνομα εκείνης της μισοτελειωμένης υπόθεσης'' ή το ρίγος που μάς πιάνει χτενίζοντας το πιο νεκρώσιμο καπέλο μ' επισημότητα, σκέφτομαι οι αναμνήσεις ξεβράζουν τυμπανισμένα πρόσωπα μπροστά στο χάος του Νόμου κι ετοιμαζόμαστε

εγώ, σύντροφοι, ένα βράδυ πάντως είδα τον Μέγα Ιεροεξεταστή [2], τελειωτικά και αναπόφευκτα ''κι εσύ'', μου λέει, ''qvo vadis - μ' αυτή την αποκρουστική ερήμωση στα μάτια αφού κανείς δεν μαντεύει το Μαύρο Δέντρο [3] με τα Συρματόσχοινα και τιςΘηλιές'' κι αυτό θα ήταν ο,τι ωραιότερο είχε ακούσει ποτέ ο κόσμος γι' αυτό κι ο αδελφός Ιησούς μια νύχτα σκοτεινή κατέβηκε στην πιο αφιλόξενη μεριά του υπογείου μιλώντας στους παρείσαχτους - σε τούτη και στην άλλη σιωπή - αλλά μια μέρα ο τυφλός μου είπε ''παζαρεύω τη ζωή μου στην πιο αναπάντεχη ευτέλεια, - ποιανού είναι το φταίξιμο ;'' ή πάλι ένα βράδυ η Σόνια γύρισε κλαίγοντας ευγενικά ''Τον είδα, Τον είδα'', φώναζε, όμως δεν πίστεψε κανείς και μόνο ο Θωμάς έβγαλε ένα στεναγμό από την άκρη του δωματίου - τότε έγινε το δυστύχημα - από το κίβδηλο νόμισμα που κύλησε τυχαία,- στάθηκε δίπλα σε όλα τα σαμοβάρια του μυθιστορήματος κι ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς είπε ξανά τα ίδια, - με το δίκιο του : ''....δίνεται χορός για ολόκληρη την Ιταλία στη βίλλα Μποργκέζε, που είναι στην όχθη της λίμνης Κόμο, γιατί η λίμνη Κόμο μεταφέρεται επίτηδες για την περίπτωση αυτή στη Ρώμη'' [4] - ''ή στο υπόγειο, ακόμα κι εκεί στο δεύτερο υπόγειο με τα πολύτιμα κλεμμένα κρασιά, πίσω απ' τη ράχη του Μεγάλου Ιεροεξεταστή'' - Τα περισσότερα συμβαίνουν σε μια αβέβαιη εξοικείωση