«Παρακαταθήκη» Ομπάμα με… σφραγίδα Τραμπ για το χρέος

Η πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ προσθέτει ένα «κλικ» διαλλακτικότητας στους δανειστές, με σταθερή τη γερμανική εξαίρεση. Κυβερνητική σπουδή για κλείσιμο αξιολόγησης με συνοπτικές διαδικασίες

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

 Αν και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επένδυσε πολλά στην πολύκροτη αποχαιρετιστήρια περιοδεία του απερχόμενου Ομπάμα στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα τα όποια πιθανά οφέλη στην προσδοκώμενη ελάφρυνση του χρέους και στη διαλλακτική στάση των δανειστών θα τα οφείλει μάλλον στον επερχόμενο αμερικανό πρόεδρο, τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο οποίος παρουσιάζεται περίπου ως μια απρόβλεπτη παγκόσμια απειλή.

 Ελληνικά ομόλογα στον… αφρό

Ο τρόπος που επιδρά η εκλογή Τραμπ στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και ειδικά στην ελληνική υπόθεση είναι διπλός:

Πρώτον, διότι πολιτικά ενισχύει την πολιτική αβεβαιότητα στην Ευρώπη, που αντιμετωπίζει ένα «σερί» εκλογικών δοκιμασιών – από το ιταλικό δημοψήφισμα και την προεδρική εκλογή στην Αυστρία σε δυο εβδομάδες, μέχρι τις ολλανδικές, τις γαλλικές και τις γερμανικές εκλογές το 2017. Η ανησυχία των ευρωπαϊκών ηγεσιών είναι πως η εκλογική νίκη Τραμπ λειτουργεί ως αέρας στα πανιά των λεγόμενων «λαϊκιστικών» δυνάμεων, στις οποίες αθροίζονται άγαρμπα από αμιγώς ακροδεξιά κόμματα μέχρι αριστερόστροφα ριζοσπαστικά σχήματα. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την τάση ορισμένων κυβερνήσεων της Ε.Ε. και αξιωματούχων ευρωπαϊκών θεσμών να αποσκιρτήσουν από το αυστηρό δόγμα της λιτότητας, αναζητώντας μια ελεγχόμενη αλλαγή στο μίγμα οικονομικής πολιτικής. Ως γνωστόν, αυτό προσκρούει στη σθεναρή γερμανική προσήλωση στους «κανόνες».

Δεύτερον, η εκλογή Τραμπ έχει προκαλέσει ένα σχεδόν παγκόσμιο ξεπούλημα κρατικών ομολόγων, αισθητό και στα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που τροφοδοτείται από την προσδοκία αύξησης των αμερικανικών επιτοκίων, αναγκαστικής επέκτασης της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, φυγής κεφαλαίων από την Ευρώπη και απόλυτης «ισοπαλίας» στην ισοτιμία ευρώ – δολαρίου εντός του 2017. Εξαίρεση από τον κανόνα φυγής από τα ευρωπαϊκά ομόλογα είναι τα ελληνικά. Και μόνο η προοπτική των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το ελληνικό χρέος τις τελευταίες μέρες τα κατέστησε απροσδόκητα ελκυστικά, με αποτέλεσμα η απόδοση των ελληνικών ομολόγων να πέφτει προς το 7%.

Τι μέτρα ετοιμάζει ο ESM

Η εξέλιξη αυτή, αν και συγκυριακή, φαίνεται ότι διευκολύνει την προετοιμασία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) να παρουσιάσει στο EuroWorkingGroup στις 28 του μηνός, ένα κάπως ελκυστικό πακέτο βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, υπό τον όρο βεβαίως ότι θα έχει υπάρξει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης και κουαρτέτου για τη δεύτερη αξιολόγηση, σε κείμενο συμφωνίας που ήδη ετοιμάζουν οι δανειστές. Τα μέτρα αυτά είναι συγκεκριμένα: αφορούν την επιμήκυνση κατά περίπου 4,5 χρόνια (από τα 28 στα 32,5) των λήξεων και την αντικατάσταση του κυμαινόμενου με σταθερό επιτόκιο σε ομόλογα ύψους έως 65 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο κυβερνητικό σενάριο. Ένα μέρος τους είναι ομόλογα του EFSF, που αντιστοιχούν σε δανεισμό που διοχετεύτηκε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ο ESM, σε συνεργασία με τις διοικήσεις των τραπεζών, αναζητεί νομική φόρμουλα για να αντικατασταθούν αυτά τα ομόλογα ύψους περίπου 30 δισ. ευρώ που κατέχουν οι τράπεζες με νέα, δικής του έκδοσης, και σταθερού επιτοκίου. Απ’ αυτή τη ρύθμιση οι ελληνικές τράπεζες θα χάσουν μεν μελλοντικά κέρδη, αλλά διευκολύνονται στην ένταξή τους στην ποσοτική χαλάρωση.

Η διγλωσσία του ΔΝΤ

Ωστόσο, το μείζον ερώτημα είναι αν το ΔΝΤ θα αρκεστεί σε αυτή την ελάχιστη παρέμβαση στο ελληνικό χρέος για να αποφασίσει μέχρι το τέλος του χρόνου αν θα συμμετάσχει ως χρηματοδότης στο τρίτο Μνημόνιο. Ως γνωστόν, ο εκπρόσωπός του Τζέρι Ράις προ εβδομάδας άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο συμβιβασμού του Ταμείου, υπό τον όρο ότι, πέρα από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, στην απόφαση του Eurogroup θα περιγράφονται και τα κριτήρια των μεσοπρόθεσμων μέτρων. Ωστόσο, αν και αυτό μπορεί να εκφράζει τη Λαγκάρντ και κάποια άλλα στελέχη του ΔΝΤ που κατανοούν τις πολιτικές-εκλογικές ανάγκες της γερμανικής ηγεσίας, δεν εκφράζει μια σημαντική μερίδα των κρατών που εκπροσωπούνται στη διοίκησή του και το τεχνοκρατικό δυναμικό που θέλει να αποστασιοποιηθεί το ΔΝΤ από την ελληνική «αποτυχία». Στην τελευταία έκθεσή του για το ελληνικό χρέος το ΔΝΤ ορίζει σαφέστατα ως προϋποθέσεις της συμμετοχής του την «ολοκλήρωση των μέτρων ανακούφισης του χρέους μέχρι το τέλος του προγράμματος», δηλαδή μέχρι τον Ιούνιο του 2018 και την «εμπροσθοβαρή υλοποίηση μέρους των μέτρων αυτών χωρίς προϋποθέσεις», δηλαδή ανεξάρτητα από συγκεκριμένες δημοσιονομικές παρεμβάσεις και «μεταρρυθμίσεις», ώστε να δοθεί ισχυρό μήνυμα στις αγορές ότι η Ευρωζώνη εγγυάται τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και, άρα, η Ελλάδα μπορεί να βγει στις αγορές. Είναι προφανές ότι ακόμη και εντός της ηγεσίας του ΔΝΤ υπάρχει διχοστασία για το θέμα. Και είναι άγνωστο αν και πώς αυτές οι επίσημα διατυπωμένες προϋποθέσεις θα ικανοποιηθούν μέχρι το τέλος του χρόνου, ή τον Γενάρη, με δεδομένη τη σχεδόν χλευαστική στάση της γερμανικής ηγεσίας και ιδιαίτερα του Β. Σόιμπλε ακόμη και απέναντι στην σαφή παρότρυνση του Μπαράκ Ομπάμα προς τους δανειστές να κάνουν κάτι ουσιαστικό.

