Αγροτική Δικαιοσύνη - Προς τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία της Γαλλικής Δημοκρατίας

Η ιδέα που περιέχεται σε αυτό το έργο δεν εφαρμόζεται σε μια μεμονωμένη χώρα: η αρχή στην οποία βασίζεται είναι γενική.

Εν τούτοις, καθώς η σπουδή των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο αποτελεί έναν νέο τομέα του επιστητού, και δη έναν τομέα που χρήζει προστασίας από την ιερατική απάτη και τη θρασύτητα της μακράν υφιστάμενης καταστολής, θεώρησα σωστό να θέσω αυτό το μικρό εγχείρημα υπό την προστασία σας. 

Όταν συλλογιζόμαστε τη μακρά και πυκνή νύχτα, στην οποία παρέμειναν βυθισμένες η Γαλλία και ολόκληρη η Ευρώπη εξαιτίας των κυβερνήσεών τους και των ιερέων τους, πρέπει να νιώθουμε λιγότερη έκπληξη απ’ ότι θλίψη απέναντι στην αμηχανία που προκαλεί η πρώτη έκρηξη φωτός που διαλύει το σκότος. Το συνηθισμένο στο σκοτάδι μάτι μπορεί δύσκολα να αντέξει στην αρχή το άπλετο φως της ημέρας. Με τη συνήθεια μόνο το μάτι μαθαίνει να βλέπει, και κατ’ αναλογία αυτό ισχύει στο πέρασμα από μια κατάσταση στην αντίθετή της.

Όπως ακριβώς δεν αποκηρύξαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή όλα τα λάθη μας, έτσι λοιπόν δεν μπορούμε με μιας να αποκτήσουμε γνώση όλων των δικαιωμάτων μας. Η Γαλλία είχε την τιμή να προσθέσει δίπλα στον όρο Ελευθερία τον όρο Ισότητα. Η λέξη αυτή σηματοδοτεί ουσιαστικά μια αρχή που δεν αναγνωρίζει καμιά διαβάθμιση στα πράγματα στα οποία βρίσκει εφαρμογή. Η ισότητα, ωστόσο, συχνά παρεξηγείται, συχνά χρησιμοποιείται λανθασμένα, συχνά καταπατιέται.

Η Ελευθερία και η Ιδιοκτησία είναι λέξεις που εκφράζουν όλες εκείνες τις κτήσεις μας που δεν είναι πνευματικής φύσης. Δύο είδη ιδιοκτησίας συναντώνται. Πρώτον, η φυσική ιδιοκτησία, ή αυτή που φτάνει σε μας από τον Δημιουργό του σύμπαντος, όπως η γη, ο αέρας, το νερό. Δεύτερον, η τεχνητή ή κεκτημένη ιδιοκτησία, δηλαδή η ανθρώπινη εφεύρεση. Σε αυτήν την τελευταία, η Ισότητα είναι ανέφικτη. Διότι για να διανεμηθεί ισότιμα, θα πρέπει όλοι να έχουν συνεισφέρει στο ίδιο μέτρο, κάτι που ποτέ δεν ισχύει. Κι επειδή έτσι έχει η κατάσταση, κάθε άτομο θα διατηρούσε τη δικιά του περιουσία ως το δίκαιο μερίδιό του. Η ισότητα στη φυσική ιδιοκτησία είναι το θέμα αυτού του σύντομου δοκιμίου. Κάθε άτομο στον κόσμο γεννιέται σε αυτόν με έννομα δικαιώματα σε μια συγκεκριμένη ιδιοκτησία ή στα ισοδύναμά της.

Το δικαίωμα της ψήφου επιφορτισμένο με την εφαρμογή των νόμων που διέπουν την κοινωνία είναι εγγενές στη λέξη Ισότητα και συνιστά την ισότητα των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά ακόμα κι αν το δικαίωμα αυτό (της ψήφου) ήταν εγγενές στην ιδιοκτησία, γεγονός που αποκλείω, το δικαίωμα στην ψήφο πάλι θα ανήκε σε όλους ισότιμα, καθώς, όπως προείπα, όλα τα άτομα έχουν εκ γενετής έννομα δικαιώματα σε συγκεκριμένου είδους ιδιοκτησία.

Ανέκαθεν θεωρούσα το παρόν Σύνταγμα της Γαλλικής Δημοκρατίας το καλύτερο οργανωμένο σύστημα που παρήγαγε ποτέ ο ανθρώπινος νους. Ελπίζω, όμως, οι πρώην συνάδελφοί μου να μην προσβληθούν, αν τους προειδοποιήσω για ένα λάθος που διοχετεύτηκε στην αρχή του. Το δικαίωμα στην ψήφο δεν είναι εγγυημένο. Το δικαίωμα αυτό καθ’ εαυτό συνδέεται με έναν όρο, από τον οποίο δε θα έπρεπε να εξαρτάται: με το ποσοστό ενός φόρου που ονομάζεται «άμεσος». Ως εκ τούτου, η αξία του δικαιώματος της ψήφου μειώνεται. Και τοποθετώντας το στην κλίμακα πλάι σε ένα κατώτερο πράγμα, ο ενθουσιασμός που το δικαίωμα είναι ικανό να προκαλέσει, φθίνει. Είναι αδύνατο να βρεθεί ισοδύναμο αντίβαρο στο δικαίωμα της ψήφου, διότι είναι άξιο από μόνο του να γίνει το δικό του θεμέλιο και δεν μπορεί να ευημερήσει ως μόσχευμα ή απόφυση.

Από τη θεμελίωση του Συντάγματος έχουμε δει την έγερση δύο συνωμοσιών: εκείνη του Μπαμπέφ κι εκείνη μερικών σκοτεινών προσωπικοτήτων που κοσμούν τον εαυτό τους με τον μισητό χαρακτηρισμό «βασιλικοί» (royalists). Το κατ’ αρχήν ελάττωμα του Συντάγματος αποτέλεσε την απαρχή της συνωμοσίας του Μπαμπέφ. Εκμεταλλεύτηκε την πικρία που προκάλεσε το ελάττωμα αυτό και, αντί να επιζητήσουν αντίδοτο με έννομα και συνταγματικά μέσα ή να αντιπροτείνουν κάποιο μέτρο χρήσιμο στην κοινωνία, οι συνωμότες έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επαναφέρουν το χάος και τη σύγχυση και οι ίδιοι συνέστησαν ένα Σώμα, που εξαλείφει επισήμως την εκλογή και την αντιπροσώπηση. Ήταν, εν ολίγοις, τόσο εξωφρενικοί, ώστε να πιστέψουν ότι μια κοινωνία, απασχολημένη με τις ιδιωτικές της υποθέσεις, θα τους παραχωρούσε τυφλά μια ηγεμονία/διεύθυνση που σφετερίζεται η βία.

Τη συνωμοσία του Μπαμπέθ διαδέχθηκε σε μερικούς μήνες αυτή των βασιλικών, οι οποίοι αφελώς κολάκευσαν τους εαυτούς τους με την πεποίθηση ότι μπορούν να επιτύχουν σπουδαία πράγματα με ανεπαρκή και δόλια μέσα. Υπολόγισαν σε όλους τους δυσαρεστημένους, για οποιοδήποτε λόγο, και προσπάθησαν με τη σειρά τους να ξεσηκώσουν την τάξη των ανθρώπων που ακολουθούσαν τους άλλους. Αλλά αυτοί οι νέοι ηγέτες συμπεριφέρθηκαν λες και η κοινωνία δεν επιδίωκε τίποτα άλλο πέρα από τη διατήρηση των αυλικών, των συνταξιούχων κι όλων των παρατρεχάμενών τους που έφεραν τον άξιο περιφρόνησης τίτλο του γαλοζοαίματου. Το σύντομο δοκίμιό μου θα τους διαλύσει τις αυταπάτες δείχνοντας ότι η κοινωνία έχει μια πολύ πιο διαφορετική επιδίωξη, τη διατήρηση του εαυτού της.

Όλοι γνωρίζουμε ή θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι η στιγμή κατά την οποία εξελίσσεται μια επανάσταση δεν είναι η στιγμή κατά την οποία μπορούμε να απολαύσουμε τα επακόλουθα οφέλη της. Ωστόσο, αν ο Μπαμπέφ και οι συνεργοί του είχαν λάβει υπόψη τους την κατάσταση της Γαλλίας υπό το σύνταγμα αυτό, και την είχαν συγκρίνει με αυτό που επικρατούσε υπό την τραγική επαναστατική κυβέρνηση και κατά τη διάρκεια του αποτρόπαιου βασιλείου του Τρόμου, η ταχύτητα της μετάβασης θα τους φαινόταν πολύ εντυπωσιακή και εκπληκτική. Η πείνα αντικαταστάθηκε από την αφθονία κι από την καλά ριζωμένη ελπίδα της επερχόμενης κι αυξανόμενης ευημερίας.

