ονειροκρίτης για την τελευταία νύχτα - του φωτη μισοπουλου

διήγημα, -/ όπως μια μικρή σουίτα σε γκρι

Αργότερα έμαθα ότι ήταν ο Δίας - ο τραπεζίτης

ΑΝΤΡΕ ΖΙΝΤ, Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ [1]

Δε μ' εκτελούνε σήμερα, μπορώ να κοιμηθώ

Το σκάνε οι κοιμισμένοι μου σε μια άλλη Αμερική

ΖΑΝ ΖΕΝΕ, Ο ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗΣ [2]

.......ή εκείνη η ομορφιά που χαράζει στα δωμάτια καθώς επιστρέφουν οι ποιητές - μεταφέροντας τους δρόμους και τις ξερολιθιές στα σπίτια ή πάλι τα παράθυρα όταν φυλακίζουν τα μεγάλα μυστικά, - νόμιζα κάτι μπορεί να υπάρχει, όπως μια σκιά που περιμένει αποστηθίζοντας τη σιωπή ή η μοναξιά που σε φοβίζει πριν ανάψεις το φως - ''εδώ θα ζήσουμε τη νύχτα'', είπα, όπως το λάθος που ψάχνει κάποιος το ξημέρωμα αναμιγνύοντας ανεξιχνίαστες γραφές, - ομίχλη φτιαγμένη από λαβύρινθους και αρχέγονες παρωδίες - δεν είμαστε πια στην ίδια τροχιά, παραμένω αμέτοχος το ίδιο καλοκαίρι δημιουργώντας τ' αποκρουστικά σκότη των ζωντανών - επειδή και οι λέξεις έβγαιναν με το σπασμωδικό ρίγος της αστραπής, - πνιγμένος σε χειμάρρους ερωτήσεων - έπειτα πέρασε ο άλλος ''είστε τόσο αποστομωτικός, αλλά θα υπάρχουν πάντα οι σεμνοί Φαρισαίοι όπου κι αν κατοικούμε'', έκανε, - και γέλασε δυνατά δίχως να σκοτιστεί για οποιεσδήποτε αντιρρήσεις - Με ξάφνιασε η βροχή - ανάμεσα σε δυο νύχτες, - είχα κάποτε ένα σύντομο ειδύλλιο - κοιμήθηκα στη σκιά του, στοχάστηκα στη σκιά του.

''σε λίγο θα ξεσπάσω σε λυγμούς'', έλεγε η γυναίκα, το αριστερό μου χέρι πλησίαζε ένα σκυλί που εκπαιδεύεται σε υγρές μονομέρειες σαν να σηκώνει ανάποδα το σύμπαν - ένα τέτοιο κατοικίδιο φαντάζομαι είναι όπως οι ματιές που συναντούν ένα σφύριγμα ενώ αποτραβιέται η τύχη - τα ζάρια είναι κόκκινα, τα μαχαίρια είναι κόκκινα, - έχουν το λάθος που τολμήσαμε τον τελευταίο αιώνα, έμεινε μόνο μια πρωτόγονη ομορφιά χωρίς συντριβή - ο άντρας κοίταξε αλλού, εκείνος, - ο άλλος - το τελευταίο του βλέμμα ήταν πριν ωριμάσουν οι ωραιότερες σταγόνες - λοιπόν, το σύντομο ειδύλλιο, στο μεταξύ ξημέρωνε ολοένα και περισσότερο, είχαν απαχθεί οι ιστορίες που γεννιόνται απ' τις φημολογίες, υπήρχαν όσες υπαγορεύουν απεγνωσμένα χαιδολογήματα, είτε αποκτούν ένα δυσνόητο περιεχόμενο - αισθανόμουν συχνά ένα πόνο από αδέξιους εφιάλτες -Αλλά είπα :''Δε μ' εκτελούνε σήμερα, μπορώ να κοιμηθώ''

.....εξακολουθούν να υπάρχουν τα τρένα πίσω από μανταλωμένα θυρόφυλλα, κάθε άλλο παρά άπνους ή νεκρός, ονειρεύομαι μια πράξη υποκειμενικότητας απορροφημένη στις αξίες των μυστικών διαδοχών του χρόνου,- η τελευταία ιστορία περιέχει πάντα μια γυναίκα που χάνει τον έλεγχο - έπειτα περπατάει αρκετά μακριά απ' την πόλη, έχει ''τελειωθεί'', έχει εξορίσει ή καταβρόχθισε μια διπλωμένη σάρκα για την ενόχληση που εκπόρευε όταν βρισκόταν στην ακμή της, άλλωστε όλα μπορεί να συμβούν σαν αποτυχία του πρώτου αρχέτυπου καθώς υπέθετε ο Πλάτων - χωρίς καμιά αντίσταση ή δισταγμό - όπως η γραφή ενός τυφλού στην παλιά αφετηρία των αστικών - αιτιολογώ την παράλειψη του συγγραφέα να μεταμορφώσει τις αρχέγονες ωμοπλάτες της - είχε λυγίσει μέσα σε μια ευτυχισμένη ανάμνηση

