Στις αστικές
δημοκρατίες όπως στη δική μας, που θεσμοθετήθηκε η Πολιτική Δημοκρατία, οι
αποφάσεις σε ζητήματα κοινωνικής επιλογής και Εθνικού ενδιαφέροντος παίρνονται
με ψηφοφορία.
Δύο τρόποι
ψηφοφορίας υπάρχουν που προσδίδουν διττή μορφή στην Δημοκρατία ανάλογα με την
μέθοδο της εφαρμογής της.
1. Η Άμεση Δημοκρατία κατά την
οποία ο Νομοθέτης, η κυβέρνηση ή το πολιτικό σύστημα όταν κρίνει σκόπιμο ότι
δεν πρέπει να αποφασίζει ή να νομοθετεί για θέμα μείζονος σημασίας χωρίς την
έγκριση του Λαού, προσφεύγει σε Δημοψήφισμα αναζητώντας την απόλυτη πλειοψηφία
του 50%+1 και ει δυνατόν να προσεγγίζει τον κανόνα της παμψηφίας με ποσοστά άνω
του 60%. "Δημοψήφισμα 5 Ιουλίου 2015" (Ο Λαός απορρίπτει το μνημόνιο
με ποσοστό 62,3%).
2. Η Έμμεση Δημοκρατία Σύμφωνα με
αυτήν ο Λαός μέσω Εθνικών εκλογών εκφράζει αριθμητικά την προτίμησή του σε
πολιτικά κόμματα και πρόσωπα που στην συνέχεια συγκροτούν Βουλή και κυβέρνηση
που αποφασίζουν αυτοβούλως χωρίς την απαραίτητη έγκριση του Λαού.
Θεωρώ απαραίτητη τη σύντομη αναφορά των δύο
μορφών της Δημοκρατίας, Άμεση και Έμμεση, σίγουρα γνωστή υμών, για να γίνει πιο
σαφές το εξής παράδοξο και ανήθικο της Πολιτικής παραφροσύνης: Μέσω της
Έμμεσης Δημοκρατίας, στις 20 του Σεπτέμβρη, το Πολιτικό Σύστημα που εδώ και
χρόνια έχει διαστείλει την κοινωνία σε εμείς, εσείς και οι άλλοι, καλεί τον Λαό
που έχει χειραγωγήσει, που έχει εμβολιάσει την ψυχή και το πνεύμα του στην
κομματολατρεία, ψυχαναγκασμένο και εκβιαζόμενο σε μια κομματική κρίση ψευτοσυνείδησης,
να ξεπεράσει τους ενδοιασμούς του στα όποια ψήγματα λογικής του απέμειναν και να υπερψηφίσει την ίδια μνημονιακή
πολιτική, που ακομμάτιστα, αμερόληπτα και στιγμιαία χειραφετημένος ως ελεύθερος
Λαός την απέρριψε στις 5 Ιουλίου με το Δημοψήφισμα της Άμεσης Δημοκρατίας
,προσεγγίζοντας το ποσοστό της "οιονεί» παμψηφίας.
Τα ανωτέρω
συνιστούν παραβίαση της Λαϊκής Κυριαρχίας που ενσαρκώνει την Δημοκρατία, από
ένα Πολιτικό Σύστημα που έχει απολέσει κάθε ίχνος σεβασμού σ’ αυτήν και οδηγεί
την Κοινωνία σε επικίνδυνα μονοπάτια διχαστικά, επιμένοντας στην επικράτηση της
δικής τoυ μνημονιακής πολιτικής, μη
διστάζοντας να φέρει ακόμα και σε αντιπαράθεση τα δύο πρόσωπα της Δημοκρατίας,
Άμεση και Έμμεση, να αντιστρατεύεται η μία την άλλη ως αντίρροπες δυνάμεις
που την καταργούν σε μια συγκαλλυμένη αντιδικία της γνωστής ταινίας Kramer εναντίον Kramer!
Αυτή η
αδιάλλακτη εμμονή του Πολιτικού μας Συστήματος στην μνημονιακή πολιτική δεν
είναι τυχαία, έχει ερμηνεία.
Ο πραγματικός κίνδυνος της καταστροφής σε
περίπτωση εξόδου από το Ευρώ δεν είναι για τον Λαό, αλλά για το ίδιο το σύστημα
που εδώ και πολλά χρόνια θεμελιώθηκε σε ένα οικονομικό status Ευρωδιαπλοκής
ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και δεν θέλει να χάσει την Πολιτική του
πρωτοκαθεδρία.
Διότι Εθνικό
νόμισμα και χάραξη Εθνικής Πολιτικής, προϋποθέτει αλλαγή πολιτικού προσωπικού,
αναδιατύπωση της Πολιτικής σκέψης στο μοντέλο Διακυβέρνησης, που σαφώς εμπεριέχει θυσίες του Λαού, πλην
όμως σ’ αυτές τις θυσίες θα υποβληθεί, είτε το θέλει είτε δεν το θέλει, και το
υφιστάμενο Σύστημα που κατάντησε αντανάκλαση της οικονομικής ολιγαρχίας η
οποία ποτέ δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένη να μειώσει την κερδοφορία της
στην βελτίωση της κοινωνικής ευημερίας, παραμένοντας πιστή στο Δόγμα της
Νεοφιλελεύθερης ιδέας "ανίσχυροι
Λαοί - ισχυρά κατεστημένα".
Και ο
δύσμοιρος ψηφοφόρος στην εκλογική σύγχυση που περιήλθε, ταπεινωμένος και
οργισμένος, να βολοδέρνει στο δίλημα: Κομματικός
αφέντης ή συνείδηση; με πιθανότερη εκδοχή να γυρίσει την πλάτη του στην κάλπη.
Εάν αυτά δεν είναι Αδιέξοδα της Δημοκρατίας
τότε τί είναι;
Αυτά
συμβαίνουν όταν, αντί να υπηρετείται το πνεύμα της Δημοκρατίας και στις δύο του
μορφές, κάποιοι τη σέρνουν να υπηρετεί, το πνεύμα της πολιτικής σκοπιμότητας.
Οι υπεύθυνοι αυτής της παρακμής έχουν
ταυτότητα. Και ούτε ένας Συνταγματολόγος από τους άλλοτε λαλίστατους
και περιφερόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια για ήσσονος σημασίας ζητήματα, δεν
είχε την ευαισθησία να μας φωτίσει, όχι
τόσο για το νόμιμο αλλά για το ηθικό σκέλος της υπόθεσης.
Εκτός εάν η πολιτική γραμματεία του πρώην
Υπουργού Βουλγαράκη "ότι είναι
νόμιμο είναι και ηθικό" ενσωματώθηκε σιωπηρώς στα διατάγματα του
Συντάγματος.
Εάν όλα αυτά που συμβαίνουν στην παρηκμασμένη
Ελληνική Πολιτεία: Δημοκρατίες αλα καρτ, Δημοψηφίσματα για τα σκουπίδια,
Εκλογές υποταγής με ευλογίες του Γερμανικού παράγοντα τα ανέχεται ο Λαός μη
δυνάμενος να πράξει διαφορετικά, τότε γιατί να μη τα ανεχθεί ο εγγυητής της
Δημοκρατίας μας και Ανώτατος Άρχων της Πολιτείας στο βωμό του Ευρωπαϊκού
μονόδρομου.
Δημοσίευση σχολίου