Και ο Σόιμπλε… βράχος

Πάντως, παρά το γεγονός ότι οι ενθαρρυντικές αναφορές του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου στην Αθήνα υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους στο Βερολίνο εξαφανίστηκαν, η σχεδόν αγωνιώδης «παρακαταθήκη» Ομπάμα υπέρ της «διάσωσης και του… εξανθρωπισμού» της παγκοσμιοποίησης, σε απόλυτη σύμπνοια με τη Μέρκελ, σε συνδυασμό με την «απειλή Τραμπ», έχουν κάνει αισθητή την επίδρασή τους στη στάση των ευρωπαϊκών ηγεσιών. Είναι αξιοσημείωτη η παρότρυνση της Κομισιόν για μικρή δημοσιονομική επέκταση (δηλαδή, αύξηση δημοσίων δαπανών) το 2017 προς τα κράτη μέλη που έχουν περιθώριο να το κάνουν – με τον Σόιμπλε να αντιδρά ως μοναχικός υπερασπιστής του Συμφώνου Σταθερότητας και να υπενθυμίζει στην Κομισιόν ότι δεν είναι δουλειά της να κάνει τέτοιες υποδείξεις, που αφορούν πρωτίστως την ίδια την πλεονασματική Γερμανία. Θυμίζουμε ότι αντίστοιχη υπόδειξη έκανε και ο Μ. Ντράγκι της ΕΚΤ, προκαλώντας πανομοιότυπη αντίδραση του Β. Σόιμπλε.

Αυτή η αλλαγή στάσης είναι σε ένα βαθμό ορατή και στις αισιόδοξες προβλέψεις του προέδρου του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ και του «υφισταμένου» του στο EuroWorkingGroup Τόμας Βίζερ για συμφωνία μέχρι τέλους του έτους. Ο Βίζερ, μάλιστα, περιλαμβάνει στην αισιοδοξία του και το ΔΝΤ, αν και αποφεύγει να διευκρινίσει αν θα εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις που θέτει το Ταμείο για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, που το Βερολίνο κατηγορηματικά αρνείται.

 Βροχή νομοσχεδίων σε 10 μέρες

Ωστόσο, αυτή η εξαιρετικά ρευστή ατμόσφαιρα στην ευρωπαϊκή ηγεσία, ουδόλως μειώνει τα «μαθήματα» που πρέπει στο μεταξύ να ετοιμάσει η ελληνική κυβέρνηση. Τα πάνω από 90 προαπαιτούμενα της δεύτερης αξιολόγησης, που οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου αποτυπώνουν ήδη σε σχέδιο συμφωνίας, πρέπει εντός 10-15 ημερών να μορφοποιηθούν σε 6 νομοσχέδια, εκ των οποίων 2 πολυνομοσχέδια, με κρισιμότερα από αυτά τα εργασιακά (όπου η κυβέρνηση έχει απαλείψει πολλές από τις «κόκκινες γραμμές» της), τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων και, φυσικά, τον προϋπολογισμό του 2017 που κατατίθεται τη Δευτέρα και θα αποτυπώνει τον λογαριασμό της λιτότητας για την επόμενη χρονιά, προκειμένου να βγαίνει ένα πλεόνασμα 1,8% του ΑΕΠ. Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας προετοιμάζονται για ένα ακόμη «ραντεβού στα τυφλά» με τεράστιο όγκο νομοθετημάτων, αλλά το αν θα αξίζει τον κόπο η θυσία της αγόγγυστης υπερψήφισής τους είναι αδύνατο να το ξέρουν πριν το Eurogroup (της 5ης Δεκεμβρίου) βάλει στο τραπέζι τα μέτρα για το χρέος. Εύλογη, λοιπόν, η αγωνιώδης προειδοποίηση του υπουργού Οικονομικών Ε. Τσακαλώτου (μέσω Wall Street Journal) ότι αυτή είναι «η μεγαλύτερη ευκαιρία εδώ και εφτά χρόνια για έξοδο από την κρίση». Ειδάλλως, τίθεται «σε κίνδυνο η δυνατότητα της Ελλάδας να βγει από το πρόγραμμα», λέει ο Ε. Τσακαλώτος. Δηλαδή, μπαίνει σε 4ο Μνημόνιο.

 ΠΗΓΗ

ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Όπως, πολιτική ήταν η απόφαση της ένταξης μας στην ευρωζώνη εκτιμώντας ότι τα βασικά οικονομικά προβλήματα της κοινωνίας θα λυθούν επί τα βελτίω , πράγμα που δεν συνέβη , ομοίως, πολιτική απόφαση πρέπει να είναι και η απένταξη μας από αυτήν για να αποφύγουμε τα χείρω .

Στην πολιτική οι λανθάνουσες εμμονές αποτελούν ηλιθιότητα ή σκοπιμότητα και πλην ελαχίστων περιπτώσεων για την πρώτη , ιστορικά και βιωματικά αδυνατεί να αναιρεθεί η κυριαρχία της δεύτερης .

Μία απλή επισκόπηση των γεγονότων καθώς επίσης και η στάση των πολιτικών στα γεγονότα για το πώς και γιατί επιλέγουν, ότι επιλέγουν, είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει την ανωτέρω υπόθεση .

Ψευτοπατριώτες να κατηγορούν τους λαϊκιστές, λαϊκιστές να υποδύονται τους πατριώτες , ένα συνονθύλευμα από κόμματα, πρόσωπα και φιλοδοξίες που κοκορομαχούν και αλληλοκατηγορούνται για το ποιος θ' αφήσει το δικό του πολιτικό  αποτύπωμα, την στιγμή που όλοι μαζί δεν μπορούν να αποτυπώσουν την συγκεκριμένη πραγματικότητα χωρίς αναλήθειες στο λαό .

Όλα τα παράδοξα λέγονται και ακούγονται από αναίσθητους πολιτικούς αλλά τίποτα για την αντοχή του λαού μας στην Ευρωζώνη ,την οποία δεν την αντιλαμβάνονται ως θλιβερή πραγματικότητα  γιατί οι ίδιοι δεν την βιώνουν στα ειρηνοδικεία, τις τράπεζες και την εφορία , καθοριστικό μειονέκτημα φιλόδοξων πολιτικών που ενώ δεν νιώθουν τον λαό θέλουν να γίνουν ηγέτες του , ώστε να αναζητήσουν με τόλμη πολιτικές πέρα από τα μνημόνια και την λιτότητα . 

Έχουν σκεφθεί ποτέ, καθόλου απίθανο, ότι αυτοί που σχεδιάσανε την Ευρωζώνη για να ωφεληθούν οικονομικά , ίσως σχεδιάζουν και την διάλυση της για να κερδίσουν           περισσότερα ;

Μιά θεατρική παράσταση που πληρώνεις στην αρχή και αφήνεις τα ρέστα σου στο τέλος ;

Τι Ελλάδα θα παραδώσετε στον λαό της σε μια τέτοια εξέλιξη, που είναι πιθανή στην σφαίρα της ψυχρής λογικής των αριθμών της Ευρώπης, που υπολογίζει τα κέρδη της στο ενδιάμεσο της δημιουργίας ενός νομισματικού συστήματος , με την καταστροφή του ;

Μήπως στραβά αρμενίζουμε και δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας για να δούμε και άλλες εναλλακτικές για το μέλλον της χώρας μας πριν είναι πολύ αργά, γιατί, εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια ;

Ότι χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στους Έλληνες ως πολιτική κοινωνία και κοινωνία πολιτών , είναι αυτή η ανήθικη στάση που πάψαμε να θεωρούμε τους απογόνους μας ως προέκταση της ζωής μας , μετακυλίοντας τις συνέπειες της τρέχουσας ατολμίας μας στις μελλοντικές γενιές .

Αυτό θα το πληρώσουμε και μάλιστα πολύ ακριβά , διότι μια Καυκασιανή παροιμία λέει ότι όταν ρίχνεις μια πιστολιά στο παρελθόν να περιμένεις κανονιά από το μέλλον .

