ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ.

Κάθε μέρα μεγαλώνει η απόσταση της κοινωνίας από την κυβέρνηση, η οποία σταδιακά και σταθερά απονομιμοποιείται στην κρίση του Λαού και αναζητά καταφύγιο στις κακές πολιτικές του παρελθόντος, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις δικές της.

Κάθε μέρα χάνει τον κοινωνικό της χαρακτήρα, προβαίνει σε πράξεις και δηλώσεις που τορπιλίζουν παρά ομαλοποιούν την κατάσταση, αδιαφορώντας ακόμα και για την δική της αυτοσυντήρηση ως κυβερνόν σχήμα, μόνο και μόνο για να επιδείξει την αξιοπιστία και την αποφασιστικότητα της στους δανειστές.

Κάθε μέρα αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση είναι τόσο δέσμια σε βαθμό " όρκου " με τους δανειστές, που αναγκάζεται να παραβιάζει κάθε δεσμό με την κοινωνία, της οποίας κατάντησε τροχοπέδη, που υπονομεύει την παραπέρα ανάπτυξή της.

Το αν θα ακολουθηθεί ο δρόμος της παρακμής ή εκείνος της ανάπτυξης είναι, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ , υπόθεση του Λαού. Ενός λαού, που θα είναι άξιος της μοίρας του, εάν μετά από τόσα δεινά, δεν χειραφετήθηκε και δεν ωρίμασε πολιτικά μέσα από τους υφιστάμενους καταναγκασμούς του, για να οικοδόμηση την νέα του κοινωνία.

Έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα από την αποσπασματική και απάνθρωπη πολιτική της κυβέρνησης, μια πολιτική αλλοπρόσαλλη με πολλά ερωτηματικά, που επιβάλλεται από εξωθεσμικά κέντρα της διεθνούς τοκογλυφίας και δεν υπάρχει στις οικονομικές λογικές ως τακτική και σχέδιο αντιμετώπισης της ύφεσης, της ανεργίας και του χρέους, αν όχι για θεραπεία τουλάχιστον για περιορισμό.

Η διόγκωση του δημοσίου χρέους ως πραγματικότητα, που αναπόφευκτα συμπαρασύρει και την διόγκωση του ιδιωτικού που ήδη υφιστάμεθα, συνδέεται με πολλούς σοβαρούς κινδύνους, το μέγεθος των οποίων δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα ως Λαός και κοινωνικές τάξεις.

Η ύφεση και η ανεργία ως συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης που πρέπει να είναι παροδικές με αρχή και τέλος κατά τους νόμους του καπιταλισμού, τείνουν να γίνουν κοινωνικά φαινόμενα σε μόνιμο χαρακτήρα, με αιτιατή αναφορά γένεσης και συντήρησης σε αλλότριους και υστερόβουλους στόχους.

 Διαδηλώνουμε και διαμαρτυρόμαστε για την απόσυρση του ενός ή του άλλου νομοσχεδίου στα πλαίσια μιας βαθμίδος ελευθερίας που σκοπίμως προς το παρόν μας παρέχεται και υπάρχει, σ’ ένα αγώνα με συντεχνιακά χαρακτηριστικά, για να μην αντιλαμβανόμαστε την πολιτειακή μεταβολή που υφίσταται και συντελείται το πολίτευμα στην χώρα μας.

Ένα πολίτευμα που για τον ανώτατο άρχοντα της πολιτείας και πρόεδρο της Δημοκρατίας αποτελεί δευτερεύουσα συνιστώσα ως προτεραιότητα, από την διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής, στο βωμό της οποίας φαίνεται να είναι διατεθειμένος σε οποιαδήποτε παραβίαση των αρχών της Δημοκρατίας στην χώρα του.

Η μερική ικανοποίηση που πιθανώς θα προκύψει από το τραπέζι του διαλόγου όταν λήξει ο αγώνας, είναι η παγίδα της εξουσίας ‘’του δούνε και λαβείν’’ που σου παρέχει την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας σου σ’ αυτήν και αναστέλλει την αγωνιστικότητα σου, ενώ στην πραγματικότητα σε αποδομεί και μακροπρόθεσμα σε αποδυναμώνει από κάθε πολιτική κυριαρχία που πρέπει να έχεις ως λαός και κοινωνία σε μια δημοκρατική πολιτεία.

Το μόνο ελπιδοφόρο στην παρούσα φάση, είναι αυτή η προδιάθεση που παρατηρείται από την κοινωνία για αγώνα, ο στόχος της οποίας πρέπει να είναι η καθολική ανατροπή και όχι η μερική βελτίωση της κυβερνώσας πολιτικής, που αδυνατεί να επιλύσει, παρά μόνο να μεταφέρει σε μελλοντικό χρόνο την κοινωνία και τα προβλήματα της, σε μια άλλη πραγματικότητα.

Ενδεικτικά και όχι περιοριστικά για τον αγροτικό κλάδο πρέπει να καταλάβουν οι αγρότες και οι (συν)ενδιαφερόμενοι , ότι η παρουσία τους και η ύπαρξη τους ως παραγωγικός κλάδος, δεν εμπίπτει στις προτεραιότητες της κυβέρνησης, ως συμφωνία κράτους μέλους μιας ένωσης, που ο ρόλος του έχει προκαθορισθεί από ξένες πολιτικές τι θα παράγει, τι θα καταναλώνει και πως θα ζει, εάν ζει.

Η ανιούσα φορά της οικονομίας δεν περνά μέσα από τον πρωτογενή τομέα, εξ ου και η έλλειψη ενδιαφέροντος γ’ αυτόν, αλλά μέσα από μια αρρωστημένη και ύποπτη (συν)αντίληψη της κυβέρνησης και των εξωτερικών συνεργατών της, που εμπεριέχει εκποιήσεις, αγοραπωλησίες, σκανδαλώδεις επενδύσεις και νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, για μια αποικία ή ένα προτεκτοράτο, που μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί οικονομικά ως ασπόνδυλο μόρφωμα, αρκεί να απολέσει ως κράτος τα εθνικά του χαρακτηριστικά.

Η πώληση των κόκκινων δανείων, στεγαστικά και επιχειρηματικά, δεν είναι η αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το ιδιωτικό χρέος, αλλά η στοχευμένη της πολιτική να μεταφέρει την εμπράγματη υποθήκη αυτού, στα ξένα χέρια των φαντς κατ’ εντολή των δανειστών.

Αυτό συνιστά την πιο εγκληματική πράξη που εγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας, από μια πολιτική ηγεσία που οδηγεί μεγάλο μέρος του λαού σε οικονομική ομηρία και εκμετάλλευση από ξένους κερδοσκόπους, την στιγμή μάλιστα που το χρέος αυτό το έχουν επωμισθεί οι επόμενες γενεές με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.

Αν και πολλά ακόμα θα μπορούσαν να λεχθούν και να γραφούν, συμπερασματικά θα έλεγα, ότι αυτή η κυβέρνηση με τον τρόπο που πολιτεύεται, είναι η πιο επικίνδυνη κυβέρνηση από την μεταπολίτευση, που κλήθηκε να ολοκληρώσει στον τόπο μας, μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού των τραπεζοφασιστών της Ευρώπης.

Σε τέτοιους σχεδιασμούς, μόνο οι Λαοί μπορούν να αντισταθούν και να τους ανατρέψουν.