....αντί προλόγου
...το δίλημμα της κυβέρνησης, μεταξύ σεβασμού της λαϊκής βούλησης από τη μια πλευρά και της εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων από την άλλη, έλαβε τέλος με σεβασμό στα ξένα συμφέροντα.
όταν τα συλλαλητήρια παίρνουν μορφή εθνικών συνελεύσεων και τα ψηφίσματά των, δεν είναι σεβαστά από την κυβέρνηση , τότε η ίδια δεν αξίζει σεβασμού και τίθεται θέμα Δημοκρατίας ...''
του Ασλανίδη Ματθαίου.
Μόνο εμείς θεωρούμε όχι απράγμονα, αλλά άχρηστον, εκείνον που δεν ασχολείται με τις υποθέσεις του κράτους '' (επιτάφιος λόγος του Περικλή) .
Έτσι ξεκινά η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα , με την ιδέα της ισότητας των δικαιωμάτων όλων των πολιτών και την μεγάλη εκτίμηση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου . Όσο αυτονόητη είναι η υπεροχή του κοινωνικού συμφέροντος έναντι του ατομικού στην δημοκρατία, άλλο τόσο απαραίτητη είναι η δραστήρια συμμετοχή του πολίτη στην άσκησή της. Πολύ περισσότερο, όταν τα κρατικά προβλήματα, τυγχάνουν εθνικού και ιστορικού ενδιαφέροντος .
Πως άλλως μπορεί να εκδηλωθεί η κοινωνική ουσία του πολίτη, όταν αποκλεισθεί η συμμετοχή του, στο τί πρέπει και τί δεν πρέπει, ειδικά όταν το πρέπον, αγγίζει και την ιστορική του συνείδηση . Από εδώ προβάλεται με έμφαση η αναγκαιότητα των δημοψηφισμάτων που ορίζει το σύνταγμα, προβλέποντας στην έμμεση κοινοβουλευτική μας δημοκρατία για θέματα που ξεπερνούν τα συμβατικά της όρια, την δυνατότητα προσφυγής στον κυρίαρχο λαό, αποδίδοντας σε αυτόν, την αμεσότητα μιάς ουσιαστικής Δημοκρατίας .
Κάτι το οποίο έπρεπε να αποτελεί σωτήρια λύση της κάθε κυβέρνησης σε δύσκολες περιπτώσεις καί όχι υπεκφυγή σ' αυτό που θα ακουσθεί από τον λαό . Διότι, ο διαλεκτικός τρόπος σκέψης στον οποίο οικοδομήθηκε η δημοκρατική αρχή της ελευθερίας , της κριτικής και της άλλης άποψης σαν μέσο για την ανακάλυψη της αλήθειας , αποκλείει κατηγορηματικά την ιδέα της αποκάλυψης στην διατύπωση αδιάβλητων αληθειών . Ειδικά όταν , αυτές οι αδιάβλητες "αλήθειες" , είναι χειραγωγημένες << κοινοβουλευτικές >> αποφάσεις, που γίνονται δόγματα γιά να επιβληθούν καθεστωτικά στην διαφορετική βούληση του λαού .
Δεν είναι αυτό άσκηση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι κατάχρηση εξουσίας ! Καί δεν βαρύνει η κατηγορία αυτή μόνο την κυβέρνηση για την πρόθεσής της στην παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας καθώς και για την στάση της στα μνημόνια και την λιτότητα . Βαρύνει την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής , από κεντροαριστερά έως κεντροδεξιά που διασυνδέονται υπογείως με οικουμενικές και προδοτικές συγκυβερνήσεις, για να επιβάλλουν αντισυνταγματικά και φασιστικά, μέτρα και νόμους, με μοναδικό γνώμονα, την ευλογία των εντολέων τους στο μονοπώλιο της εξουσίας. Χάριν της οποίας, κατάντησαν να εκχωρούν σήμερα καί τα κεκτημένα της ιστορίας.
Εκείνο που δεν κατάλαβε όμως το πολιτικό μας σύστημα από έλλειψη ιστορισμού, είναι ότι, παρελθόν, παρόν και μέλλον ως αδιάρρηκτη ενότητα στον ιστορικό χρόνο, αποτελούν επικαιρότητα στο Είναι των ανθρώπων, στο βίο και τη δράση τους. Και ως εκ τούτου, κάθε πολιτική προσέγγιση , τόσο γιά τα Σκόπια, όσο και για την Ευρώπη, πρέπει να έχει ως αφετηρία όχι τόσο το αναμενόμενο μέλλον , όσο το παρόν και το παρελθόν, και ίσως περισσότερο το παρελθόν , διαμορφώνοντας την παρούσα πολιτική , με εμπειρίες και όχι προσδοκίες.