Ως προς το σφάλμα του Συντάγματος, είμαι πλήρως πεπεισμένος ότι θα αποκατασταθεί συνταγματικά και ότι το βήμα αυτό είναι επιτακτική ανάγκη. Όσο συνεχίζει να υπάρχει, θα τρέφει ελπίδες και θα τροφοδοτεί τους συνωμότες. Όσο για τα υπόλοιπα, είναι λυπηρό που ένα τόσο σοφά οργανωμένο Σύνταγμα σφάλλει σε τέτοιο βαθμό κατ’ αρχήν. Το ελάττωμα αυτό το εκθέτει σε περαιτέρω κινδύνους που θα γίνουν αισθητοί. Ραδιούργοι πολιτικοί θα προσεγγίσουν όσους δε διαθέτουν τα μέσα να πληρώσουν τον άμεσο φόρο και θα προσφερθούν να το πληρώσουν οι ίδιοι υπό τον όρο να αποσπάσουν την ψήφο τους. Ας διατηρήσουμε απαραβίαστη την ισότητα ως προς το ιερό δικαίωμα της ψήφου: η δημόσια ασφάλεια δε θα μπορεί να έχει μια πιο στέρεη βάση.

Salut et fraternité

Ο πρώην συνάδελφός σας,

THOMAS PAINE

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.

Το παρακάτω μικρό απόσπασμα γράφτηκε τον χειμώνα του 1795 και ‘96 και, καθώς δεν είχα αποφασίσει αν θα το δημοσίευα κατά τη διάρκεια του παρόντος πολέμου, ή να περιμένω έως την κήρυξη της ειρήνης, παρέμεινε σε μένα, χωρίς τροποποίηση ή προσθήκη, από τη στιγμή που γράφτηκε.

Αυτό που με ώθησε να το δημοσιεύσω την παρούσα στιγμή είναι ένα κήρυγμα του Watson, Επισκόπου του Λάνταφ. Μερικοί αναγνώστες θα θυμούνται ότι ο εν λόγω επίσκοπος έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο An Apology for the Bible ως απάντηση στο βιβλίο μου Second Part of The Age of Reason. Εξασφάλισα ένα αντίτυπο του βιβλίου του και θα περιμένει να ακούσει την άποψή μου πάνω σε αυτό το θέμα.

Στο τέλος του βιβλίου του επισκόπου αναρτάται μια λίστα με τα βιβλία που έχει γράψει, ανάμεσα στα οποία είναι και το κήρυγμα στο οποίο αναφέρομαι. Φέρει τον τίτλο: “The Wisdom and Goodness of God, in having made both Rich and Poor; with an Appendix, containing reflections on the Present State of England and France.” (Η Σοφία και η Καλοσύνη του Θεού στη δημιουργία των Πλουσίων και των Φτωχών. Με παράρτημα που περιλαμβάνει σκέψεις πάνω στο σύγχρονο κράτος της Αγγλίας και της Γαλλίας.)

Το σφάλμα που περιέχεται στο εν λόγω κήρυγμα με ώθησε να δημοσιεύσω το Αγροτική Δικαιοσύνη. Είναι λάθος να λέμε ότι ο Θεός δημιούργησε τους πλούσιους και τους φτωχούς. Ο Θεός δημιούργησε μόνο τον άντρα και τη γυναίκα. Και τους έδωσε τη γη για κληρονομιά τους.

Αντί να κηρύττουν με σκοπό να ωθούν ένα μέρος της ανθρωπότητας στην αυθάδεια . . . θα ήταν καλύτερα οι Ιερείς να αφιέρωναν τον χρόνο τους στο να καταστήσουν τη γενικότερη κατάσταση του ανθρώπου λιγότερο άθλια από όσο είναι τώρα.

Η πρακτική θρησκεία συνίσταται στο να πράττεις το καλό: και ο μόνος τρόπος να υπηρετήσεις τον Θεό είναι να καταβάλλεις προσπάθεια για να γίνουν πιο ευτυχισμένα τα δημιουργήματά του. Όποιο κήρυγμα δεν υπηρετεί αυτόν τον σκοπό είναι απλή ανοησία και υποκρισία.

THOMAS PAINE

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Ένας από τους πρώτιστους σκοπούς της αναθεωρημένης νομοθεσίας θα έπρεπε να είναι να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα αυτού που ονομάζεται πολιτισμένη ζωή και ταυτόχρονα να αναστρέψει το κακό που αυτή έχει προκαλέσει.

Το εάν η κατάσταση που έχει υπερήφανα, ενδεχομένως και εσφαλμένα, ονομαστεί πολιτισμός, έχει περισσότερο προωθήσει ή περισσότερο υπονομεύσει τη γενικότερη ευτυχία του ανθρώπου, είναι ένα ζήτημα που μπορεί να αμφισβητηθεί ανοιχτά. Από τη μια μεριά, ο θεατής μένει έκθαμβος από έξοχες παραστάσεις. Από την άλλη μεριά, σοκάρεται από ακραίες εικόνες μιζέριας. Έχει προκαλέσει και τα δύο. Οι πιο εύποροι και πιο φτωχοί του ανθρώπινου είδους εντοπίζονται στις χώρες που αποκαλούνται πολιτισμένες.

Για να κατανοήσουμε ποια θα έπρεπε να είναι η κατάσταση της κοινωνίας, θα πρέπει πρώτα να έχουμε μια εικόνα της φυσικής και πρωτόγονης κατάστασης του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα αυτής των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής στις μέρες μας.

Σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχουν εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας σαν κι αυτές που μας θέτουν μπροστά στα μάτια μας η φτώχια και η ανέχεια στις πόλεις και στους δρόμους της Ευρώπης. Επομένως, η φτώχεια είναι κάτι που δημιούργησε αυτό που ονομάζουμε πολιτισμένη ζωή. Δεν υπάρχει στη φυσική κατάσταση. Από την άλλη μεριά, η φυσική κατάσταση στερείται των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από τη γεωργία, τις τέχνες, τις επιστήμες και τη βιομηχανική παραγωγή.

Η ζωή του Ινδιάνου είναι αιώνιες διακοπές, αν τη συγκρίνουμε με αυτή των φτωχών της Ευρώπης. Κι από την άλλη μεριά, δείχνει να είναι μίζερη, αν τη συγκρίνουμε με αυτή των πλουσίων. Ως εκ τούτου, ο πολιτισμός, ή εν πάση περιπτώση αυτό που αποκαλείται έτσι, έχει εργαστεί με τρόπο διττό, καθιστώντας ένα μέρος της κοινωνίας πιο εύπορο κι ένα άλλο πιο εξαθλιωμένο, κάτι που δε ήταν η μοίρα κανενός στη φυσική κατάσταση.

Είναι πάντα εφικτό να μεταβούμε από τη φυσική κατάσταση στην πολιτισμένη, αλλά δεν είναι ποτέ εφικτό να μεταβούμε από την πολιτισμένη κατάσταση στη φυσική. Ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος σε φυσική κατάσταση, όπου συντηρείται με το κυνήγι, χρειάζεται δέκα φορές την ποσότητα γης, στην οποία δραστηριοποιείται για την εξασφάλιση της επιβίωσής του, απ’ ό,τι θα του αρκούσε για τη συντήρησή του στην πολιτισμένη κατάσταση, όπου η γη καλλιεργείται. Όταν, επομένως, μια χώρα γίνει πυκνοκατοικημένη χάρη στην επιπρόσθετη αρωγή της καλλιέργειας, της τέχνης και της επιστήμης, γεννιέται η ανάγκη να διατηρήσουμε την κατάσταση ως έχει. Διότι διαφορετικά δε θα μπορεί να συντηρηθεί παραπάνω, ίσως, από το ένα δέκατο του πληθυσμού της. Επομένως, αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να αναστρέψουμε τα κακά και να διατηρήσουμε τα οφέλη που ανέκυψαν στην κοινωνία από το πέρασμα από τη φυσική κατάσταση σε αυτό που ονομάζεται πολιτισμένη κατάσταση.

