Joyce : όσο διαρκούσε η παλίρροια - φωτη μισοπουλου

a short story about three hints

.....όχι δεν είναι του τύπου μου να επιστρέψω στη μετά θάνατον ζωή

ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΤ [1α]

.....τούτο το έρημο πέρασμα που ζέχνει από ένα ουρητήριο κι από τη μούχλα των σαπισμένων τοίχων, έχει μοναδική προοπτική στο βάθος το καπηλειό

DINO CAMPANA [1β]

The Dark Water of Dublin

...τώρα περισσότερο παρά ποτέ με περιμένει η νύχτα ανοίγοντας τη μικρή πόρτα της κάμαρας έμοιαζε το δικό μου πρόσωπο που μιλούσε την ίδια γλώσσα με τ' απομεινάρια της ομίχλης σήκωνε τα κομμάτια του ήλιου δε μπορώ βέβαια να εγγυηθώ για το συλλογισμό μου οπωσδήποτε όμως η ενστικτώδης απεραντοσύνη σε ποιον ανήκει αυτός ο παράξενος που είμαι πού βρισκόμαστε του λέω και ποιο είναι το κοντινότερο χωριό ; μού είπε τη μέρα χωρίς δισταγμό μάλλον με ανακούφιση ή καινούρια έκρηξη οργής και λύσσας ο Οδυσσέας έλεγε συχνά ψέματα για να συνεχίζουν τον πόλεμο είχανε σκορπίσει πιο πέρα τα σπίτια με τις σκιερές αυλές και τα γαλήνια γεύματα σαν ύπνος ανιδιοτελής ύστατες στιγμές μιας δεντροστοιχίας η σκιά μου έδειχνε ιδιαίτερα πλαγιαστή στον πολιτισμένο κόσμο δεν περίμενα τίποτα περισσότερο ο παραλογισμός της εξακρίβωσης δεν άργησε να με κουράσει η ψευδαίσθηση ότι η ζωή δημιουργεί οικειότητες με άγνωστες συνουσίες ήρθε η ώρα να ζητήσουμε συγνώμη οι νοσταλγοί για τη διαστροφή μας την αιώνια αιδώ να μη λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους πάντως τα Σκοτεινά Νερά του Δουβλίνου πρόσφεραν εξαίρετη λύση στο δίλημμά μου πότες και φωνακλάδες μιλούσαν γλώσσες δυσνόητες όπως αυτές των ποιητών ή των κακοποιών σαν κρύβονταιστο πολύτιμο καταφύγιο ώρες ατέλειωτες περιμένοντας ν' αναδυθούν οι ιδέες στην επιφάνεια του μυαλού φυσούσε απειλητικά στους δρόμους της Σίντρα ο Άλβαρο ντε Κάμπος [2] στη μαύρη Σεβρολέτ του ντον Πέδρο περνούσαν από μπροστά μας επιχρυσωμένοι οι ίδιοι και τα προσωπεία τους δειλοί εύθραυστοι σχεδόν στεγνοί ένα προσωπείο φώναζε Εμείς πεθάναμε μαζί σας να ζητήσετε συγνώμη και για μάς για ο,τι σκορπίσαμε για τ' άγρια μαλλιά της ερωμένης που γκρέμισαν άσπλαχνα τον Αστυάνακτα από τα τείχη Στοπ Άφησε να πέσει επιδεικτικά το μεγάλο τόπι από σπάγκους μπερδεμένους με το κρυμμένο δαχτυλίδι της Ωραίας Ελένης για λίγα χρυσά νομίσματα σαν τη βουή της συνοικίας και τις ηδονές της όταν χαμογέλασε 

 Νέκυια : 

the recitation of Joyce

as long as the tide lasted

......βγαίνω απ' το σπίτι ν' αγοράσω την απογευματινή μπύρα ένα πακέτο τσιγάρα ένα πακέτο σκόνη καθαρισμού ένα κιλό κεράσια πρόφαση για πλαδαρές χειραψίες Τούτη δω τη φορά όχι Κι αν ακόμη ήταν ταξίδι αναψυχής θα πετούσα τα λεφτά στον αέρα με περισσότερη απλοχεριά βαδίζοντας πολύ κοντά στο αφέγγαρο σκοτάδι λίγο ψηλότερος απ' το σώμά μου χωρίς ήχο και χωρίς φως απ' το προσωπικό μου φάντασμα τον ανώτερο εαυτό ανάμεσα σε γυαλιστερά ποταμόπλοια με λυπήθηκα τα λόγια δεν έκαναν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο να μειώσουν την ταραχή άκαμπτος στο βρομισμένο μαύρο κουστούμι το καπέλο αλαζονικό και γελοίο έπειτα το κεφάλι το πρόσωπο επανήλθαν στην ευθεία με μια κίνηση ιεροφάντη που κατείχε την ars notaria πηγαίνω με διακριτικότητα δεν μπορώ να υπογραμμίσω καμιά διαφορά ανάμεσα στο ποδήλατο ευκαιρίας και στο πανάρχαιο ρολόι χειρός που σημαδεύει το χρόνο καραδοκώντας με ηλιθιότητα ούτε  συνήθιζα να κρατάω ένα πολύ αυστηρό λογαριασμό οι άνθρωποι υπήρχαν μέσα στα όνειρα χωρίς αναπνοή η πόλη επιβιώνει χάρη στα κοφτερά νύχια της όπως ένα μακρινό νησί που αφανίζει την αιωνιότητα ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ : .....αποδήμησα ξέρετε σε μια ανεπιθύμητη ραψωδία ήθελα ν' ακολουθήσω τη Νέκυια ή Το Μεγάλο Αμερικάνικο Ποίημα του Λιμανιού όπως το απήγγελνε κατά καιρούς στην προκυμαία ο Joyce απευθείας απ' τα χειρόγραφα του Ferlinghetti [3] Στοπ Στην καταχνιά από Γλάρους ο Lawrence επέμενε κρατώντας τ' απομεινάρια για τα επόμενα γεύματα [4] οι αποβάθρες στριμώχνονται στην παλίρροια το παιχνίδι συνίσταται στο να φτιάξεις έναν άνθρωπο συνηθισμένο παιχνίδι που περιγράφει την απόγνωση με πολύχρωμα γλυκά πάνω απ' το κεφάλι του στην πλατεία που στοιχειώνει αποχαιρέτησα τη νύχτα που μάς κάνει να βλέπουμε τα φώτα απλές πιεστικές ανάγκες θνητότητας και καταδίκης στους έρημους δρόμους στις έρημες λεωφόρους ξεκινάει μια περιπέτεια που δε θα μ' αφήσει οι μυστικοί φόβοι οι πόθοι που δεν παραδέχτηκα ποτέ 

