Ο ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ‘’ Απόσπασμα από γράμμα του Ένγκελς στον Μαρξ
( 13 Απριλίου 1866 ) :
του Ασλανίδη Μαθαίου.
‘’Φαίνεται ότι μετά από λίγη αντίσταση οι Γερμανοί πολίτες θα συμφωνήσουν, γιατί στο κάτω - κάτω , “ο Βοναπαρτισμός είναι η αληθινή θρησκεία της σύγχρονης αστικής τάξης. Βλέπω όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η αστική τάξη δεν είναι ικανή να άρχει άμεσα και όπου δεν υπάρχει μια ‘’πολιτικά’’ δυναμική ολιγαρχία να αναλάβει την καθοδήγηση του κράτους και της κοινωνίας προς το συμφέρον της αστικής τάξης, τότε μια Βοναπαρτιστική ημι-δικτατορία είναι η κανονική μορφή της εξουσίας που θα πάρει στα χέρια της τα μεγάλα υλικά συμφέροντα της αστικής τάξης, ακόμα και κόντρα στην ίδια την αστική τάξη, στερώντας της μάλιστα κομμάτι της διακυβέρνησης. Από την άλλη μεριά αυτή η δικτατορία θα αναγκάζεται η ίδια να υιοθετεί ενάντια στην θέληση της, τα υλικά συμφέροντα της αστικής τάξης‘’.
Κάνοντας μια αναγωγή της ανωτέρω επιστολής του Ένγκελς στο πολύ υπαινικτικό της περιεχόμενο, με τα σημερινά πολιτικά δρώμενα στην χώρα μας, οι ομοιότητες είναι τόσο εμφανείς ως πολιτικό γεγονός, ωσάν να περιγράφουμε ταυτόσημο γεγονός πέρα από τον χώρο και τον χρόνο που νομοτελειακά οδηγεί σ’ αυτήν την αποκλίνουσα μορφή της δικτατορίας την αστική μας δημοκρατία, στα πλαίσια μιας εξέλιξης της κρίσης του καπιταλισμού.
Ας επιμερίσουμε την αναγωγή με πρωταγωνιστές τους Έλληνες και την παρούσα κυβέρνηση με την μετάλλαξη της , μια και ο κοινοβουλευτισμός στην εποχή μας δεν διαφέρει και πολύ από τον τύπο της Βοναπαρτιστικής δικτατορίας, όσο οι βουλευτές μας περιορίζουν τον ρόλο τους σε ’’άκριτους πραγματογνώμονες της νομιμότητας‘’ μιας παράνομης και εκτός συντάγματος Βουλής, διότι εάν το πρώτο που καθορίζει την έννοια της δικτατορίας είναι ο τρόπος ανάκτησης της εξουσίας , το έσχατο είναι οι αντιδημοκρατικές της πρακτικές.
Μετά από λίγη αντίσταση οι πολίτες θα συμφωνήσουν λέει ο Ένγκελς.
Παρενθετικά μάλιστα ένας παλιός πολιτικός ο γηραιότερος όλων εν ζωή στην χώρα μας σε μια πιο τολμηρή δήλωση για την ονομασία της Μακεδονίας στα Σκόπια σε ανάλογο πνεύμα του πως κάμπτονται οι αντιστάσεις έλεγε : ‘’και τι έγινε, το πολύ σε δέκα χρόνια θα το ‘χουμε ξεχάσει‘’ και κλείνω την παρένθεση για να επανέλθουμε στο θέμα της αντίστασης των πολιτών αφού απαριθμήσουμε αυτά που συνέβησαν.
Συμφωνηθέντα , διαδοχή μνημονίων, αξιολογήσεις , κόφτης , επιβολή αντισυνταγματικών μέτρων, διευθέτηση – μη --αποπληρωμής του χρέους ως εργαλείο εκβιασμού της ενενήντα-εννιάχρονης υποθήκης…. και απώλεια Δημοκρατίας περιγράφουν το χρονικό της κατάληξης μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης σε μια ιδιόρρυθμη Βοναπαρτιστική δικτατορία, μορφή που παίρνει το Κράτος στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία σε περιόδους οξύτατης πολιτικής και οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού.