Φέρνοντας το θέμα επί αυτής της βάσης, η πρώτη αρχή του πολιτισμού θα έπρεπε να ήταν, και να είναι μέχρι και τώρα, ότι το επίπεδο ζωής κάθε ατόμου που γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο, αφού ξεκινήσει η πολιτισμένη κατάσταση, δε θα έπρεπε να είναι χειρότερο απ’ ό,τι αν είχε γεννηθεί πριν από αυτήν την περίοδο. Αλλά το ζήτημα είναι ότι το επίπεδο ζωής εκατομμυρίων, σε κάθε χώρα της Ευρώπης, είναι μακράν χειρότερο απ’ ό,τι θα ήταν αν είχαν γεννηθεί προτού ξεκινήσει ο πολιτισμός, ή εάν είχαν γεννηθεί ανάμεσα στους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής στις μέρες μας. Θα σας δείξω πώς συνέβη αυτό.

Είναι μη αντικρουόμενη η θέση ότι η γη, στη φυσική ακαλλιέργητη κατάστασή της, ήταν, και θα συνεχιζόταν να είναι, η κοινή ιδιοκτησία του ανθρώπινου είδους. Σε αυτήν την κατάσταση, κάθε άνθρωπος θα γεννιόταν με το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Θα ήταν από κοινού ιδιοκτήτης ζωής με τους υπόλοιπους ως προς την ιδιοκτησία του εδάφους κι όλων των βιολογικών προϊόντων του, φυτικών και ζωικών.

Όμως, η γη στη φυσική της κατάσταση, όπως προείπα, μπορεί να συντηρήσει παρά μόνο έναν μικρό αριθμό κατοίκων σε σύγκριση με αυτό που μπορεί να κάνει στην καλλιεργημένη κατάσταση. Και καθώς είναι αδύνατο να διαχωρίσεις την πρόοδο που σημειώθηκε με την καλλιέργεια από την ίδια τη γη, πάνω στην οποία σημειώθηκε η πρόοδος αυτή, η ιδέα της κτηματικής περιουσίας προέκυψε από αυτήν ακριβώς την αδιάσπαστη σύνδεση. Είναι, παρ’ όλα αυτά, αληθές ότι μόνο η αξία της προόδου, κι όχι η ίδια η γη, αποτελεί ατομική ιδιοκτησία. Κάθε ιδιοκτήτης, λοιπόν, καλλιεργημένης γης οφείλει στην κοινότητα ένα ενοίκιο γης (δεν γνωρίζω ορθότερο όρο για να εκφράσω αυτήν την ιδέα) για το τμήμα γης που κατέχει. Κι από αυτό ακριβώς το ενοίκιο γης προέρχεται το κεφάλαιο που προτείνεται με την παρούσα ιδέα.

Απορρέει, τόσο από τη φύση του πράγματος όσο κι από τις ιστορίες που μας μεταδίδονται, ότι η ιδέα της κτηματικής περιουσίας άρχισε με την καλλιέργεια κι ότι δεν υπήρχε η έννοια της κτηματικής περιουσίας πριν από την περίοδο αυτή. Δε θα μπορούσε να υπάρξει στην πρώτη κατάσταση του ανθρώπου, αυτή του κυνηγού. Και δεν υπήρχε στην επόμενη κατάσταση, αυτή του κτηνοτρόφου: ούτε ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ ούτε ο Ιώβ, στο σημείο που η ιστορία της Βίβλου μπορεί να επιβεβαιώσει προφανή πράγματα, ήταν ιδιοκτήτες γης. Η περιουσία τους αποτελούνταν, όπως απαριθμείται πάντα, από κοπάδια και με αυτά ταξίδευαν από μέρος σε μέρος. Οι συχνές διενέξεις της εποχής, σχετικά με τη χρήση των πηγαδιών στην άνυδρη αραβική γη, όπου έμεναν αυτοί οι άνθρωποι, επίσης επιβεβαιώνουν ότι δεν υπήρχε κτηματική περιουσία. Δεν αναφέρεται διεκδίκηση της γης ως περιουσίας.

Δε θα μπορούσε να υπάρχει κτηματική ιδιοκτησία αρχικά. Δεν έφτιαξε ο άνθρωπος τη γη, και παρόλο που είχε το φυσικό δικαίωμα να την κατοικεί, δεν είχε δικαίωμα να χαρακτηρίζει ως ιδιοκτησία του εις το διηνεκές κανένα μέρος αυτής: ούτε ο δημιουργός της γης άνοιξε υπηρεσία κτηματολογίου, από όπου θα εκδίδονταν οι πρώτοι τίτλοι ιδιοκτησίας. Από πού, λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα της κτηματικής ιδιοκτησίας; Απαντώ, όπως πριν, πως με την καλλιέργεια προέκυψε και η ιδέα της κτηματικής ιδιοκτησίας, από την αδυναμία του διαχωρισμού της βελτίωσης που είχε επιτευχθεί με την καλλιέργεια από την ίδια τη γη, πάνω στην οποία επιτεύχθηκε και η βελτίωση αυτή. H αξία της βελτίωσης μέχρι στιγμής υπερτερούσε της αξίας της φυσικής γης τον καιρό εκείνο, εκμηδενίζοντάς την: μέχρι που το κοινό δικαίωμα όλων, έφτασε να γίνει ένα με το δικαίωμα καλλιέργειας του ατόμου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν διαφορετικά είδη δικαιωμάτων, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχει η γη.

Μόνο με την αναγωγή πραγμάτων στην προέλευσή τους μπορούμε να σχηματίσουμε έγκυρη εικόνα γι’ αυτά, και μέσω της εικόνας αυτής ανακαλύπτουμε τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά και γνωρίζουμε ο καθένας τα δικά του. Ονόμασα τη μπροσούρα αυτή Αγροτική Δικαιοσύνη, προκειμένου να διαφοροποιηθεί από τον Αγροτικό νόμο. Τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο άδικο από τον Αγροτικό Νόμο σε μια χώρα που έχει βελτιωθεί μέσω της καλλιέργειας: διότι, το ότι κάθε άνθρωπος, ως κάτοικος της γης, είναι συνδικαιούχος της στη φυσική της κατάσταση, δε συνεπάγεται και ότι είναι συνδικαιούχος της καλλιεργημένης γης. Η πρόσθετη αξία που προκύπτει από την καλλιέργεια, μετά την εισαγωγή του συστήματος αυτού, πέρασε στην ιδιοκτησία εκείνων που την ασκούσαν, ή που την κληρονόμησαν από εκείνους, ή που την αγόρασαν. Αρχικά, δεν είχε κάτοχο. Συνεπώς, ενώ υπερασπίζομαι το δικαίωμα και τάσσομαι υπέρ όλων εκείνων που εκδιώχθηκαν από τη φυσική τους κληρονομιά μέσω της εισαγωγής του συστήματος της κτηματικής ιδιοκτησίας, υπερασπίζομαι εξίσου τον κάτοχο στο βαθμό που αυτή του ανήκει.

Η καλλιέργεια είναι τουλάχιστον μια από τις σπουδαιότερες φυσικές βελτιώσεις που επιτεύχθηκαν ποτέ με ανθρώπινη παρέμβαση, δίνοντας έτσι στη δημιουργημένη γη δεκαπλάσια αξία. Το κτηματικό μονοπώλιο, όμως, που άρχισε με αυτή, δημιούργησε το μεγαλύτερο κακό. Στέρησε σε περισσότερους από τους μισούς κατοίκους κάθε έθνους τη φυσική τους κληρονομιά, χωρίς να τους παρέχει, ως όφειλε, μια αποζημίωση για την απώλεια αυτή, και ως εκ τούτου δημιούργησε ένα πρωτόγνωρο είδος φτώχειας και εξαθλίωσης.

Προς υπεράσπιση των ατόμων που στερήθηκαν την περιουσία τους, η έκκληση μου είναι δικαίωμα και όχι φιλανθρωπία. Αλλά αυτό το είδος του δικαιώματος, το οποίο, αν παραμεληθεί αρχικά, δε θα μπορούσε να διεκδικηθεί μετέπειτα, μέχρι ο παράδεισος να άνοιγε το δρόμο μέσω μιας επανάστασης στο σύστημα διακυβέρνησης. Ας τιμήσουμε τις επαναστάσεις με τη δικαιοσύνη, και ας δώσουμε δημοσιότητα στα αιτήματα τους με ευλογίες.