Έχουν διαλυθεί όλες οι υπηρεσίες του κράτους , έχει ξεπουληθεί ο εθνικός πλούτος , αλλάξανε πολίτευμα καταργώντας το σύνταγμα , υποτάξανε την πολιτική στην οικονομία και καταντήσανε τους πολιτικούς αποδημητικά  πτηνά που αναζητούν ευφορότερους τόπους από κόμμα σε κόμμα για επιβίωση και εμείς αποχαυνομένοι ελπίζουμε  στις αγορές και τις επενδύσεις του   Τσίπρα  και του Μητσοτάκη για να σωθεί η χώρα !  κάτι δεν πάει καλά !

Μήπως είναι καιρός να ξεκινήσει αυτή η απαγορευμένη συζήτηση για το εθνικό νόμισμα ως πολιτική επιλογή με οικονομικό περιεχόμενο  για μιά νέα αρχή και όχι προσβλητική επιστροφή στην δραχμή που δολίως χλευάζουν ανόητοι πολιτικοί, που άλλοι εξ' αυτών έχουν άγνοια από εθνική οικονομία , άλλοι κόπτονται για την μακροημέρευση της δικής τους οικονομίας, με τους υπόλοιπους που ηγούνται να παζαρεύουν στα οικονομικά παιχνίδια των τραπεζών, την ανέλιξη τους, στο πεδίο της πολιτικής εξουσίας ;

Η παρουσία και μόνο του εθνικού νομίσματος στον διεθνή στίβο υποδηλώνει άμεσα την πολιτική κυριαρχία ενός λαού στον τόπο του και έμμεσα την οικονομική δυνατότητα να αμυνθεί στις οικονομικές κρίσεις και τις κερδοσκοπικές επιθέσεις , με προϋπόθεση ένα πολιτικό προσωπικό που όχι απλώς να ξέρει , αλλά και να θέλει να το χειριστεί προς όφελος του λαού .

Όσο στερούμεθα εθνικού νομίσματος που θα υποτιμάτε στα πλαίσια μιας ελαστικής νομισματικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των κρίσεων , τόσο θα υποτιμάτε η ζωή μας από το σκληρό ευρώ της ανελαστικής πολιτικής της ευρωζώνης .

Δεν είναι μίσος, κακία και εκδίκηση της ευρωζώνης, είναι κανόνες απαράβατοι μιας νομισματικής ένωσης που έχει απομακρυνθεί από το πολιτικό όραμα της οικονομικής βελτίωσης των λαών της Ευρώπης, που συμβιβάστηκε με το όραμα των τραπεζών , που ορίζουν Πρωθυπουργούς υπουργούς και κλητήρες στα κράτη μέλη της Ευρώπης , όπως και στην χώρα μας . 

Μη αναζητάμε πρόσωπα κόμματα και σωτήρες μέσα στους πολύπλοκους μηχανισμούς της εξουσίας και τις ατέρμονες φλυαρίες των ταγών της για το τι πρέπει να κάνουμε και ποιους να πιστέψουμε  σ' ένα οικονομικό αδιέξοδο που πρωτίστως είναι πολιτικό.

Ένα απλό ερώτημα είναι αρκετό για να ξεκαθαρίσουμε τα ερίφια από τα πρόβατα εάν ειλικρινά το στοχασθούμε : ποιοι μας έβαλαν στο ευρώ για να φθάσουμε ως εδώ και ποιοι συνεχίζουν και επιμένουν .

Εάν η πίστη τους είναι τόσο ισχυρή ότι σωτηρία μόνο εντός της Ευρώπης , γιατί δεν ενώνονται στον κοινό σκοπό , μήπως δεν επαρκούν οι καρέκλες ;

Τι τους χωρίζουν , τα μνημόνια ή η λιτότητα;

 του Ασλανίδη Ματθαίου.

ΤΟ Δ’ ΡΑΙΧ ΠΟΛΙΟΡΚΕΙ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ & ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΠΟΥ «ΣΗΚΩΣΑΝ ΚΕΦΑΛΙ»

Εν εξελίξει βρίσκεται η κόντρα στις τάξεις Ε.Ε ανάμεσα σε Κομισιόν, Βρυξέλλες και τις χώρες που ακολουθούν την πολιτική που χαράζει το Βερολίνο με τις χώρες του Νότου που επιθυμούν πιο ήπιες πολιτικές, λιγότερης δημοσιονομικής λιτότητας. Θρυαλλίδα εξελίξεων για την πολιτική που θέλει να διατηρήσει η Ε.Ε θεωρείται, μεταξύ άλλων, το Brexit και οι συνέπειες του και με την αυστηρή γραμμή επιδιώκει να αποτρέψει τις διάφορες «αντίθετες φωνές». 

Στον αντίποδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και ιδιαίτερα η Ιταλία το τελευταίο διάστημα, λόγω και των τραπεζών της, επιδιώκουν μια διαφορετική πολιτική.

Σήμερα, ωστόσο, το Ecofin -σε συνέχεια του χθεσινού Eurogroup- «άναψε το πράσινο φως» για έναρξη της διαδικασίας κυρώσεων κατά της Ισπανίας και της Πορτογαλίας άναψε το Ecofin, κάτι που ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο ύστερα και από τις χθεσινές δηλώσεις παραγόντων όπως ο Γ. Ντάισελμπλουμ και ο Πιερ Μοσκοβισί. Ως εκ τούτου το επόμενο 20ημερο η Κομισιόν θα έχει ……….

αποφανθεί για τα πιθανά πρόστιμα.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα πως Μαδρίτη και Λισαβόνα δεν έκαναν αρκετά για να διορθώσουν τα υπερβολικά ελλείμματα των προϋπολογισμών τους πέρυσι και το 2014, ξεκινώντας μια επίσημη διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει σε κυρώσεις, η οποία μέχρι σήμερα ουδέποτε έχει εφαρμοστεί. Στην τακτική συνεδρίασή τους στις Βρυξέλλες, οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ στήριξαν την εκτίμηση της Κομισιόν.

Ως εκ τούτου το deadline για την επιβολή κυρώσεων ορίζεται σε 20 μέρες από σήμερα και στις δυο χώρες δίνεται ένα περιθώριο 10 ημερών ώστε να παρουσιάσουν μια νέα πρόταση ώστε οι Βρυξέλλες να μην προχωρήσουν στην επιβολή προστίμων. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ecofin, οι προσπάθειες των δύο χωρών να συμβαδίσουν με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης “απήχαν πολύ από τις συστάσεις”. Από την πλευρά, του ο Υπουργός Οικονομικών της Σλοβακίας, Peter Kazimir, του οποίου η χώρα προεδρεύει αυτό το εξάμηνο εμφανίστηκε αισιόδοξος πως στο τέλος θα «υπάρξει ένα έξυπνο για όλους αποτέλεσμα».

Είναι γεγονός πως οι προσπάθειες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνεχίζονται παρά τις ποικίλες αντιδράσεις. Ενδεικτική ήταν η τοποθέτηση του αρμόδιου Επιτρόπου επί των Οικονομικών, Πιερ Μοσκοβισί για την ανάγκη κοινού Υπουργείου Οικονομικών.

Κοινό Υπουργό Οικονομικών και Ταμείο ανεργίας προκρίνει ο Μοσκοβίσί

Ένα βήμα παρακάτω αναφορικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πάει ο αρμόδιος επίτροπος επί των Οικονομικών, Πιέρ Μοσκοβισί σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως υπάρχει ανάγκη για μια βαθιά μεταρρύθμιση και το επόμενο βήμα θα μπορούσε να ήταν η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών. Επόμενο βήμα θα ήταν η ανάληψη και η δημιουργία ενός κοινού Ταμείου Ανεργίας.

