σκηνογραφίες του άμορφου για την Οφέλια Κέιρός - του φωτη μισοπουλου

''Συχωρέστε με ! Είμαι ένοχος''[1α]

ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΥ

....άγραφες επιφάνειες όλα λησμονημένα [1β]

ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΤ

[ΣΚΗΝΙΚΟ Ι : .......δεν έμοιαζε καθόλου μ' εκείνο που λέμε χαιρετισμό το καπέλο είναι ασυνήθιστο είδωλο Ανακούφιση Έβλεπα τη ράχη μου και τις συνήθειες δουλειά που είχε μείνει πίσω αγαπούσα ακόμα με το βλέμμα όχι με τα χέρια το παλτό ήταν εκτός εποχής έφυγαν χωρίς να πουν λέξη μήτε ένας στους εκατό ο τρόπος να υπάρχω σαν άρνηση άκουγα να σβήνει ο θόρυβος χωματόδρομοι που έχουν προχωρημένη ηλικία Επί του παρόντος ηχηρά ναυάγια μένουν πίσω κατεβαίνοντας στον κήπο περπάτησα να διώξω φαινομενικά ο,τι μ' εμπόδιζε να κοιμηθώ σαν τεράστιος θόλος μέσα το κρανίο η οριστική απομάκρυνση του Φάουστ work in progress η Μαρία ιδιοχτησία που κατηγορήθηκε αγαπώ όπως ο μη έρωτας ή όταν ρωτάς γεφυρώνεις το υπέρτατο ιδιωτικοί ρυθμοί μεταφέρουν τον ιδρώτα στα πόδια του Δάντη γόνατα λυγισμένα στήθος μαζεμένο γύρισα δεύτερη φορά το σαγόνι προτεταμένο πεισματικός προγναθισμός ένα ποδήλατο για την ιχνηλασία του Λαβύρινθου κοίταξα γύρω μήπως είχα ξεχάσει τίποτε]

ΠΕΣΣΟΑ : ....τόσο μόνος από φιλιά και μορφασμούς όταν πέρασα εκτός αν προκύψουν περιπλοκές δεν θα έρθω ποιος ποια νόμιζε ότι ήταν [2]

ΜΠΟΡΙΣ ΒΙΑΝ : .....ο δρόμος λεγόταν Περλ Χάρμπορ μια μέρα με ακολούθησε σχεδόν δεν φοβόμουν πια τη σύμπτωση με το όνειρο[3]

[ΣΚΗΝΙΚΟ ΙΙ : ......είναι κανείς μόνος και μπορεί να διαβάσει τον εαυτό του προσπαθούσα στο μεταξύ έβρισκα τρόπους να προσανατολιστώ κέρδιζα έντιμα το ψωμί μου άνευ σημασίας που ο αποστολέας επινοήθηκε η δυστυχία διαγράφει την τροχιά της με κάθε λεπτομέρεια και σύνεση η σπυρωτή άμμος χανόταν κάτω απ' τα πόδια μου ήταν η τελευταία φορά που θα τρώγαμε μαζί συμβαίνει στο μυθιστόρημα απαράλλαχτα κι απαγγέλλει κάποιος στίχους στο επόμενο μπαρ είχα σταματήσει το ποτό εδώ και καιρό ήταν οπτική απάτη με προστάτευαν από το φως οι ακακίες μιλούσα με μια φωνή και μου έλεγε ετούτο ή το άλλο ορίστε αυτό ήθελα να προσθέσω τελικά να μετρώ τις σελίδες κάποιου που πέθανε πριν από χρόνια]

[ΣΚΗΝΙΚΟ ΙΙΙ : .......φτωχική ικανοποίηση χαρά συγκρατημένου μέτρου γεννήθηκα με άσχημα δόντια αν μπορούσαμε να συναντηθούμε απόγεμα παραδείγματος χάρη σηκώθηκα και ταξίδεψα μέχρι το παράθυρο όταν γυρίσεις θα μου πεις το συνταρακτικό μυστικό θα ετοιμάσω καφέ και μια ομπρέλα επίσης έχει μεγάλη αξία ''θα ζήσουμε μαζί'' ακούστηκε από το βάθος της αίθουσας ''σα να συντελείται μια στυγερή αλληγορία. Στοπ.'']

ΠΕΣΣΟΑ : ....μπορούν να σε πάρουν και να σε πάνε όπου θέλουν θα είσαι το παιχνίδι όλων φέρνει παλίρροια που δίνει την εντύπωση πως φτάνουμε Κύριε της ζωής μας Κύριε της ζωής μας Κύριε της ζωής μου η Ράισα μισόγυμνη [4] στο μεταξύ ήρθε ένα τρένο ο Δορυμέδων [5] έφτυνε κι έβηχε τον έκρυβε ή άμπωτη υπήρχε φως στο σπίτι του νεκρού σηκώναν την άγκυρα ο Εβσέι [6] μ' ένα φυλαχτό πάνω του θαλασσοπνίγεται στη λάσπη Μόνος