Όσο και αν κάποιοι θεωρητικοί της μοντέρνας μας εποχής υποστηρίζουν ότι η ιστορία δεν διδάσκει τίποτα, σε ένα μόνο έχουνε δίκαιο, δεν διδάσκει τίποτα, σε εκείνους που δεν θέλουν να μάθουν . Και δυστυχώς αυτοί που διαδοχικά μας κυβερνούν , προφανώς δεν την γνωρίζουν, αλλά ούτε και θέλουν να την μάθουν , να διδαχθούν από το παρελθόν για να αντιμετωπίσουν το μέλλον.
Κάποιοι πρέπει να τους πουν, για να μη ζήσουμε το δράμα της εκδίκησης από την ιστορία, ότι οι πολιτικές δοκιμασίες που έλαχαν στον Περικλή και τον Δημοσθένη, τον Σόλωνα και τον Κλεισθένη, δεν έπαψαν να μας βασανίζουν και να μας ομιλούν, επειδή οι ίδιοι έπαψαν να συμμετέχουν στην ιστορική διαδικασία , κομμάτι της οποίας είμαστε εμείς σήμερα. Η ατιμωτική συμφωνία του Ανταλκύδα στην Ανατολή ( Περσία ) , έπρεπε να τους διδάξει περισσότερα, γιά να αποφύγουν την συμφωνία όνειδος με την Δύση ( Γερμανία ) , αποτέλεσμα φαγωμάρας των ελληνικών πόλεων τότε.... , μη συνενόησης των πολιτικών κομμάτων τώρα ......
Ο Πλούταρχος που ζούσε την περίοδο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στις ελληνικές πόλεις και θεωρούσε άσκοπη την πάλη ενάντια στους Ρωμαίους, πρότεινε σαν ρεαλιστική πολιτική την υπακοή , όπου κάθε απόφαση υποβάλλεται γιά έγκριση στην ανώτατη εξουσία, πράγμα που οδήγησε τους εξουσιαστές τελικά, να φέρνονται περισσότερο δεσποτικά απ' ότι οι ίδιοι θα ήθελαν . Αναλογίσθηκε ποτέ το πολιτικό μας σύστημα πόσο ενυπάρχει το παρελθόν μέσα στο παρόν και το μέλλον ; ανώτατη εξουσία τότε , θεσμοί και τρόϊκα τώρα . Το ότι ο Σόλωνας περιηγήθηκε τον τότε γνωστό κόσμο με το κάρο, ενώ σήμερα ο Πρωθυπουργός μας "τον περιηγείται" με το αεροπλάνο , η διαφορά δεν είναι στο μέσο, αλλά στην ουσία .
Διότι ο Σόλωνας με το κάρο έφερε την σεισάχθεια στην Αθηναϊκή πολιτεία και ο επιλήσμων Πρωθυπουργός της σεισάχθειας και των σκληρών διαπραγματεύσεων με το αεροπλάνο, έφερε τα μνημόνια και την λιτότητα.
Γι' αυτό οι αρχαίοι Έλληνες αποκάλεσαν τον Σόλωνα σοφό, συνοψίζοντας το σκεπτικό τους στην αρχαία ελληνική ρήση , ''ο σοφός περιηγείται και ο ανόητος πλανάτε''.
Η απόρριψη της απεριόριστης κρατικής εξουσίας από τους Έλληνες με την προώθηση της δημοκρατίας, αποτελούσε κοινωνικό συμβόλαιο των φυσικών δικαιωμάτων του πολίτη στην ελευθερία και την ιδιοκτησία, και όχι συμβόλαιο αλλοτρίωσης των δικαιωμάτων όλων των πολιτών προς όφελος του κράτους , αντίληψη από την οποία απορρέει και το δικαίωμα του λαού για επανάσταση όταν αυτά κινδυνεύουν.
Το ότι ''ο άνθρωπος είναι μέτρο όλων των πραγμάτων'' που είπε ο Πρωταγόρας, αποτελούσε για τους πολίτες το βαθύτερο δημοκρατικό δόγμα, γιατί ανανγώριζε σε όλους ένα βαθμό σοφίας, και μάλιστα πολιτικής σοφίας , δηλαδή ικανότητα κρίσης για πράγματα κοινού ενδιαφέροντος, προκειμένου να ενσαρκωθεί συμμετοχικά η δημοκρατία .
Τι αποτελεί σήμερα μέτρο των πραγμάτων στην αστική μας δημοκρατία, ο άνθρωπος ή οι αριθμοί;
Προφανώς οι αριθμοί, γι' αυτό και τα δημοψηφίσματα ή τα συλλαλητήρια, είναι διακοσμητικά και μη αποδεκτά .
Η τραγωδία των ανθρώπινων νόμων με το δράμα της Αντιγόνης, που συνοψίζεται στην σύγχρονη πολιτική ρήση '' ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό'' ,
αποδείχθηκε γιά τις μελλούμενες γενεές ..... το δράμα του αιώνα .