 η μετάσταση του Ελπήνορα 

.......εύχεται κανείς να υπήρχε για ν' αρχίσει να πεθαίνει υστερόβουλα Ω εσύ εχθρέ με ανακάλυψες επιτέλους ευλογημένος ως ερχόμενος ένα κερί στο μοναχικό μου δωμάτιο περιγράφοντας τον κόσμο περισσότερο μιλάμε για σεμνότυφους fallopian tubes αυξάνουν οι θεοί που μάς παράτησαν τώρα και την ώρα του θανάτου μας γκρίζο ίδιο με την άμμο συντροφιά στους εξόριστους τις μυστικές μαριονέτες τη σκέψη να γίνεται αγνότερη καθώς τη λογοκρίνουν [sic] ο Ελπήνορας ως υποψήφιος εκδημών μέσα σε μια ερωτική μεταφυσική παλιγγενεσία αφήνοντας το καπέλο του από την άλλη πλευρά της ζωής ο δρόμος φάρδυνε σαν μια ραγισματιά που θα τέλειωνε σ' ένα βάλτο από φως με το απαραίτητο ταλαιπωρημένο γκαζόν τριγύρω Στοπ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ : Α' ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, Β' ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, ΔΡΟΣΑΤΗ ΝΕΛΛΥ, ΡΟΖΑΛΙΑ [πόρνη του λιμανιού], ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ, ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ [5] ΥΠΟΘΕΣΗ : ....ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Joyce είναι ακόμα βλαμμένος, σαλιάρης, η ολοκλήρωση του μυθιστορήματος ανέφικτη διαπιστώνεται ξαφνικά ότι μόνο η σκιά του αεροπλάνου μπορεί να γλιστράει ελεύθερα ανάμεσα στην ερειπωμένη Ιθάκη Ο Joyce συστήνει τη ΡΟΖΑΛΙΑ στον Ferlinghetti και την ΔΡΟΣΑΤΗ ΝΕΛΛΥ στους ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ Το πτώμα του ΕΛΠΗΝΟΡΑ οδηγείται στο νεκροτομείο με συνοδεία των φοιτητών o Οδυσσέας παρατηρεί με περιέργεια τη ζωή που ξετυλίγεται πίσω από τα τζάμια ανάμεσα στα γέλια όσων συντηρούνται από τις γυναίκες και τις ξαφνικές σιωπές μπαίνουν ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ μεταμφιεσμένοι σε παλιάτσους ο ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ εγείρεται εκ νεκρών αναμιγνύεται με τον συρφετό όπως ένας Ετρούσκος μπορεί να βυθίσει στη θλίψη το τοπίο Στοπ Αυτή ήταν η ερωτική μου νύχτα είχα πάντα ανάγκη να περιμένω μήπως ανέτειλε μια ήσυχη γωνιά όπως τώρα ποτέ άλλοτε η φωνή μου δεν άργησε να με προσπεράσει ανέξοδα Άκουσα τα βήματά της και μετά την πόρτα να κλείνει Τώρα μπορούν να τελειώσουν τα πάντα 

 ΤΕΛΟΣ / Βουδαπέστη 2019, Ιούλιος

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1α] ΠΡΟΖΕΣ 1945-1980, μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, εισαγωγή Γεράσιμος Βώκος, Πατάκης 2002 

[1β] Φλωρεντία, απόδοση : Πέτρος Λεκαπηνός, πηγή βλ. σημ. 3

[2] κάποιο από τα σημαντικά ετερώνυμα του Fernando Pessoa [βλ. Alessandro Tabucchi, Οι τρεις τελευταίες ημέρες του Φερνάντο Πεσσόα, μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα 1999]

[3] Lawrence Ferlinghetti, Μεγάλο Αμερικάνικο ποίημα Του Λιμανιού, απόδοση Κώστας Μωρογιάννης, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33/1983

[4] ο.π.

[5] αναφορά σε τροποποιημένα ονόματα ή πρόσωπα με πλοκές αυτοσχέδιες του γράφοντα [βλ. JAMES JOYCE, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, επιμέλεια Η. Παπαδημητρακόπουλος, Κέδρος Ε' έκδοση 1992]