«Προσωπικά είμαι της άποψης πως ένα κοινό Ταμείο Ανεργίας θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας πολλά υποσχόμενος σταθεροποιητής», υπογράμμισε ο Γάλλος επίτροπος, ενώ παράλληλα τάχθηκε υπέρ μιας «δημοσιονομικής ένωσης», επισημαίνοντας ωστόσο πως «πολλά πρέπει να γίνουν ακόμα για να υπάρξει μεγαλύτερη σύγκλιση στην ευρωζώνη», δήλωσε χαρακτηριστικά μιλώντας σε συνέδριο του Κέντρου Ευρωπαϊκών Πολιτικών Μελετών (CEPS) στις Βρυξέλλες

«Υπάρχουν σημαντικά εμπόδια, ειδικά μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, ωστόσο υπάρχει και η ευκαιρία να βγούμε πιο δυνατοί από αυτό. Το να γυρίσουμε πίσω δεν αποτελεί επιλογή» κατέληξε ο επίτροπος Μοσκοβισί.

Σε πάνελ συζήτησης επί του θέματος του κοινού Ταμείου Ανεργίας, ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Πιερ Κάρλο Πάντοαν υπογράμμισε πως ένα τέτοιο βήμα είναι τώρα πιο αναγκαίο από ποτέ καθώς «βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη φάση» λόγω Brexit, αλλά ακόμα και προηγουμένως η ΕΕ δεν παρουσίαζε «ικανοποιητικά αποτελέσματα» ως προς την «εξάλειψη των αποκλίσεων στα κοινωνικά επιδόματα».

Από την πλευρά του ο Βέλγος υπουργός Απασχόλησης Κρις Πέετερς επισήμανε τις πρακτικές και πολιτικές δυσκολίες που ενδέχεται να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, όπως για παράδειγμα το ότι υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις στα επίπεδα ανεργίας ανάμεσα στις χώρες αλλά και ότι δεν υπάρχει εναρμόνιση στη νομοθεσία των κρατών-μελών περί απολύσεων.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από το CEPS, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την προεδρία της Σλοβακίας, της οποίας πρωτοβουλία αποτελεί η επαναφορά της συζήτησης για ένα κοινό Ταμείο Ανεργίας. To CEPS δημοσίευσε πρόσφατα έκθεση η οποία εξετάζει πώς ένα κοινό Ταμείο Ανεργίας για τις χώρες τις ευρωζώνης θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «υπερεθνικός αυτόματος σταθεροποιητής για την ΟΝΕ».

ΠΗΓΗ 

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Το μεγάλο αναχρονιστικό δίλημμα

Δεξιά και αριστερά. Τα δύο μεγάλα, τα δύο τεράστια καλούπια που έχουν επικρατήσει στον εγκληματικό περιορισμό του χαρακτηρισμού ενός σύγχρονου πολίτη. “Είναι δεξιός” ή “είναι αριστερός” και αυτόματα ο εκάστοτε κατηγοριοποιείται ,ενώ ταυτόχρονα του προσάπτονται σωρός αξιολογικών συνειρμών ο οποίος εξαρτάται από την υποκειμενική θεώρηση του καθένα.

Είναι ευσταθείς αυτοί οι όροι; Τι αντιπροσωπεύουν άραγε στη σύγχρονη πραγματικότητα;

Μέχρι τη δεκαετία του '70 οι δύο έννοιες ίσως πραγματεύονταν πιο περιορισμένα ιδεολογικά φάσματα ,αφού οι παράμετροι ήταν σαφώς λιγότεροι. Πως όμως εν έτη 2016 μπορεί κάποιος να αρκεστεί σε κάτι τέτοιο για να προσδιορίσει την πολιτική θεώρηση του συνομιλητή του? (Σημειώνεται ότι ως πολιτική εννοείται το υπερατομικό , η δράση και το ιδεολογικά ιδεατό του καθενός υπέρ του κοινωνικόυ συνόλου)

Το σήμερα που ζούμε χαρακτηρίζεται από μια αλληλένδετη εξάρτηση οικονομίας, πολιτικής και εξατομικευμένης ανθρωπολογικής θεώρησης στην εφαρμογή της. Όντας μέλος του όλου καλείσαι να σχηματίσεις άποψη για καθέναν από αυτούς τους πυλώνες ξεχωριστά , καθώς και για τις εκφάνσεις αυτών στα διάφορα ζητήματα που τίθενται. Ταυτόχρονα είσαι δέκτης εξατομικευμένων τυχαίων ερεθισμάτων που αναπόφευκτα διαμορφώνουν το φίλτρο επεξεργασίας σου. Είναι αδιανόητο να πιστέψουμε στην σύμπτωση του ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων μπορεί να υπάγεται σε 2 κατηγορίες. Είναι καταστροφική  η υπεραπλούστευση  στην ανάγκη μας για εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων. Και πρώτη στις συνέπειες αυτής της καταστροφής:η τρομακτική πόλωση των ημερών μας.

Όμως δεν πρόκειται για κατηγοριοποίηση ως χρήση μόνο ετεροπροσδιορισμού. Είναι και μια εύκολη λύση αυτοπροσδιορισμού μας. Τα αίτια πολλά. Ίσως το εξέχον είναι η τάση για εύκολη πολιτικοποίηση, η τάση για παράκαμψη του μόχθου που απαιτείται για διαμόρφωση προσωπικών απόψεων και  η ροπή στο γρήγορο ενστερνισμό μιας προυπάρχουσας ιδεολογικής γραμμής.

Όλα τα προαναφερθέντα σκιαγραφούν ένα φαινόμενο το οποίο δύναται να είναι απείρως εκτενές στην ανάλυση του:στην ανάλυση των αιτιών και της τελικής νοσηρής μορφής του (από την μικρογραφία ακόμα της φοιτητικής ζωής και κομματικοποίησης). Το ζήτημα είναι η επίδραση του φαινομένου στο σύγχρονο άνθρωπο:σε αυτόν που αναπαράγει συγγράμματα που πραγματεύονται μπουρζουαζίες και προλεταριάτα και σε αυτόν που αναπαράγει διατυπώσεις του Δαρβίνου για να νομιμοποιήσει ηθικά την επικράτηση του “ικανού”. Γιατί για τον ίδιο άνθρωπο πρόκειται.

Τι στερείται ο άνθρωπος στο βωμό της εύκολης ομαδοποίησης και του εύκολου συμπεράσματος; τη λογική του, την κριτική του ικανότητα. Πλήρης ευνουχισμός προσωπικής ταυτότητας. Πόλεμος στην εξελιξή μας.Χαρακτηριστικά ο Κονδύλης αναφέρει: “Ο πτωχοδρομικός ελληνισμός και ο κοσμοπολίτικος πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο και αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς”. Έχουν συνήθως τις ίδιες βάσεις. Την απουσία πραγματικής θέλησης για διερεύνηση των γεγονότων , για διερεύνηση του εαυτού τους , για διαμόρφωση μιας κατά το δυνατόν ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ άποψης.

Σε μια κοινωνία που μαστίζεται από απουσία κινήτρων για ενδοσκόπηση και αυτογνωσία , είναι καίριας σημασίας η προσπάθεια για αποφυγή της χρήσης των δύο αυτών όρων. Είναι επιτακτική η ανάγκη για γνωριμία με την κάθε άποψη , η αποφυγή κατάργησης του πλουραλισμού, η αποφυγή της πόλωσης. Πρέπει οι ίδιοι να αρνούμαστε να εντάξουμε τον εαυτό μας σε προϋπάρχοντες δομές μέχρι να σιγουρευτούμε  ότι ταυτιζόμαστε πλήρως με αυτές. Πρέπει να προασπίζεται η ικανότητα αυτοδιάθεσης, ελευθερίας σκέψης και παρέκκλισης από το αποδεκτό και από το εύκολα εντάξιμο.