Έχοντας εκθέσει εν συντομία το βάσιμο της υπόθεσης, θα προχωρήσω στο σχέδιο που έχω να προτείνω, το οποίο είναι: Η δημιουργία ενός Εθνικού Ταμείου, από το οποίο κάθε άτομο θα λαμβάνει, όταν γίνεται 21 ετών, το σύνολο των δεκαπέντε λιρών Αγγλίας, ως αποζημίωση εν μέρει για την απώλεια της φυσικής κληρονομιάς του/της, μέσω της εισαγωγής του συστήματος της κτηματικής ιδιοκτησίας: Επίσης, κάθε άτομο στην ηλικία των πενήντα χρονών, που βρίσκεται εν ζωή, θα λαμβάνει το ποσό των δέκα λιρών ετησίως, κατά τη διάρκεια της ζωής του, καθώς και όλοι όσοι φτάσουν στην ηλικία αυτή.

Mέσα δημιουργίας του ταμείου

Έχω ήδη διατυπώσει την αρχή, ότι δηλαδή η γη, στη φυσική της ακαλλιέργητη κατάσταση, ήταν, και θα συνέχιζε να είναι για πάντα, η κοινή ιδιοκτησία του ανθρώπινου είδους, και ότι στην κατάσταση αυτή, κάθε άτομο θα είχε γεννηθεί έχοντας ιδιοκτησία: και ότι το σύστημα της κτηματικής ιδιοκτησίας, άμεσα συνυφασμένο με την καλλιέργεια, και με αυτό που αποκαλούμε πολιτισμένη ζωή, απορρόφησε την ιδιοκτησία όλων εκείνων από τους οποίους την στέρησε, χωρίς να τους παρέχει, όπως θα άρμοζε, αποζημίωση για την απώλεια αυτή.

Το λάθος αυτό, ωστόσο, δεν είναι ευθύνη των σημερινών ιδιοκτητών. Δεν υπάρχουν και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κατηγορίες εναντίον τους, εκτός κι αν διαπράξουν έγκλημα αντιτιθέμενοι στη δικαιοσύνη. Το λάθος είναι μέσα στο σύστημα, και έχει τρυπώσει αθόρυβα στον κόσμο, υποβοηθούμενο μετέπειτα από τον αγροτικό νόμο της σπάθης. Το λάθος, όμως, μπορεί να διορθωθεί από τις επόμενες γενιές: και χωρίς να μειώσουμε ή να διαταράξουμε την ιδιοκτησία κανενός από τους ιδιοκτήτες, η εφαρμογή του ταμείου μπορεί να αρχίσει ούτως ή άλλως, και να βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία τον πρώτο χρόνο της καθιέρωσής του, ή λίγο αργότερα, όπως πρόκειται να καταδείξω.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, προτείνεται οι πληρωμές να καταβάλλονται σε όλους, πλούσιους ή φτωχούς. Αυτή είναι η καλύτερη λύση για την αποφυγή προσβλητικών διακρίσεων. Είναι, ακόμη, σωστό, διότι αντικαθιστά τη φυσική κληρονομιά, η οποία, ως δικαίωμα, ανήκει σε κάθε άνθρωπο, μαζί με την ιδιοκτησία που μπορεί να έχει δημιουργήσει ή κληρονομήσει από αυτούς που τη δημιούργησαν. Εκείνοι που επιλέγουν να μην την αποδεχθούν, μπορούν να την παραχωρήσουν στο κοινό ταμείο.

Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι κανένας άνθρωπος δε θα έπρεπε να είναι σε χειρότερο επίπεδο όταν γεννάται στη λεγόμενη πολιτισμένη κατάσταση από το επίπεδο που θα βρισκόταν εάν γεννιόταν σε φυσική κατάσταση, και το ότι ο πολιτισμός αυτός όφειλε να έχει προνοήσει, και να προνοεί ακόμα, για τον σκοπό αυτό, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την αφαίρεση από την ιδιοκτησία μιας μερίδας ίσης αξίας με τη φυσική κληρονομιά που έχει απορροφήσει.

Διάφορες μέθοδοι μπορεί να προταθούν για το σκοπό αυτό, αλλά αυτή που φαίνεται να είναι η καλύτερη (όχι μόνο επειδή θα λειτουργήσει χωρίς να εξοργίσει τυχόν νυν ιδιοκτήτες, ή επειδή δε θα παρεμποδίσει και την είσπραξη των φόρων και των απαραίτητων δανείων για τους σκοπούς της διακυβέρνησης και της επανάστασης, αλλά και διότι θα είναι η λιγότερο οχληρή και η πιο αποτελεσματική, και επειδή η αφαίρεση θα γίνει την καταλληλότερη στιγμή) είναι η στιγμή που η ιδιοκτησία περνάει μέσω του θανάτου ενός ατόμου στην κατοχή ενός άλλου. Στην περίπτωση αυτή, ο κληροδότης δεν αφήνει τίποτα: ο αποδέκτης δεν πληρώνει τίποτα. Το μόνο ζήτημα για εκείνον είναι ότι το μονοπώλιο της φυσικής κληρονομιάς, στην οποία ποτέ δεν υπήρχε δικαίωμα, παύει σταδιακά να υπάρχει στο άτομό του. Ένας γενναιόδωρος άνθρωπος δε θα ήθελε να συνεχιστεί, και ένας δίκαιος άνθρωπος θα αντιμετώπιζε με χαρά την κατάργησή του.

Η κατάσταση της υγείας μου δεν μου επιτρέπει να κάνω επαρκή έρευνα σχετικά με το δόγμα των πιθανοτήτων, και επί αυτού σχετικά με υπάρχοντες υπολογισμούς με τέτοιο βαθμό βεβαιότητας όσον μπορούν να αποδώσουν. Συνεπώς, ό, τι προσφέρω σε αυτό το κεφάλαιο είναι μάλλον αποτέλεσμα παρατήρησης και στοχασμού παρά πληροφοριών που έχω λάβει: όμως πιστεύω ότι θα βρίσκεται σε συνάφεια με τα γεγονότα.

Αρχικά, θεωρώντας τα 21 χρόνια ως την εποχή της ωριμότητας, όλη η περιουσία ενός έθνους, ακίνητη και κινητή, βρίσκεται πάντα στην κατοχή ατόμων μεγαλύτερων από αυτή την ηλικία. Πρέπει να γνωρίζουμε, ως στοιχείο υπολογισμού, το μέσο όρο ζωής των ατόμων μεγαλύτερων από αυτή την ηλικία. Υποθέτω ότι ο μέσος όρος είναι περίπου τριάντα χρόνια, γιατί πολλοί άνθρωποι θα ζήσουν σαράντα, πενήντα ή εξήντα χρόνια μετά την ηλικία των 21 ετών, άλλοι θα πεθάνουν πολύ νωρίτερα, και κάποιοι σε κάθε έτος της χρονικής αυτής περιόδου.

Θέτοντας, λοιπόν, τα τριάντα χρόνια ως μέσο όρο χρόνου, θα έχουμε, χωρίς καμία ουσιώδη αλλαγή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τον μέσο χρόνο εντός του οποίου το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων ή του κεφαλαίου ενός έθνους, ή ένα ποσό ίσο με αυτό, θα έχει μέσα από μια ολόκληρη επανάσταση κληροδοτηθεί, δηλαδή μέσω των θανάτων σε νέους ιδιοκτήτες: Διότι, σε πολλές περιπτώσεις κάποια μέρη του κεφαλαίου αυτού θα παραμείνουν για σαράντα, πενήντα ή εξήντα χρόνια στην κατοχή ενός ατόμου, ενώ άλλα θα έχουν αλλάξει δυο-τρεις φορές ιδιοκτήτες πριν περάσουν αυτά τα τριάντα χρόνια, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα τον μέσο όρο: γιατί αν άλλαζε ιδιοκτήτη το μισό κεφάλαιο ενός έθνους δυο φορές μέσα σε τριάντα χρόνια, θα απέφερε τα ίδια χρήματα όσο και αν άλλαζε μία.

Θέτοντας, λοιπόν τα τριάντα χρόνια ως μέσο χρόνο στη διάρκεια του οποίου ολόκληρο το κεφάλαιο ενός έθνους, ή ένα ποσό ίσο με αυτό, θα αλλάξει ιδιοκτήτη μια φορά, το ένα τριακοστό του θα είναι το σύνολο που θα αλλάζει ιδιοκτήτη κάθε χρόνο, δηλαδή θα περνάει σε νέους ιδιοκτήτες μέσω των θανάτων: και το τελευταίο αυτό ποσό, που είναι γνωστό, όπως και το ποσοστό επί τοις εκατό, που είναι καθορισμένο, θα μας δώσει το ετήσιο ποσό εσόδων του προτεινόμενου κεφαλαίου, το οποίο θα αξιοποιηθεί όπως προαναφέρθηκε.

