 |
| Φώτης Μισόπουλος, |
ού τινά γαρ τίεσκον επιχθονίων ανθρώπων / στ.414, ραψωδία Χ, ΟΔΥΣΣΕΙΑ [αφού
δεν έδειχναν καμιά τιμή για τον συνάνθρωπό τους], μεταφρ. Δ. Μαρωνίτη.
Εντυπωσιάζει μάλλον αυτό, στα όσα
διαδραματίζονται προ των εκλογών της άλλης Κυριακής: η απουσία μιας
συγκροτημένης πολιτικής σκέψης, η απουσία μιας τέτοιας, όχι σαν υποσχεσιολογία
ευκταίων πραγμάτων, αλλά σαν νοητική προσέγγιση πέρα από το σύνθημα και την
φτηνή παροχολογία.
Τα μεγάλα
πολιτικά προβλήματα είναι πρωταρχικά κοινωνικά ζητήματα και ο τρόπος επίλυσης
ανάγεται στα όρια κάποιου πολιτικού ή[έ]θους και πολιτικής ηθικής, που βέβαια,
στην εποχή μας και στην δύσμοιρη Ελλάδα δεν ταυτίζονται.
Νομίζω ότι σήμερα στον ελληνικό χώρο ζει κανείς τον
απόηχο ενός άλλου προσδόκιμου, που τείνει ν' αποκτήσει περίπου σωτηριολογική
και μεσσιανίζουσα ιδιότητα ή σημασία και που φυσικά η προεκλογική εκστρατεία
έχει εξορίσει: τον διωγμό και την εξαφάνιση της μνήμης των μνηστήρων από το
κρεβάτι και το σώμα της Πηνελόπης στο οποίο ασέλγησαν και παρά φύση......
Αυτό για να
συμβεί- να απειληθούν οι μνηστήρες- θα πρέπει να υπάρξει ο Οδυσσέας, να συμβεί
η επιστροφή του, ο οποίος, επιστρέφοντας αναλαμβάνει την αποκατάσταση του
δικαίου. Επειδή τον καθοδηγεί η Θεά Αθηνά, ο Οδυσσέας είναι η έκφραση της
θεοδικίας στα ανθρώπινα επίπεδα και ο γιος του Τηλέμαχος είναι η νέα γενιά που
μάχεται αρωγός στον δίκαιο αγώνα για την απομάκρυνση των σφετεριστών της
νόμιμης εξουσίας.
Οι αντιστοιχίες
και αναλογίες της Μνηστηροφονίας [ραψωδίας Χ] της Οδύσσειας -κατά τον
αλεξανδρινό τίτλο της- είναι προφανείς στα σημερινά πολιτικά δρώμενα, η
δικαιοσύνη όταν κάποτε αποδοθεί για όλα, όσα οι εγχώριοι και αλλότριοι μνηστήρες
διασκόρπισαν και καρπώθηκαν, -μέσα από την γενική λαϊκή επικρότηση θα είναι
δίκαιη, κυνική και σκληρή και δεν θα είναι αμφισβητήσιμη, γιατί τότε θα έχει
περάσει στο πνεύμα του λαϊκού ονείρου η δίκαιη στάση του χρόνου και η θεοκρισία
θα έχει συντελεσθεί.
Όχι σαν υπόθεση τυχοδιωκτισμού αυτών που φτηνά την
επαγγέλλονται διψώντας μόνο για εκδίκηση, όπου θα λογίσουν εαυτούς πρωτοπόρους,
ενώ απουσίαζαν από κάθε διεργασία, θα έχει την ωριμότητα των ανθρώπων, όταν
σιγά σιγά ο καθένας σηκωθεί από την απάθεια, κατανοήσει την απελευθερωτική
σημασία και δύναμη της πράξης του, γίνει κατά κάποιο τρόπο οδυσσειακός.
Ο Οδυσσέας όταν
εξολοθρεύσει τους μνηστήρες, όπως μνημονεύει στους τελευταίους στίχους ο
Όμηρος, δεν μένει ως ηγεμόνας στην Ιθάκη. Χαρακτηριστικά μνημονεύει ο Δ.
Μαρωνίτης στο Επίμετρο : "....ο
ήρωας υποχρεώνεται από την επικρεμάμενη εντολή του Τειρεσία στην Νέκυια, στη
δεύτερη μοναχική αποδημία του, μόνον με ένα κουπί στον ώμο, από την οποία θα
προκύψει ο οριστικός πλέον και πράγματι ευτυχισμένος νόστος του....."
Αλήθεια- οι
μεγάλοι ηγέτες δεν μπαίνουν ποτέ σε διαδικασίες "επανεκλογής, για το καλό
του τόπου". Ειδικά όταν έχουν "χρεοκοπήσει".......
Σεπτέμβριος
2015
Δημοσίευση σχολίου