τα ετερώνυμα πενθούν ΙΙ ή το υστερόγραφο - του φωτη μισοπουλου

....εδώ θα έπρεπε να προστεθεί ''διατελώ εν αναμονή'' αλλά δεν περιμένει τίποτα [1α]

.....δεν πρέπει να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη [1β]

....η βιογραφία μου ανθισμένη στο χωράφι με τη σίκαλη υπάρχω κι αλλού βέβαια μερικές φορές το χρόνο αποδείχνοντας πόσο βαθιά ανήσυχους μάς βρίσκει η προσποίηση κάνε δοκιμή και θα δεις στην όχθη σταματώντας ακίνητη απομακρύνεσαι μες στη βροχή πρόσωπα που ξορκίζονται ξανά και ξανά εμφανίζονται έως της συντελείας του αιώνος τούτου κοιταζόμαστε στο χαρτί ικετευτικά και ταπεινά η απόγνωση να προκύπτουν όλα τα θαύματα μαζί είναι σαρκαστική το μέρος στο οποίο αναφέρεσαι τα λόγια της ύπαρξης που έρχεται εκτός απ' το ότι είναι πρόσωπο ονομάζεται με μια συμπαντική εξωκοσμική διαδρομή αυτά λοιπόν για τους μεταπράτες φίλους σελίδες άγραφες καθώς ''αυτοαποκαλούνται'' πορτρέτα εδώ έζησαν οι γονείς μου λέω ρεαλιστές όπως πολύσπαστα όταν αμολάν τα σκοινιά επιληπτικοί που νοιώθουν ότι ζυγώνει η κρίση παρατώντας τα τεκμήρια στη μέση Μάς έζωνε η λατρεία συνηθισμένοι στα γκρεμοτσακίσματα Κάθε τόσο επιστρέφω Ο Ρικάρντο Ρέις [2] και οι σύντροφοι δικαιούνται εισιτήριο καρπώνονται τους ίδιους έρωτες βολεύει η αναταραχή και το κομφούζιο ευτυχώς οι σκηνές ζηλοτυπίας διαθέτουν σεληνιακό οίστρο και διαρκούσαν λίγο πληθώρα φωτογραφιών λεπτομερείς περιγραφές μηδενική εντύπωση συχνά όταν ξεμάκραινα για τον ένα ή τον άλλο λόγο από το μέρος όπου κάναμε τη γνωριμία είπα ''πάρτε με ή καλύτερα φυτέψτε με σε κάποια ακαθόριστη ηλικία'' το κρεβάτι είχε ρόδες ανέτρεπε κάθε ερωτισμό σ' εκείνο το πανδαιμόνιο ζητήθηκε πολλές φορές ο λόγος τι δικαίωμα μπορούνε να προβάλλουν τα ετερώνυμα στην αυτοσχέδια περίπτυξη των δακτύλων στην ερωτική επιστολογραφία παρατηρώ με μάτια ορθογώνια οι μέρες φαίνονται ατέλειωτες κάνω βαθιές υποκλίσεις όταν περνάνε σκέφτεσαι την καταδίκη γυρίζω προς τον τοίχο στέκει ικανός να σωπαίνει ωραίοι καιροί δεν ήμουν μόνος απαντώ στις αγγελίες πήρα το δρόμο ή μια χλευαστική αυτονομία όταν αναρωτήθηκα πότε θαρθείς Ολόκληρη θάλασσα γερασμένων θηλαστικών