Αμφιβάλλει κανείς ότι οι διαμαρτυρίες για όλα τα ανωτέρω , τα συλλαλητήρια, οι απεργίες, το κίνημα δεν πληρώνω, το κίνημα της γραβάτας, οι αγανακτισμένοι της πλατείας συντάγματος, εργατοπατέρες, συνδικαλιστές και πλείστες άλλες μορφές αντίστασης πολιτών της αστικής κοινωνίας μετά την πολιτική τους εκτόνωση γύρισαν στα σπίτια τους και κατέληξαν στην αποδοχή των μέτρων, στην αποδοχή της παραβίασης του Συντάγματος , για ένα και μόνο λόγο, γιατί αυτό το σύστημα υπηρετούμε και σ’ αυτό το αστικό σύστημα πιστεύουμε ;
Αμφιβάλλει κανείς ότι ακόμα και το πρόσφατο με τις πολλές προσδοκίες αγροτικό κίνημα που βρίσκεται στον αντίποδα της αστικής σκέψης ως μορφή αντίστασης της < εργατικής τάξης > είχε την ίδια κατάληξη, επιβεβαιώνοντας και την δική του αστικοποίηση ;
Αμφιβάλλει κανείς για το πώς παίρνονται και πως επιβάλλονται μέτρα-νόμοι και αποφάσεις μακράν της Βουλής, υποβαθμίζοντας τον ρόλο του νομοθετικού και ενισχύοντας τον ρόλο του εκτελεστικού στο πνεύμα και την πράξη του ‘’αποφασίζομεν και διατάσσομεν‘’ , τακτικές και διαδικασίες που προσομοιάζουν περισσότερο σε Δικτατορίες άλλων εποχών ;
Αμφιβάλλει κανείς για την ευνοϊκή έως προκλητική διαχείριση των μεγάλων συμφερόντων της αστικής τάξης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής που υιοθετεί και ψηφίζει η κυβέρνηση ενάντια στην θέληση της με κλαυθμούς και οδυρμούς θεσμοθετώντας μέτρα εκποίησης υπέρ των υλικών συμφερόντων αυτής ; ( αεροδρόμια, λιμάνια, ακίνητα του δημοσίου, οργανισμοί, ΔΕΚΟ, διάφορες πηγές εθνικού πλούτου κ.λ.π. ) ;
Αμφιβάλλει κανείς ότι για όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν στην χώρα μας, στην πολιτική εξίσωση ‘’ αιτία και αποτέλεσμα ‘’, η πραγματική αιτία ήμαστε εμείς και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η παρέλαση των ηγετών της αστικής τάξης και εκφραστών του κεφαλαίου από τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλου έως τον Αριστερό της Δεξιάς Τσίπρα που εμείς ψηφίζουμε ;
Αμφιβάλλει κανείς ότι η συμμετοχή της Αριστεράς… με τον Σύριζα ως διάδοχος συνομιλητής της Δεξιάς σ’ αυτήν την διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ήταν η διαπραγμάτευση της εξουσίας για την εξουσία και η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων μετατρέποντας τον δημόσιο και εθνικό πλούτο σε ιδιωτικό ;
Αναζητείστε την ομοιότητα των δηλώσεων όλων αυτών των αξιωματούχων της πολιτικής για την αναδιάρθρωση του χρέους, τις μεταρρυθμίσεις και το παραμύθι της ανάπτυξης στον μονόδρομο της Ευρώπης και απαριθμείστε τα κεφάλια ( πολιτικά πρόσωπα ) της ‘’ λερναίας ύδρας ‘’ που τα θρέφει το ένα και μοναδικό πολιτικό μας σύστημα .
Πια ουσιαστική διαφορά υπάρχει, έστω και μία, στο πολιτικό αφήγημα μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης , πέραν της τακτικής και της μεθόδου ως πεδίο αντιπαράθεσης και ανύπαρκτης αντιπολίτευσης για το θεαθήναι της ίδιας μνημονιακής πολιτικής ; Ταυτόσημες πολιτικές από διαφορετικές κουλτούρες.
Το ερεθιστικό βέβαια με την σημερινή κυβέρνηση είναι η μοναδική και ασυναγώνιστη σε ηθοποιία θεατρική παράσταση των ΣυριζαΑνέλ με τίτλο ‘’ Οραματιστές του χθες και Εκχωρητές του αύριο‘’.
Στροφή στον ρεαλισμό της οικονομίας με προοπτική, λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης στα συνεδριακά σαλόνια των Βιομηχάνων και χειροκροτείται με ενθουσιασμό από τους παρευρισκόμενους !
