Ο τίτλος αυτού του άρθρου θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, για
παράδειγμα: «Γιατί η δημοκρατία δεν φοβάται τον γραπτό λόγο;» Μπαίνω αμέσως στο
θέμα: στοχαστές, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, μελετητές, επιστήμονες, μπορεί να
ξενυχτάνε γράφοντας τις σκέψεις τους για τα προβλήματα της κοινωνίας, για την
αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, για τα σφάλματα των επιλογών μας
και άλλα πολλά ωραία και ψυχωφελή.
Ποιοί τους διαβάζουν, και από αυτούς που
τους διαβάζουν, πόσοι τους κατανοούν πραγματικά; μία ελάχιστη μειοψηφία. Έτσι
λοιπόν, αφού αραδιαστούν πάνω στο χαρτί χιλιάδες λέξεις, αφού εκφραστούν
εκατοντάδες αναλύσεις και διαπιστώσεις, έρχονται οι εκλογές! Αυτό ήταν! Όλα όσα
γράφτηκαν, όλα όσα τυπώθηκαν και εκδόθηκαν, ποδοπατούνται και αφανίζονται από
τα ΠΛΗΘΗ που καταφθάνουν με αυτοκίνητα, μηχανάκια ή λεωφορεία στα εκλογικά
τμήματα. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο, εάν αναλογιστούμε τα ποιοτικά
χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας, σε σχέση με την κριτική ικανότητα και την
λεπτή διάκριση την οποία απαιτεί μία εκλογή αρχόντων.
Όποιος έχει την εμπειρία να περιμένει στην ουρά ενός εκλογικού
τμήματος, και έχει γυρίσει προς τα πίσω το κεφάλι του για να έχει μία θέαση της
πολυποίκιλης ουράς, κατανοεί τι θέλω να πω: μία μάζα αποτελούμενη από ότι
μπορεί και δεν μπορεί να οραματιστεί η φαντασία μας: πλούσιοι, φτωχοί, επαγγελματίες
ή άνεργοι, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, ψυχοπαθείς ή ημίτρελοι, έξυπνοι ,
ειλικρινείς, πονηροί, βλάκες, αθώοι, ο καθένας με την δική του έμμονη ιδέα:
άλλος τους φόρους που πληρώνει για το μαγαζί του, άλλος την πισίνα που η
πολεοδομία δεν του επιτρέπει να φτιάξει, άλλος τα ενοίκια που δεν μπορεί
να εισπράξει, άλλος τα τσιγάρα που ακρίβυναν, άλλος την γκόμενα που τον
απάτησε, άλλος τα διόδια που πληρώνει, άλλος τον γείτονα που τον
εκνευρίζει, άλλος τα βόδια του που αρρώστησαν. Χαρακτηριστική και η δήλωση
πολλών ψηφοφόρων: «θα αποφασίσω την τελευταία στιγμή!»
Και το βράδυ, μετά το κλείσιμο των καλπών, εμπρός από την
τηλεόραση ακούς τις ειδήσεις: τελικά αποτελέσματα! ΝΔ έλαβε,
ΠΑΣΟΚ έλαβε, ΣΥΡΙΖΑ έλαβε, ΚΚΕ έλαβε. Και εσύ διανοούμενε, στοχαστή, φιλόσοφε,
για 4 χρόνια έγραφες, έγραφες, έγραφες… Και ήσουν τόσο προσαρμοσμένος στο
''εδραιωμένο'', που ίσως σε πολλά από τα γραπτά σου να υποστήριζες το
δημοκρατικό πολίτευμα, ''αφού δεν υπάρχει άλλο καλύτερο''…
Γιατί λοιπόν άνθρωπέ μου γράφεις και ξαναγράφεις, αφού όσα
διατυπώνεις πάνε στον κάλαθο των αχρήστων ή με αυτά ο χασάπης τυλίγει την
μοσχαρίσια μπριζόλα της Κυριακής; Θα σου πω λοιπόν γιατί γράφεις:
Γιατί είσαι το άλλοθι και ο λόγος έπαρσης, του πιο βάρβαρου εκ των
πολιτικών συστημάτων, δηλαδή της δημοκρατίας. Γράφεις για να μπορεί να
λέει ο πολιτικός πραματευτής, ο καθηγητής του ''δημοκρατικού πανεπιστημίου'', ο
''προοδευτικός'' βουλευτής, ότι: ''στην δημοκρατία ο καθένας μπορεί ανεμπόδιστα
να διατυπώνει την γνώμη του'', ''στην δημοκρατία υπάρχει η ελευθερία του
λόγου'', ''στην δημοκρατία όλοι μπορεί να εκφράσουν τις ιδέες
τους''. Γράφεις, για να μπορεί ο πολιτικός το βράδυ των εκλογών να φωνάξει: «Ο
λαός μίλησε, σεβαστείτε το λαό»!
