απώλεια - του φωτη μισοπουλου

'Ελπίζω, τουλάχιστον, να μην το στερήθηκε''

''Ποιος ;'', ρώτησαν κάποιοι

''Εκείνος'', είπε ο Δαμοκλής ξεψυχώντας, ''εκείνος που μου έδωσε...κάτι''

''Όχι ! Ήταν ο καλός Θεός'', πετάχτηκε επιδέξια ο σερβιτόρος

Και με τα καλωσυνάτα αυτά λόγια, ο Δαμοκλής, πέθανε. [1α]

....τα πάντα πρέπει να γίνουν με μεγάλα περιθώρια χρόνου αν μπορέσω θα φτάσω από την μια άκρη ως την άλλη ή τις φεγγαρόλουστες νύχτες όταν σπάζει ο πάγος και τρομάζεις απ' το φως Της έδινα πίσω εκείνο που η ίδια αγαπούσε περισσότερο σπάνια εκκεντρική περίπτωση όπως με σέρνουν κατά την πόρτα το είχε πει πώς θα συνδύαζε αυτή τα πράγματα σαν Μοίρα όταν θυμήθηκε φεύγοντας μόνο το άδειο που αντανακλά ο,τι υπομένουμε θα ωφεληθώ απ' το σκοτάδι δίπλα στο σπίρτο που άναβε οι σκοτεινοί μικροί διάδρομοι και τα δωμάτια άλλωστε εγώ βλέπετε τα θυμάμαι όλα έλαμπαν πέρα απ' τη στροφή που έκανε ο δρόμος μήτε η παραμικρή ειρωνεία να μπω στον κόπο θα σάς τα πω σε άλλο γράμμα η αποψινή νύχτα γίνεται κομμάτι της αυριανής μέρας με κάποια υπομονή χωμένος στο αποπνιχτικό διάμεσο ανάμεσα στο πάτωμα και το ταβάνι αλλά δεν ξαφνιάστηκα που δεν ήσουν στο παράθυρο επωφελούμαι τις στιγμές που είναι ελάχιστες κι οι τρεις μουσικοί στάθηκαν παράμερα γιατί και μια νότα ακόμα χρειάζεται το χώρο της να ζήσει ή τις τελευταίες φορές με τυραννούσε το ερώτημα γιατί ήρθε τόσο απρόβλεπτα η νεροποντή ''είμαστε γεννημένοι νεκροί'' του λέω ''και θα υπάρξουμε στη μέλλουσα ζωή όπως κάτι που γυροφέρνει διαρκώς τη μυθική επανάληψη'' ''περιμένω το τέλος της γήινης ιστορίας'' έκανε ''θα οδηγηθεί μερικές χιλιάδες χρόνια νωρίτερα απ' την προφητεία δεν πρόκειται για λύπη παρά για κάτι αντίθετο στις συνήθειες που έχω να περάσω δηλαδή το δρόμο απέναντι'' χωμένος στο σούρουπο όπως μια υπόθεση απουσίας ο καιρός είχε κάνει στάση τα πουλιά κατέβαιναν για λίγο δυο τετράγωνα πιο εκεί ζυγός αριθμός κι έπειτα προχωράς μπροστά να πιάσεις θέση στο παράθυρο λέξεις και φράσεις δεν θυσιάζεις τίποτε Όλα ήταν ήρεμα με τον αέρα του δωρητή έτσι όταν μένουμε μόνοι χανόμαστε σε περσινές πανωλεθρίες Σήμερα πρωί χαράματα μετά από μια πολύ ταραγμένη νύχτα έτρεξα αλλά δε πρόλαβα δυστυχώς τίποτα