Η σιωπηλή ανάγνωση του κοινωνικού θανάτου μάς περιβάλλει μετά τον Έρωτα Μετά την Αποκάλυψη - ''μην υπογραμμίζετε με μολύβι ή πολλή σκέψη'', μου είπε, ''όλα είναι μάταια'' - οι ποδηλάτες εκπνέουν όπως η αφάνταστη εντροπία του Sironi - αναντίστοιχοι Έκτορες, κάποτε θ' αποτελειώνουν την φράση τους λίγο πριν τα βασανιστήρια μιας τυχαίας ηλικίας, άδοξα, όσο η αλήθεια που χαμηλώνει τα μάτια - το διπλανό δωμάτιο είναι η βιαστική φυλακή ο προϊστορικός ανθόσπαρτος περίπατος που μάς κυκλώνει ή εκείνη η έντονη μυρωδιά του άδειου που αφήνει ξαφνικά σκόρπιους στήμονες να προεξέχουν Τελικά ήταν ένα ύπουλο ταξίδι - Το μόνο που μένει, κάποια μυθική υπερπόντια γέφυρα για να γνωρίσουμε το απαλό μενεξεδί φως, όταν κάποιος περιφέρεται ιδρωμένη σκιά στα καταλύματα, ενώ ψάχνει το κλειδί με απόγνωση, - θα γυρίσουμε από την άλλη πλευρά σαν να ανήκουμε σε ανθρώπινα πλάσματα - χλευάζουν τη μοναξιά τους οι υποψήφιοι νεκροί - σάς ικετεύω μην υπογραμμίζετε με μολύβι, ούτε με φως, -τις περισσότερες φορές έβρισκα πτώματα πουλιών το επόμενο πρωί απροειδοποίητα, - θέλω να ξέρετε : ''Το σκάνε οι κοιμισμένοι μου σε μια άλλη Αμερική''

.......είναι μια ομολογία πίστης από λιγοστούς ήχους που διασχίζουν τη λεωφόρο,- Ο άνεμος, - κανείς αποκτά εύκολα τη συνήθεια να κοιτάζει απ' το παράθυρο, προμήνυμα στην ελάχιστη διαδρομή που απομένει ως το τέλος - ο σφυγμός ή ένα κακόηχο βογγητό - θα βγεί, τριγυρνάει κάποια άγονα βράδια, - θυμάμαι - μια φορά με ρώτησε, ''η φαντασία δεν δικαιούται να κάνει μια υπόθεση για την Κόλαση του Δάντη ;'', αλλά την επόμενη στιγμή φαινόταν να κουβέντιαζε κάποιος άλλος μαζί του, αθέατα, έβλεπες να εξαφανίζονται από τη μια και την άλλη πλευρά τα πεζοδρόμια, ο,τι εκτεινόταν μακριά επέστρεφε όπως η θυσία που δεν νοιώθουμε τη στιγμή της, η γυναίκα με τα κόκκινα χείλια αυτό το είδος ευτυχίας ανάμεσα σε φιλήδονους τρόμους και μοναξιά, πρέπει να είσαι ξένος ώστε να ξεπεράσεις την προκατάληψη ή μια αιτία ανέραστη που για χρόνια μένει κρυμμένη στη σιωπή φροντίζοντας μ' επιμέλεια το σκυμμένο κεφάλι της, -

''θα σάς μιλήσω για το μοιραίο, φυσικά κάποιος επωφελείται από τις ομοιότητες'' - και μ' αυτόν τον τρόπο νύχτωνε θα μου πείτε,- αλλά ερχόταν κι εκείνος ο άλλος που δεν μίλησε σ' όλη την διάρκεια της ανάρρωσης ''θα έχουμε αυτό που λέμε μικρό καλοκαιράκι'', ο άνετος τρόπος έδειχνε έλλειψη εμπιστοσύνης και την άλλη μέρα φαινόταν όπως κανείς διασκευάζει μια εξαπάτηση για να κερδίσει την αθανασία Απεραντοσύνη Μιλούσε κι εκείνος στον ύπνο του, ένα μονόπρακτο για υπνοβάτες, τουλάχιστον οι αμφιβολίες αφορούσαν εμάς τους ίδιους, ο Πετράρχης είχε ερωτευτεί κάτι ανάλογο με την Λολίτα, εγώ περνώ τον χρόνο μου στην υπηρεσία των αγγελιοφόρων - καμιά διάκριση ανάμεσά μας ο,τι κι αν υποστηρίζουν οι λεγάμενες είναι απλά ανώφελες ευκαιρίες κατακερματισμένοι σταθμοί θα φέρω λίγο πιο κοντά το στόμα μου κι αυτό είναι όλο ολόκληρη η εμπνευσμένη σκηνοθεσία - ακόμα πιο εύκολο να υποκριθώ - Τον ενοχλούσαν οι όψεις των καταδίκων ''Αργότερα έμαθα ότι ήταν ο Δίας - ο τραπεζίτης''