Εκλογές στις αποικίες.

Στις χώρες της περιφέρειας με την υφή και εσωτερική δομική υπόσταση προτεκτοράτου συμβαίνουν εκλογές. Τέτοιες εκλογές σε όποιο πολιτικό επίπεδο και να συμβαίνουν επαληθεύουν τις σχέσεις εξάρτησης από ένα κεντρικό διευθυντήριο που θέλει να κατανοήσει υπάρχουσες κατευθύνσεις ώστε να προχωρήσει σε καλύτερη και αποτελεσματικότερη χειραγώγηση.

Φυσικά απουσιάζει η πολιτικοποίηση της ιδεολογικής τάξης και πράξης που μπορεί και να έχει ελπίδα επαναστατικών διαδικασιών, αλλά κατά τη μείζονα αλήθεια απουσιάζει η ιδεολογικοποίηση της πολιτικής που προϋπάρχει σαν φιλοσοφία του πολικού άμορφου οδηγώντας στην αιτιολόγηση της πραγματικότητας και την πολιτική λυσιτέλεια.

Οι επαγγελματίες πολιτικοί που μεσιτεύουν σωτηρίες έχουν επινοήσει αξιολογίες που χρόνια μηχανεύονται ώστε οι ψήφοι όπου και να οδεύσουν να αποκλείουν τις προοπτικές μια αλλαγής με διαδικασίες συμμετοχικής σφραγίδας κι επαναστατικών/ανατρεπτικών προοπτικών.

Η τοπική αυτοδιοίκηση που θα είχε ζητούμενο προβληματισμούς βάσης πρώτου βαθμού σέρνεται σε εκλογικά ταξιδάκια χωρίς σημασίες, όπου οι νικητές θα έχουν μια καλύτερη και εγγύτερη ευκαιρία για μπίζνες, κοινωνική προβολή, προετοιμασία και άλλων ανελευθεριών στο εγγύς μέλλον, μιας Ελλάδας που πουλήθηκε και πουλιέται.

Από την εποχή που ο Βυζουκίδης, καθηγητής συνταγματολόγος στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ παρέδιδε τα κλειδιά της πόλης στους Γερμανούς που έμπαιναν στη Θεσσαλονίκη μέχρι σήμερα, οι ιστορικές αναλογίες έχουν παραμείνει οι ίδιες. Κανείς δεν ορίζει το περιβάλλον και τις τύχες του γιατί δεν κατασκευάζει το πεπρωμένο του, αλλά και πρέπει να σταθούμε στα σχεδόν ανύπαρκτα εθνικά αστικά στρώματα της πατρίδας, που αν υπήρχαν και δεν είχαν ασύδοτα διεθνοποιηθεί με τις πλέον τυχοδιωκτικές στρατηγικές και τακτικές, θα είχαν ιστορικό ρόλο σήμερα και κανείς δεν θα μπορούσε να διακυβεύει εθνικές ονομασίες, να ξεπουλάει με πιθηκισμούς εθνική περιουσία και να διεκδικεί και πάλι σε κάθε πολιτικό σκαλοπάτι την ψήφο του κόσμου.

Η Ελλάδα που αναλώνεται, έχει έλλειμμα εθνικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, έχει έλλειμμα τι θεωρείται ''επαναστατικό'' από τα κόμματα διαμαρτυρίας και τι ονομάζεται ''Λαός'', ποια είναι σήμερα η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της και ποιες είναι οι ταξικές διαστρωματώσεις απέναντι στις οποίες ο αστικός κοινοβουλευτισμός έχει όριο κι εμπόδιο στην εκμετάλλευση του άλλου στη φάση του ιστορικού εξανδραποδισμού της, πού αρχίζουν ο Έρωτας και η Επανάσταση που ο παλιός φίλος Κωστής Μοσκώφ τραγουδούσε στην ποίησή του. 

Είναι φανερό ότι ο κοινός κόσμος βάζει πλάτη στη διεθνοποίηση των στρωμάτων εκείνων που οι ευρωεκλογές δίνουν την ευκαιρία στο πολιτικό προσωπικό να παίζει στη διεθνή συγκυρία ταξικά για πάρτη του και τους αγαπημένους του παρασιτικούς τραπεζίτες. Ενώ, η τοπική αυτοδιοίκηση θα βαδίσει την ένδεια και τη φτώχεια της - η επίφαση ότι η απλή αναλογική είναι πολιτικη της καλύτερης αστικής ηθικής θα διαψεύσει πολλούς όταν η αύξηση πλεονασμάτων θα προκύπτει από την αδυναμία υλοποίησης προγραμματισμών. Αυτές οι εκλογές είναι αδιέξοδες - όπως οι περισσότερες - ωστόσο οι αριστερές πεποιθήσεις όσων ευλόγησαν την άνοδο ΣΥΡΙΖΑ, θα μείνουν μερικώς άστεγες, εσωτρεφείς, χωρίς καμία προοπτική επαναστατικής προοπτικής σ' ένα συνολικό καθημαγμένο τοπίο.

Μέσα στον Φάουστ, στον ζόφο της Κόλασης που θα συνεχίσει ένας ευγενής θα φωνάξει στον Μεφιστοφελή και στον υπάκουο Φάουστ :

''Η αυλή και οι υπηρέτες μας είναι στη διάθεσή σας''

Ανδρέας Κεσίδης