της Γιώτας Κεσσανίδου.

Το πείραμα Ρόζενχαν – Η μελέτη που άλλαξε τον κόσμο της Ψυχιατρικής

To πείραμα Ρόζενχαν είναι ένα διάσημο πείραμα για την εγκυρότητα της ψυχιατρικής διάγνωσης, το οποίο οργάνωσε και πραγματοποίησε το 1972 ο Αμερικανός καθηγητής ψυχολογίας Ντέιβιντ Ρόζενχαν.

Τα αποτελέσματα της έρευνάς του δημοσιεύτηκαν το 1973 στο επιστημονικό περιοδικό Scienceσε άρθρο με τίτλο “Υγιείς σε μέρη για παράφρονες“, το οποίο προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη και συζητήσεις μεταξύ των ειδικών: Ο Ρόζενχαν στο άρθρο του αμφισβητούσε ευθέως την εγκυρότητα της ψυχιατρικής διαγνωστικής διαδικασίας και, επιπροσθέτως, κατήγγειλε την απανθρωποίηση και τον στιγματισμό που υφίσταντο οι νοσηλευόμενοι σε ψυχιατρικά νοσοκομεία ασθενείς.

Πρώτη φάση του πειράματος: Ψυχικά υγιείς εκλαμβάνονται ως ασθενείς

Αρχικά, ο Ρόζενχαν και οι συνεργάτες του (ανάμεσά τους ένας φοιτητής ψυχολογίας, τρεις ψυχολόγοι, ένας παιδίατρος, ένας ψυχίατρος, ένας ζωγράφος και μία νοικοκυρά), παρουσιάσθηκαν προσποιούμενοι τους ψυχικά ασθενείς σε δώδεκα διαφορετικά ψυχιατρικά νοσοκομεία διασκορπισμένα σε πέντε πολιτείες των Η.Π.Α. (μεταξύ των οποίων υπήρχαν δημόσια νοσοκομεία χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά και ονομαστά πανεπιστημιακά νοσοκομεία, καθώς και μία πανάκριβη ιδιωτική κλινική). Κανείς από τους “ψευδοασθενείς” του Ρόζενχαν δεν είχε προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό.

Όλοι τους ισχυρίσθηκαν στους γιατρούς που τους εξέτασαν ότι το τελευταίο διάστημα άκουγαν δυσδιάκριτες φωνές του ιδίου πάντοτε φύλου που έμοιαζαν να προφέρουν τις λέξεις “empty”, “hollow”, “thud” [κενό, κούφιο, γδούπος]. Οι λέξεις αυτές επιλέχθηκαν επίτηδες από τον Ρόζενχαν, επειδή, αν και θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ενδείξεις μιας κάποιας υπαρξιακής κρίσης, ουδέποτε αντιθέτως είχαν συσχετισθεί στη ψυχιατρική βιβλιογραφία με διαταραχές ψυχωτικού τύπου.

Εκτός από τις υποτιθέμενες ακουστικές ψευδαισθήσεις, οι δήθεν ασθενείς δεν ανέφεραν κανένα άλλο σύμπτωμα ή ενόχληση και απαντούσαν με απόλυτη ειλικρίνεια σε όλες τις σχετικές με τα βιογραφικά τους στοιχεία και την προσωπική τους ζωή ερωτήσεις, αποκρύβοντας μόνον το πραγματικό τους όνομα και το επάγγελμα.

Εντούτοις, στις ένδεκα περιπτώσεις οι ψυχίατροι “διέγνωσαν” σχιζοφρένεια και στη δωδέκατη (σ’ αυτόν που απευθύνθηκε στο ιδιωτικό νοσοκομείο) μανιοκαταθλιπτική ψύχωση -διάγνωση που κατά κανόνα θεωρείται καλύτερης πρόγνωσης. Αποφάνθηκαν επίσης ότι όλοι οι “ασθενείς” χρήζουν νοσηλείας σε ψυχιατρικό τμήμα.

Αμέσως μετά την εισαγωγή τους, ο Ρόζενχαν και οι συνεργάτες του άρχισαν να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, να είναι φιλικοί και συνεργάσιμοι με το προσωπικό, και να δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι αισθάνονται καλά και ότι δεν έχουν πλέον ακουστικές ψευδαισθήσεις. Παρέμειναν, παρ’ όλα αυτά, νοσηλευόμενοι από 7 έως 52 ημέρες (με μέσο όρο νοσηλείας τις 19 ημέρες), και όλοι τους αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν ότι ήταν ψυχικά ασθενείς και να πάρουν ψυχοφάρμακα (τα οποία βέβαια έφτυναν στις τουαλέτες χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από το προσωπικό, όπως έκαναν και άλλοι νοσηλευόμενοι).

Μετά το πέρας της νοσηλείας τους έλαβαν εξιτήριο με την πανομοιότυπη διάγνωση “σχιζοφρένεια σε αποδρομή”, διάγνωση η οποία κατά τον Ρόζενχαν υποδηλώνει ότι για τους ψυχιάτρους η σχιζοφρένεια δεν είναι ποτέ εντελώς θεραπεύσιμη, αλλά μπορεί μόνον να παρουσιάζει κάποιες περιοδικές υφέσεις.

Σε καμιά στιγμή, καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δεν υποπτεύθηκε ότι ο Ρόζενχαν ή οι συνεργάτες του θα μπορούσαν να μην ήταν πραγματικοί ασθενείς. Όπως προέκυψε από τη μελέτη των φακέλων των ασθενών (πραγματικών και μη), από την στιγμή που ένα άτομο χαρακτηριζόταν ως σχιζοφρενής, οι γιατροί και οι νοσηλευτές είχαν την τάση να μεταγράφουν και να ερμηνεύουν τα βιογραφικά του στοιχεία, τις συμπεριφορές και τα λόγια του με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να ταιριάζουν με τις επικρατούσες αντιλήψεις της εποχής για την αιτιοπαθολογία και την φύση της σχιζοφρένειας.

Σε αυτό το πλαίσιο η ασυνήθιστη για νοσηλευόμενους συμπεριφορά του Ρόζενχαν και των συνεργατών του (η μόνη άλλωστε ασυνήθιστη συμπεριφορά που είχαν κατά την διάρκεια της νοσηλείας τους), να κρατούν δηλαδή φανερά σημειώσεις για ό,τι συνέβαινε καθημερινά στην κλινική όπου νοσηλευόταν, όχι μόνον δεν προκάλεσε υποψίες, αλλά, και τις ελάχιστες φορές που θεωρήθηκε άξια λόγου και καταγράφηκε στον φάκελό τους, ερμηνεύτηκε απλώς ως μια επιπλέον ένδειξη της ψυχικής τους αρρώστιας.

Σε αντίθεση πάντως με το ψυχιατρικό προσωπικό, αρκετοί από τους αληθινούς ασθενείς αντελήφθησαν ότι οι άνθρωποι του Ρόζενχαν διέφεραν: Από τους 118 νοσηλευόμενους των τριών πρώτων νοσοκομείων, οι 35 εξέφρασαν αμφιβολίες για το αν πράγματι οι συνεργάτες του Ρόζενχαν ήταν ψυχικά ασθενείς και ορισμένοι μάλιστα υπέθεσαν ότι ίσως να ήταν δημοσιογράφοι σε αποστολή ή ερευνητές.