....σ' αποζητώ ενάντια σε κάθε μου ιδίωμα τα πιο πιθανά πράγματα είναι τα αντίθετά τους χρόνο με το χρόνο συμπτώματα επιδημικά με κατακλύζουν κάποιος πρέπει ν' ασχοληθεί με τα τελεσίδικα χαμένα όλα σε ακροβασία θαυμάσια γυμνάσματα απώλειας και εκκάλυψης βγάζοντας το καπέλο έβαλα τα δυνατά μου στον άνεμο έσερνε την αστοχία όσων έλπιζαν στα παράθυρα κάποιου σπιτιού έμεινα γοητευμένος αφήνοντας την επιλογή μου στο κενό αυτό είναι που διώχνει τον ύπνο μου εκείνο το κίνητρο της αμφίβολης υγρασίας ο,τι μεταφέρει ο καιρός στα πράγματα τι είναι αυτό που θέλουμε ή έχουμε ανάγκη να θυμηθούμε όπως οι νύχτες που απορροφούνται στα κλαδιά των δέντρων πρόσωπα χαμένων κάποτε δολοφονημένων σα να βουλιάζεις ή να πνίγεσαι για πάντα εσύ με προειδοποιείς να μη σερνόμαστε θα συμπεριλάβω σε μια εκτενέστερη επιστολή πως κάτω βρέχει ακόμη τα γαλάζια νερά περιέχουν λευκούς θανάτους καρχαρίες που σε κάνουν να ζητιανεύεις σε όλες τις γωνίες των λεωφόρων είναι μόνο μέρος του ταξιδιού η ανεπιθύμητη γεωγραφία αξεδιάλυτη σύγχυση μοναδικά τέλεια λύση κάποιος κύκλος όμοιος με την επόμενη ζωή μου Σαν ετερώνυμο ήθελα να θηλάσω τις πέτρες και τα βράχια γιατί γεννήθηκα κατά μια παράξενη καισαρική απ' το κεφάλι Του Της Ποιητικής Εξοχότητας όπως γέρνει συνεσταλμένα κι όλα έχουν ημερώσει μήτε πνοή από ψίθυρο εγκαταλείπουμε τα πιο ανώφελα τεκμήρια θα καταλάβεις επιτέλους πώς ατένιζε όρθια όρθιος το περβάζι της πόρτας μέχρι τότε υπάρχω σιωπηλός βιαστικά βήματα στο χαλίκι δεν αποκρίνεται Φωνάζω Φωνάζω την ύπαρξη που μέτρησε την οδύνη στην απουσία ένας άνθρωπος έμπαινε στον κήπο λοξοδρομώντας οι μαύρες κηλίδες του πινέλου είναι φορές που μοιάζουν με πρόσωπα ή οι φαρδιές πατημασιές μιας γάτας σ' ένα παιχνίδι φανταστικό αδύνατο να πάρει μέρος προφανώς ήταν καθισμένη στην πολυθρόνα με το απόλυτο μέτρο της υπερβολής εδώ θα έπρεπε να προστεθεί ''διατελώ εν αναμονή'' αλλά δεν περιμένει τίποτα θα έχουμε την ίδια αυταπάτη

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : ........ίσως το χρέος δεν ήταν τίποτα μέσα στην εξουθένωση ή έπρεπε να συγχωρήσω τα ελάχιστα σπαράγματα από σκοτάδι σε σκοτάδι στο δικό μου κώδικα απόλαυσης γράφω πολλά γιατί δεν με νοιάζει αν θα μιλήσω νυχτώνει για τα καλά και μ' ένα τρόπο πλούσιο όπως στα ποιήματα ύστερα ακολουθώ τις σύντομες δεντροστοιχίες ο κ. Μπ. απεικονίζεται ως ευγενής προηγουμένων γενεών και εποχών μεταξωτή γραβάτατο βιολί αφημένο στο έπιπλο λουδοβίκειας απομίμησης του γραφείου που διατηρεί συνήθως δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ ο ίδιος είναι απροσανατόλιστος το δίχως άλλο με βρίσκει καταμεσάνυχτα ανάμεσα σε κολακείες και λαιμαργίες ανασαίνει μ' ένα χαμόγελο συντριβής κάνει τα πάντα με θυμό και πολλή κριτική θα μπορούσε να ήταν και ο γιος μου αλλά δεν είναι συμβαίνει το αντίθετο μάλιστα επιμήκεις χειμωνιάτικες νύχτες η επιθυμία να κρυφτεί μια απέραντη σειρά προσώπων μικροσκοπικών σαν έντομα χειροκροτούν τη συνέχεια της διάσκεψης δελεάζεται από τα ανερμήνευτα ερείπια κάποιας υποκριτικής αρχαιότητας αυτή η σύγχυση που με κυριεύει είναι όταν κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια το λογικό του ενός καταστρέφει το λογικό του άλλου θα ήταν και η τελευταία Κυριακή στο πάρκο ο φόβος σκορπίζει εικόνες σε μια τέχνη μάταιη και ασυμφιλίωτη χαιρόμουν με τον ύπνο του δειλινού ή απολάμβανα την έκφραση της αγωνιώδους περιφρόνησης απέναντι η μνήμη κατοικεί ακόμα σ' εκείνον τον ευέξαπτο Ιούλιο τελικά σύμφωνος με τον εαυτό μου ο αέρας περιφέρει κομμάτια χώμα πάνω στα σώματα η μέρα τελείωνε αμήχανα όπως τα ειδύλλια στην έναρξη του φθινοπώρου ήμουν υποχρεωμένος ν' αναγνωρίσω την ειρήνη του με τις πλέον αληθοφανείς εξηγήσεις μερικές φορές η δημιουργική του ευφορία αποκτούσε θριαμβικές διαστάσεις στο βλέμμα η πόρτα έκλεισε δυστυχώς από μόνη της η Εξοχότητα δεν ήταν πουθενά Έτσι έζησα τις τελευταίες μου στιγμές της γαλήνης και της ευτυχίας δευτερεύουσα υπόθεση θα μου πείτε στην ιστορία του αιώνα