......η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, ΠΑΝΤΟΥΜ
.....τις νύχτες ζούσα ανάμεσα σε προκαταλήψεις,- το
'μαθα τελευταία -, ''Υο non soy Jose' ''.- ''Sigue la carretera y no
discutas. Muy pronto sabra's la verdad''[1]- είμαι
ο καθένας και δεν είμαι κανείς, -ο κ. Στρατής Θαλασσινός έζησε τους αρραβώνες
του σ' ένα εκκωφαντικό παρελθόν ''χωρίς αγάπανθους'', αφήστε το τι νομίζουμε ή
τι έχει γραφτεί- γνωστό - με λίγους Αργοναύτες, - η μελλοντική διάρκεια
των ζωών τους χαραγμένη σε καταστρώματα με βρώμικο λίπος, μνήμες ετερόκλητες
κοιτώντας το βάθος της στέρνας, με το
πορτρέτο τού Σύμπαντος Κόσμου, όπως η σμιλεμένη γυναίκα στην άκρη της
νύχτας-τότε που φάνηκαν τα μαραμπού και η ναυς ''Ερωτόκριτος'' ή εκείνη η
συγκεχυμένη κηλίδα κραγιόν χωρίς να φοβάσαι το αίμα στα χείλη,- τα στοιχειωμένα οράματα του Χένρυ
Φλέτσερ [2], ο εξάντας του
σιωπηλά ακολουθούσε την ακτή - γιατί δουλειά μου είναι να κρυφακούω τους
άλλους, εγώ - ένας κυνηγημένος νοσηρός αλκοολικός στις ''αιώνιες'' λευκές νύχτες
που δεν μικραίνουν - κι άραγε σε ποια γλώσσα να τελειώσει ετούτος ο απρόφερτος
λόγος, ''days go by. It is even in prose, I am in real poet'' [3] -
περιστασιακά, βέβαια, - θα περιμένω να φανεί η Σαλώμη με τη σήψη στο μέτωπο ή η
Μήδεια όπως μια ρυτίδα του Σέλλευ που βαθαίνει
παράξενα, - αργότερα οι γιατροί
μίλησαν χαμηλόφωνα, όπως αρμόζει σ' ένα ταξιδεμένο αλχυμιστή πριν φτάσει στο Purgatorio, βυθίζοντας την
Ύδρα νότια,- σε σκοτεινά νερά και σε ερέβη,- στο άλλο ημισφαίριο συνέβησαν
αυτά, με άλλους αστερισμούς, μ'
άλλους καθρέφτες να συλλογίζονται πώς θα τρομάξουν τους νεκρούς πριν περάσουν τα διαπύλια, - αυτό το πλήθος, ειδωλολάτρες απ' τη
φύση τους στα μάτια του Μπένγιαμιν, στη φιλάνθρωπη αοριστία του μίσους μιας εκούσιας ανάμνησης που φανερώνεται σαν
η αιώνια ηδονή της απώλειας, - η ομορφιά αύτανδρη έχει καταρρεύσει.
.....φωνές κι αντιστοιχίες της άλλης ζωής, το εκκρεμές που απαγγέλλει
ακριβώς τον επικήδειο της σύντομης μυθολογίας μας και μετά πέρασε Εκείνος, αφού
την άλλη μέρα οι περισσότεροι θα είχαν κι ένα όνομα σκοτεινό ή μια ερωμένη που
θα ξέθαβε τη μοίρα τελευταία στιγμή, - στους τέσσερις τοίχους σαν άχρηστο
επίθετο, γοητεία προφητική σε ρόλο αντίθετο - όπως ένα χρέος ή μια πλάκα
επιτύμβια που συντηρεί ακόμα την ίδια ερώτηση, αλλά υπήρχε η αμετάβλητη
πραγματικότητα για να ζήσει κάποτε και η λήθη ή τα βιβλία κανονικά και με τάξη
στη βιβλιοθήκη τους σαν τα οστεοφυλάκια των ποιητών, - άλλωστε έπρεπε να
σκεφτούμε και την αχνοφέγγουσα Εδέμ, [μικρή παύση] ''Some day I 'll read you my
story'' I said, ''It will kill you''[4]
Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ : .....ένα βράδυ η Ρόζα
Λούξεμπουργκ και η Λιούμπα Αντρέγεβνα[5], ήταν δυο Μαρίες, μέσα σε φορέματα μακριά όπως
διώχνει κανείς το παρελθόν για να κλάψει καλύτερα, - κι άλλοι, πολλοί,-
μιλούσαν μια γλώσσα απραγματοποίητη και υπαινιχτική με την ανάμνηση δεκαετιών
''έτσι συμβαίνει'', έλεγαν, ''στις μεγάλες περιπλανήσεις λίγο πριν φτάσεις στο
σύνορο, προχωρώντας στη μελέτη αμέτρητων σελίδων'', γιατί οι ιστορίες έχουν
ανάγκη κάποιο πρόσωπο βακχικό να συνοψίσει ό,τι απέμεινε από την χαρισματική
σάρκα των εκλιπόντων. -
....αυτό ήταν, - ευκαιρία γύρευε να μιλήσει
απεγνωσμένα ο Χένρυ Φλέτσερ ανάμεσα στο πλήθος,-a bord de l' Aspasia δίχως
πλεύση, - πορτρέτα σκιερά μιας εφηβείας, που νύχτα ακρωτηριάζουνε τα τρένα...
ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ :
......Nothing, in brief, but maudlin confession [6] ....μια επική διαπίστωση στην ακαταστασία του
φόβου, τα πάντα βρίσκονται μεταμφιεσμένα σαν το απρόσωπο που μάς χτυπάει τον
ώμο και χάνεται ή όταν ανάβουμε το φως για να μιλήσουμε με τη σκιά στον τοίχο
.-//
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ : ......όπου λέγονται όλα, γιατί
πώς αλλοιώς θα γράψουμε ένα ποίημα ή εκείνη η σκάλα που οδηγούσε στην αθανασία
και δεν το μάθαμε ποτέ, ούτε στην τελευταία ασκητική μας
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ : The rain again like a vague pain
arose [7] γιατί οι
δρόμοι αλλάζουν όψη σαν την συνέχεια του ονείρου που ταπεινώθηκε ή ο αέρας που
ερημώνει και μια επιείκεια σέρνεται στη γη από τις πιο απρόσμενες γωνιές του
σύμπαντος, και τώρα πρέπει να βρούμε τα σκαλιά που οδηγούν εκεί που οι φτωχοί
αγοράζουν τη σιωπή τους ανέξοδα [παύση]
ΤΡΙΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ : .....ποιος έφυγε ποιος έμεινε;; -
Κύριε, κάτι πεθαίνει μαζί με τα πουλιά ή τα δέντρα το άλλο πρωί και οι νεκροί
αναχωρούν καχύποπτοι, αλλά για το Θεό, πώς κρύφτηκε κάτω απ' το σακάκι μου
ολόκληρη συνοικία και μάλιστα περίλυπη ;;
ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ : .....ή εκείνη η γυναίκα στο
λογοκριμένο φως, ισόβια χαμένο όπως μια πορεία που απόχτησε τον τρόμο της ενώ
ντυνόμουν το παιδικό της κλάμα [μεγάλη παύση] ''across the street there is a
house under construction, abandoned to the rain. Secretly , I shall go work in
it [8]
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ : .....ίσως αυτό μαρτυρούσε πόσο
αγαπήσαμε τους φανοστάτες των αλλοτινών εποχών ή ένα μέρος που θυμίζει την
επιστροφή και παραμερίζονται όλοι, - θάναι η μέρα με μια υπόλειψη διαφορετική
που δε σβήνεται τίποτε,-//
Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ : ....γι' αυτό, είπα, να σάς θυμίσω
την παραβολή,- ο νεκρός με τη βρεγμένη εφημερίδα στην μέσα τσέπη ή τα λεφτά
όπως είχαν εξαφανισθεί, ο τυφλός έλειπε σ' αποστολή να μαζέψει τα τελευταία
ψέμματα που τον κοίμιζαν ευτυχισμένο, αφού οι γωνιές ανήκουν στους τυφλούς απ'
την αιωνιότητα, όπως οι θάλασσες σε όσους έχουν να πουν και μια παλιά ιστορία
και πρέπει να βρούμε ένα μύθο για τους επόμενους γιατί καραδοκούνε oι οχτροί
όταν καταλάβεις ''ποιος είσαι'' - σύντροφοι, είναι αργά, ώρα να ενθουσιαστούμε
για την ανησυχία μας, να κρεμάσουμε την θολή λάμπα στο τοίχο όπως ο κρεμασμένος
τα ίχνη του στον επόμενο αιώνα γι' αυτούς που αργοπορούν- κι έπειτα οι
απόμακρες μιαρές σκέψεις θα βρούνε μια βαριά κουρτίνα για να κρυφτούν, -όλα
έχουν τον προορισμό τους, αλλοιώς κι αυτό που στερηθήκαμε θα ήταν μάταιο,-
''γιατί περιπλανιέσαι;;'', μου λέει, ''γιατί πρέπει ν' αποκαλύψω τις ανεξήγητες
λεπτομέρειες'', του λέω και το τηλέφωνο κουδουνίζει όπως το παρελθόν ενός
