Μετά την λήξη των παγκοσμίων πολέμων αναδεικνύεται η υπεροχή ορισμένων κρατών που καθιερώνονται ως υπερδυνάμεις με ηγεμονική θέση της ΗΠΑ. Στη νέα περίοδο ανάπτυξης αυτών των δυνάμεων παρατηρείται παράλληλα μεγάλη αύξηση των ιδιωτικών κεφαλαίων λόγω μεγέθυνσης της κλίμακας παραγωγής.
Τα κεφάλαια αυτά προχωρούν
σε συνένωση (συγκεντροποίηση) καταργώντας τον μεταξύ τους ανταγωνισμό σε μια
πράξη ενωτικής διόγκωσης στην οποίαν καθοριστικό ρόλο έπαιξε μία άλλη δύναμη
που λέγεται "πιστωτικό σύστημα" (τράπεζες, εταιρείες επενδύσεων,
αγορές κλπ). Έτσι ενωμένα πλέον, εντάσσονται κάτω από μία διεύθυνση που
αποκαλείται χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο,
η δράση του οποίου μέλει να καθορίσει όχι μόνο την παγκόσμια οικονομία αλλά και
την ειρήνη των Λαών στον πλανήτη.
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο γίνεται το κυρίαρχο όπλο στα χέρια των
ιμπεριαλιστικών κρατών, μέσω του οποίου, με πρόσχημα την επένδυση και ανάπτυξη,
εισβάλουν τα ισχυρά κράτη χωρίς να
παραβιάζουν τα Εθνικά σύνορα των προς επένδυση χωρών και παγιώνουν
καταστάσεις εκμετάλλευσης τις οποίες στηρίζουν
και στρατιωτικά όταν κινδυνεύουν διαχέοντας στους Λαούς των χωρών αυτών μια
αίσθηση ιδιότυπης ελευθερίας που τελεί υπό δουλεία.
Στο στόχαστρο τέτοιας
εισβολής και εκμετάλλευσης βρέθηκαν οι Ισλαμιστικές χώρες της Ανατολικής Μεσογείου
που η μοίρα όρισε στους Λαούς της να έχουν ως πατρίδα γη με πλούσιο ενεργειακό
υπέδαφος. Οι όροι εισαγωγής και εγκατάστασης σε συμφωνία με τα εκεί καθεστώτα
το μόνο εύκολο ως αρχή.
Η απληστία όμως του
κεφαλαίου, η απεριόριστη εκμετάλλευση, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία,
η άνιση κατανομή του πλούτου στις κοινωνίες τους, η δημιουργία πολιτικής αστάθειας με εμπλοκή στα εσωτερικά τους, η
υποτίμηση του τι σημαίνει Θρησκευτικός καθεστώς που ρέπει προς τον φανατισμό
και το λάθος της στρατιωτικής επέμβασης του Μπους που συνέχισε η Ευρώπη, αλλά
και τα αναμενόμενα "κέρδη πολέμου" τα οποία προσδοκούσε η Δύση, ήταν
αρκούντως ικανά να προκαλέσουν την πολιτικοποίηση του Ισλάμ που αποφασίζει να
μπει στο πεδίο της ένοπλης δράσης ως Ιερή υποχρέωση εισάγοντας ως τεχνική
πολέμου την τρομοκρατία.
Η αδυναμία των Ισλαμιστών να
τιμωρήσουν τους πραγματικούς ενόχους γιατί δεν είναι στην θέασή τους, η
στρατιωτική τους ανεπάρκεια να αντιμετωπίσουν την προηγμένη πολεμική μηχανή της
Δύσης και ο επικίνδυνος Θρησκευτικός τους φανατισμός αναπόφευκτα επισύρουν ως
αντίποινα, τυφλά χτυπήματα τρομοκρατίας σε πολίτες της Δύσης ως μορφή εκδίκησης
μιας πρωτόγονης δικαιοσύνης προς την οποία έλκεται η ανθρώπινη φύση.
Παλαιότερα στην Ευρώπη το Ισλάμ ήταν αντικείμενο ιδιαίτερης
έρευνας και μελέτης για την φύση και τον χαρακτήρα του ενώ τώρα είναι
υποκείμενο φόβου και τρομοκρατίας.
Κάποιοι έχουν ευθύνη γι'
αυτό.
Πρέπει να αντιληφθούμε και
να αποδεχθούμε ως κοινωνία της Δύσης, ότι τα θύματα της τρομοκρατίας είναι ο
προβλέψιμος φόρος αίματος που πρέπει να αποδίδεται κατά καιρούς ως τίμημα στην
οργή και το πάθος των τρομοκρατών εάν συνεχίσουμε την ιμπεριαλιστική μας δράση
στα εδάφη τους.
Την εξίσωση ιμπεριαλισμός ως δράση και τρομοκρατία ως
αντίδραση την έχει λύσει προ πολλού η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία,
αποδεχόμενη ως άγνωστη μεταβλητή την ποσότητα αίματος ανυποψίαστων πολιτών χάριν
της κερδοφορίας της.
Οι πολίτες δεν έχουν
καταλάβει ότι αποτελούν την μεταβλητή αυτής της εξίσωσης πάνω στην οποίαν οι
μεν τρομοκράτες ικανοποιούν την οργή τους με τυφλή εκδίκηση, οι δε αξιωματούχοι
της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας ισορροπούν την κερδοφορία του
κεφαλαίου σε μια απλουστευμένη σχέση αίμα ίσον χρήμα.
Όσο ισχυρός και αν είσαι
όταν αδικείς παρεμβαίνοντας στα εσωτερικά άλλων Λαών, ειδικά του Ισλάμ, και
σπέρνεις τον θάνατο άλλο τόσο ανίσχυρος είσαι να προστατεύσεις τον δικό σου Λαό
στις ασύμμετρες απειλές ενός πολέμου, όπου τα όρια της δικαιοσύνης και του
δικαίου έχουν παραδώσει τα κλειδιά στην παραφροσύνη της εκδίκησης.
Εκδίκηση που μπορεί να
πηγάζει και από την αδυναμία της ψυχής ενός Λαού που δεν είναι ικανός λόγω
παιδείας, κουλτούρας και πολιτισμού να υποφέρει τις προσβολές των ιερών του
όπως στην περίπτωση Charlie.
Πρέπει η Ευρώπη να αλλάξει
ριζικά την πολιτική της προς το Δημοκρατικότερο και Ειρηνικότερο θεραπεύοντας
τις πληγές μέσα και έξω από αυτήν που δημιούργησε η επεκτατική της δράση, εάν
ενδιαφέρεται πραγματικά για την ασφάλεια των πολιτών της και όχι του κεφαλαίου
της.
Οφείλει να είναι πολύ προσεκτική ως κοιτίδα πολιτισμού όταν
ομιλεί για Ισλαμικό κίνδυνο διότι δύο επιλογές ορίζει στον ίδιο της τον εαυτό: Ή
να τον εξαφανίσει από προσώπου γης ή να τον εκπολιτίσει.
Κάθε επιλογή όμως αποκαλύπτει και την δική της ταυτότητα.
Δημοσίευση σχολίου