Ο Υπουργός άμυνας σε μια κρίση συνείδησης από τις πολλές στο τελευταίο διάστημα δηλώνει επισήμως ότι κυβερνά εγκληματικά και αντισυνταγματικά !
Ο Κατρούγκαλος και ο Τσακαλώτος προσπαθούν να μας πείσουν για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ότι έκτατες ανάγκες το επέβαλλαν και άρα δικαιούνται ‘’συγχωροχάρτι ‘’ !
Μόνο για τον Υπουργό οικονομίας Σταθάκη δεν έχω να πω τίποτα για την παγερή και χωρίς παλινωδίες ‘’Αριστερή ‘’ στάση της πολιτικής του, παρά μόνο να σχολιάσω μια προγενέστερη δήλωση του ιδίου εν μέσω σκληρής λιτότητας για τον λαό που έλεγε : "εμείς στον Σύριζα είμαστε χαλαρά" που τόσο μου κέντρισε το ενδιαφέρον η λέξη ‘’ χαλαρά ‘’ στην πολιτική της ερμηνεία, ώστε να την αναζητήσω ανεπιτυχώς στα ιδιώνυμα του Μπαμπινιώτη, για να καταλήξω τελικά στον έγκριτο Ελευθερουδάκη, όπου από παραπομπή σε παραπομπή και από σημείωση στην υποσημείωση για την ετυμολογία της λέξης ‘’ χαλαρά ’’, γράφει αναζητείστε την έννοια του <μαλάκα>!!!
Σε κάποια πράγματα τουλάχιστον κάποιοι ‘’χαλαροί’’ είναι ειλικρινείς και οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε . Όσο για τον Πρωθυπουργό αναζητά καταφύγιο στο Κράτος και τις αντισυνταγματικές του λειτουργίες για την διατήρηση της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης- και φυσικά – του συστήματος κυριαρχίας που είναι το κεντρικό κομμάτι αυτής της εύπορης τάξης.
Τα πάντα συρρικνώνονται, μικραίνουν, χάνονται και το κράτος διογκώνεται ( αν όχι αριθμητικά σίγουρα εξουσιαστικά ) με μηχανισμούς και ανεξάρτητες αρχές χωρίς ‘’ Αρχές ‘’ υπό τα βλέμματα της Ευρώπης που εδώ δεν αντιδρά, γιατί εκείνο που προέχει είναι η ενίσχυση της γραφειοκρατικής εξουσίας για τα έσοδα και τα συμφωνηθέντα.
Πράγματι υπάρχει σήμερα Δημοκρατική διαδικασία για τον λαό εάν θέλει να διεκδικήσει κάτι ; και αν υπάρχει, πια Δημοκρατία μπορεί να εγγυηθεί την ικανοποίηση αυτού του κάτι ;
Μας ξεφεύγει μια λογική εξήγηση των γεγονότων .
Αυτό που αποφεύγει ο λαός, είναι το απαραίτητο προκαταρτικό βήμα μιας κριτικής της ιδεολογίας των μνημονίων ως εφηρμοσμένη πολιτική τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής οικονομίας, σύστημα κυριαρχίας που στόχο έχει αυτό που λίγο ή πολύ όλοι γνωρίζουμε…...αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε.
Τους αφήσαμε με τις λέξεις και τα συνθήματα να διαμορφώσουν την ιστορία μας . Τόση ταλαιπωρία και τόσος εμπαιγμός γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στην βάσανο της κριτικής του τι λένε και τι πράττουν;
Αν αυτή η κριτική είχε γίνει, θα 'χε γίνει φανερό από πολύ νωρίς και θα κατανοούσε ο λαός ότι αυτή η ‘’συγκεκριμένη πραγματικότητα '' , που συγκαλύπτεται από την άρχουσα τάξη, τις μερίδες αυτής της τάξης και την τάξη που κυβερνά , ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μια μεθοδευμένη πολιτική υποκρισίας και προδοσίας ενός συστήματος εξουσίας που δεν αναζητεί πράγματα για τον λαό παρά μόνο πολιτικούς για να το υπηρετήσουν .
*Βοναπαρτισμός: "Πολιτικό φαινόμενο κατά το οποίο η εξουσία
συγκεντρώνεται σε ένα πρόσωπο που έχει τη λαϊκή αποδοχή, κυβερνά αυταρχικά και,
ακόμη κι αν πιστεύει ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, στην πραγματικότητα
εξυπηρετεί τους στόχους μιας ολιγαρχίας."
Δημοσίευση σχολίου