Δεύτερη φάση του πειράματος: Ψυχικά ασθενείς εκλαμβάνονται ως υγιείς

Όταν τα αποτελέσματα του πειράματος άρχισαν να γίνονται γνωστά, ένα εξειδικευμένο στην έρευνα πανεπιστημιακό νοσοκομείο ανακοίνωσε ότι ο Ρόζενχαν και οι ψευδοασθενείς του δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξαπατήσουν το δικό του προσωπικό. Ο Ρόζενχαν ήρθε σε επαφή μαζί τους και τους πρότεινε να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τον ή τους ψευδοασθενείς που θα έστελνε στους επόμενους τρεις μήνες. Εκείνοι δέχθηκαν την πρόκληση, με αποτέλεσμα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα από τα 193 άτομα που προσήλθαν για εξέταση στο νοσοκομείο τους τα 41 να χαρακτηριστούν ως “ψευδοασθενείς” και τα 42 ως “ύποπτα προσποίησης”.

Το κωμικοτραγικό όμως της υπόθεσης ήταν ότι ο Ρόζενχαν δεν είχε αποστείλει κανέναν ψευδοασθενή. Έτσι, η δεύτερη φάση της έρευνας επιβεβαίωσε πανηγυρικά τα συμπεράσματα της πρώτης: η ψυχιατρική δεν ήταν σε θέση να διακρίνει με απόλυτη σιγουριά το φυσιολογικό άτομο από το ψυχικά ασθενές, δεν γνώριζε δηλαδή τι ακριβώς ήταν η ψυχική αρρώστια.

Επιπτώσεις και κριτικές

Δημοσιευμένη λίγα χρόνια αφότου ο Έρβινγκ Γκόφμαν είχε εξομοιώσει τα ψυχιατρικά νοσοκομεία με καταπιεστικούς ολοκληρωτικούς θεσμούς, ο Τόμας Σας καταγγείλει την ψυχιατρική ως ψευδοεπιστήμη και ο Μισέλ Φουκώ (όπως και ο Ντέιβιντ Κούπερ) αναδείξει την στενή σχέση της ψυχιατρικής με την κρατική καταστολή και την κυρίαρχη αστική ιδεολογία, η μελέτη του Ρόζενχαν έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στο αντιψυχιατρικό κίνημα, που τότε βρισκόταν στο απόγειό του, ενισχύοντας τα επιχειρήματά του με πειραματικά ερευνητικά δεδομένα.

Την υπεράσπιση της θεσμικής ψυχιατρικής απέναντι στο άρθρο του Ρόζενχαν ανέλαβε ο Ρόμπερτ Σπίτσερ, ερευνητής βιομετρικής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και πρόεδρος της επιτροπής που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας την τρίτη αναθεώρηση του Διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (γνωστού περισσότερο με τα αρχικά DSM), την βίβλο δηλαδή της αμερικανικής ψυχιατρικής εταιρείας. Ο Σπίτσερ κατηγόρησε τον Ρόζενχαν ότι χρησιμοποίησε μη-επιστημονικά αποδεκτές μεθόδους έρευνας (ψευδοασθενείς) και ότι έβγαλε βεβιασμένα συμπεράσματα.Παραποίησε όμως αρκετές φορές τα λεγόμενα του Ρόζενχαν και εντέχνως προσπάθησε να στρέψει την προσοχή από το πρόβλημα εγκυρότητας της ψυχιατρικής διάγνωσης στο πρόβλημα αξιοπιστίας της.

Ο Σπίτσερ αναγνώριζε ότι ο βαθμός αξιοπιστίας των περισσότερων ψυχιατρικών διαγνωστικών κατηγοριών ήταν μετά βίας αποδεκτός. Υποστήριζε όμως ότι η κατάσταση θα μπορούσε να βελτιωθεί αντικαθιστώντας τις μέχρι τότε γενικόλογες περιγραφές των νοσολογικών κατηγοριών με αυστηρά και σαφή κριτήρια, ούτως ώστε όλοι οι ψυχίατροι που θα εξέταζαν τα ίδια άτομα να κατέληγαν απαρεγκλίτως στο ίδιο διαγνωστικό συμπέρασμα.

Και πράγματι ή νέα έκδοση του Διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (DSM III), το 1980, όπως και αυτές που ακολούθησαν, συνέβαλαν στην αύξηση της αξιοπιστίας των ψυχιατρικών διαγνώσεων (όχι όμως στο βαθμό που φανταζόταν ο Σπίτσερ και σίγουρα όχι για όλες τις νοσολογικές κατηγορίες). Βέβαια, ένα αξιόπιστο διαγνωστικό σύστημα δεν είναι κατ’ ανάγκη και ένα έγκυρο διαγνωστικό σύστημα…

Σταδιακά, και λόγω της υποχώρησης της αντιψυχιατρικής αμφισβήτησης, το πρόβλημα εγκυρότητας της ψυχιατρικής διάγνωσης (στο οποίο πρωτίστως στόχευε η μελέτη του Ρόζενχαν) ξεχάσθηκε ή διακηρύχτηκε λελυμένο λόγω της προόδου των νευροεπιστημών.

Επανάληψη του πειράματος από την Λόρεν Σλέιτερ

Σαράντα χρόνια αργότερα, η ψυχολόγος και συγγραφέας εκλαϊκευμένων επιστημονικών βιβλίων Λόρεν Σλέιτερ θέλησε να επαναλάβει μόνη της το πείραμα του Ρόζενχαν. Παρουσιάσθηκε σε οκτώ νοσοκομεία των Η.Π.Α. λέγοντας, όπως και οι ψευδοασθενείς του Ρόζενχαν, ότι εδώ και κάποιο διάστημα ακούει μια φωνή να της επαναλαμβάνει την λέξη “thud” [γδούπος], χωρίς να αναφέρει κανένα άλλο σύμπτωμα.

Η Σλέιτερ παρατήρησε ότι πολλά πράγματα είχαν αλλάξει από την εποχή που ο Ρόζενχαν δημοσίευσε την μελέτη του: Οι ψυχίατροι ήταν κατά κανόνα ευγενικοί απέναντί της, με ειλικρινή διάθεση να την βοηθήσουν, και πουθενά δεν συνάντησε την απαξιωτική συμπεριφορά του προσωπικού που στιγμάτιζε στην μελέτη του ο Ρόζενχαν. Κανείς από τους ψυχιάτρους που την εξέτασαν δεν θεώρησε ότι υπήρχε αναγκαιότητα εισαγωγής της στο νοσοκομείο. Σχεδόν όλοι τους όμως “διέγνωσαν”, μετά από μια σύντομη συνέντευξη που σε καμία περίπτωση δεν ξεπέρασε τα δεκατρία λεπτά, κατάθλιψη με ψυχωτικά χαρακτηριστικά ή ψυχωτική κατάθλιψη και της συνταγογράφησαν με μεγάλη ευκολία αντιψυχωτικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα.

Το “πείραμα” της Σλέιτερ, αν και δεν έχει τις προδιαγραφές ενός επιστημονικού πειράματος, καταδεικνύει ωστόσο ότι, παρά τις όποιες προόδους, η εγκυρότητα της ψυχιατρικής διάγνωσης παραμένει και στις μέρες μας προβληματική.

 ΠΗΓΗ

Όταν οι Γάλλοι ανακαλύψουν το οικονομικό πρόγραμμα του Φιγιόν, που είναι αίμα και δάκρυα, ίσως να αλλάξουν γνώμη.

του Μάρκ Λαζάρ 

Αν η νίκη του Φρανσουά Φιγιόν επικυρωθεί στον δεύτερο γύρο, κάτι που αυτή τη στιγμή δείχνει βέβαιο, πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που αλλάζει ριζικά το πολιτικό σενάριο για την Αριστερά. Τόσο ο Φρανσουά Ολάντ όσο και ο Μανουέλ Βαλς ήλπιζαν ο υποψήφιος της κεντροδεξιάς να είναι ο Νικολά Σαρκοζί. Στην περίπτωση αυτή, θα στήριζαν την εκστρατεία τους στον αντισαρκοζισμό. Τώρα, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα. Ο υποψήφιος της Αριστεράς θα πρέπει να παρουσιαστεί ως αντίπαλος του οικονομικού φιλελευθερισμού και του πολιτισμικού συντηρητισμού του Φιγιόν. Όπως συμβαίνει λοιπόν συνήθως στη Γαλλία στις προεκλογικές εκστρατείες για την προεδρία της χώρας, θα εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο ο παλιός ανταγωνισμός μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. 