Εξετάζοντας την ομιλία του Άγγλου υπουργού Pitt, στον πρόλογό του για τον επονομαζόμενο στην Αγγλία προϋπολογισμό (το σχέδιο χρηματοδότησης για το έτος 1796), βρίσκω μια εκτίμηση του εθνικού κεφαλαίου της χώρας. Παίρνω την εκτίμηση αυτή ενός εθνικού κεφαλαίου που βρίσκεται στο χέρι μου, ως στοιχείο πάνω στο οποίο θα βασιστώ στη συνέχεια. Όταν γίνεται ένας υπολογισμός με βάση το γνωστό κεφάλαιο οποιουδήποτε έθνους, σε συνδυασμό με τον πληθυσμό του, θα λειτουργήσει ως κλίμακα για οποιοδήποτε άλλο έθνος, σε αναλογία, λίγο πολύ, με το κεφάλαιο και τον πληθυσμό του. Είμαι ιδιαίτερα διατεθειμένος να χρησιμοποιήσω την εκτίμηση αυτή του κυρίου Pitt, προκειμένου να δείξω στον υπουργό, με βάση το δικό του υπολογισμό, πώς μπορούν να αξιοποιηθούν καλύτερα τα χρήματα από το να σπαταλούνται, όπως έκανε εκείνος, με το απίστευτο εγχείρημά του να ανεβάσει τους Βουρβόνους βασιλιάδες. Τι στην ευχή είναι οι Βουρβόνοι βασιλιάδες για το λαόν της Αγγλίας; Προτιμότερο είναι να έχει ο λαός ψωμί.

Ο κύριος Pitt υποστηρίζει πως το εθνικό κεφάλαιο της Αγγλίας, ακίνητο και κινητό, είναι χίλια τριακόσια εκ. στερλίνες, που σημαίνει περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού κεφαλαίου της Γαλλίας, συμπεριλαμβανομένου και του Βελγίου. Η τελευταία συγκομιδή σε κάθε χώρα αποδεικνύει πως το έδαφος της Γαλλίας είναι πιο πρόσφορο από αυτό της Αγγλίας, και μπορεί να υποστηρίξει καλύτερα εικοσιτέσσερα με εικοσιπέντε εκατομμύρια κατοίκους, από ό,τι ή Αγγλία επτά με επτάμιση εκατομμύρια.

Το ένα τριακοστό του κεφαλαίου των 1.300.000.000 λιρών είναι 43.333.333 λίρες, που είναι το κομμάτι το οποίο θα περνάει κάθε χρόνο μέσω των θανάτων σε αυτή τη χώρα σε νέους ιδιοκτήτες: και το ποσό που θα αλλάζει ιδιοκτήτη ετησίως σε αναλογία τέσσερα προς ένα, θα ανέρχεται περίπου στα εκατόν εβδομήντα τρία εκ. στερλίνες. Από αυτό το συνολικό ποσό των 43.333.333 λιρών που αλλάζουν κάτοχο ετησίως, αφαιρείται η αξία της φυσικής κληρονομιάς που έχει απορροφηθεί σε αυτό, η οποία, μάλλον δεν μπορεί εκτιμηθεί λιγότερο, και δε θα έπρεπε ούτε περισσότερο, από το ένα δέκατο.

Ένα μέρος από την ιδιοκτησία που θα αλλάζει ιδιοκτήτες μέσω των θανάτων κάθε χρόνο, θα κληροδοτείται πάντα απευθείας σε γιους και κόρες, ενώ το άλλο σε μακρινότερους συγγενείς, ενώ η αναλογία θα είναι περίπου τρία προς ένα. Αυτό σημαίνει πως γύρω στα τρία εκ. του ανωτέρω συνολικού ποσού θα κληροδοτηθεί σε άμεσους κληρονόμους, ενώ οι υπόλοιπες 13.333.333 λίρες σε μακρινότερους συγγενείς και ξένους.

Αν λάβουμε υπόψη πως ο άνθρωπος σχετίζεται πάντοτε από την κοινωνία, η σχέση αυτή θα γίνει συγκριτικά καλύτερη σε αναλογία καθώς οι πλησιέστεροι συγγενείς είναι πιο μακρινοί, συνεπώς, συνάδει με τον πολιτισμό να πούμε ότι όταν δεν υφίστανται άμεσοι κληρονόμοι, ένα μέρος θα κληροδοτηθεί στην κοινωνία, μαζί με το το 1/10 που είναι προορισμένο γι’ αυτή. Αν το επιπρόσθετο αυτό μέρος κυμανθεί σε πέντε έως δέκα ή δώδεκα τοις εκατό, σε αναλογία με το πόσο κοντινότεροι ή μακρινότεροι είναι οι πλησιέστεροι συγγενείς, έτσι ώστε να συμψηφιστεί με τις επιστροφές περιουσίας στο κράτος ελλείψει κληρονόμων που ίσως προκύψουν και που θα έπρεπε πάντα να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στην κυβέρνηση (μαζί με δέκα τοις εκατό επιπρόσθετα), η παραγωγή από το ετήσιο συνολικό ποσό των 43.333.333 λιρών θα είναι:
Από 30.000.000 λίρες στο δέκα τις εκατό →3.000.000 λίρες
Από 13.333.333 λίρες στο δέκα τις εκατό με δέκα τις εκατό επιπλέον
Από 43.333.333 λίρες→5.666.666 λίρες

Έχοντας, λοιπόν, φτάσει στο ετήσιο ποσό του προτεινόμενου κεφαλαίου, θα μιλήσω εν συνεχεία, για τον πληθυσμό που αναλογεί στο κεφάλαιο αυτό, και θα το συγκρίνω με τους σκοπούς για τους οποίους αυτό θα αξιοποιηθεί. Ο πληθυσμός της Αγγλίας δεν ξεπερνά τα επτάμιση εκ., και ο αριθμός των ατόμων πάνω από πενήντα χρονών είναι περίπου τετρακόσιες χιλιάδες. Ωστόσο, δε θα δέχονταν περισσότεροι από αυτούς τις προτεινόμενες δέκα λίρες ετησίως, αν και θα τις δικαιούνταν. Δεν έχω ιδέα για το αν θα γινόταν αποδεκτές από πολλούς με ετήσιο εισόδημα διακοσίων ή τριακοσίων λιρών.

Όμως, εφόσον βλέπουμε συχνά περιπτώσεις ανθρώπων που ξαφνικά περιέρχονται σε κατάσταση ένδειας, ακόμα και στην ηλικία των εξήντα, θα είχαν πάντοτε το δικαίωμα να συλλέξουν τις εκπρόθεσμες οφειλές που δικαιούνται. Θα απαιτούνται, συνεπώς, τέσσερα εκ. του ανωτέρω ετήσιου συνολικού ποσού των 5.666.666 λιρών για τετρακόσιες χιλιάδες ηλικιωμένους, δέκα λίρες για τον καθένα.

Θα προχωρήσω με εκείνους που γίνονται κάθε χρόνο 21 χρόνων. Αν όλα τα άτομα που πέθαιναν ήταν πάνω από 21, ο αριθμός των ατόμων που θα έφταναν σε αυτή την ηλικία πρέπει να ισούται με τον ετήσιο αριθμό θανάτων, έτσι ώστε ο πληθυσμός να παραμείνει σταθερός. H πλειοψηφία όμως πεθαίνει πριν τα 21, συνεπώς ο αριθμός των ατόμων που ετησίως θα γίνονται 21 θα είναι κάτω από το μισό του αριθμού των θανάτων. Το σύνολο των θανάτων σε ένα πληθυσμό επτάμιση εκ. θα κυμαίνεται περίπου στους 220.000 ετησίως. Ο αριθμός εκείνων που φτάνουν τα 21 θα είναι περίπου 100.000. Το σύνολο αυτών δε θα λάβουν το προτεινόμενο ποσό των δεκαπέντε λιρών, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, παρόλο που, όπως και στην παραπάνω περίπτωση, θα το δικαιούνταν. Παίρνοντας ως δεδομένου ότι 1/10 αρνήθηκε να το λάβει, το ποσό θα ήταν:

Ετήσιο κεφάλαιο

Σε 400.000 ηλικιωμένους 10 λίρες ο καθείς →4.000.000 λίρες
Σε 90.000 άτομα 21 χρόνων, 15 λίρες ο καθείς →1.350.000 λίρες
Σε κάθε χώρα υπάρχει ένας αριθμός ατόμων που είναι τυφλοί ή ανάπηροι, πλήρως ανίκανοι να συντηρήσουν τους εαυτούς τους. Ωστόσο, εφόσον, όπως πάντα, η πλειοψηφία των τυφλών είναι πάνω από πενήντα χρόνων, θα λαμβάνουν οικονομική υποστήριξη σε αυτή την κατηγορία.

