- αντι προλόγου -
Παραπονιόμαστε ως λαός ότι εξαπατηθήκαμε
που εναποθέσαμε τους φόβους και τις ελπίδες μας στην Ευρωπαϊκή πολιτεία και δεν
μεμφόμαστε την δική μας επιπολαιότητα να εμπιστευθούμε την σωτηρία μας σ' αυτό
το ..... οικονομικό κατασκεύασμα, για το οποίο η σωτηρία του δικού του "status" είναι ο υπέρτατος νόμος.
Κάποια στιγμή, αναπόφευκτα θα
κατανοούσαμε την αλήθεια του Ευρωπαϊκού "οράματος" από τις βαθιές
μετατοπίσεις που είχαν συντελεστεί στην συναρμογή του , μεταξύ οικονομίας και
πολιτείας .
Παρ' όλα αυτά , ακόμα και τώρα που η
κατανόηση έγινε γνώση ..... και από την
γνώση αγγίξαμε την αλήθεια .....,
δυσνόητο το μήνυμά της ..... , για το τί πρέπει να πράξουμε ..... παγιδευμένοι και φοβισμένοι στα δίχτυα αυτού
του τραπεζο-κρατούμενου οργανισμού της εκμετάλλευσης και του εκβιασμού!!
Το δεν πιστεύω και δεν τολμώ τίποτα,
γιατί όλα είναι τετελεσμένα , είναι το αποκορύφωμα μιας πολύ καλά μελετημένης
χειραγώγησης φόβου και τρόμου , για ν' απαρνηθούμε το λογικό μας.
Εάν τελικά , απωλέσουμε και αυτό , τότε
μιλάμε για το τέλος της Ελλαδικής ιστορίας!
του Ασλανίδη Ματαθαίου
Εφ όσον η νεότερη πολιτική φιλοσοφία
γεννήθηκε από τον φόβο, καθότι η νεωτερικότητα στην εποχή μας αντιπροσωπεύει
την άρνηση κάθε δυνατότητας του πλήθους να εκφρασθεί ως υποκειμενικότητα, ήταν αναμενόμενο η πολιτική εξουσία, που
ρέπει προς την αυθαιρεσία, να υπηρετεί την αναλήθεια και εμείς λόγω των παθών
μας να την αποδεχόμαστε αφιλτράριστα, ως την μοναδική αλήθεια.
Είναι δύσκολο να ερμηνευθεί η κατάσταση δουλείας την οποίαν διαβιούν στην καθημερινότητά τους οι μάζες, και αν ερμηνευθεί, δυσκολότερο να κατανοηθεί μέσα από τον ψευδή πολιτικό λόγο που έχει εξελιχθεί σε σύστημα για να θολώνει το λογικό μας, την λογική λειτουργία των συναισθημάτων της ανθρώπινης φύσης μας , αυτών... που διαχωρίζουν τον ελεύθερο, από τον σκλαβωμένο.
Διότι πως άλλως μπορεί να θεωρηθεί ο
άνθρωπος -ον ελεύθερο, πολίτης με συναισθήματα , εάν δεν υπάρχει και δεν ενεργεί
''κατά Λόγο'' με την αναγκαιότητα
αυτών;
Ομοίωμα ζωής ο βίος μας, μάρτυρας της
αποκαθήλωσής του ο άνθρωπος, και αν ....
αντιδρά σπασμοδικά στην καταδυνάστευση της ύπαρξής του, δεν δρα
αρκούντως στην αναγκαιότητα της ανθρώπινης φύσης του , σιωπά , και '' το σιωπάν δοκεί συναινείν '' μας λέει ο
Αριστόβουλος Μάνεσης.
Γι' αυτό , παρ' όλη την ρευστότητα των
κρατικών θεσμών και την προκλητική λειτουργία των, παρατηρούμε ότι δεν τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξη του κράτους ως σύστημα τυραννικής εξουσίας, τουναντίον η
εξουσία του ισχυροποιείται μέσα από το στοιχείο του φόβου των μαζών, του φόβου
που προκαλεί, του φόβου που εμπνέει.
Φόβοι, ανασφάλειες και ψευδαισθήσεις
ενός κόσμου υπαρκτού, αλλά μη Λογικού κατά φύση .
