Βαριές κατηγορίες για τον Αλέξη Τσίπρα από έναν Έλληνα της ομογένειας.

Δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε πολιτικός που πρόδωσε το κίνημά του, τους οπαδούς του, τους πιστούς του, τους ανθρώπους στην Ελλάδα και την οργάνωση του κράτους τόσο ολοκληρωτικά και τόσο ύπουλα, όπως ο Αλέξης Τσίπρας.

Στον αρχαίο κόσμο, οι καταδίκες προσώπων, πολιτικών ή κινημάτων επιτυγχάνονταν με τις "Πολεμικές" και οι διαψεύσεις των πολεμικών καλούνταν "Απολογίες".

Δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να γράψω μια τόσο εμπεριστατωμένη πολεμική εναντίον του Αλέξη Τσίπρα όσο ήταν η «Κατά Κατιλίνα» του Κικέρωνα, αλλά από την άλλη δεν είμαι συγκλητικός της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

Είμαι απλά ένας Έλληνας της Διασποράς. Ωστόσο, το περιεχόμενο θα είναι σε μεγάλο βαθμό το ίδιο: η προδοσία του κράτους, το σχίσιμο του συντάγματος και ο σφετερισμός της βούλησης του λαού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας αντιπροσωπεύει το χειρότερο, το απολύτως χειρότερο παράδειγμα πολιτικού που έχει προκύψει ποτέ στην πολιτική σκηνή του νεοελληνικού κράτους.

Δεν υπήρξε άλλος πολιτικός που να είπε εξ ολοκλήρου ψέματα, τόσο γυμνά και εξωφρενικά. Δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε πολιτικός που πρόδωσε το κίνημά του, τους οπαδούς του, τους πιστούς του, τους ανθρώπους στην Ελλάδα και την οργάνωση του κράτους τόσο ολοκληρωτικά και τόσο ύπουλα, όπως ο Αλέξης Τσίπρας.

Δεν υπήρξε ποτέ άλλος πολιτικός με τόσο μεγάλη έλλειψη ηθικού αναστήματος, ώστε να μην αποδεχθεί τις συνέπειες των αποτυχημένων πολιτικών και την ήττα και να μη δώσει τη θέση του σε άλλα, πιο ικανά άτομα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, το προϊόν της εξαετούς ελληνικής κρίσης, είναι, αναμφίβολα, ο πιο ηθικά αμφισβητήσιμος, ο πιο ανίκανος και ο πιο δειλός Έλληνας πολιτικός που έχει ανέλθει στην ανώτατη θέση εξουσίας στη χώρα.

Έχοντας εκλεγεί για να ανατρέψει τις πολιτικές των μνημονίων των προηγούμενων κυβερνήσεων και έχοντας υποσχεθεί να τερματίσει τη λιτότητα και να καταγγείλει το νομικό πλαίσιο των επαχθών συμβάσεων δανειοδότησης που υπογράφηκε από τις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά, δεν κατάφερε τίποτα από αυτά.

Στην πραγματικότητα, δεν προσπάθησε καν να τα πετύχει. Ενεπλάκη απλώς σε «διαπραγματεύσεις», επιχειρώντας, μετά τις εκλογές, να εξασφαλίσει ένα νέο δάνειο από τους δανειστές, αν και σύντομα έγινε φανερό (εξαιρετικά σύντομα, στην πραγματικότητα), ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δοθεί ένα νέο δάνειο χωρίς να συμφωνήσει σε πολιτικές μνημονίου, παρόμοιες με εκείνες που είχε καταδικάσει με τόσο σθένος κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Στην επιδίωξη αυτού του πρόσθετου δανείου, έκανε μια σειρά από εξαιρετικά ασυνήθιστα πράγματα: υπέγραψε συμφωνίες χωρίς να εξασφαλίζει κάποιο κεφάλαιο από αυτές, υποσχέθηκε ξανά και ξανά πίστη στο Ευρώ και στις πολιτικές και στα πρόσωπα των πιστωτών, τόλμησε να ταπεινώσει τον δικό του διαπραγματευτή (ο οποίος δύσκολα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν ικανός), έγδυσε τη χώρα από κάθε πόρο, άδειασε τα θησαυροφυλάκια κάθε κρατικής οργάνωσης, λεηλάτησε ακόμη και τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τα γεωργικά ταμεία για να συνεχίσει να πληρώνει τους δανειστές, και απέτυχε να επιβάλλει οποιονδήποτε ελέγχο κεφαλαίων (capital control), επιτρέποντας δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ καταθέσεων να εγκαταλείψουν τη χώρα, αποδυναμώνοντας δραματικά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Όταν κατέστη προφανές ότι τίποτα άλλο πέρα από την απόλυτη συνθηκολόγηση δεν θα εξασφάλιζε το δάνειο, επινόησε ένα από τα πιο δόλια τεχνάσματα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία: επιδιώκοντας να ρίξει αλλού την ευθύνη των αποτυχημένων πολιτικών του, ζήτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τους όρους του δανείου που του προτάθηκαν από το Eurogroup.