Tις δυσκολίες που συναντούσαν ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης και ο Σωκράτης, τις συναντούμε και εμείς, και καμιά κατανόηση ενός σύγχρονου προβλήματος περί ηθικής, πολιτικής και κοινωνίας δεν είναι δυνατή, χωρίς την συναναστροφή με αυτούς και την αφομοίωση της θεωριτικής τους εμπειρίας .
Και δεν είναι άλλες εποχές ενός άλλου χρόνου, ενός νεκρού παρελθόντος ή φανταστικού μέλλοντος, αλλά μια ιστορική διαδικασία του ίδιου χρόνου που ρέει από το παρελθόν προς το μέλλον, για να προσδιοριστεί χρονικά και να υλοποιηθεί πρακτικά μέσα από τις πράξεις , τις επιλογές και τις αποφάσεις μας .
Τα πάντα έχουν αλλάξει μορφή, αλλά όχι ουσία ! Στην Δημοκρατία , η αλήθεια των πολιτικών πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντικείμενο τυφλής πίστης , ούτε υπόθεση άκριτης εμπιστοσύνης στον πολιτικό σχηματισμό που έκαστος εξ' ημών πιστεύει, ειδικά όταν το κομματικό παρελθόν αυτών των σχηματισμών το μόνο που έχει να επιδείξει είναι, η αποτυχία, στο πολιτικώς πράτειν . Απεναντίας, είναι γνώση που στηρίζεται σε στοιχεία και στην λογική, στην λογική κατανόηση, προσεγγίζοντας τα πολιτικά ζητήματα της Δημοκρατίας με την κλασική μέθοδο της διαλεκτικής, χωρίς αποκλεισμούς, εκφοβισμούς και προπαγάνδα, με την ιερότητα της συμμετοχής του πολίτη στο άθλημα της Δημοκρατίας ( δημοψηφίσματα και συλλαλητήρια ) για να αποφύγουμε τα χειρότερα της σύγχρονής μας κατάντιας.
Ο πολιτικός μονόλογος της λιτότητας και ο ιστορικός ενδοτισμός των καιρών μας, που εκφράζεται από την κυβέρνηση και στηρίζεται στρουθοκαμιλικά από την αντιπολίτευση ως μονόδρομος σωτηρίας, είναι ο μονόδρομος της δικής τους σωτηρίας από την καταδίκη και την φυλακή .
Ατλαντικές συμμαχίες, Ευρώπη και Ευρωζώνη, τραπεζικά λόμπυ, ενώσεις και σχηματισμοί ''ομπρέλας '' που πωλούν προστασία μέσα από τον τρόμο την απειλή και τον εκβιασμό, πολιτικές που οδήγησαν τους λαούς και τα έθνη να αποποιούνται την εθνική τους ελευθερία , να φεύγουν μακριά από αυτή τη φοβερή προοπτική, να προτιμούν τον σκληρό ντετερμινισμό της αστρολογικής τους μοίρας , από το βάρος της καθημερινής ευθύνης που συνεπάγεται η άσκηση της . Και αυτοί.... μας ομιλούν γιά εθνική κυριαρχία και ανάπτυξη , είμαστε ένα σοβαρό κράτος στον πυρήνα της Ευρωζώνης , Θεέ και Κύριε ....
Σ' αυτόν τον εκπεσμό των ιδανικών και την πολιτισμική παρακμή που προωθείτε και επιβάλλεται από άχρωμες εξουσίες , τοπικές, περιφερειακές και υπερεθνικές, που κομματιάζουν εθνικές και ιστορικές συνειδήσεις, τι δουλειά έχουν οι Έλληνες, εμπνευστές και δημιουργοί του αντιθέτου ; Πολύ περισσότερο τί πρέπει να κάνουμε, γιατί ο λόγος πλέον πέφτει σ' εμάς ; Να ξεπουλήσουμε τα πάντα χάριν του οικονομισμού , εκχωρώντας στα ιδιοτελή συμφέροντα του παρόντος ( διευθέτηση χρέους ) το ιστορικό μας παρελθόν, την ιστορική μας συνείδηση, την μόνη ανάμνηση που μέσα από το χώρο και το χρόνο μας φέρνει σε επαφή με την αιωνιότητα ;;;; Ή να βρεθούμε όλοι μαζί , δεξιοί και αριστεροί , φασίστες.... και αναρχικοί..... , ενωμένοι μπροστά στην Βουλή και μαζί με όλα τα άλλα , να βροντοφωνάξουμε : Δεν παραχωρούμε από την ιστορία μας,ούτε μία σελίδα ! '' Η Μακεδονία είναι μία και είναι εδώ ''.
Δημοσίευση σχολίου