Διαχρονικά επίκαιρη η Πλατωνική αφήγηση
για την σπηλιά του Σωκράτη, δεσμώτης της παραστατικής του γνώσης ο άνθρωπος -
μακρόθεν της αλήθειας.
Τι και αν αλλάξαν οι εποχές, η ψυχολογία του πλήθους παραμένει η ίδια.
Εάν παλαιότερα στο μοναρχικό καθεστώς της
θρησκευτικής προκατάληψης και του φόβου, μαχόντουσαν εξαπατημένοι και
τρομοκρατημένοι , δήθεν για την σωτηρία τους, προκειμένου να ικανοποιηθεί η
ματαιοδοξία ενός μονάρχη , - τι διαφορετικό συμβαίνει σήμερα , για την αλαζονεία του κάθε κομματικού φεουδάρχη
;
Tο ίδιο σήμερα, όπως στο παρελθόν !
Ένας κόσμος τυραννίας και σκλαβιάς, όπου
τύραννος και σκλάβος μοιράζονται την ανάγκη των επιθυμιών τους, ο μεν την
αλόγιστη δύναμή του , ο δε την διατήρηση της ζωής του , έτσι ώστε να έπονται τα
μεν από τα δε, η εξουσία να προκαλεί την υπακοή και η υπακοή να στηρίζει την
εξουσία .
Μια απάνθρωπη ιστορική σχέση που έπρεπε η
πολιτική στα πλαίσια της Δημοκρατίας να ανατρέψει, κάτι που δεν έγινε και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, όσο η πολιτική δεν ορίζεται ως ορίζοντας επανάστασης .
Όχι μιας τετελεσμένης επανάστασης , αλλά
μιας συνεχούς επανάστασης που αποκαλύπτεται πάντα εκ νέου, δια μέσου της
ικανοποίησης των αναγκών του ανθρώπου.
Η χειραγώγηση των μαζών όμως από την
εξουσία, που γνωρίζει πολύ καλά πως να μετατρέπει τα συναισθήματα του ελεύθερου
σε αισθήματα σκλάβου, δεν σταματά μόνο εκεί, στον φόβο, πηγαίνει και πιο μακριά
και συναντά την ελπίδα, την ελπίδα της ανταμοιβής για τις θυσίες που πρέπει να
υπομένεις, ένας άλλος δρόμος που συνιστά πρόσβαση στο καθεστώς της δουλείας, '' γιατί στους σκλάβους, παρά στους
ελεύθερους υπόσχονται ανταμοιβές για την καλή διαγωγή τους ''.
Αυτή είναι η μοίρα της ελπίδας για τον
λαό όταν αφειδώς του την προσφέρουν, και δεν υπαινίσσομαι τους συνειδητούς μηχανισμούς εξαπάτησης και
χειραγώγησης των μαζών που κατά σύστημα δρουν και υπάρχουν, - αλλά
μια αναπόφευκτη τάση κινημάτων ,
προσώπων και σωτήρων με τα πολιτικά παρεπόμενά των, που εμφανίζονται με πρόταση την ελπίδα, την
ελπίδα της μετάβασης σε ένα άλλο εκείθεν , ένα εκείθεν λευτεριάς και
δικαιοσύνης , για να < παγιδευθούν
..... > στην πορεία θύματα του
οράματός τους και να μετατραπούν τελικά από επαναστάτες τύραννοι, με σκλάβο το
λαό τους.
Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία υστερόβουλης
συμπεριφοράς μεταξύ πρόθεσης και σκοπού, στο μεσοδιάστημα της οποίας ανέτοιμοι
και ανέντιμοι πολιτικοί, επιδέξιοι απατεώνες, εξαπατούν ανθρώπους και
κοινωνία.
Μια επικοινωνιακή επιστήμη προπαγάνδας
και χειραγώγησης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου, θεμελιωμένη στην
αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση του φόβου και
της ελπίδας , που τροφοδοτεί την κοινωνική ζωή και την οργάνωσή της.
Tί προσφυέστερος τρόπος καθοδήγησης των
μαζών από την πλευρά των κυβερνώντων μπορεί να υπάρχει, πέραν από την
διαλεκτική του φόβου και της ελπίδας που καλλιεργείται στην ψυχή των
κυβερνωμένων;
Και όλα αυτά , για την καταστολή και τον
έλεγχο της μιας και μοναδικής συντάσουσας δύναμης που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, στο πλήθος , το οποίο οφείλει να
πρωταγωνιστεί στο πολιτικό στερέωμα ως κατ'εξοχήν φορέας δύναμης , υποκείμενο,
και ταυτοχρόνως αντικείμενο φόβου, μια
δύναμη σώματος και ψυχής , στην οποία οικοδομούνται και υπάρχουν τα
πάντα.