Ζήτησε ο λαός να ψηφίσει "ΟΧΙ" σ' αυτούς τους όρους, αλλά δεν προώθησε καθόλου επικοινωνιακά αυτή την άποψη. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος και οι συνένοχοί του στους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και την ΕΚΤ σύστησαν το κλείσιμο των τραπεζών και έλεγχο των κεφαλαίων, με τιμωρητικούς και βίους τρόπους (και περιττούς, όπως αποδείχθηκε). Το σκεπτικό για αυτές τις κινήσεις ήταν να προκαλέσει το πλήθος να ψηφίσει «ΝΑΙ», προκειμένου να ισχυριστεί ότι η αποδοχή των όρων των πιστωτών ήταν η «θέληση του λαού» και όχι προσωπική επιλογή του! Το σχέδιο, δυστυχώς, δεν λειτούργησε, γιατί οι Έλληνες, χωρίς να πτοηθούν από τα ωμά capital controls και την εκστρατεία φόβου της παραπληροφόρησης που εξαπέλυσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία "ΟΧΙ", απορρίπτοντας τους όρους.

Όμως, μέσα σε μια εβδομάδα από την απόρριψη των όρων του δανείου από τον ελληνικό λαό, αυτός ο διάβολος συνθηκολόγησε χωρίς όρους. Η δουλοπρέπειά του προς τις απαιτήσεις των πιστωτών ήταν, στην πραγματικότητα, ανεπανάληπτη. Όχι μόνο καταπάτησε την εκπεφρασμένη βούληση του λαού, αλλά, πέρα από αυτό, διέπραξε το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, αποδεχόμενος και προσυπογράφοντας τη μετατροπή της χώρας από ένα κυρίαρχο κράτος σε προτεκτοράτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα έχασε επίσημα τον έλεγχο στα εισοδήματα και την περιουσία της, τα οποία πέρασαν στον έλεγχο των μη εκλεγμένων αξιωματούχων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Επιπλέον, ο ESM, στο πλαίσιο της ίδιας συμφωνίας, έγινε η υπέρτατη νομοθετική εξουσία της χώρας και ο κριτής κάθε νομοθεσίας συμπεριλαμβανομένης της τοπικής διοίκησης. Το νεο-αποικιακό καθεστώς που συστάθηκε μέσα από αυτή τη συμφωνία είναι, ως εκ τούτου, πολύ πιο άγριο από την επεκτατική αποικιοκρατία του 19ου αιώνα, επειδή η τεχνολογία επιτρέπει πλέον τον πλήρη έλεγχο των δραστηριοτήτων του κράτους.

Δυστυχώς, αυτός ο δειλός προδότης του κράτους και της βούλησης του λαού βρήκε αρκετούς συνένοχους στο ελληνικό κοινοβούλιο για να επικυρώσει την πράξη του. Παρά την αντίθεση του λαού, κανένα ελληνικό κοινοβούλιο τα τελευταία έξι χρόνια δεν προσπάθησε καν να καταψηφίσει οποιοδήποτε από τα προτεινόμενα μνημόνια ή τις συμφωνίες δανεισμού με τους πιστωτές, όσο σοβαρές και καταστροφικές αυτές μπορεί να ήταν. Κάποιος θα μπορούσε να υπερασπίσει αυτές τις ψήφους, αν οι πολιτικές των μνημονίων ήταν πράγματι σωστές και ευεργετικές για τη χώρα. Αλλά, μετά από έξι χρόνια συνεχούς οικονομικής καταστροφής, με τις πολιτικές λιτότητας να έχουν καταστρέψει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, να έχουν ρίξει δραματικά τα εισοδήματα και τις συντάξεις, να έχουν ανεβάσει τα ποσοστά ανεργίας σε επίπεδα ρεκόρ, να έχουν οδηγήσει στην πιο καταστροφική διαρροή εγκεφάλων και αφού πραγματικά σκότωσαν (ναι, σκότωσαν) δεκάδες χιλιάδες πολίτες, θα περίμενε κανείς ότι θα βρίσκονταν 151 γενναία άτομα στο ελληνικό κοινοβούλιο για να απορρίψουν αυτές τις πολιτικές. Αλλά θα έκανε λάθος. Στη ρημαγμένη από την ανεργία Ελλάδα, οι βουλευτές είναι πολύ τρομοκρατημένοι για να αψηφήσουν την ηγεσία και να θέσουν σε κίνδυνο το μισθό τους. Έτσι προκύπτει η συνολική παραφωνία τους σε σχέση με το λαό.

