οι γυναίκες με τα κοχύλια του φωτη μισοπουλου

un récit pour les heures du matin

.....εκτός από το να σε ρίξουν χωρίς κανένα λόγο στους Κροκοδείλους του Νείλου μπροστά στο χαμόγελο των ιερών γάτων

JACK KEROUAC [1α]

Now the Nile gave him up, the eternal Nile

FERNANDO PESSOA [1β]

les deux coquilles......το κεφάλι του έγειρε στα μπράτσα δε συνάντησε σχεδόν κανένα άνθρωπο στα πεζοδρόμια η αληθινή ζωή ακούγοντας τη φωτιά δεν υπάρχει τίποτα σ' αυτό παρά ο μάταιος πόνος της σοφίας έβρεχε ακόμα σαν εγκατάλειψη καλύτερα ένα τέτοιο σκυλί στα γόνατά σου από αυτές τις αϋπνίες που αλλάζεις ηλικία ξαφνικά την άλλη μέρα ή η γυναίκα που αγαπάει μερικά μικροπράγματά της ένα λόφο μικροσκοπικό και ένα βότσαλο φαγωμένο από τη θάλασσα σκαρφαλώνει στις πτυχές της άμμου η ζωή του κοντά μας έμοιαζε με την ύπαρξη κάποιου άλλου ήμουν σίγουρος πώς άκουσα τον ύπνο του όπως γινόταν πάντα άνοιξε λίγο την πόρτα και κοίταξε μέσα το φθινόπωρο είχε γεράσει οπές σφυρίγματα άνεμοι θα είχα κοιμηθεί με το κλουβί και τον καθρέφτη δίπλα στο προσκέφαλο απέναντι στην άβυσσο ξέρω το θέαμα πού της έχουν κλείσει θέση κι εκεινής αλλά ένα τέτοιο βράδυ ήθελα να μιλήσω με την πρέπουσα υπερηφάνεια ''Φιόντορ Μιχαήλοβιτς'' του λέω ''ξέρω πως κανείς φεύγει δίχως το βλέμμα του υπάρχει θέμα προειδοποίησης για την ώρα αναχώρησης η ανωνυμία αναπληρώθηκε από ένα ορισμένο αριθμό επινοήσεων η Σόνια θα σταθεί στο ύψος της'' [παύση] ''σύντροφε Ρασκόλνικοφ κάθε σημαίνουσα οπτική γίνεται αποφασιστικό σημείο προσανατολισμού'' ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ * : .....ομολόγησα ξέρω ένα μέρος όπου μπορώ να υπόσχομαι τα πάντα ο Υπερσιβηρικός συνεχίζει την Επανάσταση αλλού Χαμογέλασε έβαζα λίγο φαγητό στο δάχτυλο με μεγάλη προσοχή στη σκοτεινή γωνιά εκπαίδευα το σκυλί μου να τρώει με παρρησία χωρίς λαιμαργίες ή ενοχλώντας τα πουλιά Ήταν και οι άλλες Οι δυο γυναίκες που κρατούσανε τα δυο κοχύλια Είπε ο Τζόυς Θα πρόσθετε κανείς τα δυο αινίγματα τι να ζητούσαν ; Οι Δουβλινέζοι μεταναστεύουν μέσα στα σάβανά τους με την φροντίδα ενός τραγουδιού το θαυμασμό ενός ξένου καλοί μου σύντροφοι νόμιζα πως κάποιο γυμνό γυναικείο χέρι που ξεναγούσε στους ατέλειωτους διαδρόμους he had the art, that makes love captive wholly [2] Μon sommeil dans une autre Amérique [3]