φτωχού που έγινε γρίφος ή ο θάνατος που αντεπιτίθεται με την μορφή απόκοσμης
τρυφερότητας και την άλλη μέρα αναμετριέσαι με την προφητεία σου...τώρα που έζησα άφησα τα υπόλοιπα για τους πιο
μακρινούς ήχους που παίζει ο μονόχειρας με το βιολί του ή την άρπα του, όπως
ένας εργολάβος κηδειών κέρδισε την αθανασία κι άφησε σωρό λογαριασμούς
απλήρωτους ή τα τρένα που φεύγουνε στην ώρα τους σ' έρημες αποβάθρες κι όλα
αυτά επειδή τις τελευταίες παραγράφους δεν τις διάβαζα ποτέ ή ένα ταραγμένο
ναυάγιο που κοιμάται μέρες χωρίς το σκύλο του, - γαλήνη, κανείς δεν ξέρει τη
στιγμή της λεηλασίας του. [παύση]
ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΙΕΣ : .......κι οι τρεις μουσικοί στάθηκαν
στη μέση της πανσελήνου, - μόνο ο τυφλός πήγαινε μπροστά, εκεί που πρέπει να
είναι οι τυφλοί χωρίς τον οίκτο του ανθρώπου, παίζοντας στη διαπασών τη μουσική
για τους διώκτες μας.-//
......ο ήλιος χανόταν ανάμεσα στο αδύνατο των
δέντρων όταν στέλνουν κάποια ομιλία λειψή
για να μάς ξεγελάσουν. Αμέσως μετά υπάρχεις
Τhe god is dead whose cult was to be kissed ! [9]
τέλος
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] ''Εγώ δεν
είμαι ο Ιωσήφ''. ''Ακολούθα τον δρόμο και μη μιλάς. Πολύ σύντομα θα μάθεις την
αλήθεια'' // RAUL ZURITA : ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μτφρ. Σταμάτη Πολενάκη - Νατάσα Λάμπρου
[Διαδίκτυο]
[2] Χένρυ
Φλέτσερ, πρόσωπο στην ποίηση του ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ
[3] ''Περνούν
οι μέρες./ Είναι και σε πρόζα, φαντάσου /είμαι πραγματικός ποιητής'' [Why I am
not a painter - Γιατί δεν έγινα ζωγράφος//FRANK O' HARA, μτφρ. Κρυστάλλη
Γλυνιαδάκη [Διαδίκτυο]
[4] ''μια
μέρα / θα σου διαβάσω την ιστορία μου της είπα/ ''Θα μείνεις''- Βουκολικό
Κονσέρτο- FRANK O 'HARA, ο.π.
[5] Ο Βυσσινόκηπος
είναι ο προσωπικός Γολγοθάς της Λιουμπόφ Αντρέγεβνας. Μιας γυναίκας με
πολυτάραχο και επιπόλαιο βίο. Συνοδοιπόροι σε αυτό το Γολγοθά είναι ο αδερφός
της , οι κόρες, οι φίλοι και το υπηρετικό προσωπικό. Όλοι μαζί πλέουν για να
γνωρίσουν την αλήθεια, άλλοι θα την κατακτήσουν και άλλοι θα την χάσουν για
πάντα. Ο Βυσσινόκηπος είναι ένα κωμικό δράμα γεμάτο έρωτα, ευτυχία, αλλά και
απογοητεύσεις.[Διαδίκτυο, Ο Βυσσινόκηπος στο θέατρο Απόλλων]
[6] Εν
ολίγοις, τίποτα, δακρύβρεκτη μόνο εξομολόγηση [Ezra Pound, Hugh Selwyn
Mauberley / Εστία,1987, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός]
[7] Γύρισε
πάλι η βροχή σαν μάταιος πόνος / Φερνάντο Πεσσόα, Αντίνοος/ Αρμός, μτφρ. Κ.
Λανταβός 2006
[8] Στην
απέναντι μεριά του δρόμου ένα σπίτι υπό κατασκευή/ στέκει εγκαταλειμμένο στη
βροχή. Κρυφά θα πάω να το χτίσω. [FRANK O' HARA ο.π. σημ. 3]
[9] O θεός
που τού 'πρεπε η λατρεία των φιλιών είναι νεκρός ! [Φ. Πεσσόα, Αντίνοος, ο.π.
σημ. 7]
[10]
ενυπάρχουν διάσπαρτοι στίχοι από το σονέτο ΝΑΥΑΓΙΟ του γράφοντα πρόσφατα
δημοσιευμένο στο φμ/ γραμμ. Ιούλιος 2012
Δημοσίευση σχολίου