Η Αριστερά θα πρέπει να γυρίσει στις ρίζες, ξεπερνώντας τη διάκριση ανάμεσα στη δύναμη της διακυβέρνησης και στη δύναμη της αμφισβήτησης.

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν εδώ και μήνες ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν μια νέα υποψηφιότητα του Φρανσουά Ολάντ, όπως δεν ήθελαν και μια νέα υποψηφιότητα του Νικολά Σαρκοζί. Ο σημερινός πρόεδρος έχει να λύσει μια σχεδόν άλυτη εξίσωση. Αν δεν θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας και θα πρόκειται χωρίς αμφιβολία για μια σαφή παραδοχή της αποτυχίας της θητείας του. Αν αντίθετα ο Ολάντ αποφασίσει να είναι υποψήφιος, κινδυνεύει να χάσει στις primaires του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ακόμη και στον πρώτο γύρο όπως συνέβη με τον Σαρκοζί. Και τότε θα έχει γελοιοποιηθεί στα μάτια τόσο της Γαλλίας όσο και ολόκληρου του πλανήτη.

Ο Μανουέλ Μακρόν, από την πλευρά του, θέλει να φύγει από τη μέση ο Αλέν Ζιπέ για να πάρει με το μέρος του ένα κομμάτι των ψηφοφόρων του τελευταίου που δεν θα ψηφίσουν τον Φιγιόν. Υπάρχουν όμως και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς που πήγαν να ψηφίσουν στον πρώτο γύρο των primaires της κεντροδεξιάς για να μη βγει ο Σαρκοζί. Αν είναι πράγματι το 10 ? 15%  όσων έλαβαν μέρος, θα μπορούσαν στη συνέχεια να ψηφίσουν τον Μακρόν.

Μένει ο σημερινός πρωθυπουργός. Ο Μανουέλ Βαλς κάνει ότι μπορεί για να εμποδίσει τον Ολάντ να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα. Απέναντι στον Φιγιόν, θα πρέπει όμως να θέσει υποψηφιότητα «εν θερμώ», όσο βρίσκεται ακόμη στην πρωθυπουργία και ακολουθεί μια πολιτική που διχάζει την Αριστερά. Ο ίδιος έχει πει εδώ και μήνες ότι υπάρχουν δύο Αριστερές που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν. Τώρα όμως αρχίζει και αλλάζει στάση, απευθύνοντας εκκλήσεις για ενότητα. Το ερώτημα είναι: γίνεται πιστευτός;

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν ακόμη πολλές άγνωστες παράμετροι. Όποιος νομίζει ότι ο νικητής του δεύτερου γύρου των primaires της κεντροδεξιάς θα είναι σίγουρα ο επόμενος πρόεδρος της χώρας κάνει λάθος. Όταν οι Γάλλοι ανακαλύψουν το οικονομικό πρόγραμμα του Φιγιόν, που είναι αίμα και δάκρυα, ίσως να αλλάξουν γνώμη. Η μεγάλη συμμετοχή στον πρώτο γύρο δείχνει ότι οι Γάλλοι ενδιαφέρονται για την πολιτική και θέλουν να εκφραστούν. Στις δημοκρατίες μας, κάθε έκπληξη είναι πλέον πιθανή.

(Πηγή: La Repubblica)

Έλεος πια, λυπηθείτε μας !

Déjà vu διαρκείας. Τα έχουμε ξαναζήσει. Τη σκληρή διαπραγμάτευση, τις... ηρωικές μάχες, τα ξενύχτια στο Χίλτον, τις (δήθεν) κόκκινες γραμμές, τις αντιδράσεις, τις πύρινες ανακοινώσεις σωματείων. Φτάνει πια. Λυπηθείτε μας. Αν είναι να τα βρείτε, όπως άλλωστε διαφαίνεται, βρείτε τα να τελειώνουμε. Δεν υπάρχει πλέον κανείς που να δίνει σημασία στις επικοινωνιακές κορώνες. Μεταξύ σας το κάνετε...

Έχουμε που έχουμε το μαρτύριό μας με αυτά που τραβάμε καθημερινά, έχουμε και εσάς από πάνω να μας τρολάρετε και να παριστάνεται τους επαναστάτες. Αρκεί! Το παιχνιδάκι αυτό έχει κουράσει. Να είχε ουσία, μάλιστα. Το καταλαβαίνω. Αλλά έτσι όπως στήνεται για μία ακόμη φορά το σκηνικό, καταντά γελοίο. Το μόνο που συμβαίνει, μέσα από όλες αυτές τις αναβολές και τις καθυστερήσεις που δεν φέρνουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα ως προς την ουσία της συμφωνίας, αφού στο τέλος πάντα... κερδίζουν οι Θεσμοί, είναι να χάνεται πολύτιμος χρόνος που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί δημιουργικά για τη χώρα. Έτσι ώστε να μην ευημερούν μόνο κάποιοι αριθμοί, αλλά να σταματήσει και η κατρακύλα στην κοινωνία. 

Επαναλαμβάνω. Αν ήταν να βγει κάτι, αν επρόκειτο περί πραγματικής αντιπαράθεσης... νισάφι. Αλλά δεν είναι έτσι. Η μόνη πραγματικά κόκκινη γραμμή αυτής της κυβέρνησης είναι η άρνηση της πατρότητας του Μνημονίου. Δεν το αποδέχονται... Μωρέ μπράβο! Σπουδαία αντίσταση! Λες και νοιάζεται κανείς αν αποδέχονται ή όχι μέσα τους ένα δυσβάσταχτο Μνημόνιο χειρότερο από οτιδήποτε άλλο έχει επιβληθεί σε αυτή τη χώρα, τη στιγμή που και το υιοθετούν και το εφαρμόζουν. Εισήγαγαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την ορολογία της "υιοθεσίας" για να μην δεχθούν την "πατρότητα". Και ποια η διαφορά δηλαδή;

Το ότι η συμφωνία μπορεί να μην κλείσει στις 5 Δεκεμβρίου αλλά να πάει για ένα έκτακτο Eurogroup τον Ιανουάριο – και πάντως πριν την ορκωμοσία Τραμπ – δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Δεν αλλάζει τίποτε. Μην ξεχνάμε ότι η "Αυγή" που όπως και να  το κάνουμε... έχει τις πηγές της... έχει αναφέρει ως πιθανή ημερομηνία συμφωνίας σε έκτακτο Eurogroup την 10η Ιανουαρίου. Αν και ορισμένοι κυβερνητικοί έχουν ελπίδες να προλάβουν και στις 5 Δεκεμβρίου. Ή και αργότερα μέσα στο μήνα. Είτε έτσι είτε αλλιώς θα συμφωνήσουν. Και συμφωνία της κυβέρνησης σημαίνει "υποταγή" στα "θέλω" των Θεσμών. Τελεία και παύλα. 