la clairière

.......ύστερα έξυσα το δεξί μου αυτί Το δεξί μου; και πήρα ύφος απολαμβάνω τη φύση μπορούσε κάποιος ν' αρθρώσει το θέμα της θηλυκής δεξιότητας στο αναπάντεχο από χτές ίσως έχουν κυλήσει χίλια χρόνια αλλά τα πνίγει αμέσως το σκοτάδι ''γράψτε κάτι και για τη Σόνια παρακαλώ σάς αγαπάει πολύ σύντροφε ακόμα και μέσα στη σιωπή κρατήστε στη μνήμη λίγη ζωή ή ένα ύποπτο παιχνίδι τα έκανε όλα κλαίγοντας'' ''βαραίνουν οι άλλοι μέσα μου σαν εκδίωξη'' έκανε έβγαλε το καπέλο του το κράτησε μια στιγμή στο χέρι κι ύστερα το ξανάβαλε στο κεφάλι ένα καπέλο ολωσδιόλου ασυνήθιστο δεν ήταν παρά οι ψευδαισθήσεις όπως καμιά φορά καταλήγει το κάλεσμα των νεκρών η σιωπή μιας εποχής θαμμένης οι πέτρινοι περίπατοι η πόλη σε αφανίζει άπειρες στιγμές σαν την αιωνιότητα ''Φιόντορ Μιχαήλοβιτς μάς τυλίγει ένα κουρασμένο αεράκι πάνω από τα κατάκλειστα βλέφαρα των προαστίων οι άνθρωποι υπάρχουν και δεν υπάρχουν μέσα στο όνειρο όμως μια μέρα θ' αποφασίσει για όλ' αυτά η Αποκάλυψη'' ΚΙΡΙΛΟΦ [**]: ......η αληθινή πόλη ζει μέσα σ' ένα δικό της ξέφωτο ο,τι και να κρύβεται πίσω από τη σύλληψή μου ακόμα κι αυτή η κλωστή ανάμεσα στα δόντια έτοιμη να κοπεί θα σπάσει όπως ο γύψος κατάματα στις πέτρες έτσι κανείς πρέπει να είναι και με τους ανθρώπους και με τη μοναξιά βάζω ή βγάζω τα νομίσματα πολύ αργά απ' την τσέπη μου παλίρροια στο απόγειό της μ' αυτήν την ποίηση θα συνηθίσεις κάποτε να πιστεύεις στα είδωλα Εκτεθειμένα Δειγματοληπτικά Με τρόπο σαφή Κατηγορηματικό Στους έρημους δρόμους Σε μια ταριχευμένη σιωπή / ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΤΑ ΚΟΧΥΛΙΑ : .....φεύγουν ταψιμύθια που λέγαμε η πολιτεία αποστεώνεται σε κάθε σύνορο υπάρχουν χειρονομίες πιο πρόστυχες από αυτές η προκυμαία που όπως σάς είπα κι οι μεθυσμένοι στο δωμάτιο με τις σαύρες Σκιές που χώνονται η μια μέσα στην άλλη φτάνουν ταξιδιώτες παράξενα ντυμένοι ανέμελοι στους Κροκοδείλους του Νείλου μπροστά στο χαμόγελο των ιερών γάτων στις γωνιές των δρόμων μεσάνυχτα

à Toulouse

Lautrec - les glacecs

du dimanche

à Montmartre [***]

.......επέστρεψε επιτέλους στη μητρική αγκαλιά σαν σε όνειρο καλοκαιρινής μέρας όπως κι ο τελευταίος καλεσμένος της συμμορίας των αγυρτών συναντάς το πολύ μια γυναίκα να ανεβαίνει ασθμαίνουσα όταν φύγεις θα σε φιλήσει στο χιόνι μένει λίγο φώσφορο να επιτεθεί στον ύπνο σου καιρός να θάψεις τα σύνεργα απ' τα παιγμένα πρελούντια να δεχτεί κανείς τον κόσμο όπως η ανάγκη να επανέλθουμε DANTE : .....βρίσκομαι στην Κόλαση το κάθε νεύρο του κορμιού μου υπερβαίνει την ανθρώπινη περατότητα και το χώμα παρμένο απ' τον τάφο της προηγούμενης ζωής αλλά πού θα πάει έπεφτε μια ψιλή βροχούλα να εκμεταλλευτεί κανείς την περίσταση ο ήλιος του χειμώνα γεννούσε μέσα του και μια ανησυχία για την ομοιογένεια στις μοίρες των ανθρώπων τους μοναχικούς περιπάτους Στοπ Θυμίζω τα περιστατικά του διηγήματος μιας και σε κανέναν δεν αρκεί η ζωή μου Λέτε να σακατεύτηκα σε μια θυσία που σφίγγει την καρδιά με νερό και φύλλα ; φθόνος αναφαίρετος ζώντας χίλιους αιώνες χίλιες αγκαλιές χίλιους έρωτες στο απώτερο μέλλον θα έχουμε κάποιο πείραμα περισυλλογής όπως γεννιέται το κάθε ποίημα στα κρεβάτια που ξαγρυπνάνε οι πεθαμένοι και πρέπει να προλάβουμε την καταστροφή Στοπ τα λεξιλόγια της αγάπης θα ζήσουν τα πικρά τους χαρακώματα μονάχα μερικά παράθυρα είναι αντικρυστά σαν τις ζωές μας υπογραμμίζω τους φενακισμούς της ύπαρξής μου σαν τις χειρότερες υποψίες του ανικανοποίητου τα τρένα έρχονται άδεια γιατί οι ποιητές και τα πουλιά αιωρούνται στην εκπνοή των δέντρων αταίριαστο να μιλάμε οι κυριολεξίες είναι τα άσπρα μάτια των καρτερικών αγαλμάτωνκοιτάξτε σ' εκείνο το τραπέζι της κουζίνας όπου γράφω χρόνια αυτές τις σειρές περιμένοντας τη συντέλεια ΚΙΡΙΛΟΦ [4] : .....κι ο Οδυσσέας ; είμαι σίγουρος θα μιλάει με τους νεκρούς ανεμόμυλους στην αυτοκρατορία της μονομέρειας μόλις πεθαίνεις και τότε μπορώ ν' αποχτήσω ο,τιδήποτε τα πόδια παράλληλα απ' τον τοίχο σε μια θέση θεατρινίστικη υποτείνουσας και καθέτου