assemblage - του φωτη μισόπουλου

Η πραγματικότητα συχνά χρειάζεται να εφευρεθεί για να γίνει αλήθεια

ΧΟΡΧΕ ΣΕΜΠΡΟΥΝ [1]

...ναι βλέπω την εικόνα της θάλασσας κυνισμός για τους άλλοτε γνώριμους δρόμους που τώρα είχαν χάσει την παραμυθία τους ο αέρας κάνει πιο διάπλατο το πέρασμα αν μπορούσα να είμαι θα προχωρούσα χωρίς ήχο σχεδόν με κοιτάζει στα μάτια όπως αδειάζει από τοκετούς ένας άνθρωπος μόνος με την ομπρέλα του ανοιχτή στην αποβάθρα περιμένοντας τις σιωπές ή να πυροβολείς ανάμεσα στα δόντια χρόνος κρυμμένος σε σπηλιές οι λέξεις σταματούν σ' ένα αφηρημένο Παράδεισο το κοπάδι που ξεμάκρυνε ''δεν είσαι υποχρεωμένος να μείνεις'' ''είναι κανείς εδώ ;'' ανόητη επιβεβαίωση ν' αντέξει το αύριο ή πάλι εκείνος ο άσπρος κύκλος πάνω απ' τα μάτια σαν βίαιη αποστροφή ένα σχέδιο υπέροχο μακρόπνοο ν' αφιερώνω τη ζωή μου όπως τα βράδια στον αφώτιστο δρόμο που ανοίγεται όπως η μεγάλη ερώτηση ''και συ'' μου λέει ''ποιον περιμένεις αφού τα σπουδαία πράγματα μάς προσπέρασαν'' όταν πηγαίνω στο σπίτι είναι αργά λείπουν τα ραγισμένα μαλλιά εκείνες οι σήραγγες που κάνουν τα σώματα να κοινωνούν υπόγεια μεταξύ τους ο χρόνος μάς ξεβράζει όλους μέχρι να δείξει με σαφήνεια πως ο λύχνος του τυφλού αποφεύγει αναπάντεχες καταστροφές υπεκφυγές ή τ' αξιοσημείωτα βράδια από μόνα τους Συνάντησα τον ΚΥΡΙΛΟΦ [2] : .......η βία η βροχή τα μάτια ορθάνοιχτα οι αιτίες που έκλαιγες το παράθυρο έχουν όλα χαθεί βούλιαζα κεραυνόπληκτος στη μέση του δωματίου Ένα σούρουπο ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς μου είπε ''τα σκοτεινά συναισθήματα ο,τι πιο ανυποψίαστο άκουσε ο κόσμος τους τρεις τελευταίους αιώνες'' Η φωνή που κάποτε συνόδευε το άλλο χέρι του φονιά ΛΟΛΙΤΑ [3] : .....''είναι ανάγκη να παντρευτώ κάποιον Όποιον Που δεν αφήνει ποτέ τα εγκόσμια Να ζήσουμε ανθρωπινά σε αιώνιες λευκές νύχτες'' ''Ώστε αυτός ήταν'' σκέφτηκα αν περίσσευε λίγος τόπος άδειος η φωνή του θα περιδιάβαινε το ανοιχτό στόμα του τελευταία φορά Πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής ακούστηκε αχνά ''κάποιον Όποιον''