Η δημοκρατία δεν φοβάται το γραπτό λόγο διότι γνωρίζει ότι δεν
κινδυνεύει από αυτόν, την προστατεύουν οι καλύτεροι φύλακες: ΤΑ ΠΛΗΘΗ.
Τα πλήθη δεν έχουν καμία σχέση με τον γραπτό λόγο, ούτε ποτέ
είχαν, ούτε ποτέ θα έχουν, και αυτό δεν είναι κατάκριση ή παράπονο, έτσι είναι
ο κόσμος.
Όταν όμως δίνεται η δυνατότητα στα πλήθη να αποφασίζουν για τα πιο
λεπτά, σύνθετα και βαθειά θέματα της κοινωνικής ζωής και της ύπαρξης μιας
χώρας, τότε εσύ δημοκρατία μετατρέπεις τα αφελή πλήθη σε βαρβαρικές ορδές που
ποδοπατούν κάθε ιερό και όσιο της νόησης , της διάκρισης, ακόμη και της ίδιας
της ύπαρξης.
Όμως, από που προέρχεται, κατά βάθος, η
βαρβαρότητα της δημοκρατίας με την τάση της να βασίζεται στα πλήθη; Ο
πολύς κόσμος θεωρεί το δημοκρατικό σύστημα απλώς ως μία
διαδικασία με την οποία μπορεί να επιλέξει μεταξύ αριστερών, ''δεξιών'' και
κεντρώων κομμάτων. Δεν κατανοεί ότι η ίδια η φύση της δημοκρατίας είναι
αριστερή. Η βαρβαρότητα της οφείλεται λοιπόν, στην ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΑ
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ.
Αυτή η αριστερή φύση της είναι που την κάνει να μην ενδιαφέρεται
για την αλήθεια, ή καλύτερα, να μην δέχεται την ύπαρξη
αντικειμενικής αλήθειας.
Σε κάθε κοινοβούλιο πρέπει να τοποθετηθεί μία προτομή του Πόντιου
Πιλάτου, στην βάση της οποίας θα αναγράφεται η φράση: «Τί εστίν
αλήθεια;». Είναι η ερώτηση που θεμελίωσε την παρακμή της
σύγχρονης εποχής.
Σημειώσεις:
Α) Διαβάζω στις ειδήσεις: «Νέο εκλογικό νόμο με ψήφο στα 17
προωθεί η κυβέρνηση». Η μαζική δημοκρατία και η αριστερά πάντα
διακατέχονταν από μία ''νεολαγνεία'': τους χρησιμεύουν πολύ οι
εφηβικές ορμόνες. Για να ''ντοπαριστούν'' χρειάζονται φρέσκια,
φυσική ορμόνη.
Β) Προσωπικά, ένας άλλος λόγος που με κάνει να αντιπαθώ την
δημοκρατία, είναι ότι έχει πολύ φασαρία, πολύ
θόρυβο. Λίγη ησυχία, βρε παιδιά, λίγη ΗΣΥΧΙΑ!
Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
theodotus.blogspot.gr
theodotus.blogspot.gr
Δημοσίευση σχολίου