[ - Εάν όμως, κάτι που δεν μπορεί να υπάρχει είναι αδυναμία και κάτι που μπορεί να υπάρχει είναι δύναμη , καθορίζοντας την δύναμη ως αιτία, τόσο της ύπαρξης όσο και της ανυπαρξίας , - που είναι αυτή η δύναμη που εξ ορισμού στο δυναμικό πεδίο του πλήθους υπάρχει ; και πού ως αντίστιξη, το πλήθος που την εκφράζει - ; ]
Πότε αυτή η συλλογική δύναμη που είναι το
ίδιο το πλήθος με τις πολύμορφές του εκφράσεις θα απελευθερωθεί και θα
αυτοπροσδιοριστεί ως αυτεξούσια, επιβάλλοντας μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία;
Ποιός φταίει γι' αυτό;
Διότι για κάθε πράξη, γεγονός και εξέλιξη
υπάρχει πάντοτε μια αιτία, τίποτα δεν είναι συμπτωματικό και τυχαίο "ως ενδεχόμενον άλλως έχειν" για την κατάσταση που μπορεί να υπάρχει, όλα
αιτιοκρατούνται και ισοροπούνται από ένα απόλυτο φυσικό δίκαιο που ως δύναμη
καθορίζει τα πάντα μέσα στην φύση.
Ακόμα και την μοίρα ενός λαού, όπως αυτή
πραγματώνεται από τους απαράβατους νόμους της που τον περιβάλλει , καθότι ,
αυτό είναι το δίκαιο της φύσης που προεκτείνεται και στα ανθρώπινα , ως δίκαιο
του ισχυρού!
Και εάν, το δίκαιο της φύσης πηγάζει από
την δύναμη του θεού ο οποίος ταυτίζεται με την φύση, - πού πέραν από το δίκαιο των πολλών, μπορεί
να πηγάζει η δύναμη των ανθρώπων ;
Και πού χάνεται αυτή η δύναμη ως δίκαιο
των πολλών , στην πολύπλοκη σχέση κράτος , λαός και εξουσία ;
Κάπου εδώ σκοντάφτουμε ιστορικά με το
κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα ελλείψει Δημοκρατίας, στην διαπλεκόμενη πολιτική εξουσία που
διαχειρίζεται τους αθωράκιστους θεσμούς του κράτους για τ' αλλότρια,
μετατρέποντας το κράτος , από πνευματική ενσάρκωση του λαού και δύναμη
προστασίας του δικαίου των πολλών, σε εργαλείο της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης
για να ενσαρκώσει τις πολιτικές ελίτ και τους μηχανισμούς της αντιπροσωπευτικής
δημοκρατίας .
Αποτέλεσμα : η πολιτική εξουσία ..... τον φασισμό της , να τον κάνει κρατικό αυταρχισμό !
Διότι δεν μπορεί σ' ένα κράτος δικαίου
κάθε θέληση ενός ηγέτη ..... να έχει ισχύ νόμου , αντί , κάθε νόμος να
αποτελεί θέληση του κάθε ηγέτη , όταν ομιλούμε για Δημοκρατία με Σύνταγμα
.
Αλλά τί είναι κράτος ή καλίτερα τί πρέπει
να είναι , ως φυσική οντότητα με υπόσταση , που τόσο αυτό, όσο και ο λαός ,
διεκδικούν να απολαύσουν το δίκαιό τους στο μέτρο της δύναμης που τους αναλογεί
!