....σκέφτηκα τον Μπόρις [2]εκείνο το βράδυ το ίδιο βράδυ που διάλεξα να με δω νεκρόστη Σάντα Μόνικα καθώς περπατούσε σημειωτόν προσταγή υποχρεωτικά ψεύτικη ξέρετε η μελλοντική ζωή εξαρτάται από την παρακμή στις τυπικές διαδικασίες βαδίζω με τον καθένα οπουδήποτε λόγω της κατάστασής μου η νοσταλγία που με πιάνει ώρες ώρες είναι όπως κάποιος θεωρεί τον εαυτό του αληθινό και ίσως τρισδιάστατο [γέλια] είχα τρεις μέρες να μιλήσω όσοι γνωρίζουν τα σβησμένα μάτια των πορτρέτων ή τις γαλάζιες φλέβες στα παγωμένα χέρια μου καθώς γερνώ πολλοί θ' αναχωρήσουν αβέβαιοι τα πράγματα πεθαίνουν νωρίτερα Για τους εκλιπόντες υπήρχε άλλη είσοδος έπρεπε να εξηγηθεί ο τρόπος που ταξίδευαν εμένα τελικά μου φαίνονται όλα αυτά ότι δεν πρέπει να τα παίρνουμε τοις μετρητοίς δεν ξαναείδα τον Ντρέξτερ σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία τα μάτια εκείνου που ανέβαινε στο τρένο προκαλούσαν μεγαλύτερο φόβο από τα δικά μου κλειστά οι παλιοί φίλοι μας μαθημένοι σ' ερωτικές χειρονομίες η αντίδραση μου ξένισε δεν τον είδα έλεγαν ο Ντρέξτερ ήταν στην πισίνα μαζί της όσο χρειαζόταν για να μην βουλιάζουν ξεκαρδίστηκα μαζί τους όπως στ' αποτυχημένα αστεία Όταν απαγγέλλουμε Νεκροί απ' τα γεννοφάσκια κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει πάνω απ' το λαιμό όποιου [υπο]γράφει να συγκριθεί μ' ένα φιλί τώρα είναι μια από αυτές τις πένθιμες μέρες ή εκείνη η στιγμή που δεν υπάρχεις αβασάνιστα μέχρι τέλους πάντως ο Ιβάν Ντμίτριτς [3] ήταν μαζί μου τα βιβλία του μισοδεμένα στο έλκηθρο πεταμένα απ' τους αλήτες [4] έπειτα ακούγεται το παραλήρημα των ασθενών δε συναντιόμαστε ούτε Κυριακή απόγεμα ''πότε θα γυρίσεις'' μου λέει αλλά δεν τολμούσε να πλησιάσει έγινα κι εγώ ένας απ' αυτούς δηλαδή απ' τους άλλους τις νύχτες κατέβαινα με προσοχή την ξύλινη σκάλα είχα τους λόγους μου πού ξέρεις έτσι εμφανίζονται μες στην αγρύπνια οι επουράνιοι έρωτες ευτυχώς υπήρχαν και τα δέντρα στο βάθος πίσω απ' την αυλή ή το ποδήλατο ενός χωλού

...μέχρι σήμερα απέφευγα να διηγηθώ την ιστορία μου γιατί έπρεπε ν' ασχοληθώ με τους ανθρώπους αρχικά χρειάστηκε να τους αναζητήσω τα μάτια της ήταν αιμοβόρα και το μέικ απ απορύθμιζε την ένταση που είχαν ή το φόρεμά αποκτούσε σιγά σιγά το χρώμα του γκαράζ μήπως επειδή τριγυρνούσα στους δρόμους κουβαλώντας ακρωτηριασμούς από παλιές θρηνωδίες μου φάνηκε ότι άρχισε να τρέμει ''κοιτάζεις από την κλειδαρότρυπα και τι βλέπεις ;'' ρώτησα ''τα πάντα ίσως και τη στιγμή που γεννήθηκες'' είπε ''μου φαίνεται θαυμάσιο'' ο σκηνοθέτης επινόησε ένα τέχνασμα για να μάς κάνει λιγότερο δυστυχισμένους πώς θα ζούμε ωστόσο χωρίς αυτήν την παράλογη ευτυχία όσο για μένα βρίσκομαι βυθισμένος αποκόμισα όλα τα οφέλη μιας υποκριτικής αυταπάρνησης ή εκείνος ο άντρας που συλλογίζεται μαζί μου κάποιο τέλος πήγαινε σπίτι αργά σταμάτησα ν' ακούσω τα βήματα η ομορφιά της νύχτας κατακτά την ασάφεια τυχαία πρόσωπα αιχμαλωτίζουν σχεδόν τα λιμνασμένα νερά ο σκύλος το δέντρο η πόρτα στη θέση που είχε πάντα να κρεμάω το σακάκι ή να κρατώ ένα μαντήλι ανοιγμένο μπροστά μου σαν αίνιγμα ή ένας άνθρωπος χωρίς χαρακτηριστικά που μάς συνοδεύει κομπάρσος της ύπαρξης καθώς χάνεται η φωνή στα υπόγεια ο ήρωας όμως είναι έμμεση αφηγηματική υπόδειξη της ήττας σκέφτομαι όλα έγιναν στο ενεργό σκοτάδι σύντομα αφήνοντας τα εγκόσμια μέσα στη γοητεία της ανθρώπινης αχρειότητας.

Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : [πνιγμένος στο χείμαρρο των ερωτήσεων]: .... οι φτωχοί πεθαίνουν αξιοθαύμαστα μ΄ένα ρίγος καλωσύνης

Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ........ ανάμεσα στην αξιοπιστία και την απάτη

Α'ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ....είναι που ο Θεός δεν στερείται τίποτε από αυτούς

Ο ΧΟΡΟΣ : .....ούτε οι άνθρωποι