Το υπολειπόμενο ποσό των 316.666 λιρών θα διανέμεται στους ανάπηρους και τους τυφλούς κάτω από αυτή την ηλικία, με βάση το ίδιο ποσό των 10 λιρών για κάθε άτομο ετησίως. Έχοντας εξετάσει όλους τους απαραίτητους υπολογισμούς, και έχοντας εκθέσει τις λεπτομέρειες του σχεδίου, θα κλείσω κάνοντας κάποιες παρατηρήσεις. Αυτό για το οποίο κάνω έκκληση δεν είναι φιλανθρωπία αλλά δικαίωμα, δεν είναι γενναιοδωρία αλλά δικαιοσύνη. Η σημερινή πολιτισμένη κατάσταση είναι τόσο απεχθής όσο και άδικη. Είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ ό, τι θα έπρεπε να είναι, και είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια επανάσταση από αυτό. Η αντίθεση της ευμάρειας και της εξαθλίωσης που συνεχώς συνυπάρχουν και αποτελούν ένα απεχθές θέαμα, είναι σα να βάζεις μαζί πτώματα και ζωντανούς. Παρόλο που δε με ενδιαφέρουν οι πλούσιοι περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο, είμαι φιλικά διακείμενος προς αυτούς διότι μπορούν να κάνουν καλό. Δε με ενδιαφέρει πόσο ευκατάστατοι μπορεί να είναι κάποιοι, με την προϋπόθεση ότι αυτό δεν προκαλεί την εξαθλίωση κάποιων άλλων. Όμως, είναι αδύνατον να απολαύσεις την ευμάρεια με την ευτυχία που μπορεί να την απολαύσει κάποιος, ενώ δίπλα σου υπάρχει τόση μιζέρια. Το θέαμα της μιζέριας, και οι δυσάρεστες αισθήσεις που αυτή ξυπνά, τις οποίες μπορείς να τις καταπνίξεις, αλλά όχι να τις εξαφανίσεις, βαραίνουν πιο πολύ απέναντι στην ευτυχία της ευμάρειας που αξίζει το προτεινόμενο 10 τοις εκατό της ιδιοκτησίας. Αυτός που δε θα έδινε το ένα προκειμένου να απαλλαχθεί από το άλλο, δεν έχει ψήγμα φιλευσπλαχνίας, ούτε για τον εαυτό του.

Σε κάθε χώρα, υπάρχουν κάποιες καταπληκτικές φιλανθρωπικές οργανώσεις, που έχουν συσταθεί από ιδιώτες. Ο καθένας, όμως, λίγα μπορεί να κάνει, όταν πρόκειται για την καταπολέμηση ολόκληρου του φάσματος της μιζέριας. Μπορεί να καθησυχάσει τη συνείδησή του αλλά όχι την καρδιά του. Μπορεί να δώσει τα πάντα, και αυτά τα πάντα θα τον ανακουφίσουν λιγάκι μονάχα. Μόνο με την οργάνωση του πολιτισμού βάσει τέτοιων αρχών και με την από κοινού δράση, σαν μια μηχανή με τροχαλίες, μπορεί να εξαλειφθεί όλο αυτό το βάρος της μιζέριας.

Το σχέδιο που προτείνεται εδώ αναφέρεται σε αυτή τη συνολικότητα. Αμέσως θα ανακουφίσει και θα εξαφανίσει τρεις κατηγορίες εξαθλίωσης, τους τυφλούς, τους ανάπηρους, και τους φτωχούς ηλικιωμένους: θα παρέχει, ακόμη, εφόδια στη νεότερη γενιά που θα τους προστατέψουν από τη φτώχεια: και θα το πετύχει αυτό χωρίς να διαταράξει ή να επηρεάσει τα εθνικά μέτρα. Προκειμένου να καταδείξω ότι αυτό θα γίνει πραγματικότητα, αρκεί να παρατηρήσουμε ότι η εφαρμογή και τα αποτελέσματα του πλάνου θα είναι ίδια σε όλες τις περιπτώσεις, με το αν καθένας ξεχωριστά έκανε αυτοβούλως τη διαθήκη του και διέθετε την ιδιοκτησία του με τον τρόπο που προτείνεται εδώ.

Η αρχή του σχεδίου είναι η δικαιοσύνη και όχι η φιλανθρωπία. Σε όλες τις μεγάλες υποθέσεις είναι απαραίτητο να υπάρχει μια αρχή πιο ενεργή παγκοσμίως από την φιλανθρωπία, και, με σεβασμό προς την δικαιοσύνη, δεν θα πρέπει να έγκειται στην επιλογή ουδέτερων ατόμων το αν θα ενεργούν δίκαια ή όχι. Λαμβάνοντας υπόψη, το σχέδιο στο πλαίσιο της δικαιοσύνης, θα πρέπει να είναι μια ενέργεια του συνόλου, που θα καλλιεργείται αυθόρμητα μέσα από τις αρχές της επανάστασης, και η φήμη του θα πρέπει να είναι εθνική και όχι ατομική.

Ένα σχέδιο επί αυτής της αρχής θα ωφελούσε την επανάσταση μέσω της ενέργειας που πηγάζει από τη συνείδηση της δικαιοσύνης. Επίσης, θα πολλαπλασιαστούν οι εθνικοί πόροι, αφού η κτηματική περιουσία όπως η βλάστηση αυξάνεται από τα αντισταθμιστικά οφέλη. Όταν ένα νεαρό ζευγάρι ξεκινάει την ζωή του, έχει μεγάλη διαφορά το αν θα ξεκινήσουν χωρίς να έχουν κάτι στην κατοχή τους ή έχοντας δεκαπέντε λίρες ο καθένας. Με αυτή τη βοήθεια θα μπορούσαν να αγοράσουν μια αγελάδα, και μερικά εργαλεία για να καλλιεργήσουν μερικά εκτάρια γης. Και αντί να γίνουν βάρος στην κοινωνία, πράγμα που συμβαίνει πάντα όταν τα παιδιά γεννιούνται πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορούν να ταϊστούν, θα γίνουν χρήσιμοι και αποδοτικοί πολίτες. Οι εθνικές κτηματικές περιουσίες θα πουλούσαν τα μέγιστα αν οι χρηματικές ενισχύσεις παρέχονταν για να καλλιεργηθούν σε μικρές παρτίδες.

Είναι η εφαρμογή αυτού που αδίκως έχει λάβει το όνομα του πολιτισμού (και η εφαρμογή δεν αξίζει να ονομάζεται ούτε φιλανθρωπία ούτε πολιτική) ώστε να προβλέπονται μέτρα για τα άτομα που φτωχαίνουν ή εξαθλιώνονται μόνο όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο. Δεν θα ήταν μακράν καλύτερο, ακόμα και ως θέμα της οικονομίας, αν εγκρίνονταν μέτρα που αποτρέπουν την πιθανότητα να γίνουν φτωχοί; Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι δίνοντας σε όποιον φτάνει στην ηλικία των 21 ετών κληρονομιά, ώστε να έχει με κάτι να ξεκινήσει. Το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, μαζί με τις ακρότητες της ευμάρειας και της θέλησης, αποδεικνύουν ότι έχουν διαπραχθεί βιαιότητες που ζητούν από τη δικαιοσύνη να επανορθώσει. Η μεγάλη μάζα των φτωχών σε όλες τις χώρες έχουν γίνει μια κληρονομική φυλή, και είναι αδύνατο γι’ αυτούς να βγουν από αυτή την κατάσταση. Πρέπει να παρατηρηθεί, ότι αυτή η μάζα αυξάνεται σε όλες τις χώρες που αποκαλούνται πολιτισμένες.

Περισσότεροι άνθρωποι βυθίζονται στην φτώχεια κάθε χρόνο παρά βγαίνουν απ’ αυτή. Ωστόσο, σε ένα σχέδιο, όπου η δικαιοσύνη και η ανθρωπιά είναι θεμελιώδεις αρχές, το συμφέρον δε θα πρέπει να βρίσκεται στους υπολογισμούς, αν και είναι πάντα πλεονέκτημα στη δημιουργία κάθε σχεδίου να φαίνεται ότι είναι χρήσιμο ως θέμα συμφέροντος. Η επιτυχία κάθε προτεινόμενου σχεδίου που υποβάλλεται σε δημόσια εξέταση θα πρέπει τελικώς να εξαρτάται από το ποσοστό που είναι διατεθειμένο να το υποστηρίξει ενωμένο με τη δικαιοσύνη των αρχών της.