Το μέγεθος της αθλιότητας στην οποία έχει πέσει η ελληνική πολιτική ζωή, κάνει ακόμη και ξεχασμένες σκιές του παρελθόντος να φαντάζουν ηρωικές σε σύγκριση με τους σημερινούς πολιτικούς. Τον Απρίλιο του 1941, με τους Γερμανούς στα προάστια της Αθήνας, ο τότε πρωθυπουργός του παλατιού της Ελλάδας, Αλέξανδρος Κορυζής, προτίμησε να αυτοκτονήσει παρά να υπογράψει την πράξη της παράδοσης. Σε σύγκριση, οι σύγχρονοι «επαναστάτες» αποτελούν μια θλιβερή εικόνα, καθώς δεν είναι σε θέση να υπογράψουν ούτε μια παραίτηση για τις καταστροφικές πολιτικές τους.

Τώρα, ο "δαίμονας" και προδότης ζήτησε νέες εκλογές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ελπίζοντας να τους πιάσει όλους απροετοίμαστους και ανοργάνωτους, χωρίς τη δυνατότητα υποκίνησης, οργάνωσης και ενημέρωσης των ανθρώπων ενάντια στις καταστροφικές πολιτικές του, ενάντια στην έλλειψη ηθικού αναστήματος και στην ταπεινωτική του παράδοση της χώρας σε μη εκλεγμένους Ευρωπαίους αξιωματούχους μεσάζοντες.

Έτσι, ελλείψει ενός οργανωμένου πολιτικού κινήματος που να παρουσιάζει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το λαό, η Ευρωελίτ, με το νέο πρωταθλητή και με την πληρωμένη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, ελπίζουν να εξαφανίσουν οποιαδήποτε μελλοντική «εξέγερση», όταν θα ξεκινήσει η βάναυση νέα φορολογία, οι συντάξεις θα δεχτούν δραστική μείωση, οι παραγωγικές δυνάμεις θα σβήσουν και ο δημόσιος πλούτος θα δημοπρατηθεί στους επενδυτές-αρπακτικά.

Η χώρα δεν έχει απλώς καταστεί δέσμια. Λεηλατείται. Λεηλατούνται για όλα τα περιουσιακά στοιχεία και όλα τα πλούτη που δημιουργήθηκαν από τις γενεές των Ελλήνων τα τελευταία 200 χρόνια. Έχει λεηλατηθεί τόσο καλά και τόσο εκτενώς, που ο όρος «αποικία» είναι στην πραγματικότητα ένας ευφημισμός. Ο όρος "κατεχόμενα εδάφη" είναι πολύ πιο σωστός.

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε τώρα τι επιφυλάσσει το μέλλον, καθώς έξι χρόνια στέρησης και παραφροσύνης πρόκειται να ακολουθηθούν από άλλα 3 χρόνια επιπλέον υπέρ-φορολόγησης και εξαθλίωσης, αναρωτιέται κανείς σε ποια χρονική στιγμή ο κοινωνικός ιστός θα διαλυθεί και επιτρέποντας τη δημιουργία μιας μηδενιστικής, ανήθικης, βίαιης και καταστροφικής κοινωνίας που θα έχει επιδοθεί στην ανομία. Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν η νέα φορολογία σαρώσει την καλλιεργήσιμη ύπαιθρο; Όταν θα αρχίσουν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί των κατοικιών; Όταν οι συντάξεις και τα εισοδήματα θα δεχτούν περαιτέρω μείωση; Είναι δύσκολο να προβλέψω. Αλλά οι προδότες έχουν ανοίξει τις πύλες και γκρέμισαν τα τείχη. Η καταστροφή και οι λεηλασίες έχουν ξεκινήσει. Η ελπίδα πρόκειται να σβήσει και το σκοτάδι πλησιάζει.

Αναστάσιος Δ Ρέτζιος, PhD

San Ramon, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

"Πηγή:news.makedonias.gr"