Εάν δεχθούμε την ανθρωπολογική αντίληψη των
κοινωνιολόγων, ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως εχθρικός προς τον συνάνθρωπό του
με έννοια ανταγωνιστική που έμμεσα δηλώνει και την κοινωνικότητά του, και για να μη
αυτοκαταστραφεί μετέθεσε την δύναμή του, ως πλήθος, σ' ένα κοινό τόπο, σ' αυτό
που λέγεται κράτος ,
-
είναι αυτό θεσμός συμφιλίωσης και υπέρβασης των αντιθέσεων ;
- ή είναι θεσμός που ισχυροποιεί επιπλέον την δύναμή του, εντείνοντας την
ανταγωνιστική του πλήθους εχθρότητα , σε αντιπαλότητα [ διαίρει και βασίλευε ]
, στα πλαίσια της πολιτικής κοινωνίας ;
-
Είναι το κράτος, αποτέλεσμα μιας
ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων που πίστεψαν ότι θα απωθήσουν τους φόβους τους
και θα ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους συμπράτοντας με αυτό σε μια συμφωνία ενός κοινωνικού συμβολαίου που
αποδείχθηκε πλάνη ;
-
ή μήπως το κράτος αυτό προϋπήρχε και είναι η ισχύς του αυτή που μας
αναγκάζει να μεταβιβάζουμε την δύναμή μας στην δομή του , καθόσον η πολιτική
του εξουσία, συνιστά μορφοποίηση δυνάμεων εγγενών της ανθρώπινης φύσης,
δυνάμεων πρωτογενών, που ρέπουν προς την πραγμάτωσή τους ;
Και πάλι , είτε με την μια , είτε με την
άλλη εκδοχή, πόσο θα έπρεπε να μας ανησυχεί
η αλόγιστη δύναμη στο κράτος, όταν αυτό ως εργαλείο της κυρίαρχης τάξης
ωθείτε με την ισχύ του να επιδιώκει ...., την πρωτογενή συνείδηση της
ανθρώπινης κοινωνίας που απομακρύνεται από την αγριότητα μιας αγέλης λύκων, να
τη μετατρέψει σε κοπάδι προβάτων ;
Παρ' όλα αυτά με όποια οπτική και να
προσεγγίσουμε τον ιστορικό θεσμό του κράτους και την λειτουργία του , είτε
θετικά είτε αρνητικά , χωρίς αυτό , δεν υπάρχει περίπτωση κοινωνικής συμβίωσης
.
Θα είχαμε βυθισθεί και θα είχαμε
παραδοθεί άνευ όρων στην καταστροφική δείνη των παθών μας , στο βασίλειο της
οργής και του καθολικού φόβου , αφού ο λαός απ' ότι φαίνεται δεν είναι ακόμα
έτοιμος με άλλους θεσμούς.. ... να κυβερνήσει τον εαυτό του .
-
Αφού λοιπόν το κράτος δεν είναι απόρροια του θέλω αλλά του πρέπει με την
έννοια του αναγκάζομαι για την κοινωνική συνοχή , - και
η κοινωνία των ιδιωτών στα πλαίσια του ανταγωνισμού της δεν μπορεί να
εξασφαλίσει την ενότητα των ατόμων ,
γιατί εμφανίζει το άτομο ως τελικό στόχο που την αναιρεί με την διαμάχη
των κοινωνικών τάξεων στην διανομή των αγαθών:
-
οφείλει το κράτος , ως κράτος δικαίου [ θεωριτικά και πρακτικά ] για την
κοινωνική συνοχή , να οργανωθεί και να
συμπεριφερθεί κατά τέτοιο τρόπο , ώστε όλοι,
κυβερνώντες και κυβερνώμενοι , καλή ή κακή τη πίστη ,είτε με
καταναγκασμό είτε και αυθόρμητα, να εξωθούνται να ζούν σύμφωνα με τις επιταγές
του - Λόγου - , αναδεικνύοντας το δίκαιο
των πολλών ως υπέρτατη δύναμη του .
Και δεν είναι ουτοπία μέσα σε μια
πραγματική και όχι ψευδεπίγραφη Δημοκρατία , η αρμονική και όχι συγκρουσιακή
συνύπαρξη μεταξύ κρατικής εξουσίας και λαού , αρκεί αμφότεροι και πρωτίστως το
κράτος με την πολιτική εξουσία , να σέβονται την ιερή βίβλο του νομικού μας
πολιτισμού , το Σύνταγμα !!
Ειδάλλως θα είναι αναπόφευκτη η
αναμέτρηση της δύναμης του λαού , με την δύναμη της κρατικής εξουσίας για μια μετα-αστική αντίληψη της Δημοκρατίας
ή μια μετα-μαρξιστική θεωρία του Σοσιαλισμού!!
------------------------------
Δημοσίευση σχολίου