Το σχέδιο που προτείνεται εδώ θα ωφελήσει τους πάντες, χωρίς να βλάψει κάποιον. Θα εδραιώσει το συμφέρον της Δημοκρατίας μαζί με το ατομικό. Για την πολυπληθή τάξη αυτών που στερούνται τη φυσική τους κληρονομιά από το σύστημα της κτηματικής ιδιοκτησίας, θα είναι μια πράξη εθνικής δικαιοσύνης. Για τους ανθρώπους που πεθαίνουν έχοντας στην κατοχή τους μέτριες περιουσίες, θα λειτουργήσει ως βοήθημα για τα παιδιά τους, πιο ευεργετικό από το άθροισμα των χρημάτων που καταβάλλονται στο ταμείο: και θα δώσει στη συσσώρευση πλούτου ένα βαθμό ασφάλειας που καμία από τις παλιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, των οποίων τώρα τα θεμέλια παραπαίουν, δεν μπορεί να δώσει.

Δεν πιστεύω ότι πάνω από μια οικογένεια στις δέκα, σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, όταν πεθαίνει η κεφαλή της οικογένειας, αφήνει καθαρή περιουσία πεντακοσίων λιρών. Για όλες αυτές τις οικογένειες το σχέδιο είναι επωφελές. Αυτή η περιουσία θα πλήρωνε πενήντα λίρες στο ταμείο, και αν υπήρχαν μόνο δύο ανήλικα παιδιά θα έπαιρναν δεκαπέντε λίρες το καθένα, (τριάντα λίρες), όταν θα ενηλικιώνονταν και θα δικαιούνταν δέκα λίρες ανά έτος μετά τα πενήντα. Προκύπτει από την υπέρμετρη απόκτηση ιδιοκτησίας ότι το ταμείο θα συντηρούταν από μόνο του, και γνωρίζω ότι οι κάτοχοι μιας τέτοιας ιδιοκτησίας στην Αγγλία παρόλο που τελικά θα επωφελούνταν από την προστασία των 9/10 αυτής, θα αποφαίνονταν κατά του σχεδίου. Αλλά χωρίς να ερευνήσουμε πώς απέκτησαν την περιουσία, αφήστε τους να ανακαλέσουν στη μνήμη τους ότι ήταν συνήγοροι αυτού του πολέμου, και ότι ο κ. Pitt είχε ήδη θέσει νέους φόρους που θα αυξάνονταν κάθε χρόνο για τους Άγγλους και ότι υποστήριξαν τον δεσποτισμό της Αυστρίας και τους Βουρβόνους ενάντια στις ελευθερίες της Γαλλίας, αντί να πληρώνουν κάθε χρόνο τα ποσά που προτείνονται σε αυτό το σχέδιο.

Έχω κάνει τους υπολογισμούς που αναφέρονται σε αυτό το σχέδιο, σε ό, τι αφορά τη λεγόμενη κινητή και ακίνητη περιουσία. Ο λόγος που εκτιμάται ως ακίνητη έχει ήδη εξηγηθεί και ο λόγος που η κινητή περιουσία συμπεριλαμβάνεται στον υπολογισμό είναι εξίσου βάσιμη, αν και σε μια διαφορετική αρχή. Η γη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, είναι ένα δώρο του Δημιουργού σε όλο το ανθρώπινο γένος. Η κινητή περιουσία είναι η επίδραση της κοινωνίας και είναι αδύνατο για το άτομο να αποκτήσει κινητή περιουσία χωρίς τη βοήθεια της κοινωνίας, όπως είναι κι αδύνατο να δημιουργήσει εξ αρχής γη. Αν διαχωρίζαμε κάποιον από την κοινωνία και του δίναμε ένα νησί ή μια ήπειρο, δε θα μπορούσε να αποκτήσει κινητή περιουσία.

Δεν μπορεί να γίνει πλούσιος. Τόσο αδιαχώριστα είναι τα μέσα που συνδέονται με το αποτέλεσμα, σε όλες τις περιπτώσεις, ώστε αν δεν υπάρχει το πρώτο, το δεύτερο δεν μπορεί να αποκτηθεί. Ως εκ τούτου, την κινητή περιουσία, πέρα από το τι παράγει κάθε άνθρωπος με τα χέρια του, την αποκτά επειδή ζει στην κοινωνία, και χρωστάει ευγνωμοσύνη σε κάθε αρχή δικαιοσύνης και του πολιτισμού καθώς και ένα μέρος αυτής της περιουσίας στην κοινωνία, απ’ όπου προήλθε. Αυτό θέτει το θέμα σε μια γενική αρχή, και ίσως το καλύτερο είναι να το κάνει. Διότι αν εξετάζαμε την υπόθεση ενδελεχώς θα διαπιστώναμε ότι η απόκτηση της κινητής περιουσίας, σε πολλές περιπτώσεις, είναι αποτέλεσμα της πενιχρής αμοιβής για την εργασία που την παράγει. Συνέπεια αυτού είναι ότι τα εργατικά χέρια φθείρονται σε μεγάλη ηλικία και ότι ο εργοδότης έχει άφθονο πλούτο.

Είναι ίσως αδύνατο να βρεθεί η ακριβής αναλογία μεταξύ της τιμής της εργασίας και του κέρδους που παράγει, και θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, ως δικαιολογία για την αδικία, ότι αν κάποιος εργάτης λάμβανε καθημερινά μια αύξηση μισθού δεν θα έκανε αποταμίευση για τα γηρατειά, ούτε θα ωφελούταν στο μεσοδιάστημα. Έτσι, κάνουν την κοινωνία φύλακα του θησαυρού που μπαίνει σε ένα κοινό ταμείο. Αφού δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος καλή χρήση των χρημάτων του, πρέπει να τα πάρει κάποιος άλλος.

Η πολιτισμένη κατάσταση που έχει επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη, είναι τόσο άδικη επί της αρχής της όσο και φριχτή κατά τα αποτελέσματά της. Είναι η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος και η κατανόηση ότι μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται όταν διεξάγεται έρευνα σε μια χώρα, που κάνει τους κατέχοντες περιουσία να τρέμουν στην ιδέα μιας επανάστασης. Είναι η απειλή και όχι η αρχή των επαναστάσεων που καθυστερεί την εξέλιξή τους. Όντας έτσι η κατάσταση, είναι απαραίτητη τόσο για την προστασία της ιδιοκτησίας όσο και για το καλό της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας, η δημιουργία ενός συστήματος, το οποίο, μολονότι θα προστατεύει ένα μέρος της κοινωνίας από την αθλιότητα, θα πρέπει να προστατεύει ένα άλλο μέρος από τις λεηλασίες.

Το προληπτικό δέος, η ευλάβεια που υποδουλώνει, η οποία παλιότερα περιέβαλλε τον πλούτο, είναι να πεθαίνεις σε όλες τις χώρες και να αφήνεις τον κάτοχο περιουσίας έρμαιο ατυχημάτων. Όταν ο πλούτος και το μεγαλείο, αντί να ενθουσιάζει τις μάζες, προκαλεί συναισθήματα απέχθειας, όταν αντί να προκαλεί τον θαυμασμό θεωρείται προσβολή κατά της εξαθλίωσης, όταν η επιδεικτική συμπεριφορά που προκαλεί οδηγεί στην αμφισβήτηση του ίδιου του δικαιώματος σε αυτή, τότε η ιδιοκτησία γίνεται κρίσιμο θέμα, και υπάρχει μόνο ένα σύστημα δικαιοσύνης με το οποίο ο κάτοχος μπορεί να συλλογιστεί την ασφάλεια.

Για να αποφευχθεί ο κίνδυνος, είναι απαραίτητο να εξαλειφθεί η εχθρική διάθεση και αυτό μπορεί να γίνει μόνο κάνοντας την ιδιοκτησία να παράγει μια εθνική ευλογία, που θα επεκτείνεται σε κάθε άτομο. Όταν ο πλούτος ενός ατόμου σε σχέση με κάποιο άλλο αυξάνει το εθνικό κεφάλαιο με την ίδια αναλογία, όταν διαπιστωθεί ότι η ευημερία αυτού του κεφαλαίου εξαρτάται από την ευημερία των ατόμων, όταν όσο περισσότερο πλούτο αποκτά ένα άτομο τόσο περισσότερο θα επωφελείται το σύνολο, τότε θα κοπάσει η εχθρική διάθεση και η περιουσία θα διατίθεται με βάση το εθνικό συμφέρον και την προστασία.