Γιατί λοιπόν όλη αυτή η φασαρία; Τι νόημα έχει; Τόσο μεγάλη ανάγκη το έχει το άλλοθι της δήθεν διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση; Και προς ποιον; Για την κοινωνία; Αστείο... Για το εσωτερικό των κομμάτων; Ακόμα πιο αστείο. Εκείνοι προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία είναι ικανοί να απεμπολήσουν τα πάντα. Σιγά... Επίσης, δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, αλλά όταν κλείσει η συμφωνία, απορώ, θα διατηρηθούν οι φλογερές ανακοινώσεις από την πλευρά ορισμένων φορέων. Θα βγουν απέναντι; Γιατί αλλιώς, δεν έχουν και μεγάλη σημασία όσα σήμερα λέγονται… Έτσι δεν είναι; 

Να τελειώνουμε λοιπόν για να πάει το πράγμα παραπέρα. Αρκετές απώλειες έχει υποστεί η χώρα λόγω της δήθεν ΣΥΡΙΖαντίστασης. Ας μην προστεθούν κι άλλες σε αυτές. Έχει κοστίσει πολύ ακριβά το παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης και το εμπόριο της αριστεροσύνης. Κάποια στιγμή ας πούμε επιτέλους σε αυτή τη χώρα τα πράγματα με το όνομά τους. Και ας αναλάβει και ο καθένας τις ευθύνες που του αναλογούν.

ΥΓ: Νομίζω ότι πρέπει να ζητήσω συγγνώμη! Υπάρχει πράγματι μία αλλαγή επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η διαπραγμάτευση δεν γίνεται στα υπουργεία, αλλά στο Χίλτον. Τεράστια εξέλιξη. Έτσι, για να δουν και οι Θεσμοί τι σημαίνει αντίσταση… Αλήθεια, κύριοι της κυβέρνησης, την επόμενη φορά που θα έχει Hilton by night, προβλέψτε και κανέναν καφέ για τους δημοσιογράφους που ξεροσταλιάζουν εκεί Ντροπή είναι…

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

ΠΗΓΗ

Αυτόματες κατασχέσεις κινητών και ακινήτων από την εφορία

Χωρίς τη φυσική παρουσία εφοριακών θα γίνονται οι κατασχέσεις από το 2017 καθώς το νέο αυτοματοποιημένο σύστημα θα εντοπίζει τους οφειλέτες του δημοσίου και θα λαμβάνει μέτρα διασφάλισης των συμφερόντων του δημοσίου.

Τι σημαίνει αυτό; ότι το νέο λογισμικό με το που περάσει η ημερομηνία πληρωμής κάποιου φόρου θα το καταχωρεί ως ληξιπρόθεσμη οφειλή και σε 15 μέρες θα στέλνεται σήμα προς τις τράπεζες για κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και στα δικαστικά τμήματα των εφοριών προκειμένου να αναζητηθεί η περιουσία του (ακίνητα, σκάφη κ.λ.π.).

Σε συνδυασμό με το αυτοματοποιημένο σύστημα πλειστηριασμών βγαίνει επί της ουσίας από τη μέση ο ανθρώπινος παράγοντας ή διαφορετικά η κρίση του εφόρου, με την οποία σήμερα μπορεί να ανασταλεί η κατάσχεση για λόγους ανωτέρας βίας.

Όπως αναφέρει το Liberal.gr με βάση το προσχέδιο του επικαιροποιημένου μνημονίου η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται για:

– Τη δημιουργία ειδικού λογισμικού για την περαιτέρω αυτοματοποίηση της είσπραξης οφειλών με μία πλήρως αυτοματοποιημένη διαδικασία κατασχέσεων.

– Τον διαχωρισμό των ληξιπρόθεσμων σε εισπράξιμα και μη και διαγραφή όσων κρίνονται ανεπίδεκτα είσπραξης.

– Ενεργοποίηση διατάξεων νόμου έως τον Μάρτιο του 2017, η οποία θα περιλαμβάνει «ελάφρυνση χρέους» για ανείσπρακτο ΦΠΑ που σχετίζεται με απλήρωτα τιμολόγια αγαθών και υπηρεσιών.

– Μελέτη, έως τον Μάρτιο του 2017, της πιθανότητας εισαγωγής ενός συστήματος τακτικών μηνιαίων πληρωμών, των φόρων μεμονωμένων φορολογούμενων.

– Η Φορολογική Διοίκηση και το ΚΕΑΟ θα πρέπει έως το Φεβρουάριο του 2017 να κατηγοριοποιήσουν τους οφειλέτες με βάση την οικονομική τους κατάσταση σε συνάρτηση με την ικανότητα να πληρώσουν, κάνοντας μία λίστα των μεγαλύτερων οφειλετών. Η ιεράρχηση των υποθέσεων θα γίνει με βάση τις προοπτικές είσπραξης. Διαφορετικά δεν θα μπορέσει να τεθεί σε εφαρμογή η διαδικασία είσπραξης φόρων και εισφορών από τη φορολογική διοίκηση.

ΠΗΓΗ

Στα τέσσερα Τσίπρας-Καμμένος απέναντι στους δανειστές.

Κρίσιμα ζητήματα όπως οι αποδοχές των συνταξιούχων, οι οφειλές προς το Δημόσιο, οι μισθοί και οι προσλήψεις στο Δημόσιο περιλαμβάνονται στο κείμενο του επικαιροποιημένου μνημονίου που απέστειλαν οι δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση με το οποίο ζητούν να ληφθούν μέτρα φωτιά.

Την αποκάλυψη κάνει η εφημερίδα «Καθημερινή», η οποία παραθέτει όλα τα μέτρα που ζητούν να λάβει η κυβέρνηση. 

Αυτά είναι:

- Αναπροσαρμογή των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων σύμφωνα με τις νέες παραμέτρους ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά στην προσωπική διαφορά που επικαλείται η κυβέρνηση.

- Αναθεώρηση του τρόπου υπολογισμού του εφάπαξ.

- Ολοκλήρωση του επανυπολογισμού έως το Δεκέμβριο του 2017.

-Έκδοση του 35% των συντάξεων οι αιτήσεις για τις οποίες υποβλήθηκαν από τις 12 Μαΐου έως το τέλος Οκτωβρίου χωρίς παράλληλα να διακοπεί η έκδοση συντάξεων.

- Άμεση έκδοση της υπουργικής απόφασης για μείωση κατά 430 εκατ. ευρώ των δαπανών για το ΕΚΑΣ.

- Στρατηγικό σχέδιο για είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών έως το τέλος του 2017 με τη δημιουργία ειδικού λογισμικού που θα επιτρέπει την αυτόματη είσπραξη οφειλών και τις αυτόματες κατασχέσεις για τους οφειλές του Δημοσίου.

- Να διαγραφούν όσα ληξιπρόθεσμα είναι ανεπίδεκτα είσπραξης.

- Να νομοθετηθούν μέχρι τον Ιούνιο του 2017 οι ηλεκτρονικές συναλλαγές με υποχρεωτική χρήση POS.

- Να αναπροσαρμοστούν οι αντικειμενικές αξίες μέχρι τον Ιούνιο λαμβάνοντας υπόψη τις εμπορικές αξίες.

- Κατάργηση φοροαπαλλαγών και εξαιρέσεων που θα κριθούν αναποτελεσματικές από τη φορολογική διοίκηση και την τεχνική βοήθεια.

- Να θεσπιστούν στο Μεσοπρόθεσμο 2017-2020 όρια για τη μισθολογική δαπάνη και για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων τα οποία θα είναι συνεπή με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.

- Να υπάρξει νέος νόμος για την ολοκλήρωση του εξορθολογισμού των ειδικών μισθολογίων που θα εγκριθεί ως προαπαιτούμενη δράση από τις Αρχές. Σημειώνεται στο πλαίσιο αυτό ότι οι αλλαγές στα ειδικά μισθολόγια θα πρέπει να έχουν ως πρότυπο τις πρόσφατες αλλαγές στο νέο ενιαίο μισθολόγιο για ολόκληρο το δημόσιο τομέα ενώ γίνεται ρητή αναφορά ότι θα πρέπει να προκύψει όφελος για τον προϋπολογισμό.

ΠΗΓΗ