Ο υπερμεγέθης σωρός
προσωπικών εγγράφων που πρέπει να κουβαλιούνται στις συνδιαλλαγές με τις
δημόσιες υπηρεσίες, οι ψυχοφθόρες και χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούνται
για την υλοποίηση οποιασδήποτε διοικητικής και νομικής λειτουργίας και η
δυσκαμψία που χαρακτηρίζουν τα παραπάνω σε εκτελεστικό επίπεδο είναι πράγματα
γνώριμα για τον Έλληνα πολίτη.
Είναι ακόμα κοινώς
αποδεκτό ότι η δυσκολία του “επιχειρείν” στον ελλαδικό χώρο, όχι μόνο σε
επίπεδο εγκαθίδρυσης μια επιχείρησης , αλλά και σε επίπεδο λειτουργίας
πλήττεται σε τεράστιο βαθμό από την ατέλειωτη χαρτούρα και τις ρυθμιστικές
δεσμέυσεις τις οποίες καλείται να αποδείξει ότι τηρεί.
Η ελληνική γραφειοκρατία
είναι στολισμένη με άμετρη σφραγιδολατρία, αμέτρητες
εξουσιοδοτήσεις/πιστοποιήσεις/γνήσια υπογραφών. Πρόκειται για αναχρονιστικά
συστήματα διεκπεραίωσης (τις περισσότερες φορές μάλιστα απίστευτα απλών
υποθέσεων), τα οποία δίνουν σάρκα και οστά σε αυτή τη νοσηρή κατάσταση.
Αναφερόμαστε συχνά στα
προβλήματα αυτά αναφέροντας έννοιες όπως “δημόσιο”, “υπηρεσίες”. Κακώς, αφού
δεν μιλάμε για ένα ενιαίο σύστημα επιφορτισμένο με την ευθύνη της εξυπηρέτησης
αλλά για πλήρως ανεξάρτητα τμήματα αυστηρά καταρτισμένα στο δικό τους πεδίο,
που πάσχουν από ανικανότητα ενδοεπικοινωνίας και δεν διευκολύνουν καμία διαδικασία
λόγω ευθυνοφοβίας για μη τήρηση του νόμου κατά γράμμα.
Όλα αυτά διαμορφώνουν το
κράτος αντίπαλο, το κράτος εχθρό του επιχειρηματία και της ελεύθερης αγοράς ,
το κράτος που υποδουλώνει πολίτες (και οι ίδιοι η δημόσιοι υπάλληλοι είναι
θύματα αυτού του καθεστώτος) και λειτουργεί ανασταλτικά σε οποιαδήποτε
εξοικονόμηση χρόνου.
Είναι αρκετές οι φορές
που διακυρύχθηκαν οριστικές αλλαγές επί του θέματος και επιχειρήθηκαν
διαρθρωτικές στρατηγικές (opengov.gr το 2010,προσπάθεια για αξιολόγηση
επιπρόσθετων ρυθμίσεων το 2012,Κώδικας Φορολογικών Διαδικασιών 2013 για
σύμπτυξη και φιλτράρισμα διαδικασιών). Επιτομή αυτών των διακυρήξεων αποτελεί η
φετινή απόπειρα της κυβέρνησης για χρήση ψηφιακών συστημάτων και ηλεκτρονικών
φακέλων, κίνηση που υποστηρίχθηκε με δύσχρηστα λειτουργικά συστήματα,
ανεκπαίδευτο προσωπικό και στην πράξη δεν συντέλεσε καθόλου στην επίτευξη των
στόχων.
Είναι φυσικό ότι ένα
πολυεπίπεδο τέτοιο πρόβλημα προκαλείται από πληθώρα αιτιών, κυρίαρχη των οποίων
είναι η αγάπη για θέσπιση νόμων, καινούριων ρυθμιστικών διατάξεων και
μεταβατικών ρυθμίσεων.
Αυτή η πολυνομία, που προκαλείται από αδυναμία
καινοτομίας και κομματικές συγκρούσεις, δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο διαρκούς
νομοθέτησης και αύξησης των ενδο-διοικητικών αναγκών (το δημόσιο ασφυκτιεί).
Πρόκειται για ένα αυτοκαταστροφικό σύστημα, που στερείται δυνατότητας άμεσης
λύτρωσης. Και καθώς οι νομοθετικές διαδικασίες είναι τόσο στενά συνδεδεμένες με
τον δημόσιο τομέα, παραγκωνίζεται σε μεγάλο βαθμό η ικανότητα να αφουγκράζονται
οι ανάγκες της ελεύθερης αγοράς.
Δεύτερος και βασικός
ένοχος είναι η διεφθαρμένη εξουσία, η οποία φέρει ακόμα και στην πλέον ασύνδετη
φαινομενικά διοικητική μεταρρύθμιση τον εγωκεντρισμό της συμφεροντολογίας. Όλα
τα στάδια της δημόσιας διαβούλευσης φαίνονται ένα μακρόσυρτο τσίρκο αφού είναι
απο πριν γνωστό τι έχει πιθανότητα να γίνει πράξη και τι όχι, βάσει του
αντίκτυπου στα κομματικά συμφέροντα.
Μοναδική λύση σε όλο αυτό
φαίνεται να είναι μια εκ νέου απόπειρα χρήσης της τεχνολογίας με τρόπο συνετό
και προσαρμοσμένο στα δεδομένα των υποψήφιων χρηστών της. Φυσικά κάτι τέτοιο
δεν είναι ικανό να προκαλέσει εξυγίανση , αλλά θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην επίσπευση εκτέλεσης απλών θεμάτων και στην αποφόρτιση του "χαρτικού" πλούτου που
μας χαρακτηρίζει.
Δημοσίευση σχολίου