Δεν έχω ιδιοκτησία στην Γαλλία για να υπαχθεί στο σχέδιο που προτείνω. Ό, τι έχω, που δεν είναι πολύ, είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αλλά θα πληρώσω εκατό λίρες για αυτό στη Γαλλία, τη στιγμή που καθιερωθεί. Θα πληρώσω το ίδιο ποσό στην Αγγλία, όταν γίνει κάποιο παρόμοιο εγχείρημα σε αυτή την χώρα.

Μια επανάσταση στο πλαίσιο του πολιτισμού είναι απαραίτητος σύντροφος των επαναστάσεων στο σύστημα διακυβέρνησης. Αν η επανάσταση σε μια χώρα οδηγήσει από το κακό στο καλό ή από το καλό στο κακό, η κατάσταση του πολιτισμού σε αυτή την χώρα, θα πρέπει να προσαρμοστεί για να έχει η επανάσταση αποτέλεσμα. Οι δεσποτικές κυβερνήσεις στηρίζονται από τον αποτρόπαιο πολιτισμό, στον οποίο η απαξίωση του ανθρώπινου νου και η εξαθλίωση της μάζας του λαού, είναι κύρια κριτήρια.

Τέτοιες κυβερνήσεις θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο, θεωρούν ότι η χρήση της νοημοσύνης δεν είναι από τα πλεονεκτήματά του, θεωρούν ότι δεν έχει καμία σχέση με τους νόμους πέρα από να τους υπακούει, και βασίζονται πολιτικά περισσότερο πάνω στο να σπάσουν το ηθικό των ανθρώπων μέσω της φτώχιας, παρά στο να φοβούνται ότι θα τους εξαγριώσουν μέσω της απελπισίας.

Πρόκειται για μια επανάσταση στο πλαίσιο του πολιτισμού που θα τελειοποιήσει την επανάσταση της Γαλλίας. Ήδη εξαπλώνεται γρήγορα στον κόσμο η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση μέσω αντιπροσώπευσης είναι το αληθινό σύστημα διακυβέρνησης. Ο εύλογος χαρακτήρας αυτής της πεποίθησης είναι εμφανής σε όλους. Η δικαιοσύνη μπορεί να γίνει κατανοητή ακόμα και από όσους εναντιώνονται σε αυτήν. Όμως, όταν ένα σύστημα πολιτισμού, που γεννιέται από αυτό το σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να οργανώνεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε οι άντρες και οι γυναίκες που γεννιούνται σε αυτή τη Δημοκρατία, να κληρονομούν κάποια μέσα για να ξεκινήσουν τη ζωή τους και να βλέπουν μπροστά τους τη βεβαιότητα ότι θα αποφύγουν την εξαθλίωση που συνοδεύει το γήρας υπό το καθεστώς άλλων κυβερνήσεων, η επανάσταση στην Γαλλία θα έχει έναν συνήγορο και σύμμαχο στην καρδιά όλων των εθνών.

Μια στρατιά από αρχές θα εισβάλει εκεί όπου μια στρατιά από στρατιώτες δεν μπορεί, θα πετύχει εκεί όπου η διπλωματική διαχείριση θα αποτύχει. Δεν είναι ούτε ο Ρήνος, ούτε το Στενό της Μάγχης, ούτε η Ωκεανία που θα σταματήσει την προέλασή της: θα παρελαύνει στον ορίζοντα του κόσμου και θα τον κατακτήσει.

ΜΕΣΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΛΑΝΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.

Ι. Κάθε καντόνι θα εκλέγει στις προκριματικές συνελεύσεις του, τρία άτομα, ως επιτρόπους για το καντόνι αυτό, οι οποίοι θα λαμβάνουν γνώση και θα τηρούν μητρώο όλων των θεμάτων που προκύπτουν στο καντόνι, σύμφωνα με το καταστατικό που έχει προβλεφθεί με τον νόμο για την εφαρμογή του πλάνου αυτού.
ΙΙ. Ο νόμος ορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα εξακριβώνεται η περιουσία των θανόντων.
ΙΙΙ. Όταν εξακριβωθεί η αξία της περιουσίας οποιουδήποτε θανόντος, o κύριος κληρονόμος της περιουσίας αυτής, ή ο γηραιότερος των συγκληρονόμων, αφού έχουν συμπληρώσει τη νόμιμη ηλικία, ή αν είναι ανήλικοι το εξουσιοδοτημένο από τη διαθήκη του θανόντος άτομο για την εκπροσώπησή τους, δίνει ομόλογο στους επίτροπους του καντονιού για την πληρωμή του συμφωνημένου 1/10 σε τέσσερις τριμηνιαίες πληρωμές, μέσα στο διάστημα ενός χρόνου η λιγότερο, κατά βούληση των πληρωτών. Το ήμισυ της συνολικής περιουσίας μένει ως εγγύηση εως την αποπληρωμή του ομολόγου.
ΙV. Το ομόλογο καταγράφεται στην υπηρεσία των επίτροπων του καντονιού, και τα αρχικά ομόλογα θα κατατίθενται στην εθνική τράπεζα του Παρισιού. Κάθε τρίμηνο η τράπεζα θα εκδίδει το ποσό των ομολόγων που έχει στην κατοχή της, όπως και τα ομόλογα που θα έπρεπε να έχουν αποπληρωθεί, ή τι μέρος αυτών, από την τελευταία τριμηνιαία έκδοση.
V. Η εθνική τράπεζα εκδίδει χαρτονομίσματα με την εγγύσηση των ομολόγων που έχει στην κατοχή της. Τα χαρτονομίσματα που εκδίδονται θα χρησιμοποιούνται για την πληρωμή συντάξεων των ηλικιωμένων, και των αποζημιώσεων στα άτομα που γίνονται 21 χρόνων. Eίναι εξίσου λογικό και γενναιόδωρο να υποθέτουμε πως στα άτομα που δε βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα αναστέλλεται το δικαίωμα να πραγματοποιούν ανάληψη από το ταμείο, έως ότου αυτό αποκτήσει, κάτι που θα γίνει, μεγαλύτερο βαθμό ικανότητας. Στην περίπτωση αυτή προτείνεται η τήρηση τιμητικού μητρώου, σε κάθε καντόνι, των ονομάτων των ατόμων στα οποία αναστέλλεται το δικαίωμα αυτό, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος πολέμου.
VI. Εφόσον οι κληρονόμοι της περιουσίας πρέπει πάντοτε να χωρίζουν τα ομόλογά τους σε τέσσερις τριμηνιαίες πληρωμές, ή συντομότερες εάν το επιθυμούν, θα υπάρχουν πάντοτε μετρητά που φτάνουν στην τράπεζα μετά το πέρας του πρώτου τριμήνου, προκειμένου να ανταλλαχθούν με τα χαρτονομίσματα που θα εισάγονται.
VII. Τα χαρτονομίσματα που τίθενται σε κυκλοφορία, με την καλύτερη όλων των δυνατών εγγυήσεων, εκείνη της πραγματικής ιδιοκτησίας, σε πάνω από τέσσερις φορές την αξία των ομολόγων στην οποία εκδίδονται τα χαρτονομίσματα, και με μετρητά να φθάνουν συνεχώς στην τράπεζα για ανταλλαγή ή αποπληρωμή όποτε παρουσιάζονται για αυτόν τον σκοπό, θα λαμβάνουν μια μόνιμη αξία σε όλες τις περιοχές της Δημοκρατίας. Συνεπώς, μπορούν να λαμβάνονται μέσω πληρωμής φόρων ή δανείων ίσων με μετρητά, διότι η κυβέρνηση μπορεί πάντα να λαμβάνει μετρητά στην τράπεζα.
VIII. Οι πληρωμές του δέκα τοις εκατό θα χρειαστεί να γίνουν σε μετρητά για τον πρώτο χρόνο από την εφαρμογή του σχεδίου. Μετά το πέρας του πρώτου χρόνου, οι κληρονόμοι της περιουσίας δύνανται να πληρώσουν το δέκα τοις εκατό είτε σε χαρτονομίσματα που έχουν εκδοθεί επί του κεφαλαίου, είτε σε μετρητά. Αν οι πληρωμές γίνουν σε μετρητά, θα βρίσκονται ως καταθέσεις στην τράπεζα, προς ανταλλαγή με ένα ποσό χαρτονομισμάτων ισάξιων του ποσού αυτού: αν γίνουν σε χαρτονομίσματα που έχουν εκδοθεί επί του κεφάλαιου, αυτό θα προκαλέσει ζήτηση επί του κεφαλαίου, ίση με αυτό: έτσι, η λειτουργία του σχεδίου θα δημιουργήσει τα μέσα για την εφαρμογή του.

THOMAS PAINE

 respublica.gr