...ή ο Θεός υπάρχει οπότε πρέπει να βρούμε το τραγικό τέλος που Τον δικαιώνει ή δεν υπάρχει μέσα στην έσχατη Επανάσταση επειδή όλα επιτρέπονται ΚΥΡΙΛΟΦ : .....αύριο θα διαπιστώσει ο καθένας τη μαρτυρική αίγλη του γκρίζα βαθιά με μια ασπρισμένη βρωμιά στα βρεγμένα ρούχα ή ένα κλειδί σαν το ρολόι του μονόφθαλμου που στάζει χαιρέκακα Φιόντορ Μιχαήλοβιτς του λέω μένω στον πίσω εξώστη το φως ξεθωριάζει τις αμίλητες όψεις τη σκοτεινή άμμο αλλά πέστε μου εκείνο το άσπρο νεφέλωμα δεν ήταν το κηροπήγιο του τρελού που ψέλλιζε χωρία από τη Βίβλο στη λεωφόρο Νιέβσκι ; Όχι μου λέει ήταν απλά μια μοχθηρή προφητεία που δεν επαληθεύτηκε όπως το έλεος κάποιου στυγνού κακουργιοδικείου ή όπως η άλλη πλευρά του μυθιστορήματος που μάς βρίσκει καταδικασμένους σε θάνατο ανέτοιμους για την αθανασία [μικρή παύση] Η ΦΩΝΗ : ......αλλά μ' εκείνη τη βροχή το πρόβλημα έγινε ακόμα πιο παράλογο σκόπιμη αναχώρηση παράξενο καθώς τα χρόνια μου προκαλούν σύγχυση κάποτε είχαν συντεθεί θα διαλυθούν προτού καν αποκτήσουν σχήμα μέσα στην αντίφαση αυτή δεν έχουν νόημα η θάλλουσα απόχρωση κι η μέλλουσα ζωή Στέκουν απόμερα Τα δέντρα έλαμπαν σκοτάδι ή την απόλυτη υστεροφημία Νύχτα Τα δέντρα μου τα χαμόδεντρά μου σύντροφοι ο σκύλος μου γύρισε τον λένε Πρίγκηπα έρχεται μόνος του χρήσιμος στις δημοσιές βλέπει τα ίχνη των πουλιών στα ξέφωτα ζει ένα είδος τεχνητής εμψύχωσης σκέψεις μισοτελειωμένες όπως μια άκαιρη αθώωση εσείς μου λέει για ποιον ενδιαφέρεστε και ω αιώνιες φιλοδοξίες όνειρα και σιωπές ένα απόγεμα θα μιλήσουμε απ' το βάθος της οδύνης για την θάλασσα για την οποία δεν θα πω τίποτα σάρκες πουθενά ούτε και τόποι μια ολόκληρη πνιγηρή μεταμφίεση μέχρι ν' αψηφήσουμε τους καθρέφτες κι οι ένοικοι διατηρούν πάντοτε την ψευδαίσθηση των έρημων δρόμων Αφήναμε λοιπόν ένα κερί αναμμένο συνεχώς για το καλό της ανθρωπότητας μετά το δείπνο

....η μέρα τέλειωσε κι ο,τι έρχεται θα κρατήσει λιγότερο φτωχοί γκρίζοι στην άκρη του ποιήματος αιώνιοι συνοδοιπόροι της ευαγγελικής μελαγχολίας και της μοναξιάς ''είμαι ο Ιβάν'' είπε ''αλλά μετά τους τρεις μουσικούς δολοφονήθηκε κι ο ίδιος ο Θεός γιατί έπρεπε να ζήσω απερίσπαστος το σκοτεινό μου συναίσθημα όπως κάποιος που λησμονήθηκε για τα τιμωρημένα του λόγια ή εκείνο το ψεύτικο κόσμημα να διαπεράσω το κιγκλίδωμα κρύβοντας την εντάφια προσωπίδα και τις αλήθειες της'' ακούστε τους λέω αναίτια λόγια παραπλανητικά ''αλλά τώρα μ' ακολουθεί ο τελευταίος νεκρός για το κονιάκ που μύριζε το ατιμασμένο παλτό μου κι έτσι στην κατακόμβη κρίθηκε η πιο απόμακρη κι ατέλειωτη νύχτα εδώ που με βλέπετε καθισμένο στην πόρτα της αυλής αλλά ήταν προορισμένο να βρεθώ στον διπλανό θάλαμο ψάχνω την Αποκάλυψη'' ξέρετε ''ένα πρωί θα φανεί ξανά ο τεράστιος δρόμος της συγκομιδής ή ο αλλόκοτος σπαραγμός ο,τι βιώσαμε μπροστά στο απότομο τέλος Comes like a night [4] θα υπάρξω ακίνητος για πολλά αργόσυρτα χρόνια ξεψυχισμένα προσχήματα η βόλτα των ενόρκων Κυριακή στο πάρκο οι φωνές απ' όπου κι αν έρχονται μάταιες επειδή μάλλον είμαστε φανταστικοί χρειάζεται να εξηγήσω τις αιτίες συγκινημένος για ποιο λόγο άραγε με καταδίωκε πρόκειται για ένα στενό δρόμο που μοιάζει με σύμμαχο ύστερα επαληθεύτηκε όλη αυτή η δυσπιστία όπως μια γέφυρα απαγχονισμένη στην ομίχλη τα βλέφαρα αφανίζουν στο ξεκίνημα την αστρική τους διαίσθηση η πραγματικότητα συχνά χρειάζεται να εφευρεθεί για να γίνει αλήθεια ΚΥΡΙΛΟΦ : .......For thou needst no excess of thee to don Perfect to be, being perfection

The rain is silent.......[5]