ΟΦΈΛΙΑ : .....είμαι η Ράισα θα ζούμε μαζί σ' ένα ρυπαρό ταξίδι γεμάτο μεθυσμένους καμιά υποχώρηση θέλεις να γίνουμε στενοί φίλοι όπως το νερό στο αυλάκι ; [γέλασε] θ' απατούμε τον Δορυμέδοντα [7] σ' εκείνη την ασήμαντη πάροδο Κιριούσκιν γεμάτη γυναίκες [παύση] ή αυθαιρεσίες των αρχόντων κι όλα αυτά εξ αιτίας κάποιας ανυπεράσπιστης εφηβείας αμέτρητα φιλιά από αυτήν που είναι δική σου καταδική σου απέραντα Αιώνια

[ΣΚΗΝΙΚΟ IV : .....τα κρούσματα πληθαίνουν αποφάσισες να χαρτογραφήσεις την ερημία μου θα ξανάρθεις σταματώ για να με κοιτάξεις πολλές δεκαετίες αργότερα ο χρόνος αφήνει ένα ανώφελο τεκμήριό του και πέρασε στο κεφάλι και στους ώμους το φανταχτερό μεταξωτό γλιστερό σαν αστραπιαία θωπεία χωρίς ν' αγγίξει σχεδόν τίποτα όπως φάνταζε μια κολακεία μια θηριωδία ή περασμένα πίσω τα μαλλιά κοκκινωπά νευρική μικρουπόκλιση κατέβαινε ήταν μόνη τα μάτια που θολώνουν την βαριά ανάσα με πόση υποτέλεια περίμενα χρόνια όπως φιλιούνται οι δουλοπάροικοι το είχε πει ο Τζόυς ''η γυναίκα του είναι πάντα άρρωστη ή έτοιμη ν' αρρωστήσει'' δαγκάνοντας το αυτί του Οδυσσέα ίσως στη Νέκυια]

[ΣΚΗΝΙΚΟ V : .......σφάζοντας αρνιά και κριάρια στο πίσω μέρος χωρίς να δίνει σημασία στο αίμα η τέλεια αναίρεση της θηλυκότητας στη σιωπή της δικαιοσύνης εντελώς διαφορετικής λοιπόν κι αυτή είναι η πρώτη εξαφάνιση ή θα μιλήσω με χαιρέκακη ηρεμία πώς γεμίζουν τα ενδιάμεσα σ' αυτές τις φευγαλέες εμφανίσεις εξάλλου δεν έχει σημασία τίποτα δεν είχε σημασία ποτέ τίποτα άλλα δάχτυλα άλλα πλοκάμια τα χείλη όπως τον καιρό που τα έβρισκε με τον εαυτό της σαρκώδη η παλιά ξύλινη σκάλα με τις σκοτεινές γωνιές το φως ερχόταν απ' το πλάι υποσχέσεις και παρηγοριές για το σήμερα άρχισε να ντύνεται περνούσε μονότονη ίδιο παλιό παλτό καθώς χάνεται στη γέφυρα Ομπούκωφ αλήθειες λησμονημένες πίσω από το βλέμμα για πολλές αργόσυρτες μέρες κανένας ρυθμός κανένας Εξαφανισμένος στον όλεθρο των εικόνων τελευταία φορά τελευταία]

ΟΦΈΛΙΑ : ......χίμαιρα αποκαλούμενη σούρουπο ούτε με συγκινεί ούτε με συγχωρεί φυλακισμένη και μη προσβάσιμη όχι δεν επέστρεφε εκ μέρους του Χωρίς βελόνα Αμέσως διαλυόταν στην πιο συνηθισμένη ώρα εμπιστοσύνης ένα βασανιστήριο ο Εβσέι θα μείνει μαζί μας

[ΣΚΗΝΙΚΟ VI : .....ο νεκρός με μια κόκκινη τρύπα κάτω από το μάτι υψηλόβαθμος επώνυμος απέραντη σειρά πραγμάτων που συνθέτουν τον κόσμο είμαι το ον μιας άλλης ύπαρξης που περνώ απρόσκλητος μου στέλνει φρίκη να μιλήσω το πραγματικό μου πρόσωπο η ανελέητη υπόσταση ενώ κουνούσε από μακριά απειλητικά το όπλο του εκείνα τα βράδια αλλά και το αποψινό είναι φτιαγμένα από τις πεθαμένες φωνές ενός τρένου που κάποτε δονούσαν το στόμα του έσχατη υποταγή η γνωστή κυρία Καρολίνα Ιβάνοβνα επιβεβαιώθηκε κάθε ξεχειλωμένη ηδονή η ζωή είχε τελειώσει τα τρένα προσδιορίζουν ενοχές ο Εβσέι συνήθισε όλοι συνήθισαν ξανά ο,τι ερχόταν εξ ου το χαρτί και ο φάκελλος στην τσάντα μου για να συγκρίνετε όσα φτάνουν σαν άδειο κιβώτιο που δεν μαντεύει κανείς δεν ξαφνιάζεται λίγα βήματα μπροστά ή λίγα πίσω παρακαλώ συχωρέστε με]