Όσο τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα τρέχουν μπροστά στα μάτια μας μέσω της οθόνης μιας τηλεόρασης, ενός υπολογιστή ή του ραδιοφώνου, εμείς τα αντιμετωπίζουμε ως γεγονότα έξω από το φάσμα της δικής μας ζωής, ανίκανα να επηρεάσουν την καθημερινότητα και τον τρόπο που εκτυλίσσεται ο κόσμος γύρω μας.
 |
| Γιώτα Κεσσανίδου |
Ίσως
από μια άμεση επιφανειακή σκοπιά είναι έτσι, όμως συνεχίζουν να αποτελούν
κομμάτια ενός παζλ σφαιρικότητας αντίληψης και θεμέλιους λίθους όξυνσης της κριτικής
σκέψης. Τι είναι αυτό που ωθεί σημαντικό μέρος της κοινωνίας σε μια στάση απλού
εξωτερικού παρατηρητή, κάποιες φορές σε μια στάση συνειδητά “απολιτίκ”;
Πιθανών είναι η αίσθηση ότι με κανένα
τρόπο δεν μπορούμε να συμβάλλουμε σε μια ουσιώδη ανατροπή. Ότι το μέγεθος της
διαφθοράς, ή ο τρόπος που είναι δομημένος ο κόσμος είναι παγιωμένος και
συνυφασμένος με συμφεροντολογικά, μη ανθρωπιστικά κριτήρια. Ένα αίσθημα
παραίτησης. Κάποιες φορές φταίει το ότι “όλα αυτά είναι βαρετά”, σκέψη και πάλι
πυροδοτούμενη από την ανυπαρξία του ανθρωποκεντρισμού στην πλανητική πολιτική.
Είναι πολλοί οι παράγοντες που ωθούν το
άτομο να απέχει από τα επεισόδια της σύγχρονης ιστορίας, να προτιμάει να δει τι
έχει στο ψυγείο και να δει τηλεόραση, να τελειώσει τη δουλειά του γραφείου, να
χαλαρώσει με μια μπύρα ,χωρίς δεύτερες σκέψεις και ανησυχίες του “όλου”.
Η κοινωνία μας είναι μια μηχανή μαζικής
παραγωγής ανασφάλειας, μια διαρκής παρότρυνση για προσκόλληση σε ανάγκες και
ένστικτα που είναι ανάγκη να εξευγενίζονται και όχι να ενισχύονται.
Η κοινωνική
αποδοχή, η οικονομική ανεξαρτησία, η φαινομενική ιδεατή “εκπαίδευση”,
σκιαγραφούν έναν αγώνα στον οποίο ο άνθρωπος είναι ένα άλογο κούρσας.
Ο μόχθος
να ανταπεξέλθουμε ικανοποιητικά σε όλους αυτούς τους στόχους που αναδεικνύονται
ως ιεραρχικά δεσπόζοντες ρουφάει μεγάλο μέρος ενέργειας και διανοητικής
ικανότητας. Είναι καίριας σημασίας να είσαι αρκετά όμορφος, είναι καίριας
σημασίας ένα δυνατό πτυχίο , είναι καίριας σημασίας να ενσαρκώσεις όλους τους
ρόλους που το αόρατο μεγάλο “πρέπει” υπαγορεύει. Και αυτό το “πρέπει”
ενισχύεται από λανθάνοντες αξιολογικούς συνειρμούς κρυμμένους στις συζητήσεις
του περιβάλλοντος, στις διαφημίσεις, στα βλέμματα των ανθρώπων που απαρτίζουν
τον περίγυρό μας.
Όμως κάτι τέτοιο μόνο του ,πιθανών να
μην ήταν ικανό για τέτοιου μεγέθους αποπροσανατολισμό.Η έξαρση εξωραϊσμού για
τον τρόπο ζωής μας, η κλωτσιά στην ιεραρχία αξιών και προτεραιοτήτων και η
μεγάλη προσπάθεια για πλήρη αποχαύνωση του κοινωνικού συνόλου είναι ένας άλλος
μεγάλος παράγοντας που συντελεί στο φαινόμενο.
Παρά την απεριόριστη δύναμη και
ικανότητα πληροφόρησης που παρέχει η τεχνολογία, επιλέγουμε να τη
χρησιμοποιήσουμε για άλλους σκοπούς που δεν είναι εκεί γιατί μας εκφράζουν
,αλλά γιατί κατευθυνόμενα αποστρέφουν την προσοχή μας και ενισχύουν την
ενασχόληση με το “εγώ” και τις πλαστές του ανάγκες. Είμαστε δέκτες φοβερών
επιτευγμάτων που μας παραδίδονται σε συσκευασία δώρου χωρίς οδηγίες χρήσης για
τη βέλτιστη αξιοποίηση. Δεν κατακρίνεται η διασκέδαση, δεν κατακρίνεται η
κοινωνικοποίηση και οι αποσυμφορητικές δραστηριότητες. Κατακρίνεται η βλέψη
τους ως αυτοσκοπό.
Δεν υπάρχει κίνητρο για πληροφόρηση. Δεν
υπάρχει κίνητρο για γνώση σε ένα σύστημα που μαθαίνει στους ανθρώπους να
λειτουργούν με την επιβράβευση. Η διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου , η διάθεση
για σχεδιασμό μιας έμπρακτης συμβολής στην πρόοδο , αν δεν μοιάζει ανούσια
ιδεολογικά, μοιάζει μάταια και ανέφικτη. Η εξωτερική πολιτική γίνεται θέμα που
μας αφορά όταν αγγίζει τα σύνορά μας, η εσωτερική πολιτική όταν φτάνει στην
τσέπη μας,ο άνθρωπος όταν αγγίζει τον δίπλα μας.
Φυσικά δεν είναι φαινόμενο καθολικό,
αλλά είναι αρκετά εξαπλωμένο ώστε να επιτυγχάνεται η πολιτική νωθρότητα.
Πόλεμος στην νωθρότητα δεν σημαίνει κομματικοποίηση, επιλογή μιας κατεύθυνσης.
Σημαίνει απλά διάθεση για μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων της ύπαρξης μας μέσω
συνειδητών επιλογών και γνήσιο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και την αναβάθμιση
του είδους μέσω της ενασχόλησης με τα κοινά.
Δημοσίευση σχολίου